บทที่ 2 ตอนที่ 2

กลุ่มทหารพรานที่ออกล่าตระเวนด้วยกันพากันโบกมือลากลับฐานไปก่อน พวกเขาอาจแปลกใจในพฤติกรรมอันประหลาดของผู้บังคับบัญชา แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้มากมาย ผู้กองเสือ หรือร้อยเอกสุริเยนทร์ ภานุเดชเดชา นายทหารหนุ่มวัยสามสิบปลายๆ จึงวางปืนลงราบขวางตักในขณะที่นั่งชันเข่าพิงหลังกับต้นไม้

การดูแลประชาชนถือเป็นหน้าที่ของเขา...ดังนั้นการอยู่อารักขาหญิงสาวแปลกหน้าที่อาจจะตกอยู่ในอันตรายก็ถือเป็นหน้าที่อย่างหนึ่งเช่นกัน เขาไม่ได้คิดมิดีมิร้ายกับเธอแต่มีเจตนาช่วยเหลือ มันคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอก

“อย่าช้านักล่ะแม่คุณ...ผมคงอยู่เฝ้าคุณแก้ผ้าเล่นน้ำทั้งวันไม่ไหว หึ หึ”

บริเวณที่เขาอยู่เป็นเนินเขาสูง เบื้องล่างเป็นธารน้ำใหญ่ ส่วนที่หญิงสาวปริศนากำลังเห้อระเหยอยู่นั้นเป็นที่ลับตาพอสมควร เพราะเป็นแอ่งน้ำขนาดเล็กรอบๆ ปกคลุมด้วยต้นไม้และต้นหญ้า แต่หากมองจากที่สูงและสังเกตดีๆ ก็เห็นได้ไม่ยาก ไม่รู้เป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่วันนี้เลือกเข้าป่ามาสำรวจเส้นทางใหม่ๆ เพื่อให้สามารถดูแลพื้นที่ได้ครอบคลุมมากขึ้น เขารู้ดีว่าในป่าใหญ่ที่มีอาณาเขตกว้างขวางนั้นมีอะไรมากมายที่ไม่สามารถอธิบายได้

ทั้งเรื่องลี้ลับ ทั้งความเชื่อ...ครั้งแรกที่ได้ยลโฉมสะคราญของนางในธารนทีนั้นเขาก็แอบคิดว่าเธออาจไม่ใช่คน แต่เมื่อตั้งสติได้เขาก็พิจารณาด้วยเหตุผลว่าเธอคงเป็นสาวชาวบ้านในแถบใกล้ๆ นี้แหละ อาจมาลงเล่นน้ำเพราะเห็นเป็นบริเวณที่ห่างไกล และเธอคงไม่ใช่พวกนักท่องเที่ยวที่หลงป่าแน่นอน เพราะพฤติกรรมไม่ได้ร้อนรนแต่อย่างใด