8

“ชาติที่แล้วแป๋งคงทำกรรมกับเขา ชาตินี้เขาเลยมาเอาคืน”

ปรียาภัทรหายใจฮึดฮัด “เราก็เป็นซะอย่างนี้ เชื่องมงายแต่กับเรื่องพวกนี้”

“แต่คิดอย่างนี้แล้วมันสบายใจไม่ใช่หรือ” เธอเถียง

“เกิดท้องขึ้นมาจะว่ายังไง” ปรียาภัทรพูดอย่างเหลืออด

“เขาใส่ถุงยางคงไม่เป็นอะไรหรอก...มั้ง” เธออ้างถึงหลักฐานคาตาที่เห็นจากถังขยะ

“แล้วรู้เหรอว่าเขาใส่ตอนไหน”

ปัทมนต์ชะงัก นั่นน่ะสิ ณวัตรใส่ตอนไหน เธอสลบนี่นา

“ปกติคุณไพรัชเขาใส่ตอนไหน เวลาจุด ๆ กับพี่ปรีล่ะ”

“ยายแป๋ง! ถามอะไรลามก” ปรียาภัทรหน้าแดงดุน้องสาว

“ก็...ไม่รู้จริง ๆ นี่ ตอนนั้นเมาจนหลับ” คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ

“เอาเถอะ อย่าไปพูดถึงอีกเลย แป๋งมีประจำเดือนครั้งสุดท้ายเมื่อไร” เปลี่ยนเรื่องพูด คร้านจะอธิบายเรื่องใต้สะดือให้ฟัง

“ประมาณสามอาทิตย์ก่อน”

คนฟังเอามือทาบอก ตกใจ “ช่วงอันตรายเลยนะนั่น”

เธอสั่งขี้มูกใส่ทิชชู ก่อนเจ็ดหลังเจ็ดอะไรอีกล่ะ ปัทมนต์ไม่เข้าใจ ด้วยไม่ค่อยได้อ่านหนังสืออะไรเกี่ยวกับผู้หญิงหรือความสวยความงามสักเท่าไร กลัวอ่านแล้วติด ต้องเสียเงินซื้ออีก หนังสือพวกนั้นชอบถ่ายรูปเสื้อผ้า เครื่องสำอางสวย ๆ ทำให้เกิดกิเลสอยากได้อยากมี เธอจึงเลี่ยงไม่อ่าน

“รออีกสักเดือนสิ ถึงตรวจได้ว่าท้องชัวร์หรือเปล่า” พี่พึมพำ

“มะ...ไม่หรอกน่าพี่ปรี ซื้อมาตรวจเองก็ได้”

ปรียาภัทรปาดน้ำตาลุกขึ้นยืน “อาจไม่ชัวร์น่ะสิ ไปหาหมอเถอะ เดี๋ยวอีกเดือนแป๋งต้องไปตรวจว่าท้องหรือเปล่า”

ตอนนี้แก้ปัญหาเฉพาะหน้าทางกายก่อน เธอไม่ดุ ยุคสมัยปัจจุบันคนส่วนใหญ่มองว่าพรหมจารีไม่ได้เป็นเครื่องตัดสินชีวิตทั้งหมดของผู้หญิง เธอคิดว่าตัวเองรับได้หากสักวันหนึ่งปัทมนต์ไปมีเพศสัมพันธ์กับใครสักคน แต่น้องควรมีกับคนที่รักจากใจจริง

เธอผ่านวัยสาวน้อยมาด้วยแรงขับทางเพศ เคยพบสังคมหรูและโสมมที่สุดมาแล้ว เธอกร้านและไม่สนใจใครมากไปกว่าน้อง ปรียาภัทรทะนุถนอมเลี้ยงปัทมนต์อย่างสุดกำลัง เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต โลกของน้องสงบ ใส สะอาด แต่วันนี้กลับมาย่อยยับเพราะความแค้นโง่เง่าของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

หญิงสาวไม่คิดไปถึงเรื่องกรรมอย่างที่เจ้าตัวอ้าง เธอเชื่อเรื่องเหตุผลักดันไปสู่ผลต่างหาก ทุกสิ่งเกิดด้วยเหตุ ปรียาภัทรบริภาษตนเอง

ถ้าเธอไม่มัวแต่กังวลเรื่องผู้ชายอย่างไพรัช ถ้าเธอห่วงปัทมนต์สักนิด โทรศัพท์หาสักหน่อยในคืนนั้น เรื่องร้ายกาจเช่นนี้คงไม่เกิด

“แป๋งทำอะไรก็คิดถึงพี่ เรามีกันอยู่สองคนพี่น้อง ต่อจากนี้แป๋งไปสปาหรือไปไหนมาไหนต้องไปกับพี่ พี่ไม่อยากปล่อยแป๋งไว้คนเดียว”

ปรียาภัทรมองปัทมนต์อย่างสำนึกผิด เธอกอดพี่แน่น สายสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดช่างอบอุ่น ไม่ว่ายามทุกข์หรือสุข ดีใจเหลือเกินที่ได้เกิดมาเป็นน้องของผู้แสนดีอย่างปรียาภัทร

หนึ่งเดือนต่อมา

ปรียาภัทรทำอย่างที่พูดจริง ๆ ตามติดปัทมนต์ทุกฝีก้าว แม้แต่ตอนไปใส่บาตรเช้า ทุกครั้งเธอจะยกมือไหว้อธิษฐานให้ดวงวิญญาณป้าเพ็ญช่วยคุ้มครอง อย่าให้น้องคิดสั้น

ปัทมนต์เริ่มพูดคุยเรื่องต่าง ๆ มากขึ้น แต่บางครั้งยังมีอาการเหม่ออยู่บ้าง เธอพาน้องไปสปาด้วยทุกวัน พยายามชี้ชวนดูโน่นนี่ ใช้ช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับสมุนไพรเสริมความงามชนิดใหม่ ๆ ให้มีอะไรทำไปวัน ๆ ลดความฟุ้งซ่าน

ตอนกลางคืนก็หอบหมอนหอบผ้าห่มมานอนด้วย สองพี่น้องมักนอนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ดึกดื่นจนผล็อยหลับไปเอง

เช้าวันที่ครบหนึ่งเดือน ปัทมนต์ลุกขึ้นแต่เช้าทำกับข้าวใส่บาตรหลายอย่างจนพี่สาวทัก

“วันนี้มีแต่ของโปรดป้าเพ็ญทั้งนั้นเลย”

“แป๋งใส่บาตรติดสินบนน่ะ” เธอตอบ มือลำเลียงของบรรจุลงตะกร้าหวาย เตรียมไปใส่บาตรตลาดใกล้ ๆ คอนโด

“เรื่องอะไร” ปรียาภัทรเข้ามาช่วยอีกแรง

“ก็เรื่องที่เราจะไปวันนี้ไง” คนอ่อนวัยกว่าก้มหน้างุด ปรียาภัทรกอดปลอบใจ

“พี่บอกไม่เป็นไร มันต้องไม่เป็นไรสิ”

“ถ้าเกิดท้องขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ” ปัทมนต์ถามเสียงอู้อี้ กังวลใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า

“ถึงตอนนั้นค่อยคิด ตอนนี้อย่ากังวลเลย ไปใส่บาตรกันเถอะ เดี๋ยวพระท่านไปบิณฑบาตที่อื่นเสียก่อน”

ทั้งสองเลือกไปตรวจร่างกายโรงพยาบาลเล็ก ๆ แห่งหนึ่งแถบชานเมือง ระหว่างพยาบาลให้ปัทมนต์ไปปัสสาวะเพื่อตรวจครรภ์นั้น เธอรู้สึกปวดท้องกะทันหัน และบางสิ่งก็ปรากฏออกมา

“พี่ปรี! พี่ปรี!” ปัทมนต์วิ่งหน้าตาตื่นร้องเรียกลั่น

“มีอะไรแป๋ง เรียกซะดังเชียว” ปรียาภัทรเอ็ด มองซ้ายมองขวากลัวเจอคนรู้จัก

“มาแล้ว มาแล้วพี่ปรี” น้องสาวรายงานละล่ำละลัก

“อะไรมา”

“ประจำเดือนแป๋งมาแล้ว”

“แน่ใจนะ”

“อื้อ ตอนนี้กำลังไหลเปื้อนกางเกงในอยู่เลย พี่ปรีมีผ้าอนามัยติดมาสักแผ่นหรือเปล่า”

“ยายแป๋ง! อย่าพูดดังไป” หญิงสาวรีบดึงมือเดินลิ่วไปหาร้านขายของ

ปัทมนต์ไม่เคยรู้สึกรักประจำเดือนตัวเองเท่านี้มาก่อน สงสัยอาหารใส่บาตรติดสินบนป้าเพ็ญจะได้ผล