ตอนที่ 2 : ร่มคันเดียวกับหัวใจสองดวง

เสียงฝนโปรยปรายกระทบหลังคาสังกะสีของ Moonless Café ดัง แปะ แปะ แปะ เป็นจังหวะที่พิมเริ่มคุ้นหูไปเสียแล้ว ช่วงนี้ฝนตกเกือบทุกเย็น ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ร้านเต็มไปด้วยกลิ่นดินเปียกและไอหมอกลอยอ้อยอิ่ง แต่แทนที่จะรู้สึกอึมครึม มันกลับทำให้ร้านเล็ก ๆ แห่งนี้ดูอบอุ่นและน่าหลบฝนมากกว่าเดิม

"เฮ้อ...วันนี้ลูกค้าคงน้อยอีกแล้ว" พิมพึมพำกับตัวเองพลางยืนเช็ดแก้วกาแฟที่บาร์ เธอกวาดสายตาไปยังโต๊ะว่าง ๆ รอบร้าน เห็นเพียงร่องรอยหยดน้ำที่ลูกค้ากลุ่มเล็ก ๆ ทิ้งไว้ก่อนจะรีบกลับบ้านเมื่อครู่

ทันใดนั้น...เสียงกระดิ่งเหนือประตู กรุ๊งกริ๊ง! ดังขึ้น พิมเงยหน้าขึ้นด้วยความหวังว่าจะมีลูกค้าเข้ามา และก็จริง!

"สวัสดีครับ" เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์เข้ารูป เขาถือร่มสีดำที่ยังมีหยดน้ำเกาะพราว

หัวใจของพิมเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว — ใช่แล้ว เขาคือคนคนนั้น...ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอเจอเมื่อคืนฝนตกหนัก และได้ช่วยเหลือเขาด้วยโกโก้ร้อนถ้วยหนึ่ง

"เอ่อ...คุณ!?" พิมเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจและดีใจปนกัน "คุณกลับมาอีกแล้ว..."

ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ อย่างสุภาพ "เมื่อคืนผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลยครับ เลยอยากแวะมาบอก...โกโก้ร้อนแก้วนั้น อร่อยมากจริง ๆ"

พิมรู้สึกเหมือนหัวใจละลายไปกับรอยยิ้มของเขา พระเจ้า...ยิ้มแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ!

"ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะรีบตั้งสติ "วันนี้...รับเหมือนเดิมไหมคะ? โกโก้ร้อนเพิ่มฟองนม"

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ "ดูเหมือนคุณจำได้แม่นเลยนะครับ"

"แน่นอนสิคะ ลูกค้าประจำคนแรกของฉันเลยนี่นา" พิมยิ้มกว้าง รู้ตัวอีกทีก็เผลอพูดคำว่า ลูกค้าประจำ ออกมาเสียแล้ว

หลังจากเขานั่งลงที่โต๊ะใกล้หน้าต่าง พิมก็จัดแจงชงโกโก้อย่างพิถีพิถัน เธอใส่ฟองนมจนเนียนนุ่ม ก่อนจะโรยผงโกโก้เป็นลวดลายหัวใจเล็ก ๆ

ขณะที่กำลังจะนำไปเสิร์ฟ เธอแอบสูดลมหายใจลึก ๆ พยายามไม่ให้มือสั่น ใจเย็นนะพิม...ก็แค่ลูกค้าธรรมดาเอง!

"นี่ค่ะ...โกโก้ร้อนพิเศษของคุณ" พิมวางแก้วลงตรงหน้าเขาอย่างระมัดระวัง

ชายหนุ่มเงยหน้ามองเธอแวบหนึ่ง ดวงตาคมลึกของเขาทำให้พิมรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุถึงหัวใจ "ขอบคุณครับ"

เขาหยิบแก้วขึ้นจิบช้า ๆ และหลับตาลงเล็กน้อยราวกับกำลังดื่มด่ำกับรสชาติ "อืม...อร่อยจริง ๆ"

พิมยืนยิ้มกว้าง ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันเหมือนหายไปในพริบตา เธอไม่เคยดีใจขนาดนี้มาก่อนเลย...แค่เห็นลูกค้าคนนี้ยิ้มอย่างมีความสุข

"เอ่อ...แล้วคุณชื่ออะไรคะ?" พิมถามขึ้นเมื่อเห็นเขาเงียบไปนาน

เขาชะงักเล็กน้อยราวกับลังเล ก่อนจะตอบสั้น ๆ ว่า "ธีร์ครับ"

"ธีร์..." พิมทวนชื่อเบา ๆ "ชื่อเพราะดีนะคะ"

ธีร์เพียงยิ้มรับ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แววตาของเขากลับมีเงาสีเศร้าบางอย่างที่พิมจับได้เพียงแวบเดียว

หลังจากธีร์กลับไป พิมยังคงยืนมองประตูร้านด้วยรอยยิ้มแบบคนกำลังตกอยู่ในห้วงฝัน ดาว เพื่อนสนิทของเธอที่เพิ่งมาถึงร้านพอดีถึงกับขมวดคิ้วสงสัย

"ยัยพิม! ยืนยิ้มบ๊อง ๆ อะไรของแกเนี่ย" ดาวแกล้งแหย่

พิมสะดุ้ง "ห๊ะ!? ปะ...เปล่านะ!"

ดาวหัวเราะเสียงดัง "อย่ามาโกหก ชั้นเห็นเต็มสองตาเลยว่ามีหนุ่มหล่อออกจากร้านไปเมื่อกี้ ใช่ไหม ๆ"

"ก็...ลูกค้าธรรมดานั่นแหละ" พิมพูดเสียงเบา แต่หน้าแดงจนดาวแทบจะอ่านใจได้ทันที

"ธรรมดาบ้านเธอสิ! แกไม่เคยหน้าแดงแบบนี้เพราะลูกค้าคนไหนเลยนะ" ดาวหรี่ตาจับผิด "เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย ใครกัน!?"

พิมถอนหายใจยาวก่อนจะเล่าเรื่องเมื่อคืนที่เธอเจอธีร์ให้ดาวฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ดาวฟังจบก็ทำท่าละลาย

"โอ๊ยยยย~ นี่มันฉากเปิดตัวพระเอกในนิยายชัด ๆ!" ดาวทำตาเป็นประกาย "ฝนตก คาเฟ่อุ่น ๆ หนุ่มหล่อแปลกหน้า...โอ๊ย ฉันจะเป็นลม"

"บ้าไปแล้ว" พิมหัวเราะขำ ๆ แต่ก็อดเขินไม่ได้

"แล้วเขามีท่าทีจีบแกบ้างไหม?" ดาวถามพลางเท้าคาง

"ไม่รู้สิ...เขาก็แค่สุภาพ อ่อนโยนดี" พิมตอบตามตรง "แต่บางครั้ง...ฉันก็รู้สึกว่าเขามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่"

ดาวย่นคิ้ว "อะไรบางอย่าง?"

พิมพยักหน้า "เหมือนเขากำลังหนีอะไรสักอย่าง...หรืออาจจะกำลังเศร้ากับบางเรื่อง แต่เขาไม่พูด"

ดาวจ้องหน้าเพื่อนสนิทอย่างพิจารณา "ยัยพิม...แกนี่นะ ชอบผู้ชายมีปริศนาตลอดเลย"

"ไม่ใช่ซะหน่อย!" พิมเถียงเสียงสูง แต่ก็อดยิ้มเขินไม่ได้

คืนนั้นฝนตกหนักอีกครั้ง พิมปิดร้านช้ากว่าปกติเพราะมัวแต่จัดเรียงขนมปังอบใหม่ไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก

พิมตกใจเล็กน้อย ใครกันนะ ดึกขนาดนี้แล้ว...

เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบว่าธีร์ยืนอยู่ตรงหน้าในสภาพเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน

"คะ...คุณธีร์!" พิมรีบหยิบผ้าขนหนูส่งให้ "เข้ามาข้างในเร็ว เดี๋ยวไม่สบายหรอก!"

ธีร์รับผ้ามาเช็ดตัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะพูดเสียงเบา "ขอโทษที่มารบกวนครับ แต่ร่มผมพังกลางทาง แล้วก็...ข้างนอกฝนตกหนักมาก"

พิมพยักหน้าอย่างเข้าใจ "ไม่เป็นไรเลยค่ะ มานั่งตรงนี้นะคะ เดี๋ยวฉันชงโกโก้ให้"

ขณะที่พิมเดินไปเตรียมโกโก้ ธีร์นั่งมองเธออย่างเงียบ ๆ แสงไฟสีส้มจากโคมเล็ก ๆ ทำให้เธอดูเหมือนภาพฝันที่อบอุ่นที่สุด

ในใจเขามีทั้งความสุขและความเจ็บปวดที่ไม่กล้าพูดออกมา...

เพราะเขารู้ดีว่า หากวันหนึ่งความจริงเปิดเผย บางที...เธออาจจะไม่มองเขาแบบนี้อีกต่อไป

"นี่ค่ะ" พิมยื่นแก้วโกโก้ให้พร้อมรอยยิ้ม ธีร์ยกแก้วขึ้นดื่ม เธอสังเกตเห็นมือของเขาสั่นเล็กน้อย

"คุณโอเคไหมคะ? ดูเหมือนจะหนาวมากเลย" พิมถามอย่างเป็นห่วง

ธีร์ยิ้มบาง "ผมโอเคครับ แค่...วันนี้เจอเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย"

พิมลังเลอยู่นานก่อนจะถามออกไปเบา ๆ "ถ้าอยากเล่า...ฉันยินดีฟังนะคะ"

ธีร์ชะงัก ดวงตาคมนั้นสะท้อนประกายเศร้าที่พิมมองแล้วเจ็บแปลบในใจ แต่เขาก็เพียงแค่ส่ายหน้า "ขอบคุณครับ แต่บางเรื่อง...ยังพูดไม่ได้"

ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งเงียบ ๆ เสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น ครืนนนน!! ทำให้พิมสะดุ้ง ธีร์เห็นดังนั้นจึงเลื่อนตัวเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว

"ไม่ต้องกลัวนะครับ" เขาพูดเสียงนุ่ม

หัวใจของพิมเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก โอ๊ยยย นี่มันละลายใจชัด ๆ!

เมื่อฝนซาลง ธีร์เตรียมจะกลับ แต่พิมเหลือบไปเห็นร่มที่พังจนใช้ไม่ได้ เธอจึงหยิบร่มคันใหญ่ของตัวเองส่งให้

"เอาไปใช้ก่อนค่ะ เดี๋ยวคืนนี้ถ้าฝนตกอีกจะได้ไม่เปียก"

ธีร์มองร่มในมือก่อนจะสบตาเธอ "แล้วคุณล่ะครับ ถ้าพรุ่งนี้ฝนตก..."

พิมยิ้มหวาน "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันอยู่ที่ร้านทั้งวัน"

ธีร์รับร่มไปอย่างเกรงใจ "ขอบคุณนะครับ พิม"

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ และเพียงแค่นั้น...หัวใจของพิมก็เต้นแรงราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน

ระหว่างที่ธีร์เดินจากไป พิมยืนมองแผ่นหลังของเขาผ่านม่านฝนด้วยความรู้สึกอบอุ่นปนสับสน

เธอไม่รู้เลยว่า...ผู้ชายคนนี้มีความลับมากมายที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

แต่คืนนี้ เธอเลือกที่จะไม่คิดอะไรทั้งนั้น

เพราะในคืนไร้จันทร์เช่นนี้ หัวใจของเธอ...มีเพียงเขาอยู่เต็มดวง