บทที่ 3 เที่ยวแดนมนุษย์

หยางซินเก็บความแปลกใจไว้ในส่วนลึก มองสามีเดินเข้าไปยังตำหนักอย่างเงียบ ๆ พร้อมสายลมพัดโชยมากระทบกาย ทว่าเป็นครั้งแรก ที่นางรู้สึกหนาวเหน็บคล้ายมีลางร้ายบางอย่างเข้ามาเตือน

ตลาดขนาดใหญ่ในแดนมนุษย์ หญิงสาวในชุดสีเขียวอ่อน ใบหน้างดงามดั่งเทพธิดาบนแดนสวรรค์ ทำให้สายตาของมนุษย์จับจ้องมา ราวกับไม่เคยพบเห็น ทว่าหมิงเยว่กลับไม่สนใจคนพวกนั้น นางพุ่งตรงไปยังผลไม้เชื่อมพร้อมรอยยิ้มหวานเผยออกมา

“ซิ่วอิง ข้าอยากกินสิ่งนี้” นางหันไปยังพี่เลี้ยง ก่อนพ่อค้าจะหยิบผลไม้เชื่อมให้หนึ่งไม้ พร้อมรอยยิ้มเมตตา ก่อนซิ่วอิงจะกระซิบ

“ธิดาหมิงเยว่ บนแดนมนุษย์ไม่เหมือนเผ่าวิหค ทุกอย่างในที่นี้ล้วนแล้วแต่ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน ท่านอย่าลืม ท่านดูนั่นสิ” ซิ่­วอิงชี้มือไปยังหญิงชราที่กำลังซื้อผัก นางยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้แม่ค้าก่อนจะรับของมา

“พวกเราไม่มีเงินเช่นนั้นเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงหันมายังธิดาเผ่าวิหค แล้วเอ่ยเตือน ก่อนหมิงเยว่จะนิ่วหน้าหันไปยังพ่อค้าที่กำลังยื่นผลไม้เชื่อมให้

“ข้าไม่มีเงินเช่นคนพวกนั้น ข้าไม่เอาแล้วล่ะ” นางนึกขึ้นได้จึงเสียงอ่อย ก่อนรอยยิ้มเหี่ยวย่นของพ่อค้าจะเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไร ข้าเห็นเจ้าแล้ว ทำให้ข้าอดคิดถึงหลานสาวที่ตายไปไม่ได้ ผลไม้เชื่อมนี้ข้าให้เจ้า” สิ้นเสียงของพ่อค้า หมิงเยว่ปล่อยยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แล้วถามย้ำอีกครั้ง

“ท่านให้ข้าจริง ๆ เหรอ”

“ข้าพูดจริง คำไหนคำนั้น” พ่อค้ายืนยัน ก่อนมือบางจะเอื้อมไปหยิบผลไม้เชื่อมเข้าปากทันที อาหารเลิศรสเช่นนี้ไม่มีในเผ่าวิหค นางกัดคำแล้วคำเล่า อย่างมีความสุข ก่อนจะนึกบางอย่างได้ จึงแอบใช้พลังวิญญาณนำมุกสีขาวยื่นให้พ่อค้าเป็นการตอบแทนน้ำใจ

“ข้าให้ท่าน” เมื่อพ่อค้าเห็นดังนั้นจึงเบิกตากว้าง แล้วปฏิเสธทันที

“ข้ารับไม่ได้หรอก ของมีค่ามากมายเช่นนี้เจ้าเก็บไว้เถอะ” หมิงเยว่ได้ยินดังนั้นจึงปล่อยยิ้มกว้าง แล้วเลื่อนสายตาเข้าไปในร้าน ก่อนจะเห็นหญิงชรานั่งอยู่ด้วยท่าทางอ่อนแอ

“นั่นเป็นมารดาของข้า นางบาดเจ็บจากการปีนเขาขึ้นไปเก็บสมุนไพร นับจากนั้นก็เดินไม่ได้เป็นเวลาหลายปีแล้ว” พ่อค้าอธิบาย ทั้งที่หญิงสาวไม่ทันถาม ก่อนนางจะเดินเข้าไปหาแล้วย่อตัวลงนั่งใกล้หญิงชราผู้นั้น พลันเลื่อนสายตามองขาของอีกฝ่าย แล้วจับดู พบว่ากระดูกขามีรอยแตกหักด้านใน หากใช้พลังวิญญาณรักษาก็จะทำให้กลับมาเดินได้เป็นปกติ

“อย่านะเจ้าคะ” ซิ่วอิงส่ายศีรษะห้ามธิดา เพราะรู้ว่านางกำลังจะใช้พลังวิญญาณรักษามนุษย์ ซึ่งเป็นคำสั่งต้องห้ามของประมุขเผ่าวิหค ด้วยเกรงว่าจะเป็นการฝ่าฝืนชะตาของมนุษย์เหล่านั้น

“ข้าขอแค่ครั้งเดียว”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ” ซิ่วอิงยืนยันด้วยสีหน้าจริงจัง

“แต่เจ้าก็เห็นแล้วว่าพวกเขา มีน้ำใจและมีเมตตาเพียงใด ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้” หมิงเยว่กระซิบตอบอย่างดื้อดึง ก่อนจะหันกลับมายังพ่อค้าแล้วปล่อยยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย

“หากท่านไม่รับมุกเม็ดนี้ ข้าก็จะตอบแทนด้วยการรักษามารดาของท่านให้กลับมาเดินได้เป็นปกติ” สิ้นเสียงของหญิงสาว พ่อค้าจึงหัวเราะออกมาด้วยนึกว่าอีกฝ่ายพูดเย้า

“ไม่มีผู้ใด รักษาให้หายได้หรอก ข้าลองหลายวิธีแล้ว ต่อให้เป็นหมอที่เก่งที่สุด ก็ไม่มีทางทำได้” หมิง­เยว่ปล่อยยิ้มกว้าง แล้วหันกลับมายังหญิงชราด้วยสีหน้าสดใส

“ท่านยาย ท่านอยากหายหรือไม่”

“มันไม่หายหรอก อย่างที่ลูกชายข้าบอก พวกเราพยายามกันหลายวิธีแล้วล่ะ แม่หนูไม่ต้องลำบากหรอก ทว่าน้ำใจของเจ้าข้าซาบซึ้งนัก” หมิงเยว่เท้าคาง จับจ้องมองไปยังขาของหญิงชรา อย่างใช้ความคิด ก่อนจะหันไปยังทั้งสองแล้วพูดขึ้น

“พวกท่านหลับตาก่อน”

“หลับตาทำไม” พ่อค้าขมวดคิ้ว

“ข้าจะลองรักษาท่านยายดู ทว่าการรักษาเป็นเคล็ดลับเฉพาะ ที่ข้าไม่อยากให้ผู้ใดรับรู้” สองแม่ลูกหันมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจทำตามอย่างว่าง่าย พลังวิญญาณบนฝ่ามือของธิดาหมิงเยว่ ก่อเกิดขึ้นเป็นพลังงานสีขาวบริสุทธิ์ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนลงไปยังขาของหญิงชราซึมซับไปยังกระดูกแล้วสมานรอยแตกร้าวนั้นให้หายเป็นปกติ หมิงเยว่ทิ้งเวลาไว้ครู่หนึ่ง เมื่อแน่ใจแล้วว่าพลังวิญญาณสมานกระดูกเรียบร้อยแล้วจึงปล่อยยิ้มกว้าง

“ข้ารักษาเสร็จแล้ว พวกท่านลืมตาได้แล้วล่ะ” ทั้งสองค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

“ท่านยายลองค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินดูก่อน” หญิงชราขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะอาการเจ็บปวดหายไปเป็นปลิดทิ้ง ก่อนจะพยายามขยับกายลุกขึ้น แล้วก้าวขาออกเป็นครั้งแรก

“เหตุใดข้าจึงไม่เจ็บปวดเลย” หมิงเยว่ยิ้มกว้างแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านยายลองเดินไปตรงนั้นดูสิ ข้ารับรองว่าท่านเดินได้แน่­นอน” หญิงชราเชื่อคำพูดนาง แล้วค่อย ๆ ก้าวเท้าเป็นครั้งที่สอง ปรากฏว่านางเดินได้จริง ดังคำยืนยันของหญิงสาว ทำให้พ่อค้าถึงกับตกตะลึงทิ้งผลไม้ในมือ แล้วรีบวิ่งมายังมารดาด้วยความประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

“ท่านแม่ ท่านเดินได้แล้ว”

“ข้าเดินได้แล้วจริง ๆ ข้าเดินได้แล้ว ต่อไปข้าจะช่วยเจ้าขายของได้แล้ว” หญิงชราพูดกับลูกชายทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ ท่ามกลางรอยยิ้มปีติของหมิงเยว่ ที่ทอดมองตรงไปยังสองแม่ลูก

“ข้าขอบใจเจ้ามาก ไม่อยากเชื่อเลยเพียงพริบตาเดียวเจ้าจะทำให้แม่ของข้าหายเป็นปลิดทิ้งเช่นนี้ ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไร เช่นนั้นข้ายกผลไม้เชื่อมพวกนี้ให้หมดเลยแล้วกัน” พ่อค้าพูด พลางรีบวิ่งไปกวาดผลไม้เชื่อมห่อใส่กระดาษแล้วยกให้หมิงเยว่ทั้งหมดเป็นการตอบแทน