ตอนที่ 1: คืนไร้จันทร์

เสียงลมพัดหวิวดังลอดผ่านประตูไม้เก่าของคาเฟ่เล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ริมถนนสายเก่าในอำเภอเล็ก ๆ ของจังหวัดหนึ่ง

คืนนี้ท้องฟ้าไม่สวยเหมือนคืนก่อน ๆ เมฆดำหนาทึบปกคลุมจนมองไม่เห็นแม้แต่แสงจันทร์ ราวกับโลกทั้งใบกำลังกลั้นหายใจรอคอยพายุใหญ่ที่กำลังจะมาเยือน

"ฟู่~~~~~ ตึ้ก! ตึ้ก!"

เสียงฝนเริ่มโปรยปรายลงมาจนกลายเป็นสายหนักในเวลาไม่ถึงสิบนาที เสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสีด้านหลังร้านดังระงมจนกลบเพลงบรรเลงที่พิมพ์ชนกเปิดไว้เบา ๆ

หญิงสาวร่างเล็กเจ้าของร้าน พิมพ์ชนก ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ เธอกำลังจัดเรียงขนมอบที่เพิ่งเสร็จใหม่ ๆ ลงบนชั้นวาง กลิ่นคุกกี้เนยหอมหวานลอยคลุ้งไปทั่ว แต่กลับไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว

"เฮ้อ..."

พิมถอนหายใจยาว มองนาฬิกาที่เพิ่งบอกเวลาเพียงหนึ่งทุ่มครึ่ง

"คืนนี้คงต้องปิดร้านเร็วอีกแล้วสินะ"

คาเฟ่ Moonless Café ของเธอเป็นร้านเล็ก ๆ ที่มีเอกลักษณ์ตรงความอบอุ่นและกลิ่นขนมที่หอมฟุ้ง

แม้ชื่อร้านจะฟังดูเศร้าสร้อย แต่แท้จริงแล้วพิมตั้งชื่อนี้เพราะอยากให้ร้านเป็นที่พึ่งพิงของผู้คน

—ในคืนที่ไร้แสงจันทร์ เธออยากเป็นแสงเล็ก ๆ ที่ทำให้ใครสักคนรู้สึกดีขึ้น

เสียงกระดิ่งประตูด้านหลังดังขึ้น กริ๊ง~

"พิมลูก! ฝนตกขนาดนี้ ป้ากลับบ้านก่อนนะจ๊ะ ไม่งั้นคงเปียกปอนแน่ ๆ"

เสียง ป้าสมพร เจ้าของร้านดอกไม้ข้าง ๆ ดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่หน้ามา

พิมยิ้มให้ "ได้ค่ะป้า ขับรถระวังด้วยนะคะ ฝนตกถนนลื่นค่ะ"

"จ้า! แล้วอย่านอนดึกนักล่ะ เดี๋ยวไม่สวยนะ" ป้าสมพรหันมายักคิ้วแกล้ง ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง

ทันใดนั้น ไฟทั้งร้านก็ดับพรึ่บ!

"ว้าย!" พิมสะดุ้งจนแทบทำถาดคุกกี้หล่น

เสียงฝนข้างนอกดังระงมขึ้นอีกเท่าตัว ฟ้าผ่าตามมาพร้อมเสียงฟ้าร้องจนกระจกหน้าร้านสั่นสะเทือน

"โครม!"

"เอาล่ะสิ..." พิมพ์ชนกพึมพำ

เธอรีบควานหามือถือและไฟฉาย เดินไปเปิดกล่องเบรกเกอร์หลังร้าน แต่เมื่อเปิดดูแล้วก็พบว่าไฟดับทั้งถนน ไม่ใช่แค่ร้านของเธอ

"คืนนี้จะวุ่นวายแล้วแหละ" เธอบ่นพึมพำ

ขณะที่พิมกำลังตัดสินใจว่าจะปิดร้านแล้วกลับบ้านดีหรือไม่ เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านก็ดังขึ้น "กริ๊ง~~"

พิมสะดุ้งโหยง หัวใจเต้นแรง

"ร้านปิดแล้วค่า! เอ่อ... ถ้าจะมาซื้อขนม พิมก็ยังขายได้นะคะ แต่ไฟดับนะคะ!"

เธอพูดติดตลกเพื่อคลายความกลัว

ประตูค่อย ๆ เปิดออก เงาของชายสูงโปร่งคนหนึ่งก้าวเข้ามา

"ขอโทษครับ... พอจะขอหลบฝนสักพักได้ไหม?"

เสียงทุ้มต่ำ สุภาพ แต่แฝงความเหนื่อยล้า ทำให้พิมเผลอกลืนน้ำลาย เธอส่องไฟฉายไปที่หน้าเขา แล้วต้องชะงัก

ชายหนุ่มผิวขาวจัด ผมเปียกโชกจากฝน ใบหน้าคมเข้มที่ไม่อาจละสายตาได้

"อ๋อ... ได้สิคะ เชิญนั่งเลยค่ะ" พิมรีบกวาดโต๊ะให้โล่ง

"นี่ค่ะ เช็ดตัวก่อน เดี๋ยวจะไม่สบาย" เธอยื่นผ้าขนหนูให้

"ขอบคุณครับ"

เขารับผ้าด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

เพียงแค่รอยยิ้มแรก... หัวใจของพิมก็เต้นผิดจังหวะ

แต่เธอรีบสะบัดความคิดนั้น อย่าเพ้อเลยพิม! เขาแค่ลูกค้าชั่วคราวนะ!

"เอ่อ... ฉันชื่อพิมพ์ชนกค่ะ เรียกพิมก็ได้ เดี๋ยวพิมทำโกโก้อุ่น ๆ ให้คุณดื่มนะคะ" เธอพูดพลางเดินไปที่เคาน์เตอร์

"ธีร์ครับ"

เขาตอบสั้น ๆ

"หืม?" พิมหันมาทำหน้างง

"ผมชื่อธีรภัทร เรียกสั้น ๆ ว่าธีร์ก็ได้ครับ"

เขายิ้มบาง ๆ ก่อนหยิบสมุดสเก็ตช์จากกระเป๋าเป้เปียก ๆ ขึ้นมาเช็ดเบา ๆ

พิมตั้งใจทำโกโก้ร้อนสูตรเฉพาะของร้าน

กลิ่นช็อกโกแลตเข้มข้นลอยฟุ้งไปทั่ว มันเป็นกลิ่นที่ทำให้ใครต่อใครที่เข้ามาในร้านรู้สึกสบายใจ

"เอ้า! นี่ค่ะ โกโก้ร้อน ๆ ของพิม รับรองว่าหายหนาวแน่นอน"

เธอยกถ้วยวางตรงหน้าเขา

ธีร์จิบช้า ๆ ก่อนพูดเสียงเบา

"อร่อยมากเลยครับ"

พิมยิ้มกว้างขึ้นทันที "ดีใจที่ชอบค่ะ"

ความเงียบที่ตามมานั้น... กลับไม่อึดอัดเลยแม้แต่น้อย

เสียงฝนภายนอกกลายเป็นเหมือนเพลงประกอบฉากในค่ำคืนที่มีเพียงสองคน

"คุณธีร์มาจากไหนคะ?"

พิมถามด้วยความอยากรู้

"ผมเพิ่งกลับจากกรุงเทพฯครับ"

ธีร์ยกยิ้มบาง "กำลังจะกลับบ้านเก่าแถวนี้ แต่ดันเจอฝนตกหนักก่อนถึง"

"แล้วมาเจอร้านพิมโดยบังเอิญสินะคะ"

"ครับ ถ้าไม่ได้ร้านนี้... คงได้นั่งหนาวข้างถนนแล้ว"

เขาหัวเราะเบา ๆ

พิมหัวเราะตาม "ดีนะคะที่เจอร้านพิม ไม่งั้นคงกลายเป็นไก่ต้มน้ำร้อนกันพอดี"

ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน

เสียงหัวเราะนั้นทำให้ร้านที่มืดเพราะไฟดับ กลับอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ฝนยังคงตกหนักไม่มีทีท่าจะหยุด

แต่ในร้านกลับมีเพียงเสียงหัวเราะและบทสนทนาของทั้งคู่

"คุณพิม... ทำไมถึงตั้งชื่อร้านว่า Moonless Café เหรอครับ?"

ธีร์ถามอย่างสนใจ

พิมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้ม "เพราะพิมอยากให้ร้านนี้เป็นที่พึ่งพิงของใครสักคนค่ะ

เวลาที่โลกข้างนอกมืดมิด ไม่มีจันทร์ ไม่มีดาว

อยากให้คนที่หลบเข้ามาในร้านนี้... ได้เจอแสงสว่าง ถึงจะเป็นแค่ดวงไฟเล็ก ๆ ก็ยังดี"

ธีร์มองเธอเงียบ ๆ

เขาพึมพำเบา ๆ "คืนนี้ไม่มีจันทร์... แต่ผมว่าผมเจอแสงแล้วล่ะ"

พิมถึงกับนิ่งอึ้ง

หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก นี่เขากำลังจีบ... หรือพูดเฉย ๆ กันแน่เนี่ย!

เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง

"เอ่อ! พิมไปดูขนมในเตาอบก่อนนะคะ เดี๋ยวไหม้!"

แล้วรีบวิ่งเข้าครัวไปทั้งที่ไม่มีขนมอบอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

ธีร์มองตามแล้วหัวเราะเบา ๆ

เขาเปิดสมุดสเก็ตช์ วาดภาพโต๊ะไม้เล็ก ๆ กับแก้วโกโก้หนึ่งแก้ว และเงาของผู้หญิงที่ยิ้มอบอุ่น

พิมแอบยืนมองจากหลังประตูห้องครัว

ทำไมเขาต้องยิ้มแบบนั้นด้วยนะ... เหมือนกำลังมองคนสำคัญยังไงยังงั้น

เธอสะบัดหน้าแรง ๆ หยุดคิด พิม! เขาเป็นแค่ลูกค้าที่หลบฝนเท่านั้น!

เมื่อฝนเริ่มซาลงเล็กน้อย ธีร์ก็เก็บของเตรียมตัวกลับ

"คืนนี้ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงเปียกและหนาวกว่านี้อีกหลายเท่า"

"ไม่เป็นไรค่ะ ร้านพิมตั้งใจให้เป็นที่พักแบบนี้อยู่แล้ว"

พิมยิ้มอ่อนโยน

ธีร์ยืนมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้พิมแทบหายใจไม่ทั่วท้อง

"งั้น... ผมขอเป็นลูกค้าประจำได้ไหมครับ"

หัวใจพิมเต้นแรง แค่ลูกค้าประจำจริง ๆ หรือเปล่านะ...

"ได้ค่ะ..." เธอตอบเสียงเบา

ธีร์ยิ้มมุมปาก ก่อนก้าวออกจากร้าน

เสียงกระดิ่งดัง กริ๊ง~ เป็นสัญญาณว่าคืนนี้กำลังจะจบลง

พิมยืนมองตามจนเขาหายลับไปในสายฝน

เธอหันกลับมามองร้านของตัวเอง เงียบสงบ มีเพียงแสงไฟฉายสลัว ๆ

แม้คืนนี้จะไร้แสงจันทร์...

แต่ในใจเธอกลับสว่างอย่างประหลาด

พิมยกมือแตะอกเบา ๆ

"ทำไม... หัวใจต้องเต้นแรงแบบนี้นะ"

เธอไม่รู้เลยว่า

สำหรับธีร์... คืนนี้ก็เปลี่ยนบางสิ่งในใจเขาเช่นกัน

ขณะที่เขาเดินฝ่าสายฝนกลับบ้าน

เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

"ในคืนไร้จันทร์... หัวใจฉันยังมีเธอ"