บทที่ 2

บ้านหลังใหญ่บนเนื้อที่กว่าหนึ่งไร่สองงานย่านชานเมือง บ่งบอกถึงฐานะผู้เป็นเจ้าของ บ้านหลังนี้อยู่กับสี่คน คนรับใช้สามคน คนสวนหนึ่งคน ลูกน้องเจ้าของบ้านที่อยู่ประจำสองคน ส่วนไปกลับมีอีกนับสิบคน

เจ้าของบ้านมีนามว่าไพศาล วัฒนะเจริญ นักการเมืองท้องถิ่นชื่อดังทางภาคใต้ และเป็นเจ้าของธุรกิจหลายอย่าง ทั้งสีขาวและสีเทา โดยใช้ความดี ความใจบุญ คนนับหน้าถือตาเยอะเป็นโล่กำบัง ปิดบังความเลวของตัวเอง

หนึ่งในห้องชั้นบนทางด้านซ้ายมือ เป็นห้องพักของสมถวิล สตรีวัยห้าสิบปี นางป่วยมานานร่วมปีจากโรคหัวใจ และความอ่อนเพลีย ที่แม้แต่เดินยังต้องมีคนประคอง นางเป็นภรรยาไพศาล อยู่กินกันมานานสิบกว่าปี โดยไม่ได้จดทะเบียนสมรส เมื่อภรรยาป่วย ไพศาลดูแลอย่างดี จ้างอัญชุลีมาดูแล ซึ่งหล่อนทำหน้าที่ได้ดี

สมถวิลมีลูกสาวจากสามีเก่า ชื่อเสียงเรียงนามของหล่อนคือ พัชรีภรณ์หรือน้ำผึ้ง หล่อนได้รับความเมตตาจากไพศาล ส่งไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่จบมัธยมศึกษาปีที่ 6 ให้ชีวิตสุขสบาย ไม่ต้องทำงานไป เรียนไป จนตอนนี้หล่อนเรียนจบการศึกษาปริญญาโท และไม่ประสงค์เรียนต่อ เพราะต้องการกลับมาดูแลมารดา

“ตั้งแต่น้ำผึ้งกลับมาเมืองไทย แม่ไม่เห็นผึ้งออกไปไหนเลย ดูแลแต่แม่” สมถวิลพูดกับลูกสาว ขณะกินยาเสร็จ

“ผึ้งอยากดูแลแม่ก่อนค่ะ เพราะผึ้งต้องไปทำงานให้คุณลุงค่ะ อาจไม่ได้มาดูแลแม่บ่อย” พัชรีภรณ์ไม่ตอบเจาะจงให้มารดารู้ว่า งานนั้นคืออะไร

“ดีแล้วลูก คุณลุงใจดีมากนะ รักและเมตตาผึ้งด้วย ส่งเสียให้เรียนจบเมืองนอกเมืองนา ให้แม่กับผึ้งอยู่อย่างสุขสบาย เรียนจบช่วยงานคุณลุงก็ถูกแล้ว”

สมถวิลยังมองว่าไพศาลเป็นผู้มีพระคุณ หากไม่ได้สามีคนนี้ นางกับลูกคงไม่มีชีวิตสุขสบาย พัชรีภรณ์ไม่มีโอกาสเรียนต่างประเทศ

พัชรีภรณ์ยิ้มอ่อน หล่อนไม่ได้บอกความลับที่สมถวิลไม่มีวันล่วงรู้ว่า ไพศาลไม่ใช่คนดีตามภาพลักษณ์

“ค่ะแม่” พัชรีภรณ์รับคำ “แม่นอนพักนะคะ วันนี้ผึ้งอาจกลับดึก คงไม่ได้มาส่งแม่เข้านอน นัดเพื่อนไว้น่ะค่ะ”

“จ้ะลูก” สมถวิลรับคำ นอนพักตามลูกสาวบอก พัขรีภรณ์เดินออกจากห้อง ให้หน้าที่ดูแลมารดาเป็นของอัญชุลี

พัชรีภรณ์ไปหาไพศาล ตามที่อีกฝ่ายบอก ห้องที่ไพศาลให้หล่อนไปพบคือ ห้องทำงาน และในห้องนี้มีเฉลิมพล ลูกชายไพศาลนั่งอยู่ด้วย

“คุณลุงเรียกผึ้งมา มีอะไรคะ” หล่อนถามหลังจากนั่งบนโซฟา

“เรื่องงานที่ฉันให้เธอทำ” ไพศาลหยิบซองสีน้ำตาลให้ลูกเลี้ยง “บัตรเชิญเข้างาน และคีย์การ์ดคอนโดที่เธอต้องไปอยู่ ระหว่างทำแผนการให้สำเร็จ”

“ส่วนเรื่องงานที่เธอต้องแฝงไปทำกับคุณอาถาวร ฉันจัดการให้แล้วนะ เธอเข้าไปหาคุณอาที่บริษัทพรุ่งนี้” เฉลิมพลบอกอีกเรื่อง

“ระหว่างที่เธอทำงานนี้ เธอไม่ต้องกลับมาที่นี่ ฉันไม่อยากให้มันสงสัย” หากทำตามแผน ทุกอย่างต้องแนบเนียน “เรื่องแม่ของเธอไม่ต้องห่วง ฉันดูแลอย่างดีอยู่แล้ว และจำไว้นะว่า ถ้าเธอทำแผนพังหรือไม่สำเร็จ พ่อเอธอเข้าคุกแน่ ส่วนแม่เธอ ฉันก็จะให้ตายช้าๆ อย่างทรมาน”

“ค่ะคุณลุง” พัชรีภรณ์รับคำ “คุณลุงอย่าลืมสัญญานะคะว่า ถ้าผึ้งทำงานเสร็จ คุณลุงจะปล่อยแม่และผึ้งให้เป็นอิสระ ไม่ผูกมัดใดใดทั้งสิ้น”

“ถึงฉันเป็นคนชั่วโดยสันดาน แต่เรื่องนี้ฉันสัญญา ไม่ผิดคำพูดแน่นอน” พัชรีภรณ์มองหน้าคนพูด แม้ไม่มั่นใจกับลมปากเป่าไพศาล ทว่าหล่อนไม่มีทางเลือก ชีวิตบุพการีอยู่ในมือไพศาล “อีกเรื่องคือ ฉันสร้างภาพลักษณ์ของเธอ เป็นสาวนักเรียนนอก มีฐานะ ฉันให้รถปอร์เช่เธอไว้ใช้หนึ่งคัน กับโอนเงินให้เธออีกห้าล้าน เธอจะได้ดูดี มันจะได้เชื่อใจและตายใจ”

“ค่ะคุณลุง”

“แล้วนี่เงินหนึ่งล้าน เอาไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้แบรนด์เนม จะได้สมกับที่เธอเป็นคนมีเงิน ซื้อเสื้อผ้าหลายๆ ชุดล่ะ เพราะเธอต้องใส่ไม่ให้ซ้ำกัน เข้าใจมั้ย” เฉลิมพลเป็นคนยื่นซองสีน้ำตาลใส่เงินสดให้น้องสาวนอกไส้ ที่รับไว้ “ทำงานให้สำเร็จ จำไว้ชีวิตพ่อแม่เธอจะอยู่หรือไป ขึ้นอยู่กับงานนี้”

“รับทราบค่ะคุณลุง ผึ้งไปก่อนนะคะ” พัชรีภรณ์ยกมือไหว้สองพ่อลูก จากนั้นจึงเดินออกจากห้อง

“พ่อว่า ผึ้งจะทำสำเร็จมั้ย” เฉลิมพลไม่ค่อยมั่นใจ

“ได้สิ มันรักแม่มันจะตายไป ยังไงมันไม่ให้แม่มันตายหรอก” ไพศาลรู้จุดอ่อนลูกเลี้ยงดี “อีกอย่างไอ้ภู มันเป็นเสือผู้หญิง น้ำผึ้งทั้งสวยและรูปร่างดี มีเสน่ห์มากด้วย สำคัญเป็นคนฉลาด ไหวพริบดี รับรองว่า มันติดกับแน่”

เฉลิมพลไม่เถียงกับความสวยและเสน่ห์ของพัชรีภรณ์ หากเขาชอบสตรี คงหลงใหลไปกับรูปร่างหน้าตาน้องนอกไส้

“ก็จริง”

“มันครบเครื่องอย่างนี้ ตกเบ็ดไอ้ภูได้แน่นอน ยิ่งเป็นเสือผู้หญิง ยิ่งกระโจนง่ายๆ โดยไม่คิดอะไร” ไพศาลใช้จุดอ่อนศัตรูให้เกิดประโยชน์ เขาจึงวางแผนนี้ขึ้นมา เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ และมั่นใจว่า ลูกเลี้ยงทำสำเร็จแน่นอน