9

ทั้งคู่กลับห้องด้วยความชื่นมื่น ระหว่างทางยังแวะถวายสังฆทาน และซื้อนกซื้อปลามาปล่อยสวนสาธารณะใกล้ ๆ คอนโด แต่พอกลับเข้ามาในห้องพักก็พบไพรัชนั่งหน้าเครียดอยู่

ปัทมนต์ผลุบเข้าห้องอย่างรู้งาน ปล่อยพี่ปรนนิบัติผู้อุปถัมภ์ตามลำพัง จนบ่ายแก่ ๆ เปิดประตูห้องออกมาก็ไม่พบไพรัชเสียแล้ว มีแต่ปรียาภัทรนั่งหน้าเครียดอยู่แทน

“เกิดอะไรพี่ปรี ทำไมทำหน้าเครียดอย่างนั้นล่ะ”

“กิจการของคุณไพรัชท่าจะไปไม่รอด”

คนฟังขมวดคิ้ว รีบเดินมานั่งใกล้พี่สาวซึ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไหงเป็นอย่างนั้น ไหนว่าหาแหล่งเงินกู้เพิ่มไง”

“ก็แหล่งเงินกู้นั่นแหละที่เป็นปัญหา เห็นว่าถูกปัดหมด มีเหลือพอพึ่งได้ก็เขี้ยวลากดินเหลือเกิน พรุ่งนี้จะไปเจรจาประนอมหนี้กับกลุ่มรัตนะ เจ้าหนี้รายใหญ่” ปรียาภัทรพูดเสียงเครือ กวาดตาดูห้องชุดสุดหรู “ถ้าไม่สำเร็จอาจต้องขายทุกอย่าง โชคดีที่คอนโดเป็นชื่อพี่ แต่สปา...”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง คุณไพรัชเก่งคงจัดการแก้ปัญหาได้ล่ะน่า” เธอปลอบ ซึ่งมีเพียงรอยยิ้มฝืดจากผู้เป็นพี่

ตึกสูงระฟ้าบริเวณย่านธุรกิจดัง บนชั้นสูงสุดปรากฏร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำยืนมองทิวทัศน์ของเมืองหลวงผ่านหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่ แสงร้อนแรงช่วงบ่ายตกกระทบตึกทอดเป็นเงายาว คืบคลานคลุมพื้นถนนด้านล่างเหมือนง้าวมัจจุราชพร้อมบั่นคอมนุษย์ผู้ชะตาดับ แต่เจ้าของห้องหาได้สนใจเงานั้นไม่ ดวงตายาวรีจ้องขอบฟ้าด้านโน้นมากกว่า เมฆครึ้มเริ่มก่อตัวนิด ๆ เย็นนี้คงมีฝน

“คุณไพรัชรออยู่ข้างนอก ให้เข้าพบเลยหรือเปล่าครับ” ลูกน้องยืนรายงานอย่างนอบน้อม เขาเพียงพยักหน้า

สักพักประตูไม้หนาของห้องทำงานก็เปิดออกพร้อมกับร่างของลูกน้องและไพรัชก้าวตามหลังมา

“เชิญนั่งครับ” เจ้าของห้องเชิญเสียงเย็นเยียบ ผู้อาวุโสกว่านั่งลงที่เก้าอี้รับรองแขกบุผ้ากำมะหยี่สีเข้ม

“เป็นเกียรติที่คุณไพรัชอุตส่าห์มาพบผมเป็นการส่วนตัว” เขาพูดช้า ๆ ยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปาก “ดื่มอะไรดีครับ ชาหรือกาแฟ”

“ไม่ล่ะ ลุงว่าเราคุยเข้าเรื่องกันดีกว่าเลยนะรุท”

รุทระ รัตนเดชากำแหง เลิกคิ้วราวกับไม่ทราบความร้อนใจของผู้มาเยือน

“ใจเย็น ๆ คุณไพรัช ผมว่าเรามาคุยธุรกิจกันด้วยบรรยากาศสบาย ๆ ดีกว่า ผมเชื่อว่าสมองคนเราจะแล่นเมื่ออยู่ในบรรยากาศดี ตกลงเลือกได้หรือยังครับชาหรือกาแฟ”

“กาแฟ” ไพรัชตอบเสียงลอดไรฟัน พยายามอดกลั้นกับการยั่วล้อจากหนุ่มรุ่นลูก สักพักชา กาแฟ และของว่างจึงนำมาเสิร์ฟ เขายกดื่มอย่างสบายอารมณ์

“ลุงว่าเรามาเข้าเรื่องของเราดีกว่า” คนอายุมากกว่าโพล่งขึ้น รุทระเลิกคิ้ว เอียงคอนิด ๆ

“ลุงต้องการความช่วยเหลือ” ไพรัชเว้นระยะไปนิดหนึ่ง จ้องตรงไปที่คนชุดดำตรงหน้า “เรื่องหนี้แล้วก็เงินกู้งวดใหม่”

“เห็นจะไม่ได้ครับ เพราะที่คุณมีอยู่ตอนนี้ก็มากเกินพอ” เสียงผู้อ่อนวัยกว่าทุ้มนุ่มเรื่อยเฉื่อย

“แต่ลุงขอโอกาสสักครั้ง ถ้ากู้ไม่ได้ เอาแค่เรื่องหนี้ก็ได้ พักชำระเสียหน่อย”

“คงไม่ได้ครับ ผมทำธุรกิจ การหยุดคือขาดรายได้ อาจดึงตัวเลขของผลประกอบการตกลงไปด้วย คุณก็รู้นี่ ทำธุรกิจไม่มีกำไรมีที่ไหนกัน”

“แต่เงินส่วนของรุทก็มีมากไม่ใช่หรือ ช่วยกันหน่อย ยังไงลุงก็เคยทำธุรกิจกับ...คุณตาของหลานมาก่อน” ไพรัชฉลาดพอที่ไม่เลือกใช้คำว่า ‘สนิทกับพ่อ’ ของเขา เพราะรู้ดีว่าหนุ่มตรงหน้าและผู้เป็นตานั้นเกลียดผู้ชายคนนั้นเพียงใด แค่นับรุทระเป็นหลานได้ก็ดีขนาดไหนแล้ว

“งั้นหรือครับ” เจ้าของห้องทำงานพึมพำตาแวววาวคมกล้า “แต่คุณยังปล่อยให้เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ”

“แล้วรุทจะให้ลุงทำยังไงกันแน่” ไพรัชทุบโต๊ะดังอย่างเหลืออด ลูกน้องเตรียมขยับตัวเข้ามาหาอย่างระแวงภัยหากเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้น แต่เจ้านายยกมือห้ามเสียก่อน

“อย่าเพิ่งใจร้อนไปครับ อารมณ์เสียพาลให้เครียด”

เขาจ้องคนพูดเขม็งหายใจฟืดฟาด สาเหตุความเครียดก็มาจากคนพูดเองไม่ใช่หรืออย่างไรเล่า บีบเสียทุกทาง โครงการอสังหาริมทรัพย์นั้นเขายอมขายให้อยู่หรอก แต่ไม่น่ากดราคาหักคอซื้อกันอย่างนี้

ทว่าสิ่งที่เจ็บใจมากกว่านั้นคือคนบีบไพรัชเป็นเพียงเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก อายุมากกว่าลูกคนโตเขาเพียงไม่กี่ปี

“บริษัท ไม่ใช่ของผมคนเดียว ยังมีผู้ถือหุ้นอีกมากมาย ต้องนำเรื่องนี้เข้าประชุมก่อน” รุทระเข้าเรื่องจริง ๆ เสียที หลังจากกวนอารมณ์เพื่อนพ่อมานาน

“มันสำเร็จแน่ถ้าผู้ถือหุ้นใหญ่ในบริษัทอย่างรุทโน้มน้าวคนอื่นให้เห็นตาม จะได้ปล่อยเงินกู้งวดใหม่ให้ลุง” เมื่อสบช่องแห่งความสำเร็จไพรัชก็ไม่รอช้ารุกต่อ “รุทก็รู้ว่าโครงการนี้มีแนวโน้มสำเร็จอยู่แล้ว แค่ติดเรื่องขลุกขลักเล็กน้อย”

รุทระอยากหัวเราะใส่หน้าคนพูดนัก เรื่องเงินน่ะหรือเป็นเรื่องเล็กน้อย ก็เพราะเรื่องเล็กน้อยมิใช่หรือที่ทำให้ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขามานั่งอยู่ตรงนี้

“เรื่องประนอมหนี้เดี๋ยวให้คนของผมเอาเอกสารร่างไปให้ดู คุยกับเขาได้เลย”

เอาล่ะ อย่างไรเสียโครงการไพรัชก็ต้องตกเป็นของเขาแน่ เพราะเจ้าตัวดูจนตรอกออกเสียขนาดนี้ ประวิงเวลาให้หายใจสักนิดก็ได้ เลี้ยงเอาไว้ขู่เล่น ๆ ให้แจ้นไปฟ้องคนได้ชื่อว่า ‘พ่อ’ ของเขา