ปิดปากให้เงียบ

หากเทียบกับเมื่อก่อนที่เรือนรับรองแห่งนี้แม้จะกว้างขวางและอยู่สุขสบายมากกว่า ทว่าจิตใจของลี่ถิงกับฟุ้งซ่านเป็นกังวล นับตั้งแต่เดินทางมาถึงเมืองหลวงเป็นเวลาหนึ่งเดือนพอดี ฝ่ามือเล็กลูบไปที่หน้าท้องที่ตอนนี้เริ่มนูนขึ้นเล็กน้อย เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ก่อนที่ท้องนางจะโตขึ้นจนผู้คนจับสังเกตได้

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ”

“ไปเชิญท่านแม่ทัพมาที่นี่ที บอกเขาว่าข้า...มีเรื่องสำคัญอยากพูดด้วย” นางชะงักเล็กน้อย แล้วเอ่ยจนจบประโยค

“เจ้าค่ะ”

ด้วยภาระงานต่าง ๆ ทำให้นับตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่เรือนใหญ่เขาแทบไม่ได้ไปหาอวี้เหม่ยที่เรือนเดิมที่เคยเป็นเรือนหอของทั้งคู่ มีเพียงหญิงสาวที่มักมาหาเขาพร้อมกับของว่าง

แม้ฮ่องเต้จะลงโทษเขาให้อยู่แต่ในจวน ทว่างานที่ต้องรับผิดชอบกลับไม่ได้ลดลงสักนิด

“ท่านแม่ทัพ”

“มีอะไร” เขาถาม ไม่แม้แต่จะเงยหน้าจากกระดาษเสียด้วยซ้ำ

“แม่นางลี่ให้สาวใช้มาเชิญท่านไปที่เรือนรับรองขอรับ”

“นางได้บอกหรือไม่ว่าอยากพบข้าเพราะเรื่องอะไร”

“ไม่ได้บอกขอรับ สาวใช้ผู้นั้นบอกเพียงว่าเป็นเรื่องสำคัญ”

ทันทีที่ได้ยินคำกล่าวเมื่อครู่ของบ่าวรับใช้คนสนิท หลิงเหยียนชะงักงันยามคิดบางเรื่องขึ้นได้ เขาลืมไปเสียสนิทว่าลี่ถิงตั้งครรภ์ก็ตอนที่ให้ท่านหมอมาตรวจอาการของนาง ก่อนที่จะเดินทางกลับมาที่นี่ ตอนนี้นางคงตั้งท้องได้สักสองเดือนแล้วกระมัง คิดได้ดังนั้นเขาถึงได้ถอนหายใจออกมา ทำให้หลี่จื้อที่สังเกตเห็นถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“มีเรื่องใดหนักใจหรือขอรับ”

“ยังจำเรื่องที่ข้าเคยบอกไว้ได้หรือไม่”

“จำได้ขอรับ”

“บอกให้ทุกคนที่รู้เรื่องนี้ปิดปากเงียบให้หมด ถึงเวลาเมื่อใดข้าจะเป็นคนบอกนางด้วยตัวเอง”

“หากฮูหยินรู้เข้านางจะไม่เป็นไรหรือขอรับ”

แม่ทัพหนุ่มไม่ได้ตอบอันใด เพียงแค่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินไปที่หน้าต่างราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

“เรียนท่านแม่ทัพ มีจดหมายส่งถึงท่านขอรับ”

“เอามาให้ข้า ข้าจะนำไปให้ท่านแม่ทัพเอง”

“เอ่อ เห็นทีคงไม่ได้ขอรับ บ่าวได้รับคำสั่งมาว่าต้องส่งให้ถึงมือท่านแม่ทัพเท่านั้น ห้ามให้ผู้ใดรับแทน”

“เสียงดังเอะอะอะไรกัน” เขาถามเสียงเข้ม

“คือว่าบ่าวคนนี้ไม่ยอมเอาจดหมายมาให้ข้าขอรับ”

“ให้คนผู้นั้นเข้ามา”

นัยน์ตาสีนิลมองไปยังผู้มาใหม่เขารู้ได้ทันทีว่าคนผู้นี้เป็นใคร

“ขออภัยที่เสียมารยาท แต่เจ้านายของข้าสั่งเอาไว้ว่าต้องส่งจดหมายให้ถึงมือท่านเท่านั้น”

หลิงเหยียนพยักหน้ารับรู้แล้วรับเอาจดหมายนั้น ทำไมเขาจะไม่รู้เล่าว่าคนผู้นั้นมีนิสัยเช่นไร หลังคลี่จดหมายเปิดดูก็พบเพียงความว่างเปล่า ในกระดาษมีเพียงตราประทับส่วนตัวเท่านั้น

ร่างสูงนำจดหมายนั้นไปเผาทิ้งประหนึ่งไม่อยากให้ใครมาเห็น ไม่ว่าอย่างไรทุกอย่างก็ต้องจบลงแบบเดิมอยู่ดี

“ใครส่งมาหรือขอรับ” หลี่จื้อถาม หลังจากบ่าวคนนั้นกลับไปแล้ว

“หลี่จื้อ”

“ขอรับ” เขาขานรับรอฟังว่าคนตรงหน้าจะเอ่ยอันใด แต่ต้องผิดหวังยามได้ยินคำตอบ

“ไม่มีอะไร”

“แล้วเรื่องแม่นางลี่ล่ะขอรับ”

“ให้คนไปบอกนาง หากข้าเสร็จงานเมื่อใดจะไปหานาง”

ลี่ถิงรอแม่ทัพหลิงอยู่ราว ๆ สามชั่วยามเขาถึงได้โผล่หน้ามา ด้วยความดีใจนางถึงได้โผเข้ากอด แต่ถูกร่างสูงดันตัวให้ออกห่าง

“ข้านึกว่าท่านแม่ทัพจะไม่มาเสียแล้ว” นางถามด้วยใบหน้าเจื่อน

“ข้าต้องมาหาเจ้าอยู่แล้ว เจ้าอยากพูดอะไรก็ว่ามาเถิด”

“อย่างที่ท่านรู้ตอนนี้ท้องของข้าเริ่มโตขึ้นแล้ว หากรอนานมากไปกว่านี้คงไม่อาจปิดบังคนในจวนได้”

“ยังเหลือเวลาอีกหลายเดือนกว่าท้องเจ้าจะโต ข้าได้ยินมาว่าท้องแรกท้องจะไม่ใหญ่เท่าคนที่เคยตั้งครรภ์มาแล้ว เจ้าช่วยรออีกหน่อยเถิด”

“ข้ารอมาหนึ่งเดือนเต็มแล้วนะเจ้าคะ ท่านจะให้ข้ารอไปจนถึงเมื่อไหร่”