บทที่ 1

“แกเมื่อไหร่จะมีเมียสักที อายุจะสามสิบแล้วนะ จะปล่อยให้ตัวเองโสดไปอีกนานแค่ไหน” เปรมสุดาอดพูดกับหลานชายไม่ได้ สีหน้าคนพูดหนักอกหนักใจเต็มที่

“ผมอยู่แบบนี้ก็ไม่เดือดร้อนอะไรนี่ครับ มีความสุขจะตาย”

คนไม่อยากมีครอบครัว ไม่ใส่ใจ หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“แต่ฉันเดือดร้อน ฉันอยากเห็นแกเป็นฝั่งเป็นฝา มีครอบครัว มีลูกมีหลาน ฉันไม่อยากเห็นแกเอาอดีตมากำหนดปัจจุบันและอนาคตไงล่ะ เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วนะ แกน่าจะลืม แล้วเริ่มต้นใหม่สักที” เปรมสุดารู้ดีว่า พูดแทงใจภูมินทร์ ทว่านางต้องพูดเพื่อให้หลานชายลืมอดีต ไม่ใช่ผูกแน่นในใจจนคลายไม่ออก

“เอ่อ คุณแม่คะ ภาว่าให้เวลาภูอีกหน่อยก็ได้นะคะ ภาก็ไม่รีบมีหลานด้วย ภารอได้ค่ะ” โสภาพรรณ มารดาภูมินทร์ รีบพูดแก้ไขสถานการณ์ชวนอัดอัด

“ผมก็ไม่รีบครับ เอาไว้ให้ภูพร้อม แล้วค่อยแต่งงาน” ภูวนันท์เข้าใจความรู้สึกลูกชาย และรู้ถึงเหตุผลของการอยู่เป็นโสด อย่างเสือล่าเหยื่อ ไม่จริงจังกับสาวใดสักคน ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เปรียบเสมือนเสื้อผ้า ผลัดเปลี่ยนทุกวัน ไม่คิดใส่ซ้ำ

“แต่ฉันรีบ ฉันอายุหกสิบเก้าแล้วนะ ฉันอยากเลี้ยงเหลน เข้าใจมั้ยว่าฉันอยากเลี้ยงเหลน”

“คุณย่าก็รอหน่อยล่ะกันครับ อีกสักสิบปี ตอนนั้นคุณย่าอายุเจ็ดสิบเก้า ก็น่าจะแข็งแรงอยู่ มีแรงเลี้ยงลูกของผมอยู่แล้วครับ” ภูมินทร์ไม่ทุกข์ร้อนเช่นเดิม “ผมขอตัวก่อนนะครับ มีนัด”

จากนั้นก็ลุกเดินออกจากห้องนั่งเล่น ไม่สนใจเสียงคนเป็นย่าที่พูดไล่หลัง

“ดูสิดู ดูลูกแกสองคนสิ ไม่นึกถึงใจฉันเลย” จากความโกรธเปลี่ยนเป็นน้อยใจ “ฉันไม่ได้หวังแค่เลี้ยงเหลน ฉันหวังให้ภูดึงตัวเองออกมาจากอดีต ฉันอยากเห็นหลานชายของฉันกลับมาเป็นคนเดิม ไม่ใช่แบบนี้”

พูดไปน้ำตาไหล นึกโกรธตัวต้นเหตุที่ทำให้ภูมินทร์กลายเป็นคนโยนความรักทิ้ง เพราะคิดว่ารักแท้ไม่มีอยู่จริง ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิต ไม่มีใครจริงใจ มีแต่คำว่าหลอกลวง หลอกให้รัก เพื่อได้สิ่งของตามต้องการ

เรื่องเกิดเมื่อเก้าปีก่อน ตอนนั้นภูมินทร์อายุยี่สิบปี มีความรักแรกแบบจริงจัง ถึงขั้นใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน กับรุ่งฤดี น้องสาวรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ทั้งสองรักกันมากคบหากันมาสองปี ระหว่าคบหา ภูมินทร์เป็นสายเปย์ตัวยง ไม่ว่าหล่อนขออะไร หากเขาหาให้ได้ ภูมินทร์ซื้อให้ทุกอย่าง ของที่แพงที่สุดคือ กระเป๋าแบรนด์เนมราคาหกแสนบาท และอื่นๆ อีกหลายอย่าง

ความมาแตกในวันหนึ่ง นนทวัฒน์ไปเจอความจริงที่รุ่งฤดีหลบซ่อนไว้คือ หล่อนอยู่กินกับชัยณรงค์ฉันสามีภรรยา นำสิ่งของที่ได้จากภูมินทร์ ขายเป็นบางส่วน และใช้เป็นบางส่วนเพื่อไม่ให้ภูมินทร์จับพิรุธได้ว่า ของที่ซื้อให้เหตุใดไม่ใช้ ส่วนของที่ขายนำไปใช้จ่ายกับชัยณรงค์

ภูมินทร์เสียใจมากกับการถูกหลอก รุ่งฤดีทำตัวแนบเนียนมาก ไม่เผยจุดที่ทำให้เขาสงสัยสักนิด อีกทั้งความรักที่มีต่อรุ่งฤดี ทำให้เชาไว้ใจ เชื่อใจตน พอออกมารูปนี้ จากความรัก เป็นความเกลียด จากไว้เนื้อเชื่อใจ เป็นหวาดระแวง กลัวว่าสตรีที่เข้ามาในชีวิต ไร้ความจริงใจ มาเผื่อปอกลอกเงินและทรัพย์สินจากตน

นับแต่นั้นภูมินทร์กลายเป็นคนเฉยชาเรื่องความรัก ราวกับทิ้งมันลงไปในก้นมหาสมุทร เห็นผู้หญิงเป็นเพียงของเล่นชั่วคราว เป็นเสื้อผ้าใช้แล้วทิ้ง ไม่กลับขึ้นมาซักใหม่เพื่อใส่ซ้ำ ตั้งใจแน่วแน่ว่า อยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต

“เราคงได้แค่รอค่ะคุณแม่ รอจนกว่าจะมีผู้หญิงสักคน ทำให้ความคิดภูเปลี่ยนไป ภาหวังว่า สวรรค์จะเมตตาภู ให้พบกับผู้หญิงดีๆ ที่รักภูจากใจจริงสักทีค่ะ” ไม่ใช่แค่เป็นความหวังและความฝันของโสภาพรรณ ภูวนันท์กับเปรมสุดา หวังเช่นกันว่า เบื้องบนจะส่งผู้หญิงคนนั้นมาเร็วๆ นี้