บทที่ 3

หลังจากเด็กหญิงตัวน้อยนอนกลางวันแล้วเพียงนภาก็พาทรายแก้วไปยังห้องพักรวมถึงพาเดินสำรวจรอบๆ บ้าน ทรายแก้วกวาดสายตามองอย่างสนใจ เพราะนี่คือบ้านหลังใหญ่และมีพื้นที่โดยรอบเยอะที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา แถมยังอยู่ใจกลางเมืองอีกด้วย ซึ่งบ่งบอกฐานะของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี

นอกจากบ้านหลังที่เพียงนภาอาศัยกับครอบครัวแล้ว ถัดไปไม่ไกลคือบ้านอีกหลังที่มีขนาดเล็กกว่า ที่เธอชอบคือซุ้มประตูดอกพวงแสดที่ออกแบบให้เชื่อมระหว่างบ้านทั้งสองหลัง ที่รู้เพราะตอนนี้ดอกของมันกำลังชูช่อสวยงาม

“ที่นี่มีบ้านสองหลัง หลังที่เรายืนอยู่นี้ฉันอยู่กับสามีแล้วก็น้องไลลา ส่วนอีกหลังเป็นของพี่ชาย ที่นานๆ จะกลับมา เพราะส่วนใหญ่จะอยู่ที่คอนโดมิเนียม”

“ค่ะ”

“แม่บ้าน คนขับรถอยู่เรือนเล็กด้านหลัง ส่วนเธอก็นอนที่นั่นเหมือนกัน ฉันให้แม่บ้านจัดห้องไว้รอแล้ว”

“ได้ค่ะ”

“เราสองคนมาช่วยดูแลน้องไลลากันนะ” เพียงนภาคว้ามือของทรายแก้วมากุมไว้แล้วเอ่ยบอกจากใจ ทั้งคู่รู้สึกเหมือนคนที่คุ้นเคยกันมานานทั้งๆ ที่พึ่งรู้จักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนด้วยซ้ำ

“ค่ะ”

“หลังจากนี้ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกฉันได้ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณมากค่ะคุณนภา” ทรายแก้วยกมือไหว้ เพราะลึกๆ ก็กลัวว่าเธอจะเข้ากับเจ้านายคนใหม่ไม่ได้ รวมถึงกังวลว่าอุปนิสัยของเพียงนภานั้นจะเป็นอย่างไร แต่เท่าที่ได้สัมผัสทรายแก้วก็โล่งอกและบอกตัวเองให้รับผิดชอบต่องานที่ได้รับมอบหมายอย่างเต็มกำลังเพื่อดูแลต้นกล้าเล็กๆ ต้นหนึ่งให้เติบโตมาอย่างแข็งแรงและสมบูรณ์แบบ

เย็นวันนั้นทรายแก้วได้พบกับภีมสามีของเพียงนภา ทันทีที่ได้พบภีมก็ถูกตาต้องใจพี่เลี้ยงสาวคนนี้ของลูกขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องสงวนท่าทีเอาไว้เพราะไม่อยากให้ไก่ตื่นตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงาน

“แล้วนี่นภาให้ทรายพักที่ห้องไหนจ๊ะ”

“ด้านหลังค่ะ”

“พักรวมกับแม่บ้านน่ะเหรอ” สามีหนุ่มเอ่ยถาม เพราะคาดหวังว่าภรรยาจะให้ทรายแก้วนอนพักที่ห้องพักแขกชั้นบน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นอะไรๆ มันจะสะดวกกับเขามากทีเดียว

“ค่ะ”

“แต่พี่ว่ามันจะไม่สะดวกเอานะ เผื่อดึกๆ เกิดมีปัญหาทรายก็มาดูลูกเราไม่ทัน” ภีมยกเรื่องลูกขึ้นมาอ้างเพื่อหว่านล้อมให้ภรรยาเห็นด้วย แต่เพียงนภากลับไม่คิดแบบนั้น

“ตอนกลางคืนนภาดูลูกได้ค่ะ แต่ถ้ามีอะไรเกินกว่านั้นค่อยเรียกทราย”

“โอเคค่ะ นภาคิดว่าอะไรดีพี่ก็ว่าดีด้วย” ภีมไม่อยากสร้างประเด็นจึงเออออรับไป ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้พี่เลี้ยงของลูก ซึ่งทรายแก้วก็ส่งยิ้มตอบกลับมาตามมารยาทที่ควรจะทำเท่านั้น เธอรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่กับเพียงนภาแต่กับภีมเธอกลับรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะแววตาที่อีกฝ่ายส่งมาให้ทรายแก้วจึงสั่งให้ตัวเองอยู่ให้ห่างเจ้านายหนุ่มคนนี่เข้าไว้

จากนั้นทรายแก้วก็ขอตัวออกไปดูเด็กหญิงไลลาในห้องถัดไป ซึ่งที่นั่นถูกสร้างขึ้นมาสำหรับเด็กโดยเฉพาะ ทุกมุมรวมถึงของเล่นของใช้ทุกอย่างล้วนคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลัก ช่วงกลางวันเด็กหญิงตัวน้อยจะใช้ชีวิตในห้องนี้เป็นหลัก เพราะวิวข้างๆ ที่เป็นกระจกคือสนามหญ้าที่มีน้ำบุและบ่อปลาคราฟขนาดใหญ่

ทรายแก้วดูแลเด็กหญิงไลลากระทั่งส่งเข้านอนจากนั้นเพียงนภาก็เข้ามาดูแลต่ออีกนิด ทรายแก้วกลับมายังห้องพักก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงพร้อมกับคว้าโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดูข้อความ ใบหน้านิ่งๆ ผุดรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นรูปถ่ายที่พักรวมถึงข้อความจากฤทัย

‘เป็นไงบ้าง เดินทางปลอดภัยใช่ไหม’

พิมพ์เสร็จทรายแก้วก็ส่งข้อความผ่านระบบไลน์ให้ฤทัย

‘ปลอดภัยดี เธอล่ะเป็นไงบ้าง ครอบครัวคุณนภาโอเคใช่ไหม’

ฤทัยถามกลับมาเช่นกัน เพราะในใจนั้นรู้สึกห่วงทรายแก้วไม่น้อย ส่วนเรื่องการดูแลลูกนั้นเธอสามารถทำได้อย่างไม่ติดขัดอะไร

‘โอเคเลย น้องไลลาก็น่ารัก เลี้ยงง่ายเหมือนน้องอายไม่มีผิด’

ทรายแก้วเลือกที่จะไม่เอ่ยถึงสายตาของภีม เพราะเธออาจคิดมากไปเองแค่ฝ่ายเดียวก็เป็นได้

‘เราคิดถึงเธอ นี่ขนาดมาถึงแค่วันเดียวก็รู้สึกคิดถึงเมืองไทยแล้ว ทำไงดี’

‘สู้ๆ เธอทำได้ฤทัย’

‘ขอบใจนะ เธอก็ดูแลตัวเองด้วย’

ฤทัยยิ้มกว้างออกมาขณะพิมพ์ไลน์ตอบ

‘เธอก็ดูแลตัวเองดีๆ ฝากหอมแก้มน้องอายสักฟอด’

ทรายแก้วตอบกลับไป เพราะเธอเองก็เป็นห่วงฤทัยเช่นกัน การไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองแบบนั้นคงต้องอาศัยเวลาปรับตัว แต่มั่นใจว่าสามีของฤทัยจะดูแลเป็นอย่างดีแน่นอน

‘ได้สิ แค่นี้ก่อนนะ บายจ้ะ’

‘บาย’

เมื่อพิมพ์คำบอกลาจบ ทรายแก้วก็ส่งสติ๊กเกอร์ไลน์เป็นรูปกอดให้ฤทัย จากนั้นจึงวางโทรศัพท์ลงบนเตียง กวาดสายตามองรอบๆ ห้องพักที่เหมือนอพาร์ทเม้นดีๆ นี่เอง เพราะภายในห้องมีเตียง โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะวางของรวมถึงลิ้นชักใส่ของใช้ส่วนตัว ห้องน้ำอยู่ด้านหลังติดกับหน้าต่าง

ทรายแก้วจัดการธุระส่วนตัวเพื่อจะเข้านอน แต่เพราะนอนไม่หลับจึงตั้งใจจะออกไปเดินเล่นรับลม ทว่าเมื่อเปิดประตูออกมากลับต้องตกใจเมื่อเห็นภีมเข้า

“คุณภีม”

“ฉันแค่แวะมาดูว่าเธอขาดเหลืออะไรหรือเปล่า” ภีมเอ่ยบอกราว ทว่าแววตาที่สื่อออกมานั้นกลับทำให้ทรายแก้วรู้สึกไม่ปลอดภัย

“ไม่มีค่ะ”

“อย่างนั้นเหรอ”

“ค่ะ”

“เธอเรียนจบอะไรมา” ขณะเอ่ยถามภีมก็ก้าวเท้าเข้าหาทรายแก้วมากขึ้น ส่วนเธอก็ขยับหนีจนหลังติดกำแพงแล้วเช่นกัน

“บัญชีค่ะ”

“จบบัญชีแต่มาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก มันไม่สมศักดิ์ศรีไปหน่อยหรือไง”