บทที่ 1 บทนำ

ฉันลินดา วิพาประกร ลูกสาวคนเดียวของคุณนายทองหยอด เจ้าของตลาดสดที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ทุกวันเสาร์อาทิตย์หลังเลิกเรียนพิเศษเธอก็จะมีทำหน้าที่เก็บค่าแผงจากเหล่าบรรดาแม่ค้าที่มาเช่าพื้นที่เพื่อที่จะขายของ วันนี้ก็เช่นกัน แตกต่างกันตรงที่อาทิตย์หน้าฉันจะไม่ได้มาเก็บอีกแล้ว เพราะว่าฉันกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยและเลือกเรียนที่กรุงเทพพร้อมเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าณภัทร เดชานากร ชายหนุ่มเป็นลูกชายของคุณหมอณัชณิชาและคุณหมอณัฐพล ความหวังของพ่อแม่ณภัทรคือการที่ณภัทรจะเป็นคุณหมอเหมือนอย่างพ่อกับแม่

"เฮ้อ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย ลูกสาวฉันจะทิ้งฉันไปแล้ว"

"โถว่ๆ แม่จ๋า ลินไปเรียนนะ ไม่ได้ทิ้งแม่ไปไหนน้า"

"ก็มันรู้สึกแปลกๆนี่หน่า"

"รักแม่น้า สี่ปีแปบเดียวนะจ๊ะ"

"อ่ะๆ รีบเรียนรีบจบกลับมาหาแม่ละกันนะ"

"จ้าา คุณนายทองหยอด"

บริเวณหน้าบ้านของหญิงสาวมีณภัทรและผู้เป็นแม่ของเขายืนรออยู่ ชายหนุ่มอาสาพาหญิงสาวไปจองหอ

"ทำไมช้าจังละลูก"

"ขอโทษนะคะคุณป้าณิชา ก็คุณนายทองหยอดของหนูกว่าจะปล่อยหนูมาก็แทบแย่ค่ะ"

"อย่างนี้ละลูก ลูกสาวคนเดียวก็ต้องห่วงมากหน่อยเป็นธรรมดานะจ๊ะ"

"ค่ะ เราไปกันเลยไหมคะ"

"ตายจริงมัวคุย ขึ้นรถเถอะลูก แม่จะไปส่งก็ไม่ยอมกันนะเนี่ย"

"แค่ไปจองหอเองครับแม่"

"นั่นละ" ทั้งสองเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อประสานกับทางที่เรียนและหาหอพัก เพราะที่นี่ไม่ได้มีการบังคับให้พักหอใน ทั้งสองจึงอยากหาที่พักที่สะดวกสบายเดินทางมาเรียนง่ายๆ ซึ่งก็คือหอพักแสนสิริ หรูหราพอตัว

"สวยดีเนาะ แกห้องไหนอ่ะ"

"ห้อง 109"

"หรอ ฉัน 110 ตรงข้ามกันเลย ดีจัง"

"ดีๆเวลาไปเรียนอย่าลืมปลุกฉันด้วยละ"

"นี่แกจะให้ฉันคอยปลุกแกตั้งแต่มัธยมจนมหาวิทยาลัยเลยหรอ" หญิงสาวอดจะบ่นไม่ได้เขามันไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

"เอาน่า เราเป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันน่ะถูกแล้ว"

"ย่ะ แยกย้ายๆ ฉันอยากพักแล้ว"

"โอเค เจอกันพรุ่งนี้" เมื่อเข้ามาในห้องพักเธอก็รีบต่อสายหาคนเป็นแม่ว่าถึงที่พักอย่างปลอดภัยแล้ว เธอรู้ดีว่าท่านเป็นห่วงเธอมากๆ

"ถึงที่พักแล้วจ้ะแม่"

"เป็นไงบ้างละ ชอบไหมลูก"

"ชอบมากจ้ะแม่ มีเครื่องใช้อำนวยความสะดวกครบเลยด้วย หนูแทบจะไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่มเลย"

"ดีๆจะได้ไม่ต้องขนซื้ออะไรเยอะ แล้วห้องของตาภัทรละลูก"

"อยู่ตรงข้ามกันนี่แหละแม่ มันยังจะให้หนูปลุกมันตอนเช้าเหมือนเดิม เบื่อจะแย่"

"เอาน่าๆ เพื่อนก็ช่วยเพื่อนหน่อย"

"จ้ะๆ"

6 ปีผ่านไป

เวลานี้ลินดาและณภัทรเรียนจบปนิญญาตรีเรียบร้อยแล้ว วันนี้เป็นวันเลี้ยงอำลาเพื่อฉลองความสำเร็จในครั้งนี้ของทุกคน ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส บางส่วนจบปุ๊บก็มีงานทำเลย ส่วนเธอยังดูๆอยู่ว่าจะทำงานในกรุงเทพหรือจะกลับไปทำที่บ้านเกิด

"ลิน ลิน"

"ห่ะๆ"

"เหม่ออะไร เรียกหลายรอบแล้ว"

"อ่าๆโทษที มีไรอ่ะ"

"อาจารย์ให้มาตามไปถ่ายรูปรวม"

"อ่อ โอเคๆ ขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน"

"ได้ๆ อย่าช้าละ ผู้ใหญ่รอนานไม่ดี"

"จ้า รู้แล้วจ้าพ่อ"

"เดี๋ยวเถอะ"

"ฮ่าๆ" หลังจากถ่ายรูปรวมเสร็จบรรดาอาจารย์ก็ขอตัวกลับ และปล่อยให้เด็กๆสนุกกันอย่างเต็มที่ ในงานสิ่งที่จะขาดไม่ได้คือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพราะชีวิตนิสิตแพทย์ไม่มีเวลามานอกลู่นอกทางมากเท่าไร พอถึงเวลาเหมาะสมทุกคนก็ไม่ลืมจะคว้าโอกาสนั้นไว้ทันที

"เมามากแล้วนะไอ้ภัทร พอเหอะ"

"ไม่เมาๆ" ปากบอกไปอย่างนั้นแต่สภาพของเขามันทำให้เธอขัดใจเหลือเกิน

"เซขนาดนี้บอกไม่เมาได้ไง ฮ่าๆ"

"แกก็ใช่ย่อยยัยลิน ฉันเห็นนะว่าแกก็ดื่มเยอะ"

"ฉันว่าเราไปส่งพวกมันกันเถอะ สภาพคือไม่ไหวแล้ว"

"เออจริงไปเถอะ" บรรดาเพื่อนสนิทคนอื่นๆลงความเห็นว่าควรจะพาทั้งสองกลับไปส่งยังที่พักได้แล้ว เมื่อมาส่งถึงที่แล้วทุกคนต่างก็แยกย้าย

"ทำไรอ่ะ"

"ไขกุญแจไง"

"ยุ่งยาก ก็บอกให้ใส่รหัสแทนก็ไม่ยอม" หญิงสาวกดใส่รหัสหน้าประตูห้องของตน ส่วนชายหนุ่มยังคงคำหากุญแจไม่หยุด

"ไมไม่ออกว่ะ" เขาเริ่มโมโห

"ใจเย็นๆดิ"

"ปวดฉี่นะเว้ยเนี่ย"

"มาๆเข้าที่ห้องน้ำฉันก่อนมา"

"เออดี" ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องของหญิงสาวอย่างง่ายดาย และจัดการกับธุระของตนทันที

"ไอ้ภัทร.."

"อะไรอย่าเสียงดัง"

"ทำไมแกไม่ใส่กางเกง"

"ก็มันอึดอัดอ่ะ"

"ก็ไปถอดห้องแกสิ นี่มันห้องฉัน"

"อ้าวนี่ห้องแกหรอ ฮ่าๆ"

"ก็เออสิว่ะ"

"แต่ไม่ไหวอ่ะ ขอนอนก่อน"

"ไม่ได้ๆ แกกลับห้องแกไปเลย แกจะมานอนที่นี่ไม่ได้นะ"