บทที่ 3

หนึ่งเดือนต่อมา

แสงไฟระยิบระยับจากแชนเดอเลียร์คริสตัล ส่องประกายวาววับไปทั่วห้องบอลรูมขนาดใหญ่ เสียงดนตรีคลาสสิกบรรเลง คลอเคล้าไปกับเสียงพูดคุยของแขกเหรื่อ ในงานกาลาดินเนอร์ ประมูลศิลปะระดับประเทศ

ภูมินทร์ยืนอยู่ริมระเบียงชั้นสองของงาน ซึ่งเป็นส่วนจัดงานแสดงศิลปะโบราณ ที่เขาคิดว่าน่าเบื่อมากเขามองลงไปยังกลุ่มคนด้วยสายตาเย็นชา เขากระดกแชมเปญในมือขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจกับบรรยากาศรอบตัว เขาตกอยู่ในอาการเซ็ง เนื่องจากชายหนุ่มไม่เต็มใจมางานนี้สักนิด หากไม่เป็นเพราะถูกพรรัตนา ผู้เป็นบังคับ เขาไม่มางานที่เต็มไปผู้คนสวมหน้ากากเข้าหากันแน่นอน

ในขณะนั้นเอง สายตาภูมินทร์พลันสะดุดกับร่างอรชรร่างหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในห้องบอลรูม พัชรีภรณ์สวมชุดราตรีสีแดงเพลิง ขับเน้นรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของหล่อน ผมสีดำขลับถูกเกล้าขึ้นอย่างประณีต เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่งดงามราวกับรูปสลัก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนเปล่งประกายระยิบระยับ ราวกับดวงดาว ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดแย้มรอยยิ้มบางๆ ที่ดึงดูดสายตาทุกคู่ในงาน

ภูมินทร์รู้สึกราวกับต้องมนตร์สะกด เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนงดงามและมีเสน่ห์ดึงดูดใจได้มากเท่านี้ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ และไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ชายหนุมไม่รู้ว่าหล่อนเป็นใคร รู้เพียงอย่างเดียวว่าเขาต้องการหล่อน

คนที่มาร่วมงาน ภูมินทร์รู้จักเกินครึ่งหนึ่ง ที่เหลือเคยเห็นหน้าเห็นตาบ้าง ทว่าสตรีคนนี้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ได้เห็นครั้งแรก ใจกระตุกไหวมาก

พัชรีภรณ์เหมือนรู้ว่ามีคนมอง หล่อนหันไปตามทิศทางนั้น ราวกับมีลูกศรชี้ทาง ส่งผลให้สายตาสองคู่ประสานกัน ต่างคนต่างมอง ไม่มีใครหลบสายตา พัชรีภรณ์ยิ้มให้เจ้าของสายตาคู่นั้น ก่อนที่จะมีคนเข้ามาทักทายหล่อน พัชรีภรณ์จึงย้ายสายตามองคู่สนทนา ทว่าภูมินทร์ยังคงจ้องมองหล่อนเช่นเดิม วางแก้วแชมเปญเปล่าลงบนถาดที่บริกรถือเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ หยิบบรั่นดีสองแก้วมาแทน ก่อนเดินไปหาสาวถูกใจ ทว่าเชาเพียงแค่ก้าวเท้าสามก้าว เสียงหนึ่งดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

“ไอ้ภู” นนทวัฒน์เดินมาหาเพื่อนสนิท “มองไรอยู่วะ เห็นมองเป็นนานสองนาน”

“มองสาว” ภูมินทร์ตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ

“คนไหน” คนถามไม่ได้แปลกใจกับคำตอบนี้ เพราะรู้กันดีว่า ภูมินทร์เป็นเสือผู้หญิง มองสาวเป็นเรื่องปกติของเสือล่าเหยื่อ

“ชุดสีแดง คนนั้นน่ะ” ภูมินทร์ตอบ สายตาจับจ้องสาวนางนั้น นนทวัฒน์ฉวยหยิบเครื่องดื่มในมือเพื่อน มาดื่ม ขณะมองสาวชุดราตรีสีแดง

“เธอชื่อน้ำผึ้ง เป็นผู้ช่วยคุณถาวร เธอทำงานเก่งมากเลยนะ”

“นายรู้จักเธอด้วยเหรอ แล้วทำไมฉันไม่รู้จัก ทั้งที่ทำงานกับคุณถาวรหลายงาน เจอคุณถาวรก็บ่อย” ภูมินทร์คิดไม่ออกว่า ตนพลาดจุดไหนไป ถึงได้ไม่เคยเห็นหน้าหล่อน

“เธอทำงานอยู่ที่สิงคโปร์เป็นหลัก นี่เพิ่งกลับมาเมืองไทย มาเป็นผู้ช่วยคุณถาวรได้เดือนนึง”

“แล้วนายรู้ได้ไง ไม่ได้ทำงานร่วมกับคุณถาวรนี่” ภูมินทร์มีคำถามอีก

“เมื่อวานคุณถาวรพาน้ำผึ้งไปงานเปิดตัวคอนโดของคุณอาฉันไง ฉันเลยรู้จัก เมื่อวานว่าสวยแล้ว วันนี้สวยกว่าหลายเท่า” นนทวัฒน์ตอบและชมจากใจ ภูมินทร์มองสาวคนเดิมไ จิบเครื่องดื่มไป สายตาอาบด้วยความปรารถนามาก “นายสนใจเธอหรือไง”

“อืม สวยถูกใจเลยแหละ” ภูมินทร์ตอบไม่ปิดบัง

“ก็น่าถูกใจอยู่หรอก ถ้าฉันไม่มีแฟนล่ะก็ คงจีบเธอ ผู้หญิงอะไรครบเครื่อง สวย เก่ง ฉลาด” นนทวัฒน์มองหน้าเพื่อน เขารู้ดีว่า สาเหตุที่เพื่อนไม่รักใครจริง เห็นสตรีเป็นเพียงเสื้อผ้า ใส่เสร็จก็ถอดทิ้ง เพราะไม่ต้องการผิดหวังในความรัก เกลียดและกลัวการถูกหลอกลวง จึงทำตัวเช่นนี้มาตลอดสี่ปี “ฉันว่าเราไปหาท่านสุธีดีกว่านะ มางานใหญ่แบบนี้ไม่ไปไหว้ท่าน จะดูไม่ดี แล้วนายค่อยไปทำความรู้จักกับน้ำผึ้งก็ได้”

ภูมินทร์ไม่ได้ค้านคำพูดเพื่อน ทั้งสองเดินไปหาผู้ใหญ่ของงาน ทว่าสายตาภูมินทร์สอดส่ายหาน้ำผึ้งแสนสวย ที่อยากลิ้มรสมากว่า จะหวานหอมสมชื่อหรือไม่ ไม่ละห่าง ฉายความปรารถนาในแววตาชัดเจน

เมื่อเสือเช่นเขาอยากได้ ย่อมได้