5

“ไม่อ้วกหรอก เราผสมบาง ๆ ต่อไปแป๋งต้องทำงานออกสังคม รู้จักหัดดื่มบ้าง เป็นมารยาทขั้นต้นนะ”

ที่เขาพูดมาก็มีส่วนถูก

“ยิ่งหน้าเด็ก ๆ ตัวเล็กแบบนี้ พวกผู้ชายร้าย ๆ ยิ่งคิดว่าไก่หลงหลอกง่าย มอมเหล้าแป๊บเดียวก็เมา แป๋งควรลองให้รู้ จะได้มีสติเวลาเขาหลอก รู้ว่าของที่ตัวเองกินน่ะมันเป็นอะไร”

ณวัตรพูดเหมือนปรียาภัทรเปี๊ยบ

“แค่แก้วเดียวเอง เพื่อนอยู่กันเยอะ หรือแป๋งระแวงเรา” ดวงตาคมปลาบของเขาจ้องเธอตรง ๆ “งั้นไม่เป็นไร หมู่นี้เราเป็นหมาหัวเน่าของผู้หญิงพิกล เราดีกับเขา รักเขาเท่าไรก็ตาม เขายังบอกว่าเราทำให้เขาไม่ดีพอ แล้วกลับไปรักคนอื่น”

“เอ้า! ดื่มก็ดื่ม” เธอพยักหน้าตัดบทแล้วจิบไปนิดหนึ่ง กลัวว่าอารมณ์เคืองเรื่องโดนเพื่อนแย่งแฟนของณวัตรจะถูกกวนขึ้นอีก

“ต้องให้ได้อย่างนี้สิ มา! เรามาดื่มเป็นเพื่อนกัน” ณวัตรพอเห็นเธอวางแก้วลงก็หัวเราะร่วน อารมณ์ดีขึ้น

เออ รสชาติก็ดีแฮะ เหมือนโค้กปกติ ติดออกจะหวานแปลก ๆ

“แป๋งรู้จักฉันกับไนท์มานานแล้วนี่ จริงไหม” ณวัตรนั่งคุยกับเธอไปเรื่อย เพื่อนบางคนออกไปเต้น บางคนก็สนใจนักดนตรีรูปหล่อบนเวที

“ใช่ตั้งแต่ปีหนึ่ง แล้วนะล่ะ เห็นไนท์เล่าว่าเป็นเพื่อนกันมานาน”

เพราะฤทธิ์โค้กผสมเหล้าทำให้บทสนทนาคล่องปาก และการพูดคุยมีรสชาติขึ้น

“รู้จักกันตั้งแต่เด็ก” เขายิ้มฝืด ยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นกระดก

“เรียนด้วยกัน แข่งกันเรียน แข่งกันเล่น แข่งกันจีบสาว แต่ไนท์ชนะเสมอ” ประโยคสุดท้ายทุ้มต่ำกดลึก เขามีทุกอย่างที่ดนัยวุธมี ทำไมถึงตามหลังเพื่อนอยู่หนึ่งก้าวเสมอ

“อย่าไปสนใจเลย บางทีเรื่องบางเรื่องขึ้นอยู่กับโชคชะตาและโอกาส คนเราไม่ได้เจอกับความเจ็บปวดพ่ายแพ้ตลอดหรอก” นาน ๆ ทีจะพูดอะไรซึ้ง ๆ บ้างเลยชักเขิน เสยกแก้วโค้กขึ้นดื่ม

“จะมีไหมนะ คนบางคนที่เคยชนะมาตลอดจะพบกับความผิดหวังบ้าง” เขายังพึมพำไม่เลิก

“ถึงตอนนั้นคนเคยชนะคงแทบล้มทั้งยืน ภูมิต้านทานความเสียใจของพวกคนที่ชนะบ่อย ๆ น่ะต่ำ” เธอเสริม ณวัตรหัวเราะ

“อย่าไปคุยเรื่องเครียด ๆ เลย ดื่มต่อดีกว่า” ชายหนุ่มชูแก้วขึ้น หญิงสาวจึงยกแก้วตาม

มึน! เธอเริ่มรู้แล้วว่าคำสอนเรื่องเหล้านั้นเป็นจริง ผู้หญิงไม่ควรดื่มจนเมามาย ตอนนี้เธออยู่ในอาการนั้นพอดี โลกหมุน มองอะไร ได้ยินอะไรก็ตลกขบขันไปหมด

“โอ๊ย! ไม่ไหว ฉันขอกลับก่อนล่ะ” ปัทมนต์ร้องบอกณวัตรที่ยังนั่งเป็นเพื่อนคุยอยู่ใกล้ ๆ เขาหัวเราะยื่นแก้วโค้กผสมเองกับมือให้

“แป๋งดื่มแก้วสุดท้ายก่อน เดี๋ยวไปส่ง”

เธอรับมาดื่ม ใจคิดว่าตอนนี้ก็เมาอยู่แล้ว ถ้าดื่มเพิ่มอีกสักแก้วให้เมาเพิ่มขึ้นนิดหน่อยจะเป็นไรไป

“แล้วไนท์ล่ะ”

“จีบเด็กอยู่โน่น” ณวัตรบุ้ยปากไปทางคนตัวสูงที่เต้นคลอเคลียอยู่กับสาวหุ่นดีคนหนึ่ง “สงสัยคงอีกนานถึงกลับ คนอื่นเขายังอยากอยู่ต่อ ถ้าแป๋งจะกลับเดี๋ยวไปด้วยกัน”

“ไม่เอา ไม่กวน เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับเอง” ปัทมนต์รีบปฏิเสธ

“ได้ยังไง มึนขนาดนี้เดี๋ยวแท็กซี่ก็ลากไปทำมิดีมิร้ายหรอก”

“ไม่เป็นไร” เธอหัวเราะร่วน “ฉันมีหน้าตาเป็นอาวุธ”

“เดี๋ยวฉันไปส่ง แล้วจะกลับมาที่นี่ใหม่ แป๋งจะได้ปลอดภัย ไม่ต้องเสียเงินค่าแท็กซี่ไงล่ะ” เสียงเขาดูอารี แม้เมาสติหลุดลุ่ยขนาดไหนแต่เรื่องเงินดูเหมือนจะฝังอยู่ในจิตสำนึก ได้ยินดังนั้นเธอจึงตอบตกลง

พอขึ้นรถคันหรู เจอเบาะนุ่มสบาย เครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ ทำให้หนังตาหญิงสาวหนักขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มสะลึมสะลือ สติใกล้ดับ เนื้อตัวหนักไปหมด

ได้ยินเสียงริงโทนโทรศัพท์ดังมาแว่ว ๆ หลายครั้ง เสียงณวัตรสบถอะไรสักอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ เขาขับรถไปได้สักพักก็จอดรถลงเปิดประตูพยุงเธอเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

“นี่ที่ไหน ไม่ใช่คอนโดพี่ฉันนี่”

ณวัตรไม่ตอบ ทิ้งร่างเธอลงบนเตียงหนา

“นะพาฉันกลับบ้าน” ปัทมนต์ร้อง สติเริ่มริบหรี่

“กลับให้โง่หรือ ฉันจะแก้แค้นไอ้ไนท์ ที่ชอบแข่ง ชอบแย่งผู้หญิงของฉัน ฉันจะทำลายผู้หญิงของมันบ้าง” เขานั่งคร่อมบนร่างเล็กกว่า มือแกะกระดุมเสื้อเธอออกทีละเม็ด

“นะ! อย่า! ทำฉัน ไนท์ก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก” เธอตะโกน แต่เสียงที่ออกมานั้นแผ่วเบาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ

“มันรู้สึกสิ! เจ็บใจยังไงล่ะ เธอสำคัญกับมันยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ และยัง เป็นผู้หญิงคนเดียวที่มันคบอย่างบริสุทธิ์ใจ คนอย่างมันไม่เคยแคร์ใคร แต่มันแคร์เธอ ง้อเธอ มีคนมากมายที่อยากไปทำงานกับมัน แต่มันชวนเธอ”

ณวัตรโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจร้อนเจือแอลกอฮอล์ ปัทมนต์พยายามเบือนหน้าหนีแต่ร่างกายกลับแข็งทื่อ

“รู้ไหมเมื่อกี้ไนท์โทรศัพท์มาหาเธอสิบสายเชียวนะ สิบสายสำหรับเพลย์บอยอย่างมัน มากอยู่นะ ถ้าไม่สำคัญกับมันจริง จะไม่โทรติด ๆ กันแบบนี้หรอก ฉันจะทำให้มันเจ็บ เจ็บอย่างที่สุด เมื่อมันรู้ว่าผู้หญิงที่มันไว้ใจโดนฉันฟัน”

ณวัตรคงเป็นบ้าไปแล้ว โกรธดนัยวุธก็ไปลงกับเขาสิ มาแก้แค้นอะไรกับเธอ ญาติโกโหติกาหรือก็ไม่ใช่ ยิ่งคนรักยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เธอเป็นแค่เพื่อนนะ