บทที่ 4

ยี่สิบนาทีที่ภูมินทร์กับนนทวัฒน์ทักทายและพูดคุยกับแขกในงาน เขาจึงไม่มีโอกาสทำความรู้จักกับน้ำผึ้งคนสวย เหมือนโชคเข้าข้างภูมินทร์ เขาได้นั่งโต๊ะเดียวกับพัชรีภรณ์ ไม่พอยังนั่งติดกันด้วย ราวกับว่า สวรรค์เป็นใจ

"สวัสดีครับ" ภูมินทร์ทักทาย น้ำเสียงทุ้มต่ำ ใบหน้าระบายยิ้ม "ผมชื่อภูมินทร์ครับ ชื่อเล่นภูครับ"

"ค่ะ สวัสดีค่ะ" หล่อนทักทายด้วยน้ำเสียงหวานใส "ฉันน้ำผึ้งค่ะ พัชรีภรณ์"

“ยินดีที่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการนะครับน้ำผึ้ง” ภูมินทร์หยิบแก้วบรั่นดีขั้นมายื่นไปตรงหน้าเล็กน้อย “ชื่อเล่นคุณเหมาะกับคุณมากครับ สวยหวานปานน้ำผึ้ง ผมเห็นแล้วใจสั่น”

พัชรีภรณ์ยิ้มหวาน หยิบแก้วเครื่องดื่มของตนชนแก้วเหล้ากับบุรุษมหาเสน่ห์ ก่อนดื่มไปครึ่งหนึ่ง ขณะดื่มสายตาเขาและหล่อน ต่างมองกันและกัน

“ผมไม่คิดนะครับว่า งานที่ผมคิดว่าน่าเบื่อ จะมีสีสันขึ้นมา เมื่อผมได้เจอคุณ”

“ศิลปะไม่มีอะไรน่าเบื่อค่ะ ตรงกันข้าม มันมีเสน่ห์มาก งานบางอย่างน่าค้นหาด้วยค่ะ”

“แต่ผมว่า คุณมีเสน่ห์และน่าค้นหามากกว่านะครับ น่าค้นหามากๆ ด้วย” ภูมินทร์ฉายความเจ้าชู้ทันทีทันใด ทว่าสายตาเขาไม่ได้หยาบโลน หรือทำให้พัชรีภรณ์อึดอัด

"ฉันได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้วค่ะ"

“ทางด้านไหนครับ”

“ทุกด้านค่ะ”

“แต่ผมว่า คุณอาจยังไม่รู้จักผมดีพอ ถ้างั้นเรามาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ดีมั้ยครับ” ภูมินทร์ส่งสายตาหวานให้สาวตรงหน้า แต่เขากลับในสั่นกับนัยน์ตาที่หวานยิ่งกว่า ของพัชรีภณ์ที่ส่งกลับมา

“เอาไว้หลังจากคืนนี้นะคะ เพราะวันนี้ฉันมาทำหน้าที่แทนคุณถาวร ประมูลงานให้ได้ตามเขาต้องการค่ะ” พัชรีภรณ์ไม่เร่งรีบ แม้มีโอกาส หล่อนคิดว่างานนี้จะยาก มันง่ายมากเมื่อภูมินทร์ทอดสะพานมาหาตนเอง

ภูมินทร์ไม่คิดว่า พัชรีภรณ์ไม่ง่ายกับการตกเหยื่อ หล่อนฉลาด รู้จักหลอกล่อ เล่นตัว เพื่อให้ตัวเองดูน่าสนใจ ซึ่งหล่อนทำสำเร็จ

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ พัชรีภรณ์ฉลาดและมีไหวพริบ หล่อนรู้ว่าจะพูดอะไรและทำอย่างไรให้ภูมินทร์สนใจ ส่วนภูมินทร์คล้ายตกบ่วงหล่อนง่ายดาย

งานที่คิดว่าน่าเบื่อ ไม่เบื่ออีกต่อไป ภูมินทร์เจริญอาหารกับเมนูต่างๆ ที่ถูกนำมาเสิร์ฟ เขากินอาหารไป คุยกับพัชรีภรณ์ไป ชนแก้วดื่มหลายครั้ง ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเจริญอาหาร รู้ถึงความสุขกับการกินก็มื้อนี้มาก มากเสียจนอยากกินอาหารกับพัขรีภรณ์ทุกมื้อ อีกหนึ่งเรื่องคือ เขาไม่ต้องการให้งานเลี้ยงจบลง

ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่มีวันเลิกรา ในที่สุดงานประมูลศิลปะจบลง พัชรีภรณ์ประมูลได้หนึ่งชิ้นตามเจ้านายต้องการ สำหรับภูมินทร์ แม้ไม่ได้ประมูลอะไรสักชิ้น แต่เขาเชื่อว่า ตนต้องได้ของติดไม้ติดมือกลับไปบ้าง

“เราไปนั่งฟังเพลงที่ผับดีมั้ยครับ ที่ที่ผมไปประจำ บรรยากาศดีมากครับ” ภูมินทร์สานต่อความสัมพันธ์

“คืนนี้คงไม่ได้ค่ะ”

“ทำไมล่ะครับ หรือว่าคุณมีนัด หรือมีใครรอคุณอยู่ที่บ้าน”

เขาหยั่งเชิงถาม ลืมคิดไปว่า คนสวยและมีเสน่ห์ล้นพ้นตัวอย่างพัชรีภรณ์ จะครองตัวเป็นโสด

“ถ้าผึ้งตอบคุณว่า ไม่ได้นัดกับใคร และไม่มีใครรออยู่ที่บ้าน คุณจะเชื่อหรือคะ” ภูมินทร์อึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่คิดว่าพัชรีภรณ์ตอบโต้เช่นนี้ “บางครั้งคำพูดหรือคำตอบ ไม่ได้ชี้วัดนะคะว่า เป็นจริงหรือไม่จริง นอกจากว่า คนถามจะรู้จักคนถูกถามให้มากกว่านี้ รู้คำตอบด้วยตัวเองไงคะ”

พัชรีภรณ์ฉลาดพูดมาก เหมือนปิดทางไม่ให้สานต่อ ในขณะเดียวกันก็ไม่ปิดประตูบานนั้นสนิท ราวกับว่าต้องการให้เขาผลักประตูแล้วเดินเข้ามาหา มาค้นหาคำตอบที่ต้องการรู้

“ผึ้งขอมือถือคุณได้มั้ยคะ ปลดล็อคด้วยนะคะ” ภูมินทร์ไม่ถามว่า หล่อนต้องการแบบนี้ทำไม แต่ก็ทำตามที่พัชรีภรณ์บอก หญิงสาวกดหมายเลขโทรศัพท์ ก่อนกดโทรออก จากนั้นจึงส่งคืนให้เขา “เบอร์ผึ้งเองค่ะ และเป็นไอดีไลน์ด้วย ถ้าคุณอยากรู้คำตอบ ว่างๆ โทรมานะคะ คืนนี้ผึ้งขอตัวก่อนค่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า”

พัชรีภรณ์โปรยยิ้มหวาน เบี่ยงเท้าเดินห่างร่างหนา ที่ก้มมองดูเบอร์มือถือสาวสวยถูกใจด้วยรอยยิ้ม ก่อนหันไปมองร่างแน่งน้อยเดินนวยนาดออกไปจากห้องจัดเลี้ยง ความปรารถนาไม่หายไปจากนัยน์ตาเขาสักนิด กลับลุกโชนมากขึ้น และต้องการครอบคร่องหล่อนมากขึ้นตามไปด้วย