7

พักนี้ ปัทมนต์มักยกเก้าอี้พับตัวเล็กออกไปนั่งระเบียงคอนโดเสมอ สายตามองท้องฟ้ามืด เห็นแสงดาวเพียงน้อยนิด เพราะไฟนีออนจากตึกต่าง ๆ พากันเปล่งแสงแข่งขันกลบแสงจากธรรมชาติเสียหมด

ยามเด็กเธอสองคนมักนอนนับดาวและจินตนาการเป็นรูปร่างต่าง ๆ ความสุขเหล่านั้นคงอยู่แต่เพียงวัยเยาว์

หลังเกิดเรื่อง ไม่มีคืนใดเลยที่จะหลับเต็มตา เธอเครียดจนอาเจียน นอนฝันร้ายกระสับกระส่ายตลอด เสียงและใบหน้าของณวัตรยังตามมาหลอกหลอน

ปัทมนต์พยายามบอกตัวเองให้ลืม มันเป็นอุบัติเหตุเกิดจากความตั้งใจของคนเลว เธอไม่ผิด แค่รู้ไม่เท่าทัน แต่รู้สึกว่าตนเองสกปรกเหลือเกิน ยามอาบน้ำก็ล้างตัวเนิ่นนานจนนิ้วซีด

เธอโง่ เรียนจนจบปริญญาแล้วแท้ ๆ ยังไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้ชายโง่จนต้องเสียตัว โง่ที่ไว้ใจคนผิด โง่ทะนงว่าเอาตัวรอดในโลกกว้างใหญ่นี้ได้

เจ้าของร่างบางหัวเราะขื่นซบหน้ากับแขน แวบหนึ่งมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่แล้วคำสอนของป้าก็ดังขึ้นมาในห้วงความคิด

‘ชีวิตเป็นของมีค่า ธรรมชาติให้เราเกิดมาแล้ว เราควรรักษามันไว้ ยากดีมีจนลำบากอย่างไรก็ต้องอยู่กับมัน ไม่มีใครต้องทนทุกข์ไปตลอดหรอกนะแป๋ง’

เธอรู้! การฆ่าตัวตายเพราะเหตุผลใด ๆ นั้นเป็นเรื่องสิ้นคิด ฆ่าตัวตายเมื่อตกนรกไปก็ได้รับผลกรรมมาก เท่ากับเป็นการตัดชีวิต ไม่ต่างกับฆ่าคนตาย

เธอหนาวเหน็บในใจ ไม่ใช่ว่ากลัวผลกรรม แต่สงสารปรียาภัทร มีกันแค่สองคนพี่น้อง ถ้าคนใดคนหนึ่งตายอีกคนจะอยู่อย่างไร สายสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวและไพรัชเป็นไปในทำนองต่างคนต่างตอบแทน

ถ้าเธอจากไปพี่ก็ขาดคู่คิด ต้องหันไปพึ่งพาทางไพรัชมากขึ้น เมื่อนั้นจะยิ่งช้ำใจหนัก เพราะท่านไม่ได้มีแค่ปรียาภัทรหรือบ้านใหญ่เท่านั้น แต่ยังมีเล็กมีน้อยอีกเยอะ

นั่งอยู่นานจนกลัวใจที่เริ่มฟุ้งซ่าน ถึงกลับเข้าไปในห้องหยิบโน้ตบุ๊กออกมาเล่น เธออึดอัดที่ต้องเผชิญหน้าจึงหาทางเลี่ยง

ปกติพี่กับน้องไม่เคยมีความลับต่อกัน นี่เป็นครั้งแรกและเป็นครั้งเดียวซึ่งเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล

เปิดอินเทอร์เน็ตเข้ากูเกิล พิมพ์คำว่า ‘ผู้หญิงถูกข่มขืน’ ลงไป ข้อมูลปรากฏเต็มไปหมด ค่อย ๆ เลือกทีละเว็บไซต์ อ่านข้อมูลเพื่อนร่วมชะตากรรมแล้วเอามือปิดปากกลั้นน้ำตาสะท้อนใจ

ผู้หญิงถูกข่มขืนส่วนมากไม่ได้เกิดจากบุคคลอื่น แต่มาจากคนใกล้ตัว พ่อ ลุง น้า ญาติ คนรู้จัก หรือเพื่อน ทุกคนมีจุดร่วมเดียวกันคือความไว้ใจ ไม่นึกเลยว่ามีอมนุษย์อีกจำพวกหนึ่งใช้สิ่งนี้เป็นเครื่องมือในการล่อลวง

หลายคนต้องจบชีวิตทั้งชีวิตลงในโรงพยาบาลโรคจิต เพราะถูกฝันร้ายตามหลอกหลอน เธออ่านแล้วนึกเปรียบเทียบกับตนเอง

เว็บไซต์สุดท้ายของหน้าสามจากการค้นข้อมูลเป็นเรื่องจริงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ประสงค์ออกนามถูกข่มขืนจนตั้งท้อง ผู้ชายเป็นลูกของผู้มีอิทธิพล

ผู้หญิงคนนั้นอุ้มท้องจนคลอด โดยตัวต้นเหตุไม่มาดูดำดูดี แต่ด้วยความเป็นแม่ ผู้หญิงก็เข้มแข็ง เลี้ยงลูกตามลำพัง เธอให้แง่คิด ปัทมนต์อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก

‘ฉันสูญเสียไปนั่นแค่ร่างกาย แต่ใจของฉันยังสะอาด เสียใจไปทำไม การที่เราเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็ไม่ต่างกับจมโคลนนั่นแหละ เมื่อเราหยุดนิ่งพร่ำเพ้อเสียใจเราก็มีแต่จมลง ติดปลัก ถ้าเราเดินไปต่อก็ยังมีหนทาง เราพ้นโคลนได้ แม้ว่าต้องใช้เวลานานเพียงใด อย่าเสียใจ จำไว้เป็นบทเรียน อดีตแก้ไขไม่ได้ อย่าให้อนาคตเราเสียเพราะคนเลว ๆ คนเดียว’

เธอต้องเข้มแข็ง เสียใจได้ แต่ต้องไม่ให้มันมามีอิทธิพลกับชีวิตจนทำลายทุกอย่าง ทันใดนั้นจมูกของปัทมนต์ได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพง เมื่อหันขวับ เจอพี่ยืนอยู่ข้างหลัง ตาจ้องไปบนข้อความในคอมพิวเตอร์

“แป๋ง”

ปัทมนต์พูดไม่ออก น้ำตาไหล ปรียาภัทรคว้าโน้ตบุ๊กไปจากมือ เปิดไล่ดูประวัติเว็บไซต์ที่เธอเข้าแล้วครางสุดเสียง

“แป๋ง นี่หมายความว่ายังไง”

หญิงสาวร้องไห้โฮอย่างไม่อาย ความเครียดที่มีมาตลอดอาทิตย์ถาโถมออกมาทันใด เธอไม่อยากปิดบังอีกแล้ว

“พี่ปรี แป๋งขอโทษ”

ปรียาภัทรรับฟังเรื่องทั้งหมดจากปากน้องสาว เล่าไปก็ร้องไห้เช็ดน้ำตาไปด้วย

“แล้วทำไมถึงไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก”

น้องสะอื้นฮัก “แป๋งกลัว กังวลไปหมด”

หญิงสาวเอามือทึ้งผม คนเป็นพี่รีบเข้ามากอดห้าม

“มันผ่านไปแล้วแป๋ง ผ่านไปแล้ว” หญิงสาวโอบกอดน้องแน่น น้ำตาไหลพราก เธอสังเกตว่าพักนี้น้องดูเหม่อ ใจลอย แต่ไม่ได้ใส่ใจ ด้วยคิดว่าว้าวุ่นใจเรื่องที่ยังไม่ได้งาน นึกไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงเช่นนี้

สองพี่น้องนั่งกอดกันร้องไห้ คล้ายวันรู้ข่าวการเสียชีวิตของป้า วันที่ความสุขในโลกใบน้อยสลายกลายเป็นธาตุอากาศ

“เราต้องแจ้งความ” ปรียาภัทรเอ่ยเป็นประโยคแรกหลังร้องไห้จนตาบวม

“ไม่เอาหรอก แป๋งอาย”

“เพราะมีผู้หญิงอย่างแป๋งน่ะสิ ไอ้พวกชั่วถึงได้ลอยนวล” คนเป็นพี่ดุ ปัทมนต์ส่ายศีรษะ น้ำตาทำท่าว่าจะไหลอีกรอบ

“แป๋งไม่อยากเป็นข่าว แค่นี้ก็เสียใจพออยู่แล้ว”

เธอเช็ดน้ำตาเสียงสั่นเครือ อาย! ไม่กล้าพอให้ตัวเองเป็นข่าวขึ้นหนังสือพิมพ์หรือถูกขุดคุ้ยประวัติส่วนตัว ปัทมนต์รู้ว่าพ่อแม่ณวัตรเป็นผู้มีอิทธิพลในสังคมแค่ไหน แค่เงินถึงทุกอย่างก็บันดาลได้อย่างใจต้องการ