บทที่ 2 ผิดห้อง

"ภัทร ภัทร ตื่นเดี๋ยวนี้นะ" ชายหนุ่มไม่ขยับเลยสักนิด หญิงสาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าชายหนุ่ม เวลานอนหลับไปแบบนี้ก็ดูน่ารักดีนะ ไม่ฤทธิ์เยอะเหมือนตอนตื่น ไม่ๆ จู่ๆเธอจะมาชมมันได้ยังไงกัน มันเป็นเพื่อนห้ามคิดเกินเลย ในหัวเธอคิดตีกันวุ่นไปหมด เธอจึงค่อยๆถอยห่างจากชายหนุ่ม แต่ยังไม่ทันได้ขยับมาก คนที่หลับเป็นตายกับคว้าต้นคอของเธอและโน้มลงมาจูบอย่างดูดดื่ม จริงสาวตกใจทำอะไรไม่ถูกเพราะนี่มันคือจูบแรกของเธอ และผู้ชายที่กำลังจูบเธออยู่ตอนนี้ก็คือเพื่อนสนิทของเธอ

"อื่อออ" หญิงสาวดิ้นรนพยายามทุบตีที่อกของชายหนุ่มแต่กลายเป็นว่ามันไม่ได้ส่งผลอะไรถึงเขาเลยสักนิดเดียว

"ลิน"

"ใช่น่ะสิปล่อยฉันเลยนะ" ยังดีที่เขายังรู้ว่าเธอเป็นใคร

"ลิน ลิน" ชายหนุ่มพูดคล้ายละเมอ

"จะเรียกทำ มะ" ชายหนุ่มโน้มต้นคอเธอลงไปจูบอีกครั้ง ถามว่าเขารู้ไหมว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร เขารู้แต่เขาไม่อาจควบคุมจิตใต้สำนึกที่ไม่รักดีของตนได้ ชายหนุ่มไม่สนใจสิ่งต่างๆรอบตัวอีก ในตอนนี้หญิงสาวเริ่มรู้สึกว้าวุ่น มันปั่นป่วนเหมือนมีผีเสื้อบินวนอยู่ในช่องท้อง เขาสร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับเธอจนไม่อาจควบคุมร่างกายและติตใจของตนได้อีกต่อไป ไม่นานทั้งสองร่างก็เปลือยเปล่า ความร้อนรุ่มรอบๆกายกับทวีคูณขึ้นอย่างรวดเร็ว ทุกสัมผัสมันตราตรึงในใจของเขาและเธอ สติที่มีเหลืออยู่อันน้อยนิดก็ดับลงทันที ขอแค่สิ่งที่กำลังทำตอบสนองความต้องการของตนก็เพียงพอแล้ว เมื่อสองร่างหลอมรวมเป็นร่างเดียวความรู้สึกสุขสมก็เอ่อล้นในใจ ชายหนุ่มไม่วายฉีดเชื้อพันธุ์ที่อาจจะก่อให้เกิดชีวิตเล็กๆในกายของเธอ เมื่อพายุรักสงบลง ทั้งสองก็หลับเป็นตาย เวลานี้เป็นเวลาบ่ายกว่าแล้ว หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องตกตะลึงเพราะความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศสัมผัสกับผิวกายขาวเนียนของเธอโดยตรง ทำให้เธอรับรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น แต่ที่น่าตกใจกว่าดูจะเป็นผู้ชายที่กำลังนอนหลับฝันดีข้างกายเธอนี่เอง นี่เธอมีความสัมพันธ์เลยเถิดกับเพื่อนสนิทหรอเนี่ย หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกรีบเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายของตนและนำไปสวมในห้องน้ำทันที หลังจากนั้นเธอก็เก็บข้าวของสำคัญรวมถึงเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วออกไปไม่ได้ร่ำลา ชายหนุ่มเมื่อตื่นขึ้นมาก็รับรู้เรื่องทุกอย่างและต้องการจะปรับความเข้าใจกับหญิงสาวแต่พยายามโทรเท่าไรเธอก็ตัดสาย หญิงสาวไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าต้องรับสายของเขาและพูดว่าอย่างไรจึงทำได้เพียงแค่ยื้อเวลาออกไปก่อน เป็นเวลาเกือบเดือนที่ทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันเลย แม้ในใจของชายหนุ่มอยากจะคุยกับเธอแทบขาดใจ แต่ในเมื่อเธอตัดสายเขาทิ้งทุกครั้งเขาก็ต้องทำใจยอมรับ

หญิงสาวเลือกทำงานแพทย์อาสาบนดอยหลังจากที่โน้มน้าวคุณนายทองหยอดสำเร็จ แต่กว่าจะมาทำงานที่นี่ได้เธอก็ต้องหาเหตุผลสารพัดมาโน้มน้าว ระหว่างที่เธอนั่งรถกลับบ้านพักนั้นก็มีสายสำคัญโทรเข้ามา สายนี้ไม่ได้โทรหาเธออีกเลยตั้งแต่เรียนจบ

"สวัสดีค่ะคุณป้า"

"สวัสดีจ้ะหนูลิน แม่โทรหาตาภัทรไม่ติดเลย เจ้าลูกชายของป้าติดต่อหนูบ้างหรือป่าวจ้ะ"

"สงสัยจะยังนอนไม่ตื่นมั้งคะ แต่ช่วงนี้ไม่ได้ติดต่อมาเลยค่ะ"

"สายป่านี้แล้วลูกชายป้านี่ไม่ได้เรื่องเลย ตั้งแต่ไม่หนูคอยปลุกก็คงจะไม่ค่อยตื่น เอ่อ ป้ามีเรื่องจะรบกวนหนูหน่อยสิลูก"

"มีอะไรหรอคะคุณป้า"

"พอดีมีจดหมายมาจากมหาวิทยาลัยที่ตาภัทรเคยสมัครทุนเอาไว้ เขาตอบกลับมาแล้วลูก ตาภัทรได้ทุนแต่ก็งอแงไม่ยอมจะไปเรียนต่อ"

"จริงหรอคะคุณป้าดีจังเลย ดีใจกับภัทรด้วย" หญิงสาวดีใจไปกับชายหนุ่มจริงๆ ที่อนาคตจะไปได้ไกลกว่าที่คิด

"ใช่น่ะสิลูก แต่ตาภัทรก็ดื้อไม่ยอมจะไป หนูลองคุยให้ป้าบ้างได้ไหมลูก ช่วยพูดให้ตาภัทรเปลี่ยนใจหน่อย"

"ค่ะ ถ้ายังไงลินจะพยายามช่วยพูดกับภัทรให้นะคะ"

"ขอบคุณมากจ้ะ ป้าไม่กวนเราแล้ว คิดถึงนะลูก"

"ค่ะคุณป้า คิดถึงเหมือนกันค่ะ" หลังจากวางสายแม่ของชายหนุ่มแล้ว หญิงสาวก็กำพลาสติกแท่งยาวในมือของตนแน่น เธอจะทำยังไงดีนะ ประจำเดือนของเธอยังไม่มาเธอคิดว่าตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์แน่นอน ก็เพราะหลังจากมีอะไรกันเธอก็ลืมเรื่องการป้องกันไปเสียสนิท แต่ในตอนนี้เขากำลังจะมีอนาคตที่สดใส เธอคงจะรั้งเขาไว้ไม่ได้ แล้วอีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นก็คือเรื่องของความผิดพลาด ถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาจริงๆลูกคนเดียวเธอคิดว่าเธอสามารถเลี้ยงได้แน่นอน หญิงสาวรีบกลับที่พักและตรวจผลการตั้งครรภ์ทันที เป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ไว้ ประจำเดือนเธอไม่มาซึ่งปกติแล้วเธอไม่เคยประจำเดือนขาด และนี่ก็คงเป็นเหตุผลสินะที่ทำให้ประจำเดือนของเธอนั้นขาดหายไป เจ้าตัวน้อยที่กำลังนอนหลับสบายใจในท้องของเธอนั่นเอง