ตอนที่ 3 : รอยยิ้มใต้ร่มเดียวกัน

เสียงนาฬิกาปลุกดัง ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!

พิมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที มือรีบปัดนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงด้วยอาการงัวเงีย

"โอ๊ยยย! แปดโมงแล้วเหรอเนี่ย!?" พิมเด้งตัวลุกขึ้นพร้อมร้องลั่น เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูงสุด เพราะถ้าสายอีกนิด ร้านคงเปิดไม่ทันลูกค้าประจำที่มักจะมากันเช้าตรู่

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พิมคว้าผ้ากันเปื้อนและรีบวิ่งลงมาชั้นล่างของบ้านซึ่งเชื่อมกับร้าน Moonless Café เธอเปิดประตูร้านรับลมเย็นยามเช้าก่อนจะเริ่มตั้งหม้อชงกาแฟ เสียงเครื่องบดเมล็ดกาแฟดัง ครืด ครืด คลอไปกับเสียงฝนตกปรอย ๆ จากข้างนอก

"เช้านี้คงจะเป็นวันสงบ ๆ..." พิมพึมพำกับตัวเอง แต่เธอก็คิดผิดถนัด

ทันทีที่ประตูร้านเปิดออก กรุ๊งกริ๊ง! ป้าสมพร ลูกค้าประจำและเพื่อนบ้านที่อยู่ตรงข้ามร้านก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"อ้าว! เปิดร้านทันพอดีเลยนะพิมจ๋า" ป้าสมพรพูดพลางถอดหมวกกันฝนออก

"สวัสดีค่ะป้า วันนี้มาฝนตก ๆ เลยนะคะ" พิมยิ้มรับ

"ไม่มาได้ยังไงล่ะ ถ้าไม่ได้ดื่มโกโก้ของพิมสักแก้วเช้า ๆ ป้าคงทำงานไม่ไหว" ป้าสมพรพูดเสียงสดใส

พิมหัวเราะคิก "ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ"

ระหว่างที่พิมกำลังชงโกโก้ เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นพร้อมเสียงประตูเปิด กรุ๊งกริ๊ง!

ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับเสื้อคลุมบาง ๆ เดินเข้ามา...เป็นธีร์

"อ้าว คุณธีร์!" พิมเผลอตะโกนออกมาด้วยความดีใจโดยไม่ทันคิด

ธีร์ยิ้มบาง ๆ พลางยกมือไหว้ป้าสมพรอย่างสุภาพ "สวัสดีครับ"

ป้าสมพรชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแซว "อุ๊ย! หนุ่มหล่อคนนี้ใครกันล่ะพิมจ๋า เพื่อน...หรือแฟนจ๊ะ?"

"ป้าสมพร!" พิมหน้าแดงก่ำ "ไม่ใช่แฟนค่ะ! แค่...ลูกค้าธรรมดา"

ธีร์หัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้แก้ต่างอะไร ทำเอาพิมยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม

"ฮึ่มมม...ธรรมดาที่ไหนกันล่ะ ป้าดูออกนะ" ป้าสมพรพูดพลางหัวเราะลั่น ก่อนจะนั่งลงจิบโกโก้ของตนอย่างอารมณ์ดี

หลังจากป้าสมพรออกจากร้านไป พิมก็หันมาจ้องธีร์ด้วยความเขินปนโกรธ

"คุณนี่นะ! ทำไมไม่ช่วยปฏิเสธล่ะคะ ป้าสมพรจะเข้าใจผิดหมดแล้ว"

ธีร์ยิ้มมุมปาก "แล้วคุณอยากให้ผมปฏิเสธจริง ๆ เหรอครับ?"

พิมชะงัก "เอ่อ...ก็...มันไม่ใช่ความจริงนี่คะ"

"บางครั้ง...ความจริงกับสิ่งที่หัวใจรู้สึก มันอาจไม่เหมือนกันก็ได้" ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงความหมายลึกซึ้ง

พิมหน้าแดงจัดจนต้องหันหลังหนี "คุณนี่พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย!"

ช่วงบ่ายวันนี้ร้านเงียบสงบ พิมจึงตัดสินใจทดลองทำเมนูใหม่ เป็นขนมปังอบไส้ช็อกโกแลตที่เธอคิดสูตรเอง

ขณะที่กำลังตั้งอกตั้งใจทำ ธีร์ที่นั่งจิบโกโก้อยู่ก็เดินมาหา

"ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ?"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเลอะ" พิมรีบตอบ แต่ธีร์กลับหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวมอย่างหน้าตาเฉย

"ไม่กลัวเลอะครับ"

พิมถอนหายใจยอมแพ้ "งั้นคุณช่วยตักช็อกโกแลตใส่ถ้วยนี้หน่อยนะคะ"

ทั้งคู่ยืนใกล้กันมากจนพิมได้ยินเสียงลมหายใจของเขา หัวใจเธอเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยินด้วย

"คุณพิม..." ธีร์เอ่ยขึ้นเสียงนุ่ม

"หืม?" พิมเงยหน้ามองอย่างงง ๆ

ธีร์สบตาเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะยิ้มบาง "มีช็อกโกแลตติดแก้มครับ"

"เอ๋!?" พิมตกใจพยายามเช็ด แต่กลับเช็ดผิดข้าง

ธีร์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดให้เองอย่างแผ่วเบา

สัมผัสอุ่น ๆ ทำให้พิมตัวแข็งทื่อเหมือนถูกสะกด เธอรีบถอยออกห่างพร้อมหน้าแดงจัด

"ขะ...ขอบคุณค่ะ!"

ธีร์เพียงยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อ แต่รอยยิ้มนั้นทำให้พิมหัวใจละลายจนแทบจะยืนไม่ไหว

เย็นวันนั้น ขณะทั้งคู่กำลังเก็บร้าน เสียงเครื่องยนต์รถหรูคันหนึ่งก็ดังขึ้นหน้าร้าน Moonless Café สั่นสะเทือนเล็กน้อยจากแรงฝนที่เริ่มตกหนักอีกครั้ง

"ใครมาน่ะ?" พิมมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นชายวัยกลางคนในชุดสูทก้าวลงมาจากรถ เขามองร้านด้วยสายตาคมกริบ

ธีร์ชะงักทันทีที่เห็นชายคนนั้น สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในพริบตา

"คุณธีร์...รู้จักเขาเหรอคะ?" พิมถามอย่างสงสัย

ธีร์หลบตา "ไม่...ไม่รู้จักหรอกครับ"

แต่พิมสัมผัสได้ว่าเขากำลังโกหก

ชายคนนั้นเดินเข้ามาในร้านพร้อมรอยยิ้มเย็นชา

"สวัสดีครับ คุณพิมใช่ไหม? ได้ยินว่าคาเฟ่นี้ทำโกโก้อร่อยมาก เลยอยากมาลองชิม"

พิมยิ้มรับแบบงง ๆ "ขอบคุณค่ะ เชิญนั่งเลยนะคะ"

ชายคนนั้นนั่งลงพลางหันไปมองธีร์แวบหนึ่ง แววตาเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างที่ทำให้ธีร์กำมือแน่น

หลังจากชิมโกโก้เสร็จ เขาก็พูดขึ้นอย่างมีนัย

"อร่อยสมคำร่ำลือจริง ๆ เสียดาย...ที่ทำเลตรงนี้อาจไม่ปลอดภัยสำหรับร้านเล็ก ๆ นะครับ"

พิมขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไงคะ?"

"ก็แถวนี้กำลังจะมีโครงการก่อสร้างใหญ่ บางทีคุณอาจต้องหาที่ใหม่เปิดร้าน"

คำพูดนั้นทำให้พิมหน้าถอดสี "อะไรนะคะ!?"

ธีร์ก้าวเข้ามาก่อนที่พิมจะพูดอะไรต่อ "คุณต้องการอะไรกันแน่?"

ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ "แหม...คุณธีร์ก็ยังใจร้อนเหมือนเดิมนะ"

พิมหันขวับมามองธีร์ทันที "คุณ...รู้จักกันจริง ๆ ใช่ไหม!?"

ธีร์เม้มปากแน่น ไม่ตอบคำถาม พิมยิ่งรู้สึกสับสนและโกรธ

"ถ้าคุณไม่อยากให้ร้านนี้หายไป..." ชายคนนั้นลุกขึ้นยืน "ก็มาพบผมที่ออฟฟิศพรุ่งนี้ แล้วเราคุยกัน"

พูดจบเขาก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน

"คุณธีร์...นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ?" พิมถามเสียงสั่น

ธีร์หลบตา "พิม...ผม—"

แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ดาวก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

"พิม! ยัยพิม! มีข่าวลือว่าเขาจะเวนคืนที่ดินแถวนี้จริง ๆ นะ!"

พิมยืนตัวแข็งราวกับโลกทั้งใบถล่มลงมา

คืนนั้น หลังจากปิดร้าน พิมนั่งอยู่คนเดียวในความมืด เธอจับแก้วโกโก้ที่เย็นชืดในมือพลางคิดถึงคำพูดของชายแปลกหน้า

และคำโกหกของธีร์...

น้ำตาหยดแรกร่วงลงบนโต๊ะไม้ช้า ๆ สมองของหญิงสาวหนักเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ แล้วนี่เธอจะทำอย่างไรต่อไปนะ....