บทที่ 12 ทำแกงเขียวหวานรอ

“ถ้างั้นแม่ไปก่อนนะคะ ว่าจะไปดูยัยโรสเสียหน่อย”

“เชิญค่ะคุณแม่ น้องอยู่ด้านใน” ช่างแต่งหน้าผายมือไปทางด้านซ้าย ก่อนจะหันมากระซิบกระซาบ แล้วเรียกเพื่อนมาอีกสองสามคน ปรียาหันมองไปยังทีมงานที่เธอวางแผนไว้ แล้วปล่อยยิ้มออกมาอย่างมีความหมาย

เตวิชทำงานไปได้ครู่ใหญ่ ก่อนเขาจะยกมือกุมศีรษะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้พลางถอนหายใจออกมาคล้ายมีเรื่องไม่สบายใจตลอดเวลา ก่อนมือถือจะแสดงเบอร์แปลกโทรเข้ามา ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางกดรับ

“สวัสดีครับ”

“พี่เตคะ วันนี้ขวัญทำแกงเขียวหวานไก่ไว้รอนะคะ รีบกลับมาทานข้าวนะ” น้ำเสียงคุ้นหูทำให้เตวิชญขมวดคิ้ว

“เอาเบอร์พี่มาจากไหน” เสียงเข้มกล่าวถาม ก่อนที่หญิงสาวทำเสียงใสแล้วตอบตามความเป็นจริง

“คุณท่านให้มาค่ะ แต่พี่เตอย่าต่อว่าขวัญนะคะ ขวัญจะไม่รบกวนพี่บ่อย ๆ หรอกค่ะ ขวัญแค่จะโทรบอกพี่เตเฉย ๆ ว่าขวัญกับคุณท่านรอทานข้าวด้วย”

“คุณพ่อไม่ได้บอกเหรอ ว่าวันนี้พี่ไม่กลับบ้าน ไม่ต้องรอ” ชายหนุ่มพูดจบจึงตัดสายขวัญจิราไป ก่อนที่หญิงสาวจะค่อย ๆ หุบยิ้มแล้วเลื่อนสายตามองมือถือด้วยความผิดหวัง แต่แล้วรอยยิ้มของเธอก็ค่อย ๆ คลี่ออกมา เมื่อเงยหน้ามองเกริกวิทย์

“พี่เตบอกว่าไม่กลับค่ะ คุณท่านไม่ต้องรอนะคะ เดี๋ยวจะทานยาไม่ตรงเวลา” ขวัญจิราวางมือถือแล้วเดินตรงไปย่อตัวลงนั่งใกล้ ๆ กับชายชราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอมักจะกลบเกลื่อนความรู้สึกด้วยรอยยิ้มของตัวเองอยู่เสมอ ก่อนชายชราจะยกมือลูบศีรษะหญิงสาวด้วยความเอ็นดูพลางพยักหน้ารับ

เตวิชถอนหายใจแล้วก้มหน้าลงอย่างใช้ความคิด ดวงตาคมกลอกกลิ้งไปมา ก่อนเลขาของเขาจะเรียกเข้าไปประชุม

หลังจากขวัญจิราพาเกริกวิทย์เข้านอนแล้ว เธอจึงเดินลงมาคอยเตวิชที่สวนหน้าบ้าน ยามนี้พระจันทร์ทอแสงสวยงาม หญิงสาวเงยหน้าทอดสายตามองขึ้นไป ก่อนสายลมในหน้าหนาวพัดโบกให้ใบไม้บริเวณโดยรอบพลิ้วไหว

“ขวัญจะทำให้พี่เตหายโกรธ แม้จะต้องพยายามแค่ไหน ขวัญก็จะไม่ยอมแพ้” หญิงสาวตั้งมั่นด้วยหัวใจอันแข็งแกร่ง นั่งรอชายหนุ่มกลับมาด้วยความหวัง

“หนูขวัญนะหนูขวัญ แทนที่จะขึ้นนอน กลับไปนั่งรอตาเตอย่างนั้น” ชายชราส่ายศีรษะไปมา ในขณะที่จับตามองขวัญจิราจากบนห้อง ก่อนจะถอนหายใจ แล้วเดินกลับมายังเตียงนอน พลางนั่งคิดทบทวนบางอย่าง

“ฉันต้องทำอะไรสักอย่างให้เด็กสองคนนี้ลงเอยกันจริง ๆ เสียที”

ผ่านมาเกือบแล้วครึ่งคืนหญิงสาวนั่งหาวหวอด ทว่ายังคงฝืนตัวเองไม่ยอมขึ้นนอน ก่อนแม่บ้านจะรับคำสั่งจากเกริกวิทย์ให้คอยดูแลขวัญจิราอย่างใกล้ชิด

“คุณขวัญคะ ขึ้นห้องเถอะนะคะ นี่ก็ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว คุณเตน่าจะไม่กลับแล้วล่ะค่ะ”

“พี่เตกลับดึกแบบนี้บ่อยเหรอคะ” คำถามของหญิงสาวทำให้แม่บ้านชะงักนิ่งไปพร้อมกับทำหน้าไม่สู้ดีนัก พลางส่ายศีรษะไปมาแล้วตอบตะกุกตะกัก

“คุณเต...กลับดึกแบบนี้เป็นครั้งแรกค่ะ”

“แสดงว่าพี่เต..ไม่อยากทานข้าวกับขวัญ ไม่อยากเจอหน้าขวัญใช่ไหมคะ” ขวัญจิราเอ่ยถามแม่บ้านพร้อมกับทำหน้าเศร้า

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ วันนี้คุณเตอาจจะงานยุ่งจริง ๆ ก็ได้”

“ยุ่งวันที่ขวัญทำข้าวรอเขา ยุ่งในวันที่ขวัญกลับมาแล้วใช่ไหมคะ” แม่บ้านกรอกสายตาไปมาพยายามจะพูดปลอบ ก่อนขวัญจิราจะสูดหายใจเข้าแล้วปั้นหน้ายิ้ม

“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงขวัญก็จะรอพี่เตอยู่ตรงนี้ น้าแหววไปพักเถอะค่ะ”

หลังจากกลับเข้ามาในบ้าน แม่บ้านรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เธอผุดลุกผุดนั่งชะเง้อคอมองหญิงสาว พลางเดินไปมาด้วยความเป็นห่วงขวัญจิรา เธออดทนนั่งมองหญิงสาวได้อีกเพียงครู่เดียว จึงตัดสินใจใช้เบอร์บ้านโทรหาเตวิชในทันที เสียงมือถือทำให้เตวิชที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่กับโรสิตาหันมาคว้ามือถือดู

“ใครเหรอคะ ดึกขนาดนี้แล้ว”

“เบอร์ที่บ้านน่ะ” ชายหนุ่มพูดจบ จึงกดรับในทันที

“คุณเตคะ วันนี้ไม่กลับบ้านเหรอคะ”

“มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางวางช้อนในมือลง

“คุณขวัญเธอไม่ยอมขึ้นนอนเลยค่ะ นั่งรอคุณเตมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว ป่านนี้ยุ่งกัดจนทั่วตัวแล้วมั้งคะ” โรสิตาวางช้อนในมือลงพลางหันไปยังมารดาที่นั่งลุ้นอยู่หน้าทีวี