บทที่ 5

หลังจากค่ำคืนในงานประมูลศิลปะ ภูมินทร์ก็ไม่อาจสลัดภาพของพัชรีภรณ์ออกจากความคิดได้เลย เขาเฝ้าคิดถึงรอยยิ้มหวานละมุน ดวงตากลมโตเปล่งประกายระยิบระยับ ราวกับเพชรต้องแสงไฟ และน้ำเสียงไพเราะราวกับเสียงดนตรี ทุกครั้งที่หลับตาลง ภาพของหล่อนก็ปรากฏขึ้นมาชัดเจน

เมื่อใจคิดถึง โหยหา ดวงหน้าหวานวนเวียนในดวงตา และใจอยากรู้คำตอบว่า หล่อนโสดหรือไม่ ภูมินทร์เริ่มต้นค้นหาคำตอบด้วยการแอดไลน์ จากเบอร์มือถือหล่อน ทั้งสองคุยกันผ่านไลน์นานนับชั่วโมง กว่าจะต่างคนต่างเข้านอน

เช้านี้ใบหน้าภูมินทร์สดใสกว่าทุกวัน เขาตื่นมาพร้อมรอยยิ้ม เมื่อไลน์เด้งขึ้นมา คนส่งมาอรุณสวัสดิ์คือพัชรีภรณ์ เขาเผลอยิ้มมองข้อความและสติ๊กเกอร์รูปน่ารัก ก่อนโต้ตอบกลับไปสองสามประโยค

“แล้วเจอกันนะคะ”

ภูมินทร์ชักสีหน้าสงสัย ไม่เข้าใจว่า จะได้พบเจอหล่อนได้อย่างไร เพราะเขายังไม่ได้นัดหมายเจอพัชรีภรณ์ พอถามไปกลับไม่ได้คำตอบ นอกจากสติ๊กเกอร์รูปตัวการ์ตูนยิ้ม

“คุณภูคะ วันนี้ตัวแทนบริษัทเอสเคทีจะเข้ามาคุยเรื่องโฆษณาที่จะทำให้บริษัทเราค่ะ” สุนีย์ เลขาภูมินทร์บอกเจ้านาย “เธอจะมาประมาณสิบโมงค่ะ”

“ครับ” ภูมินทร์รับรู้ ไม่ได้ถามต่อว่า ตัวแทนที่ว่านี้ชื่อเสียงเรียงนามใด เขาทำงานต่อไปจนถึงเวลานัด สุนีย์เคาะประตูห้อง และพาตัวแทนคนดังกล่าวเข้ามาหาเจ้านาย ภูมินทร์อึ้งไม่คิดว่า คนนั้นคือพัชรีภรณ์

“สวัสดีค่ะคุณภู” พัชรีภรณ์ทักทายก่อน “ผึ้งบอกแล้วไงคะว่า แล้วเจอกัน”

“มิน่าคุณถึงไม่ตอบผมว่า เราจะเจอกันยังไง ที่แท้คุณเป็นตัวแทนบริษัทนี่เอง”

“ตามที่ผึ้งเคยบอกคุณไงคะว่า บางครั้งคุณต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง เช่นตอนนี้ค่ะ” ภูมินทร์ยิ้มกับความฉลาดของพัชรีภรณ์ ยิ่งคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์ น่าค้นหามาก และไม่รู้สึกเบื่อยามอยู่ใกล้ “ผึ้งเอางานมาให้คุณดูค่ะ เผื่อคุณต้องการตรงไหนเพิ่มเติม งานนี้ผึ้งทำด้วยตัวเองค่ะ ตั้งใจทำเต็มที่ ตามทางคุณต้องการ”

ทั้งสองพักเรื่องส่วนตัวชั่วคราว ภูมินทร์มองดูงานที่นำมาให้ดู เขาทึ่งกับความสามารถของพัชรีภรณ์มาก งานที่หล่อนทำแทบไม่มีที่ติ งานออกมาดีแบบไม่ต้องแก้ไข ไม่ต้องเพิ่มเติมอันใด สมกับคำพูดที่ว่า ตั้งใจทำเต็มที่ นั่นหมายความว่า พัชรีภรณ์มีความเป็นมืออาชีพ ทำให้ภูมินทร์ประทับใจในตัวหล่อนมากขึ้นไปอีก

“เป็นไงคะ คุณต้องการเพิ่มเติมหรือแก้ไขตรงไหนมั้ยคะ”

“ยิ่งกว่าดีอีกครับ ดีมากๆ ไม่ต้องแก้ตรงไหนเลยครับ”

“ถ้าอย่างนั้น อนุมัติการทำโฆษณาเลยนะคะ”

“ครับ ได้เลยครับ” เขาตอบกลับทันที “ผมขอดินเนอร์ค่ำนี้กับคุณได้มั้ยครับ เพราะคุณทำงานถูกใจผมมาก จนผมต้องให้รางวัล”

ภูมินทร์มองนัยน์ตาคู่หวาน ที่ยิ่งมองหัวใจยิ่งเคลิ้มไหว จนเขาไม่อยากฉุดรั้ง

“ด้วยความยินดีค่ะ” พัชรีตอบตกลง “คุณส่งข้อความบอกผึ้งนะคะว่า นัดกันร้านไหน ผึ้งมีงานต้องทำอีกหนึ่งที่ค่ะ แล้วผึ้งจะไปตามนัดค่ะ”

“ได้ครับ ผมส่งข้อความบอกคุณแน่นอน”

“ผึ้งจะรอนะคะ ขอตัวก่อนนะคะ” พัชรีภรณ์ยิ้มหวาน ลุกเดินออกจากห้อง ภูมินทร์มองหล่อนเยี่ยงเสืออยากกินเหยื่อ คืนนี้เขาตั้งใจว่า จะปิดจ๊อบหล่อนให้ได้ อยากรู้ใจแทบขาดว่า น้ำผึ้งนี้จะหอมหวานมากแค่ไหน