บทที่ 5 เจ้าตัวป่วน

กลางดึกคืนหนึ่งหญิงสาวรู้สึกปวดท้องหน่วงๆจึงปรึกษากับเพื่อนรักอย่างหนิง หนิงแนะนำให้เธอมาหาที่คลินิกของตนก่อน โดยมีพี่ปับอาสาขับรถพาไปส่งเองเพราะชายหนุ่มเองก็เป็นห่วงหญิงสาวและหลานในท้องมากเช่นกัน ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะถึงคลินิกของหมอหนิง หนิงจัดแจงทุกอย่างให้เพื่อนสนิทอย่างดี เพราะเธอก็เป็นห่วงหลานในท้องไม่แพ้คนอื่นเหมือนกัน

"หนิงอยากให้นอนดูอาการสักชั่วโมงนะคะ ถ้ายังไงแล้วอาจจะต้องรบกวนพี่ปับพายัยลินไปส่งที่โรงพยาบาลทีค่ะ"

"ได้เลยครับ บอกพี่ได้เลยนะครับ" ชายหนุ่มจะคอยช่วยเหลือสาวๆอยู่ไม่ห่าง

"ขอบคุณพี่ปับแทนยัยลินด้วยนะคะ"

"พี่เต็มใจครับ พี่เป็นห่วงลินกับหลานมากเหมือนกันครับ"

"ค่ะ" ทั้งสองพยักหน้าเป็นอันเข้าใจกัน หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหญิงสาวเริ่มปวดท้องหนักขึ้น ซึ่งแน่นอนว่าเธอกำลังใกล้จะคลอด ด้วยความที่เครื่องไม้เครื่องมือสำคัญต่างๆที่คลินิกไม่มีจึงต้องส่งตัวหญิงสาวไปโรงพยาบาลที่ทั้งเครื่องมือและบุคลากรทางการแพทย์ครบครัน

"อดทนหน่อยนะลิน ฉันกับพี่ปับเป็นกำลังใจให้เธอเสมอ ความปลอดภัยของหลานอยู่ในมือของฉันแกวางใจเถอะ"ด้านหญิงสาวเพียงแต่พยักหน้าน้อยๆตอบกลับมาเพราะเรี่ยวแรงที่เธอมีเหลือน้อยเต็มที

"อุแว๊ อุแว๊ แง๊" และเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง ลินสามารถคลอดลูกชายด้วยวิธีธรรมชาติอย่างปลอดภัยทุกประการ หนุ่มน้อยตัวป่วนแผดเสียงร้องดังลั่นได้ยินกันทั่ว บริเวณ น้ำหนักแรกเกิด 3,200 กรัม ตัวขาว แข็งแรงสมบูรณ์ น่ารักน่าชัง ใครเห็นเป็นต้องหลงรัก

"หลานเป็นไงบ้างครับ" ชายหนุ่มถามอย่างตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขามานั่งเฝ้าหน้าห้องคลอด

"ปลอดภัยดีค่ะพี่ปับ เชื่อมือหนิงเถอะ เดี๋ยวอีกสักพักก็ย้ายลินไปห้องพักฟื้นได้แล้วค่ะ พี่ปับไปรอที่ห้องเลยก็ได้"

"ขอบคุณที่ดูแลหลานอย่างดีนะครับ แล้วหนิงละเหนื่อยไหมครับ" ชายหนุ่มถามออกไปด้วยความเป็นห่วงในทางกลับกันไม่เคยมีใครถามเธออย่างนี้เลย ชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจมากๆ ผู้คนต่างคิดว่ามันคือหน้าที่ ทุกคนห่วงแต่สุขภาพของคนไข้แต่ไม่ได้มีจุดไหนนึกถึงคนเป็นหมอเลย แต่เขากลับนึกถึงเธอ แต่เธอก็บอกได้เต็มปากว่าแม้จะเหนื่อยแต่ก็มีความสุขมากเหลือเกิน เธอจะคอยเฝ้าดูพัฒนาการของหลานตัวน้อยจนกว่าจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่

"ขอบคุณนะคะ ยอมรับว่าเหนื่อยค่ะ แต่อยากให้หลานปลอดภัย100% หนิงเลยต้องพยายามมากหน่อย"

"ขอบคุณอีกครั้งนะครับ อยากดื่มอะไรเย็นๆไหมพี่ไปซื้อให้ครับ"

"มีน้ำใจจังเลยนะคะ มีน้ำใจกับสาวๆอย่างนี้รึป่าวนะ"

"ไม่ครับ หนิงคนแรก อยากดื่มอะไรดีครับ"

"ขอเป็นน้ำส้มละกันค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ"

"พี่เต็มใจครับ รอแปบนึงนะครับ"

"ค่ะ"

"นะ น้ำ"

"น้ำครับน้ำ" ชายหนุ่มส่งน้ำให้หญิงสาวค่อยๆดูดขึ้นมาเธอคงจะรู้สึกกระหายน้ำหลังจากที่นอนหลับไปหลายชั่วโมง

"ละ ลูก"

"หลานปลอดภัยดีครับ ตัวอ้วนเชียว ขนาดแม่ทำงานหนักขนาดนี้ยังไม่ค่อยเผาพลาญพลังงานเลย"

"ไหนคะ ลูกของลินอยู่ไหน" หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นก็เป็นจังหวะเดียวกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ก๊อกๆ"

"สงสัยมาพอดีครับ"

"ขออนุญาตเอาน้องมาส่งคุณแม่ค่าา"

"ยัยหนิง" เธอร้องเรียกด้วยความดีใจ

"เป็นไงเจ็บปวดตรงไหนหรือป่าว"

"ก็ตึงๆน่ะ แต่ทนได้ ไหนๆลูกชายของลิน"

"นี่ไงอ้วนกลมเลยนะ"

"ลูกแม่" หญิงสาวรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไมาได้ เธอรู้สึกเหมือนช่องว่างในหัวใจนั้นถูกเติมเต็ม เจ้าลูกชายของเธอนอนหลับตาพริ้มสงสัยกำลังจะหลับฝันหวาน เธอหลงจนไปไหนไม่ได้แล้วละ ทำให้คนเป็นเพื่อนก็น้ำตาคลอตามกันไป เห็นเพื่อนมีความสุขเธอเองก็มีความสุข

"ขอบใจหนิงมากนะที่ทำให้ทุกอย่างมันผ่านมาด้วยดี"

"ฉันเต็มใจและเต็มที่มาก ว่าแต่หลานชื่ออะไรหรอ หนุ่มน้อยน่ารักของน้า"

"ลินตั้งใจว่าจะให้ลูกชายของลินชื่อน้องภีมค่ะ เด็กชายภัทรกร วิพาประกร"

"ชื่อเพราะจังเลยครับ"

"แปลว่าอะไรหรอลิน"

"แปลว่าสิ่งที่งามจ้ะ เพราะลูกคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เข้ามาในชีวิตของลิน"

"เป็นสิ่งดีงามแล้วก็ต้องเป็นเด็กดีนะลูก น้าขอให้หนูเติบโตมาเป็นคนดีมีน้ำใจและไม่เจ้าชู้นะจ๊ะ เจ้าชู้สาวๆเขาจะเกลียดเอา"

"แหม่ ลูกลินยังไม่ทันจะโตเลย ยังไม่เจ้าชู้หรอกนะหนิง แต่ถ้าเจ้าชู้จริงลินก็คงต้องเตรียมปวดหัวแน่ๆ"

"เชื่อได้ที่ไหนกันบางคนไม่กี่ขวบก็วาดลวดลายแล้วนะลิน"

"ฮ่าๆ หวังว่าน้องภีมจะไม่เป็นอย่างนั้น"

"อยากมีสักคนไหมละครับ พี่ช่วยได้"

"คนบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้"

"ฮ่าๆ ถ้ายังไงพี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ ให้หมอแทนเวรมาหลายชั่วโมงแล้ว"

"ลินขอบคุณพี่ปับมากๆเลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ"

"ครับ พี่ยินดีด้วยนะ ไปก่อนนะหลานภีม"

หนิงสอนให้ลินให้นมลูกตามหลักการ เด็กนักเรียนของเธอก็เรียนรู้ไว คงเป็นเพราะสัญชาตญาณความเป็นแม่เลยทำให้เธอสามารถทำทุกอย่างได้ดีเยี่ยม หญิงสาวต้องเลี้ยงลูกอ่อนแบบนี้จึงขอพักจากการแพทย์อาสาชั่วคราว เพื่อทุ่มเทเวลาที่มีให้เจ้าตัวป่วนในอ้อมแขนที่กำลังดูดนมอย่างเอาเป็นเอาตาย หนิงแวะเวียนมาดูคนไข้ของเธอเสมอเพราะหน้าที่และความห่วง ทั้งสองมีกันแค่สองคนเผื่อมีอะไรขาดเหลือเธอจะได้ช่วยได้ ทุกอย่างเธอทำด้วยความเต็มใจ