บทที่ 3

“ทางนั้นยืนยันจะจ้างฉัน จ้างแบบไม่ขอลดค่าตัวด้วย”

“ไม่เกี่ยงค่าตัว คำๆ นี้ฟังแล้วสยอง” นาขวัญทำหน้าพะอืดพะอม แต่แป้งร่ำกลับหัวเราะ เพราะคำว่าไม่เกี่ยงค่าตัวก็มักจะมาพร้อมกับภาระของงานที่ละเอียดยิบเช่นกัน

“เขาก็คงใช้งานฉันให้สมกับค่าจ้างนั่นแหละ อุตส่าห์บอกปัดอ้อมๆ ก็ยังจะจ้างอีก”

“เจอโจทย์เก่าเสียด้วย งานนี้ฉันว่าอีกฝ่ายคงไม่หว่านเสน่ห์แล้วหรอก...มั้ง” แป้งร่ำไม่ตอบอะไร เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปยังลู่วิ่ง จากนั้นก็เริ่มออกกำลังราวกับกำลังเตรียมความพร้อมเพื่อสู้ศึกใหญ่ที่กำลังใกล้เข้ามา

แค่คิดว่าเธอต้องไปดูแลใครก็รู้สึกอึนๆ รอเสียแล้ว อย่างที่นาขวัญบอกเธอกับลูกค้าคนนั้นมีประวัติที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ฝืนดูแลเขาจนครบกำหนด หลังจากนั้นเธอก็ไม่ขอข้องแวะกับไอดอลนายแบบคนนั้นอีกเลย

ผู้ชายอะไร แววตาแพรวพราวเจ้าชู้

ผู้ชายอะไร ชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว

ผู้ชายอะไร คิดว่าตัวเองหล่อเต็มประดา

ผู้ชายอะไร คิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่าง

ผู้ชายแบบนี้ต่อให้เหลือคนเดียวบนโลกเธอก็ไม่เอามาทำพันธุ์แน่นอน จะไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊

“เสร็จจากฟิตเนสแล้วไปวัดกันไหม ฉันอยากทำบุญทำทานให้เจ้ากรรมนายเวร”

“เอางั้นเลย”

“อื้อ...เผื่อชีวิตฉันจะไม่ต้องเจอวิบากกรรมหนักจนเกินไป”

“แกก็...นั่นไอดอลนายแบบชื่อดังยืนหนึ่งในเกาหลีเชียวนะ” นาขวัญหัวเราะออกมา ใจหนึ่งก็สงสารอีกใจก็อิจฉาอยากรับงานชิ้นนี้เหลือเกิน แต่แต้มบุญคงไม่ถึง

ฮัดชิ้ว

“ไม่สบายหรือเปล่า” เสียงของผู้จัดการส่วนตัวเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นฮันบินจามติดกันสองสามครั้ง

“ผมสบายดีครับพี่” แม้ปากจะบอกว่าสบายดี แต่ชายหนุ่มก็ยังทำจมูกฟุตฟิตกับสภาพของอากาศที่เริ่มเย็นลง เพราะตอนนี้ที่เกาหลีเข้าสู่หน้าหนาวแล้วนั่นเอง อากาศแบบนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีกับคนที่เป็นภูมิแพ้เช่นเขา

“พักนี้นายกินวิตามินครบไหม”

“ครบครับ แต่เหมือนมันใกล้จะหมดไปหลายตัว”

“งั้นพี่ออกไปหาซื้อให้นายหน่อยดีกว่า เพราะไปเมืองไทยน่าจะหาซื้อยาก นายเอาอะไรหรือเปล่า” ผู้จัดการส่วนตัวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง อาจเพราะเขานั้นรับหน้าที่นี้มาตั้งแต่ที่ฮันบินยังไม่มีชื่อเสียง จึงสนิทกับชายหนุ่มมากกว่าใคร

“ไม่ครับ”

“อ้อ...เราได้ทีมงานดูแลทีมเดิมนะ” จังหวะที่กำลังจะเดินไป จู่ๆ แทโอก็เอ่ยขึ้น

“ทีมเดิม ทีมคุณปรีณานะเหรอ” ฮันบินเอ่ยถึงปรีณาขึ้นมา เพราะทุกๆ ครั้งที่เขาไปทำกิจกรรมที่เมืองไทยหรือแม้แต่การบินไปพักผ่อนเป็นการส่วนตัวที่นั่น ทีมงานที่ดูแลเขาก็มักจะมาจากบริษัทของปรีณาเสมอ

“ใช่...แต่คราวนี้หัวหน้าทีมที่ดูแลไม่ใช่คุณปรีณา เธอให้พนักงานที่ชื่อว่าแป้งร่ำมาเทคแคร์เราแทน”

“แป้งร่ำ” ฮันบินไม่เคยลืมชื่อนี้ พอได้ยินใบหน้าของเธอก็ผุดเข้ามาในหัว ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวขาว ใส่แว่นที่เขาตั้งใจหว่านเสน่ห์ใส่เพราะอยากให้เธอออกอาการปลื้มให้เห็นตั้งแต่วินาทีแรกที่พบหน้า

แต่ทว่าเธอกลับนิ่งและไม่ได้แสดงอาการปลื้มเขาให้เห็นเลย แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ยังคงพยายามต่อกระทั่งถึงวันที่ต้องกลับเกาหลี เธอก็ยังนิ่งจนคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงสายซึนที่ไม่เห็นผู้ชายอยู่ในสายตา เอ้...หรือว่าเธอจะมีรสนิยมอีกแบบ

แต่เพราะเธอเป็นแบบนั้นเขาจึงอยากเอาชนะ เพราะไม่เชื่อว่าจะมีผู้หญิงที่ไม่เกิดอาการหวั่นไหวแม้แต่น้อยนิด เมื่อได้ใกล้ชิดกับเขา การได้กลับไปเจอเธอเขาจึงรู้สึกสนุก

“รู้สึกเหมือนจะเป็นคนเดิมที่เคยดูแลนายเมื่อสองปีก่อน” ใช่ว่าจะมีเพียงฮันบินเท่านั้นที่นึกใบหน้าของแป้งร่ำออก ผู้จัดการส่วนตัวที่ชื่อว่าแทโอก็นึกได้

นั่นเพราะแป้งร่ำเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกเฉพาะ เธอดูนิ่งๆ ไม่หวั่นไหวแม้กระทั่งอยู่ใกล้กับฮันบิน ทำงานเป็นมืออาชีพ แม้หลังๆ จะไม่ค่อยได้ร่วมงานกันก็ตามที

“ครับ”

“แต่คราวนี้เธอเรียกค่าตัวสูงใช่เล่น”

“เท่าไหร่ครับ”

“สองแสนบาทไทย”

“สองแสนบาทไทยเชียวเหรอ” ฮันบินอุทานออกมา เพราะเขาพอจะรู้ค่าเงินของไทยอยู่บ้าง ซึ่งจำนวนหลักแสนบาทไทยนั้นมันไม่ใช่น้อยๆ

“ใช่...ทางบริษัทคงมองว่ามันคุ้มค่ากับการเก็บความลับและความเพอร์เฟคที่เราจะได้รับตลอดสิบสี่วัน เลยตกลงไป นายเตรียมตัวเถอะ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันแต่เช้า อ้อ...พี่เตรียมเสื้อผ้าเครื่องประดับให้หมดแล้ว นายแค่ใส่ของจากสปอร์นเซอร์ให้ครบทุกชิ้นก็พอ เพราะพรุ่งนี้นายต้องเจอนักข่าวที่สนามบินหลายคน”

“ครับ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับพี่” ฮันบินเอ่ยบอกกรายๆ ว่าคืนนี้แทโอไม่ต้องแวะมาหาเขาอีก และเมื่อผู้จัดการส่วนตัวกลับออกไปแล้วเขาก็นั่งจิบไวน์มองวิวกรุงโซลตรงหน้าไปด้วย ซึ่งด้านนอกตอนนี้หิมะกำลังโปรยปรายลงมา ดูโรแมนติกแต่ทว่าในสายตาของฮันบินกลับแฝงความเศร้าไว้

ไอดอลหนุ่มวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะที่อยู่ข้างตัว จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบเสื้อโค้ชออกมาสวมทับ โดยไม่ลืมที่จะหยิบแมสสีดำและหมวกติดมือมาด้วย จากนั้นก็ออกไปจากที่พักทั้งๆ ที่ไม่ได้บอกผู้จัดการส่วนตัวแต่อย่างใด

สถานที่ที่ฮันบินมุ่งหน้าไปนั้นคือคลับแห่งหนึ่ง ซึ่งที่นี่เขามีหุ้นส่วนแบบลับๆ อยู่ จึงสามารถเข้านอกออกในได้ตลอดเวลา ภายนอกเหมือนคลับทั่วๆ ไป แต่ทว่าภายในกลับเต็มไปด้วยสาวสวย เพราะกฎของที่นี่คือถ้าไม่เซ็กซี่ไม่อนุญาตให้เข้า และหากสาวๆ คนไหนสวยเด่นคืนนั้นเธอก็จะเป็นดาวและได้เหล้าฟรี

ฮันบินไม่ได้เข้าไปร่วมสนุกกับสาวๆ เหล่านั้น ชายหนุ่มตรงไปยังห้องวีไอพีและเมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็ได้พบกับนางแบบสาวลูกครึ่งเกาหลีอเมริกันวัยยี่สิบต้นๆ ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว