ตอนที่ 4 : ความลับกลางสายฝน

เสียงฝนยังคงตกกระหน่ำตลอดทั้งคืน ซ่าาาา!

ท้องฟ้ามืดสนิทไร้แสงจันทร์ มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟข้างถนนที่ส่องสว่างสลัว ๆ

พิมนั่งกอดเข่าบนเก้าอี้ในร้าน คาเฟ่เงียบงัน มีเพียงเสียงฝนที่สาดกระทบกระจก เธอไม่รู้ว่าตัวเองนั่งนิ่งแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว

"จะทำยังไงดี..." พิมพึมพำเสียงสั่น น้ำตาเอ่อคลอเต็มขอบตา

ร้าน Moonless Café คือทุกอย่างของเธอ ทั้งความฝัน ความหวัง และความทรงจำของพ่อแม่ที่จากไป เธอไม่อยากสูญเสียมันไปง่าย ๆ เพราะใครบางคนเพียงต้องการที่ดินไปทำโครงการใหญ่

เสียงประตู กรุ๊งกริ๊ง! ดังขึ้นเบา ๆ

พิมเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เห็นธีร์ยืนอยู่ตรงประตูในสภาพเปียกปอน เสื้อคลุมของเขาชุ่มไปด้วยน้ำฝน

"คุณ..." พิมพูดออกมาเสียงแผ่ว

ธีร์เดินเข้ามาในร้านโดยไม่พูดอะไร เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วแขวนไว้ ก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามพิม

"พิม..." เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ

"อย่าเพิ่งเรียกชื่อฉัน" พิมพูดเสียงสั่น "คุณโกหกฉันใช่ไหมคะ?"

ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมรับ "ครับ...ผมโกหก"

พิมหัวเราะทั้งน้ำตา "อย่างน้อยคุณก็ยังกล้ายอมรับนี่นะ"

ธีร์เอื้อมมือมาจะจับมือเธอ แต่พิมดึงกลับอย่างรวดเร็ว "คุณโกหกเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงรู้จักคุณ? แล้วทำไมเขาถึงมาพูดว่าจะเวนคืนร้านของฉัน!?"

ธีร์หลบสายตาไปด้านข้าง เขาดูลังเลอย่างเห็นได้ชัด

"พิม...ผมอยากอธิบาย แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ถ้าคุณเชื่อใจผมสักนิด...ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับ"

"เชื่อใจ?" พิมหัวเราะเยาะตัวเอง "ฉันเพิ่งรู้จักคุณไม่กี่สัปดาห์ คุณคิดว่าฉันจะเชื่อใจคนที่โกหกฉันได้ง่าย ๆ เหรอคะ?"

ธีร์นิ่งเงียบ สีหน้าของเขาเจ็บปวด แต่ไม่โต้แย้ง

ขณะที่ความเงียบปกคลุมร้าน เสียงโทรศัพท์ของพิมก็ดังขึ้น ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!

เธอรีบรับสาย "ฮัลโหล ดาว!? มีอะไรเหรอ?"

เสียงของดาวดังลอดมาพร้อมลมหายใจหอบ ๆ

"พิม! ชั้นเพิ่งได้ข่าวแน่ชัดแล้วนะ โครงการที่จะมาแถวนี้เป็นของ บริษัททีพีเอส กรุ๊ป น่ะ! พวกเขาใหญ่โตมาก มีเส้นสายเต็มไปหมด ถ้าพวกเขาอยากได้ที่ดิน...ยากที่จะปฏิเสธจริง ๆ"

พิมหน้าถอดสี "แล้ว...แล้วฉันต้องทำยังไง?"

"ชั้นไม่รู้สิ แต่มีข่าวลือว่าเจ้าของบริษัทคนปัจจุบันเป็นคนเข้มงวดมาก แล้วก็...โหดพอสมควรด้วย" ดาวพูดเสียงสั่น

ธีร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามก้มหน้าลงจนเงามืดบังใบหน้า ริมฝีปากเม้มแน่น

พิมเหลือบมองเขาด้วยความสงสัย...แต่ยังไม่ถามออกไป

"ขอบใจนะดาว" พิมพูดเสียงแผ่วก่อนจะวางสาย

"ทีพีเอส กรุ๊ป..." พิมทวนชื่อนั้นช้า ๆ

ธีร์ยกมือขึ้นลูบหน้าผากเหมือนปวดหัวหนัก "พิม...เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง"

"จัดการเอง? คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนั้นคะ!" พิมตะโกน "นี่มันร้านของฉัน ความฝันของฉัน ไม่ใช่ของคุณ!"

ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงหนักแน่น

"เพราะผม...เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้"

พิมชะงัก "หมายความว่ายังไง?"

ธีร์กำมือแน่น "คนที่คุณเจอวันนี้...เขาเป็นลุงของผม และเป็นหนึ่งในผู้บริหารของทีพีเอส กรุ๊ป"

คำพูดนั้นทำให้พิมเหมือนถูกฟ้าผ่า เธอพูดอะไรไม่ออก สายตาที่มองธีร์เต็มไปด้วยความตกใจและสับสน

"งั้น...คุณ..." พิมพูดตะกุกตะกัก "คุณเป็น...หลานของคนที่กำลังจะมาทำลายร้านฉันงั้นเหรอ!?"

ธีร์รีบส่ายหน้า "ไม่ใช่แบบนั้น! ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับโครงการนี้โดยตรง ผม...ผมออกจากบริษัทมานานแล้ว เพราะไม่เห็นด้วยกับวิธีการของพวกเขา"

"แต่คุณก็ยังโกหกฉันอยู่ดี!" พิมโวยวาย "ทำไมคุณไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะคะ!?"

ธีร์หลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะตอบ

"เพราะผมกลัว...กลัวว่าถ้าคุณรู้ความจริง คุณจะไม่อยากเห็นหน้าผมอีก"

คำพูดนั้นทำให้พิมนิ่งไปชั่วครู่ แต่แล้วเธอก็เม้มปากแน่น "บางที...มันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ค่ะ"

เสียงฝนข้างนอกยังคงตกหนัก แต่ภายในร้านกลับเงียบงันอย่างน่ากลัว

ในที่สุดธีร์ก็ลุกขึ้นยืน "ผมจะหาทางปกป้องร้านนี้ให้ได้ ถึงแม้ว่าคุณจะเกลียดผม...ผมก็จะทำ"

เขาหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาแล้วหันหลังจะเดินออกจากร้าน แต่พิมเรียกเขาไว้

"คุณธีร์!" พิมตะโกน

ธีร์หยุดเดิน แต่ไม่หันกลับมา

"ถ้าคุณคิดจะช่วยฉันจริง ๆ..." พิมพูดเสียงสั่น "ก็อย่ามีความลับกับฉันอีกเลยนะคะ ฉัน...ทนไม่ได้หรอก"

ธีร์กำมือแน่นก่อนจะพยักหน้า "ครับ ผมสัญญา"

จากนั้นเขาก็ออกไปในสายฝน ทิ้งพิมไว้กับความสับสนในใจ

เช้าวันต่อมา…

พิมพยายามตั้งสติและเปิดร้านตามปกติ แต่บรรยากาศเงียบเหงา ดาวมาหาเพื่อให้กำลังใจ

"ยัยพิม...เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยใช่มั้ยเนี่ย" ดาวมองใต้ตาดำคล้ำของเพื่อนแล้วถอนหายใจ "แกต้องพักบ้างนะ"

พิมฝืนยิ้ม "ฉันพักไม่ลงหรอกดาว ถ้าร้านนี้หายไป...ฉันคงไม่เหลืออะไรแล้ว"

ดาวกุมมือพิมแน่น "งั้นฉันจะช่วยแกเอง! อย่างน้อยเราจะลองหาข้อมูลเกี่ยวกับโครงการนี้ให้ได้มากที่สุด"

พิมยิ้มบาง ๆ "ขอบใจนะ"

ขณะทั้งคู่กำลังคุยกัน เสียงรถหรูคันเดิมก็ดังขึ้นหน้าร้านอีกครั้ง

พิมตัวแข็งทันที "เขามาอีกแล้ว..."

ประตูร้านเปิดออก กรุ๊งกริ๊ง!

ชายวัยกลางคนจากเมื่อวานก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มเย็นชาเหมือนเดิม

"สวัสดีครับคุณพิม วันนี้ผมไม่ได้มาลองโกโก้...แต่จะมาคุยเรื่องอนาคตของคุณแทน"

พิมกัดริมฝีปากแน่น "ฉันไม่ขายร้านนี้ค่ะ!"

ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ "ใจร้อนจังเลยนะครับ ผมยังไม่ได้พูดถึงราคาเลย"

ธีร์ปรากฏตัวขึ้นทันทีเหมือนรออยู่แล้ว เขาก้าวเข้ามายืนข้างพิมอย่างปกป้อง

"ผมจะไม่มีวันยอมให้คุณแตะต้องร้านนี้เด็ดขาด"

ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอ "ธีร์...หลานชายที่ดื้อด้านของฉันยังเหมือนเดิมเลยนะ"

พิมเบิกตากว้าง "คุณ...ยอมรับแล้วว่ารู้จักกันจริง ๆ"

ธีร์เม้มปาก ไม่ตอบ

ชายคนนั้นยิ้มเย้ยหยัน "ถ้าอย่างนั้นก็ดี...งั้นเรามาเล่นเกมกันดีกว่า ถ้าภายในหนึ่งเดือน ร้านนี้ยังมีลูกค้าเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสามเท่า ผมจะพิจารณายกเลิกโครงการสำหรับพื้นที่ตรงนี้"

"อะไรนะคะ!?" พิมตกใจ

"แต่ถ้าไม่..." ชายคนนั้นยกยิ้มมุมปาก "ร้านนี้ก็จะหายไปตลอดกาล"

หลังจากชายคนนั้นออกไป พิมทรุดตัวลงกับเก้าอี้อย่างหมดแรง

"สามเท่า...ภายในหนึ่งเดือน มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน"

ธีร์คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ จับมือเธอแน่น

"พิม เราจะทำได้...เชื่อผมนะ"

พิมมองเขาน้ำตาคลอ "ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อคุณได้รึเปล่า..."

ธีร์สบตาเธอแน่วแน่ "งั้น...ให้ผมพิสูจน์สิ"