บทที่ 21 ความหลังของไป่เอ๋อ

“ข้าไม่คิดว่าท่านจะตอบรับสาสน์ของข้าจริง ๆ ท่านพี่ตงห­ยาง ท่านรู้หรือไม่ว่า หัวใจของข้ามอบให้ท่านแต่เพียงผู้เดียว ข้ารักท่านมากที่สุด” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเมตตาแล้วช้อยคางนางขึ้น

“เจ้ารักข้าเพียงนั้นเชียวเหรอ” ไป่เอ๋อพยักหน้าทั้งน้ำตา ก่อนเขาจะก้มลงจูบพร้อมสายลมพัดโชยมา อาภรณ์ของนางค่อย ๆ หลุดออกจากกายทีละน้อย ก่อนชายหนุ่มจะละจากริมฝีปากของนางแล้วถามย้ำเป็นครั้งสุดท้าย

“เจ้าแน่ใจแล้วใช่หรือไม่ ที่จะมอบกายให้ข้า” ไป่เอ๋อพยักหน้ารับในทันที แล้วยอมปล่อยกายให้เขาได้เชยชม ท่ามกลางค่ำคืนอันแสนวิเศษ ไป่เอ๋อรับรู้ถึงความรักที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างอ่อนโยน นางเผลอหลับไปแล้วตื่นขึ้นเมื่อดวงอาทิตย์ทอแสงขึ้นจากขอบฟ้า หญิงสาวในชุดสีดำค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองนอนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของตงหยาง ชายที่นางรักดังดวงใจ ทว่ามือบางลูบใบหน้าเขาได้ครู่หนึ่งจึงขมวดคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นความผิดปกติบางอย่างบนลำคออีกฝ่าย

“ปานรูปพระจันทร์เสี้ยว” ไป่เอ๋อรีบเด้งตัวขึ้นแล้วรวบรวมเสื้อผ้ามาห่มกายไว้ในทันที พร้อมสายตาไหวระริกด้วยความสับสน ก่อนชายหนุ่มจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้นาง

“ตื่นแล้วเหรอ”

“ท่าน ท่านไม่ใช่ท่านพี่ตงหยาง” ตงฟางได้ยินดังนั้นจึงใช้มือลูบไปยังปานที่คอตัวเอง แล้วส่งยิ้มให้ไป่เอ๋ออย่างไม่รู้สึกผิด

“ถูกจับได้แล้วเหรอเนี่ย จะว่าไปการเป็นตงหยางก็ดีอย่างนี้นี่เอง” เวลานั้นหัวใจของไป่เอ๋อ ร้อนรนสับสนจนพูดอะไรไม่ออก นางพยายามขยับกายให้ห่างจากเขา ก่อนตงฟางจะดึงร่างเล็กเข้าไปสวมกอด

“จะหนีไปไหน เมื่อคืนเจ้ายังมีความสุขอยู่กับข้าเลย”

“ปล่อยข้า อย่ามาแตะต้องตัวข้า เจ้ามันคนเลวแอบอ้างเป็นท่านพี่ตงหยาง”

“ข้าบอกเจ้าหรือยังว่าข้าคือตงหยาง ทุกอย่างเป็นเจ้าเข้าใจผิดไปเองต่างหาก ไป่เอ๋อ ไหน ๆ เจ้าก็เป็นของข้าแล้ว ข้าจะไปขอท่านพ่อให้ประทานงานแต่งของเราดีหรือไม่” ตงฟางพูดด้วยรอยยิ้มมีความสุข ทว่าไป่เอ๋อรีบพูดขึ้นในทันทีพร้อมหยดน้ำตารินไหลออกมาด้วยความคับแค้นใจ

“หากมีผู้ใดรับรู้เรื่องนี้แม้เพียงคนเดียว ข้าจะดับต้นจิตตัวเอง” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง จับจ้องมองตงฟางด้วยความคับแค้นใจ ก่อนเขาจะฝืนยิ้มออกมา

“เจ้าว่าไงนะ จะดับต้นจิตตัวเองงั้นเหรอ ได้!เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าอยู่อย่างทรมานแบบนี้ไปตลอดชีวิต เรื่องที่เจ้าเป็นของข้าแล้ว ข้าจะไม่บอกใคร จะเก็บไว้เป็นความลับระหว่างเราสองคน ให้กัดกินใจเจ้าต่อไป ตราบเท่าที่ข้ายังรัก เจ้าจะไม่มีวันเป็นของผู้ใดทั้งนั้น” พูดจบ ชายหนุ่มจึงใช้พลังวิญญาณหายลับไป หลงเหลือเพียงไป่เอ๋อที่ร่ำร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

แม้เวลาผ่านพ้นมายาวนานหลายหมื่นปีแล้ว ภาพอันอัปยศนั้นไม่เคยจางหายไปจากใจได้ ไป่เอ๋อหลับตาลงพลันกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ ก่อนจะหันไปยังป้ายบรรพชนแล้วพูดขึ้น

“ป้ายชื่อต่อไป จะเป็นของตงฟาง และข้าจะขึ้นมาสาปแช่งเจ้าทุกวัน” นางพูดจบจึงยกมือปาดน้ำตาแล้วเดินจากไป

ขณะที่ฉางจือกำลังฝึกพลังวิญญาณให้กับหมิงเยว่อยู่นั้น ร่างของเทพธิดาจางซินก็หายวับเข้ามายังตำหนักเมฆา ทอดสายตามองการฝึกฝนของหมิงเยว่ครู่หนึ่ง ก่อนฉางจือจะเหลือบไปเห็น แล้วหันมาเคารพผู้มาเยือนด้วยความอ่อนน้อม

“เทพธิดาจางซิน”

“ข้าขอคุยกับหมิงเยว่ตามลำพังครู่หนึ่งจะได้หรือไม่” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดกับชายหนุ่มด้วยท่าทางมีอำนาจ ก่อนเขาจะหันมองหมิงเยว่ แล้วตัดสินใจเดินออกจากลานฝึกไป

ทว่าสายตาของหมิงเยว่เลื่อนกลับมายังเทพธิดาจางซิ­นด้วยความแปลกใจ ก่อนนางจะตัดสินใจน้อมกายเคารพอีกฝ่ายด้วยความจำยอม

“ไม่ทราบว่าเทพธิดาจางซิน มีสิ่งใดจะคุยกับข้าเหรอเจ้าคะ” รอยยิ้มมุมปากเผยขึ้น พร้อมสองเท้าของจางซินจะเดินไปย่อตัวลงนั่งยังโต๊ะศิลาขาวข้างสระบัว

“ข้าเห็นเจ้าฝึกพลังวิญญาณมานานนับร้อยปี ทว่าไม่มีความคืบหน้าใด ๆ เกิดขึ้น พลังวิญญาณของเจ้ายังอยู่เพียงแค่ขั้นหนึ่งเช่นเดิม เจ้าคิดบ้างหรือไม่ ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น” หมิงเยว่หลุบตาต่ำลง เมื่ออีกฝ่ายพูดแทงใจ

“เทพธิดาจางซินมีสิ่งใดจะแนะนำข้าเหรอเจ้าคะ”

“เพียงแค่พลังวิญญาณขั้นสองง่าย ๆ เจ้ายังไม่สามารถฝ่าฟันไปได้ แล้วจะมีปัญญาไปสู้กับจอมมารอย่างตงฟางได้อย่างไร หากเพราะเจ้าไม่มีดวงจิตสีเพลิง ข้าเชื่อว่าทั้งท่านพี่ และประมุขตงหยางคงไม่เสียเวลากับคนอย่างเจ้าเป็นแน่” หมิงเยว่ได้ยินดังนั้นจึงพูดขึ้น

“เทพธิดาจางซินอยากแนะนำสิ่งใดต่อข้าก็รีบพูดมาเถิด แต่หากท่านมาเพื่อตอกย้ำให้ข้ารู้สึกไม่มั่นใจ ก็ขอให้ท่านกลับไป ข้าไม่มีเวลามานั่งฟังอะไรเช่นนี้”

“เจ้ากล้าดียังไงพูดกับข้าเช่นนี้” จางซินตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจ ก่อนหมิงเยว่จะค้อมตัวลงแล้วให้เหตุผล“ข้ารู้ว่าการฝึกของข้าไม่ก้าวหน้า แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นข้าย่อมรู้ดีว่าข้าควรยิ่งฝึกฝนให้มาก คำพูดตอกย้ำของเทพธิดาจางซินไม่ช่วยให้ข้าสำเร็จพลังวิญญาณขั้นสองได้ มีแต่จะเหนี่ยวรั้งให้จิตใจของข้าฟุ้งซ่านเปล่า ๆ” จางซินจับจ้องมองความถือดีของอีกฝ่ายแล้วยิ้มมุมปาก