บทที่ 2 ตอนที่ 1

หลายคนว่าเธอบ้า ไม่มีผู้หญิงคนไหนแบกรับสภาพเช่นนี้ได้นานหรอก มันไม่สนุกและเป็นการตัดอนาคตตัวเองทางอ้อม แทนที่จะได้มีความเจริญก้าวหน้า กับต้องมาจมปลักอยู่บนป่าบนเขา ไม่เคยได้ใส่ชุดสวย ไม่เคยได้แต่งหน้า ไม่เคย...ได้มีสังคมอย่างที่ควรจะเป็น แต่เธอก็เลือกมันแล้ว และมีความสุขกับสิ่งรอบตัวเหล่านี้โดยไม่เคยแยแสคำทัดทานเอ่ยห้ามใดๆ ทุกคนควรมีสิทธิ์พิสูจน์ความเชื่อของตัวเอง

“อาบน้ำเสียหน่อยดีกว่า คันไปทั้งตัวแบบนี้กว่าจะถึงหมู่บ้านได้เป็นผื่นเต็มไปหมดแน่ๆ” ร่างเล็กขยับลุกยืนแล้วบิดตัวผ่อนคลายความเมื่อยล้าจากการเดินทาง แล้วมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่มีใครอื่นอยู่ในบริเวณนี้นอกจากเธอ

แน่นอนว่าธารน้ำที่ไหลยาวตลอดสายมักมีสิ่งมีชีวิตอาศัยเพื่อใช้น้ำในการดำรงชีพ ผู้หญิงตัวคนเดียวย่อมมีอันตรายหากทำอะไรรุ่มร่ามสุ่มสี่สุ่มห้า แต่เธออยู่ที่นี่มาหลายปี พอจะรู้ทางหนีทีไล่ รู้ว่าตรงไหนปลอดภัย หรือตรงไหนที่ควรหลีกเลี่ยง

แอ่งน้ำแห่งนี้ไม่ใช่ที่โจ่งแจ้ง เพราะเป็นสายน้ำเล็กๆ ที่ไหลแยกมาจากลำธารใหญ่ไหลตามร่องหินมารวมกันอยู่ในสระขนาดไม่ใหญ่มากนัก ความลึกระดับอก น้ำที่ล้นออกจากสระตามธรรมชาติสรรค์สร้างไหลลึกเข้าไปในป่าแล้วสิ้นสุดเพียงระยะสั้นๆ จากการซึมลงในดินเรื่อยๆ จนหมดเพราะมีปริมาณน้อย

รอบๆ บริเวณนี้รกชัฏ ต้นไม้น้ำปกคลุมโดยทั่ว คนภายนอกไม่สามารถมองเห็นได้ง่ายๆ หากไม่เคยสำรวจมาก่อน เธอพบสถานที่นี้พร้อมกับแดนสรวงเพื่อนร่วมอุดมการณ์เมื่อหลายปีก่อน ถึงตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังคงแวะเวียนมาบ่อยครั้งในยามที่ต้องเดินทางไปยังหมู่บ้านอื่นๆ เพื่อรักษาคนป่วย เธอเป็นหมอ...ไม่ว่าเธอจะอยากเป็นหรือไม่ก็ตามเธอก็เป็นแม่พระของคนบนดอย ทุกวันนี้เธอก็รักและทุ่มเทกับหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง

ปลายเดือนมีนาคมกำลังเข้าสู่เดือนเมษาอากาศร้อนจัด หรีดหริ่งเรไรร้องระงมป่า หากเป็นการใช้ชีวิตปกติทั่วไปก็คงไม่ร้อนมากนักเพราะอยู่ในป่าในดอย อุณหภูมิจะต่ำกว่าภายนอกอยู่แล้ว แต่เนื่องจากเธอต้องแบกสัมภาระเดินทางไกลหลายกิโลจากหมู่บ้านหนึ่งกับมายังหมู่บ้านที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ ทำให้ร่างกายต้องออกกำลังอย่างหนักกว่าเดิม เหงื่อกาฬไหลซึมไปทั่วร่าง ทั้งร้อนทั้งเหนียวตัวไปหมด

เสื้อยืดเนื้อผ้าดีถูกถอดวางลงบนโขดหินในที่ลับตาคน ตามด้วยบราเซียสีดำสนิท กางเกงยีนตัวเก่ง และชั้นในสีเดียวกับ บรา...

ขาเรียวเล็กขาวนวลค่อยๆ ก้าวเดินลงในน้ำเย็นจัด แต่มันไม่ทำให้เธอรู้สึกสะท้านสักนิด เพราะร่างกายกำลังต้องการความสดชื่นอย่างเต็มที่ ผืนน้ำไสสะอาดมองเห็นถึงพื้นด้านล่างที่ปูไว้ด้วยหินดินทราย เธอย่างเหยียบลงไปถึงใจกลางแล้วกวักน้ำลูบไล้ไปตามเนื้อตัว น้ำไหลพรมเปียกชื้น ระดับน้ำโอบอุ้มถึงปทุมถันคู่งามที่อวบสะพรั่งชูชัน รูปร่างได้สัดส่วนไม่ผอมไม่เจ้าเนื้อจนเกินไปเพราะต้องออกกำลังบ่อยๆ ทำให้สรีระของเธอดูกระชับงดงามเหมือนประติมากรรมชั้นเอก

เธอเริ่มลอยตัวแหวกว่ายเหมือนปลาน้อยที่ระเริงอยู่ในสระน้ำเย็น ทั้งผ่อนคลาย ทั้งได้ปลดปล่อย

พุ่มอกงามอ้อล้อกับระดับน้ำที่กระเพิ่มไหวเมื่อเธอขยับตัวหงายแล้วใช้สองเท้าตีเพื่อลอยตัว ยอดถันสีชมพูสดเครียดเกร็งอยู่เหนือปานสีอ่อนที่วาดรอบระบายเต้างาม ดวงตากลมโตหลับพริ้ม สะเอวคอดกิ่วลอยขึ้นเหนือผิวน้ำในบางครั้ง

เนินสาวที่มีม่านไหมดำประปรายปกคลุมขยับแยกเมื่อสองขาแหวกวนอยู่ในนทีธาร...

“นั่นมันนางกินรีหรือไง...หรือเราถูกผีหลอก” ชายหนุ่มในชุดทหารพรานอุทานเบาๆ จังหวะหัวใจของเขาเต้นสั่นกับภาพหญิงสาวในสระน้ำเบื้องล่าง ตั้งแต่มาประจำการ ณ ชายแดนแห่งนี้ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงชาวบ้านคนไหนสวยหยาดเยิ้มได้เท่านี้มาก่อนเลย จึงไม่แน่ใจนักว่าเธอคือมนุษย์ปุตุชน หรือผีป่านางไม้จำแลงกายมากันแน่

หรือจะเป็นนางกินรีมาถอดปีกถอดหางลงเล่นน้ำจริงๆ... “นี่เรากำลังแอบดูผู้หญิงอาบน้ำเหรอ...โธ่เว้ย!” เสียงทุ้มในลำคอขบถกับตัวเองแล้วหันหลังให้ภาพนั้นทันที เขานั่งลงตรงโคนต้นไม้ใหญ่เป่าลมหายใจออกทางปากแล้วหลับตาลง เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าหล่อนเป็นใคร แต่ในกลางป่าแบบนี้มันเต็มไปด้วยอันตราย ทำไมเจ้าเธอช่างใจกล้าเปลือยกายลงเล่นน้ำได้อย่างชื่นมื่นไม่เกรงกลัวภัยใดๆ เลย

ใจหนึ่งเขาอยากกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง อีกใจก็ห่วงว่าหากมีใครมาเห็นเหมือนอย่างที่เขาเห็น อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอคนนั้นหรือเปล่า

คิดแล้วก็นึกโมโหยิ่งนัก...เพราะปกติหญิงสาวชาวบ้านป่าในแถบนี้จะรักนวลสงวนตัวเพราะวัฒนธรรมที่ยังเข้มงวด การอาบน้ำในแม่น้ำลำธารพวกเธอจะไปกับเป็นกลุ่ม และนุ่งผ้าถุงป้องกันมิดชิดไม่ได้อล่างฉ่างเช่นนี้

แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเรือนกายเปล่าเปลือยของเธอทำให้เลือดในการของเขาฉีดพล่านเร่าร้อนทั้งสรรพางค์...

“ผู้กองเสือ! ทำอะไรอยู่ครับ ตรงนั้นมีอะไรเหรอ”

“เปล่า! ไม่มีอะไร ไม่ต้องเข้ามา! ข้าจะพักสักหน่อย พวกจ่ากลับฐานไปก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวจะตามไป” เขาตะโกนบอกลูกลูกน้องที่มาด้วยกัน แต่ตนเองนั้นแยกตัวออกทำธุระส่วนตัวจนได้เห็นของของดีเข้า ชายชาติทหารกัดฟันกรอด หากคนที่มาไม่ใช่เขาล่ะ...

“ผู้กองไม่เป็นไรแน่นะ...”

“เออ!”

“ก็ได้งั้นพวกผมกลับก่อน เป็นห่วงหรอก กลัวจะเป็นลม”

“ตรงนี้ลมดี ข้าแค่อยากนั่งคิดอะไรเงียบๆ”