บทที่ 1 ตอนที่ 1

แดดอ่อนๆ ส่องผ่านใบไม้ที่ปกคลุมหนาทึบ สาดแสงเล็ดลอดลงมากระทบผืนดิน แมกไม้ใบหญ้าและสรรพสิ่งนาๆ ที่อยู่เบื้องล่าง สองเท้าก้าวเดินไปนั่งตรงโขดหินใกล้ลำน้ำ ใช้มือปัดเก็บไรผมที่ประหน้าชื้นเหงื่อจนทำให้เกิดความรำคาญ เธอถลกแขนเสื้อยืดสีขาวรวบไว้เหนือหัวไหล่ ยกเท้าวางลงในน้ำแล้วใช้มือกวักน้ำเย็นจัดตามธรรมชาติขึ้นมาลูบล้างใบหน้า

“ร้อนชะมัด...นี่ขนาดอยู่บนดอยนะ ถ้าอยู่ในเมืองจะขนาดไหน” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางกวักน้ำล้างมือล้างคอไปด้วย หลังจากนั้นจึงรวบผมดำขลับที่ยาวเลยกลางหลังผูกรัดเป็นจุกสูงไว้กลางศีรษะ

เธอเอนหลังใช้สองมือค้ำด้านหลังแล้วปล่อยตัวตามสบายพร้อมกับหลับตาลง สูดดมอากาศบริสุทธิ์เต็มร้อยในป่าใหญ่ ที่นี่ไม่มีมลพิษ ไม่มีความวุ่นวาย ไม่มีการแก่งแย่งชิงดีที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายอย่างในสังคมภายนอก เป็นดินแดนที่อยู่ห่างไกลความเจริญ แต่มันก็ห่างไกลจากแรงกดดันในการใช้ชีวิตเช่นกัน

หลายต่อหลายคน...ดิ้นรนจะจากไปเพราะอยากมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น แต่สำหรับเธอแล้วข้างนอกนั่นต่างหาก ที่ดึงให้ทั้งสภาพร่างกายและจิตใจต่ำลง

ตลอดหลายปีที่เลือกมาเป็นหมอประจำการบนดอยซึ่งต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากเพราะที่นี่ขาดสิ่งอำนวยความสะดวกทุกรูปแบบ กันดาร...และเดียวดาย