บทที่ 3 ห่างกายไม่ห่างใจ

ภัทรกำลังสนุกกับการทำงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย เขาทราบข่าวเรื่องทุนการศึกษาของตนแล้วและลังเลว่าจะไปศึกษาต่อดีหรือไม่ จนเมื่อสายสำคัญสายหนึ่งโทรเข้ามา เขาก็ตัดสินใจเรื่องนี้ได้ในทันที ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อนขณะที่เขาพักกลางวัน เมื่อรับประทานอาหารเสร็จเขาก็มาพักยังห้องรับรอง มีสายๆหนึ่งโทรเข้ามาหา เมื่อเขาได้เห็นว่าสายนั้นเป็นใครก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เป็นลินนั่นเองที่โทรมาหาเขาหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกันเลน เขาเฝ้าโทรหาเธอตลอดแต่ก็ไร้การตอบรับ

"ฮัลโหลลิน" ชายหนุ่มกรอกเสียงลงในสายด้วยความดีใจ

"ภัทรนี่ลินเองนะ ลินมีเรื่องจะคุยด้วย พรุ่งนี้ภัทรว่างไหม"

"ว่างสิ เพื่อลินภัทรว่างเสมอ"

"เจอกันหน่อยสิ..ได้ไหม"

"ได้เสมอ ที่ไหนเมื่อไรดีล่ะ"

"พรุ่งนี้ร้านกาแฟใกล้ที่ทำงานภัทรละกัน ตอนเที่ยงนะ"

"ได้สิ ลินจะเข้ามากรุงเทพหรอ"

"อืม"

"โอเคแล้วเจอกันนะ" เวลาเที่ยงตรงชายหนุ่มถึงที่นัดหมายเรียบร้อย รอไม่นานคนที่เขาอยากเจอหน้าก็มาถึง

"รอนานไหมอ่ะ รอติดมากเลย ไม่ชินจริงๆในเมืองแบบนี้"

"ไม่นานๆนั่งเถอะ"

"สั่งอะไรทานเลยสิ"

"อ่อ เราสั่งให้แล้ว ของโปรดลินทั้งนั้น"

"ขอบใจมากนะ" ทั้งสองพูดคุยเรื่องเล็กๆน้อยๆจนกระทั่งทานอาหารเสร็จ ชายหนุ่มยังคงดูดีไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ หญิงสาวคิดว่าถึงเวลาแล้วจึงกล่าวเรื่องธุระของตน

"ทำไมถึงจะไม่ไปเรียนต่อละ"

"ก็แค่รู้สึกว่าทำงานอยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว"

"แต่ฉันว่านายควรไปนะ อนาคตที่ดีรอนายอยู่"

"ลินคิดอย่างนั้นหรอ แล้วเรื่องของเราละ ภัทรพร้อมรับผิดชอบลินทุกอย่างเลยนะ"

"เรื่องของเรานายลืมมันไปเถอะ มันคือความผิดพลาด"

"ความผิดพลาดหรอ"

"ใช่ นายไปเรียนเถอะ ฉันว่าหลังจากนี้เราก็คงจะไม่ได้เจอกันอีก" คำพูดเหมือนผลักไสทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มคุกกรุ่นและพูดประชดหญิงสาวออกไป

"ได้ ในเมื่อลินบอกว่าเรื่องระหว่างเรามันคือความผิดพลาดภัทรก็จะลืมมันตามที่ลินต้องการ" คำพูดตัดรอนของเขาชั่งกรีดหัวใจของเธอซะเหลือเกิน

"แล้วเรื่องเรียนสรุปยังไง"

"เราตัดสินใจแล้ว เราจะไปเพื่ออนาคตที่ดีกว่านี้ ขอบคุณที่ลินทำให้เราตัดสินใจได้ง่ายขึ้น" หลังจากนั้นหญิงสาวก็รีบออกไปจากร้านเลย ส่วนชายหนุ่มก็ตรงกับบ้านไปหาผู้เป็นแม่

"แม่ครับ ผมตัดสินใจไปเรียนต่อนะครับ"

"จริงหรอลูก แม่ดีใจที่สุดเลย นี่อย่าบอกนะว่าที่เปลี่ยนใจได้นี่เพราะหนูลิน"

"ครับ" เพราะเธอทำให้เขาเหมือนคนไร้หัวใจและความรับผิดชอบไปในเวลาเดียวกัน

ณ สนามบิน

"เดินทางปลอดภัยนะลูก มีอะไรโทรหาแม่ได้เสมอนะลูก" แม่ของชายหนุ่มยังอดเป็นห่วงลูกชายของตนที่ต้องเดินทางห่างไกลประเทศบ้านเกิดเหมือนอย่างว่าเขาเป็นเด็กเล็ก

"ขอบคุณครับแม่" ชายหนุ่มพยายามมองหาว่าหญิงสาวจะมีน้ำใจสักนิดมาส่งเขาบ้างไหมแต่ก็เปล่าเลย เวลาสองปีนับจากนี้คงยากลำบากเสียจริงงานนี้ เครื่องบินบินออกไปแล้ว ด้านหญิงสาวได้แต่นั่งมองฟ้าคิดถึงคนที่กำลังห่างออกไปเรื่อยๆ

"เวลานี้นายคงอยู่บนเครื่องแล้ว ขอให้อนาคตของนายสดใสมีแต่ความสุขความสำเร็จ ส่วนเรื่องทางนี้ก็คงจะเป็นความลับต่อไปนั่นแหละ นายจะไม่มีวันได้รับรู้ถึงตัวตนของลูก

ณ มหาวิทยาลัย

"สวัสดีครับผมภัทร เพิ่งย้ายมาเรียนเป็นเทอมแรก"

"ยินดีต้อนรับนะ เราชื่อทอม ส่วนนี้เอลลี่"

"ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะภัทร"

"อะ เอ่อ"

"ไม่ต้องสงสัยไปหรอก เราสองคนเป็นแฟนกันน่ะ"

"อ่อ อย่างนี้นี่เอง" ชายหนุ่มมาเรียนไม่นานแต่ก็ได้เพื่อนเพิ่มขึ้นหลายคนด้วยความที่มีอัธยาศัยดี ดูเข้าถึงได้ง่ายและมีน้ำใจ

ด้านหญิงสาวก็ไม่ค่อยได้กลับไปหามารดาเนื่องจากหน้าท้องที่เริ่มโตขึ้นในทุกๆวัน คนที่ทราบว่าเธอท้องก็คงจะมีแต่หมอในค่ายอาสานี้เท่านั้น ซึ้งทุกคนก็เคารพความเป็นส่วนตัวของแต่ละคน ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แถมยังช่วยเหลือเรื่องต่างๆกับเธออีกตั้งหาก

"มาๆพี่ช่วยยกเองครับ กล่องพยาบาลกล่องนี้หนักจะตายไป ใครให้น้องลินขนมาเนี่ย"

"ขอบคุณค่ะพี่ปับ ลินก็คิดแค่ว่าช่วยๆกันน่ะค่ะ"

"ไปๆพักเถอะ เราไม่มีเวรแล้วนี่"

"ใช่ค่ะ งั้นลินขอตัวก่อนนะคะ"

"ครับ"

เมื่อมาถึงที่พักเธอก็ต่อสายหามารดาพูดคุยสารทุกข์สุกดิบเหมือนอย่างเคย

"แม่ขาา" หญิงสาวส่งเสียงทักทายออดอ้อน

"ว่าไงจ้ะ บ้านช่องไม่กลับมาบ้างเลยนะ ไปเป็นสาวชาวดอยแล้วหรอ เอ๊ะหรือว่าจะซ่อนหนุ่มๆเอาไว้ไม่บอกแม่"

"หนุ่มๆอะไรละคะ วันๆทำแต่งาน คิดถึงคุณแม่จัง"

"คิดถึงแม่ก็กลับบ้านสิลูก หรือจะให้แม่ขึ้นดอยไปหาลูกดี"

"อะ เอ่อ อย่าลำบากเลยค่ะ ถ้ามีเวลาว่างลินจะลงไปหาแม่นะคะ รักแม่ค่ะ"

"แม่ก็รักหนูนะลูก อย่าลืมว่าเราอยู่กันแค่นี้เวลาทุกวินาทีมีความหมาย"

"โถว่คุณแม่พูดอย่างนี้ลินอยากจะไปหาคุณแม่ทันทีเลยค่ะ"

"เอาละๆ แม่ไม่งอแงกับเราแล้วก็ได้ พักผ่อนบ้างนะลูกแม่เป็นห่วงเรามากๆรู้ตัวไหม"

"ทราบค่าาา ลินรักแม่ที่สุด"

"แม่ก็รักลูกนะ ไปนอนเถอะดึกแล้ว"

"ค่ะ ฝันดีนะคะ"

"ฝันดีจ้ะ" หญิงสาววางสายของมารดาแล้วก็บอกฝันดีพ่อของลูกต่อ

"ฝันดีนะภัทร" หญิงสาวลูบท้องกลมของตนเองอย่างรักใคร่ นี่สินะคือรักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้ากัน ลูกของเธอจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่รู้ จะนิสัยเอาแต่ใจแบบผู้เป็นพ่อหรือระเบียบเรียบร้อยเหมือนกับเธอก็ไม่มีใครรู้ หญิงสาวบอกกับตัวเองเสมอว่าหากเธอคลอดลูกเมื่อไร เธอจะพาหลานไปหาว่าที่คุณยายทันที เธอคิดถึงแม่มากและยิ่งเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่มากขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อได้มีโอกาสเป็นแม่คนบ้าง