บทที่ 6

แป้งร่ำไม่ได้แสดงอาการประหม่าให้ฮันบินได้เห็น เพราะต่อให้ตรงหน้ามีเขาอีกสิบคนก็ทำอะไรเธอไม่ได้แน่นอน คนอย่างเธอถ้าได้ปักใจว่าไม่ชอบไม่ปลื้มแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนใจเช่นกัน

ฮันบินก็หล่อดูดีแค่เปลือกนอกเท่านั้นเอง เนื้อแท้เขาเป็นยังไงเธอรู้เช่นเห็นชาติหมดแล้ว เพราะครั้งนั้นที่เขามาทำงานและเธอก็ตามปรีณามาดูแลเขา ก่อนกลับเกาหลีไอดอลหนุ่มรีเควสงานปาร์ตี้และขอให้มีสาวสวยมาร่วมงานด้วย บรรดาสาวๆ สายเอ็นเตอร์เทนทั้งหลายพอรู้ว่าในงานมีฮันบินก็เต็มอกเต็มใจมาร่วมงานแบบไม่ขอค่าตัวก็มี

แต่ทุกคนต้องเซ็นสัญญาว่าห้ามเอาเรื่องภายในงานเล่าสู่คนนอกฟังแม้แต่คนเดียว รวมถึงสาวๆ เหล่านั้นก็ห้ามพกโทรศัพท์มือถือเข้าไปภายในงานเลี้ยงด้วย เมื่อทุกอย่างพร้อมปาร์ตี้สนุกสุดเหวี่ยงก็เกิดขึ้น จำได้ว่าวันนั้นเธอออกมานั่งรอที่รถ แต่พ่อคุณไอดอลคนดังก็ยังพาสาวสวยสองคนมานัวเนียต่อหน้าต่อตาเธออีก

ผู้ชายแบบนี้น่ากลัวที่จะอยู่ใกล้ บรรดาแฟนคลับก็หลับหูหลับตาปลื้มอยู่ได้ พูดแล้วก็เจ็บจี๊ดที่หัวใจอดีตติ่งอย่างเธอเพราะเมื่อก่อนก็ปลื้มเขาหนักมากเหมือนกันนี่นา ปลื้มถึงขนาดเก็บเอาไปฝันเป็นฉากๆ ฝันถึงวันแต่งงานอีกด้วย แต่ตอนนี้ความปลื้มที่เคยมีหายไปจนหมดสิ้น

“ไว้ฉันจะหามาให้คุณลองกิน”

“ครับ” ฮันบินเอ่ยรับ แต่กลับไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าของแป้งร่ำเลยแม้แต่น้อย เขาส่งยิ้มให้เธอนั่นก็เพราะอยากหว่านเสน่ห์ให้หลงไหล เพื่อดูผลลัพธ์ว่ามันจะได้ผลหรือว่าล้มเหลว

“คุณพูดภาษาเกาหลีได้คล่องจนผมแปลกใจ” นั่นเพราะครั้งแรกที่ได้ร่วมงานกัน เขาไม่เคยรู้ว่าแป้งร่ำพูดภาษาเกาหลีได้ พอรู้ก็ชวนเธอคุยแต่แป้งร่ำกลับตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

“ขอบคุณค่ะ”

“แล้วอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้คุณหัดพูดภาษาเกาหลีหรือครับ”

“เงินค่ะ ภาษาที่สามสี่หรือห้า สามารถหาเงินให้ฉันได้ดี” คำตอบของแป้งร่ำทำเอาฮันบินอึ้งอีกครั้ง เพราะกำลังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอจะตอบว่าเขาเป็นแรงบันดาลใจเสียอีก

“เหมือนที่คุณขอค่าเหนื่อยรอบนี้ถึงสองแสนหรือเปล่า”

“ค่ะ” แม้จะเอ่ยรับไปแบบนั้น แต่ในใจของแป้งร่ำอยากตะโกนบอกเหลือเกินว่าเพราะไม่อยากมาดูแลเขาต่างหาก เธอจึงโก่งค่าตัวไปมากแบบนั้น

“ไม่ได้เจอกันนาน คุณดูสวยขึ้นนะ”

“ค่ะ...ขอบคุณที่ชม” แป้งร่ำเอ่ยรับอย่างไม่คิดอะไร เพราะรู้ว่าเขาปากหวานแค่พูดชมไปเท่านั้นเอง เธอหรือสวยขึ้น เขาเมาเครื่องหรือไงถึงมองเธอสวย เพราะขนาดเธอมองตัวเองผ่านกระจกทุกวันทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนสักนิด

“แล้วคุณคิดว่าผมเป็นยังไง ยังเหมือนเดิมไหม” เสน่ห์ในตัวฮันบินนั้นมีล้นเหลือ เพราะเพียงแค่เขาใช้เสียงทุ้มๆ เอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มมุมปากให้อีกเล็กน้อย บรรดาสาวๆ คงพากันละลาย แต่แป้งร่ำกลับยังนิ่ง

“คุณก็ยังหล่อ ดูดี สมาร์ท” เพราะหน้าที่การงานค้ำคอทำให้แป้งร่ำต้องตอบคำถามของฮันบินไปในทางที่ชายหนุ่มอยากได้ยิน เลือกตอบแบบเชิงบวกให้คนฟังได้ภูมิใจ ทว่าหากเขายังคงเซ้าซี้ไม่เลิกราเธอก็อาจตอบตามใจตัวเอง

“แล้วผมใช่ผู้ชายในสเปคของคุณหรือเปล่า” สายตาของฮันบินนั้นแพรวพราวเสียจนแป้งร่ำขนลุก เธอไม่ได้คล้อยตามคำพูดหวานๆ ของเขา แต่ขนลุกเพราะรู้สึกอยากกระโดดถีบชายหนุ่มมากกว่า ผู้ชายอะไรหลงตังเองเป็นที่สุด

“ถ้าฉันพูด ฉันจะตกงานไหมคะ”

“ไม่ครับ”

“คุณไม่ใช่ผู้ชายในสเปคของฉัน” แม้จะตกใจกับคำตอบที่ได้ยิน แต่ก็ไม่ได้อยู่เหนือความคาดการณ์ของ ฮันบิน

“แล้วผู้ชายในสเปคของคุณเป็นแบบไหน”

“แบบที่ตรงกันข้ามกับคุณ” คำตอบของแป้งร่ำทำเอาฮันบินอึ้งไปเล็กน้อย เพราะนอกจากเธอไม่ได้ออกอาการปลื้มเขาให้เห็นแล้ว แป้งร่ำยังตอบคำถามชนิดที่เขาเองก็คาดไม่ถึงอีกด้วย แต่เขากลับอยากเอาชนะด้วยการทำให้เธอตกหลุมรักดูบ้าง หากวันนั้นมาถึงเขาจะทิ้งเธออย่างไม่ใยดี

“คุณนี่...เป็นผู้หญิงยังไงกัน แต่ก็น่าสนใจดี”

“อย่าสนใจฉันเลยค่ะ เสียเวลาอันมีค่าของคุณเปล่าๆ”

“แล้วถ้าผมยอมเสียเวลาละครับ” แป้งร่ำไม่ตอบอะไร เธอเปลี่ยนเรื่องด้วยการถามว่าเขาจะกินอาหารแล้วหรือยัง ซึ่งฮันบินก็ตอบโอเค

ชายหนุ่มเสียเซลฟ์นิดหน่อยที่แผนการยั่วแป้งร่ำใช้ไม่ได้ผล แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมถอดใจเพราะกำลังนึกสนุกกับการจะเอาชนะเธอ

หลังกินข้าวเสร็จฮันบินก็ขอตัวไปอาบน้ำ โดยยังขอให้แป้งร่ำอยู่ต่อจนกว่าผู้จัดการส่วนตัวจะกลับมา แต่ขณะที่เธอนั่งรอในห้องรับแขกอยู่นั้น จู่ๆ ฮันบินก็เปิดประตูออกมาจากห้องนอนในสภาพที่ทำเอาเธอแทบกรี๊ด

ไอดอลหนุ่มหล่อที่เวลานี้นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว เดินกึ่งเปลือยโชว์ซิกแพคแน่นๆ ตรงมาหาแป้งร่ำ เธอกลัวจนมือไม้เย็นเฉียบ แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือเพราะคนอย่าง ฮันบินคงไม่ปลุกปล้ำผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ที่ไม่มีเสน่ห์และไม่ได้ออกอาการปลื้มเขาให้เสียเวลาหรอก

แต่ถ้าเขาหน้ามืดขึ้นมาละก็...

เธอจะสู้สุดใจ เอาให้เขาตายชนิดศพไม่สวยแน่นอน

“ผมลืมกระเป๋า เลยเดินออกมาเอา” เอ่ยจบก็เดินตรงไปยังกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ที่ภายในมีเครื่องสำอางที่ใช้เป็นประจำอยู่ อันที่จริงฮันบินไม่ได้ลืม เขาตั้งใจวางไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

ฮันบินเดินผ่านหลังของแป้งร่ำมาที่กระเป๋าแล้วเอื้อมมือไปหยิบ จากนั้นก็เดินเข้าห้องแต่ถ้าเดินผ่านไปเลยก็คงไม่ใช่เขาที่ตั้งใจมาเพื่อหว่านเสน่ห์ เขาจึงเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าแป้งร่ำแล้วแกล้งทำเป็นก้มๆ เงยๆ หานั่นนี่ไปเรื่อย แล้วแกล้งกระตุกปมผ้าขนหนู ทำให้มันร่วงลงไปกองที่พื้นห้อง

แป้งร่ำมองภาพนั้นตาไม่กะพริบ ใจดวงน้อยเต้นโครมครามเพราะตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ก็ไม่เคยเห็นรูปร่างของผู้ชายใกล้เท่านี้มาก่อน โชคยังดีที่ฮันบินสวมอันเดอร์แวร์อยู่ ไม่งั้นฟ้าอาจได้ผ่าลงมากลางห้อง

“ขอโทษครับ พอดีผมผูกปมไม่แน่น” ฮันบินเอ่ยขอโทษแต่เขากลับยืนนิ่งไม่ได้ก้มไปคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาปกปิดร่างกายแต่อย่างใด