บทที่ 6 ไม่มีสิทธิ์

ท่ามกลางความเงียบในห้องพักผู้ป่วยวีไอพี ลีวายนั่งอยู่บนโซฟาริมห้องพลางทอดสายตามองคนตัวเล็กบนเตียง ด้วยความหวังว่าเธอจะตื่นขึ้นเร็ว ๆ เพราะร้อนใจมากกับสิ่งที่ได้ยินจากปากแพทย์

“อื้อ” เปลือกตาบางขยับไปมาก่อนจะเบิกขึ้นอย่างช้า ๆ เพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงในห้อง

“อย่าเพิ่งรีบลุกสิ” ชายหนุ่มรีบพุ่งไปหาชลารีนพร้อมจับเธอให้นอนลงตามเดิม

“หนูเป็นอะไรเหรอคะ” สายตาคู่งามจ้องมองคนตัวโตอย่างรอฟังคำตอบ

“เธอไม่รู้เหรอ” เลิกคิ้วเข้มขึ้นมองกรอบหน้างามอย่างจับสังเกต

“ไม่ค่ะ” พูดพลางส่ายหัวไปมาอย่างช้า ๆ

“หมอบอกว่าเธอตั้งท้อง”

สิ้นเสียงพูดของลีวาย ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ชลารีนตกใจและช็อกในเวลาเดียวกัน เธอไม่รู้มาก่อนตัวเองกำลังตั้งครรภ์

“หนูท้องเหรอ” มือเล็กวางบนท้องแบนราบ แทบไม่อยากเชื่อสักนิดจะมีสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ อยู่ในท้อง

“อืม”

ตอนได้ฟังครั้งแรก เขาเองก็ตกใจมากเหมือนกัน ไม่คิดว่าแค่คืนเดียวจะทำให้เธออุ้มท้องลูกของเขา

“ท้องเหรอ” เสียงหวานพึมพำเบา ๆ ด้วยความรู้สึกหนักใจ ลำพังตัวเธอคนเดียวยังเอาไม่รอด นี่ยังจะมาตั้งท้องอีกทำเอามืดแปดด้านไปหมด

“ฉันจะรับผิดชอบเด็กในท้อง แต่จะไม่มีงานแต่งเด็ดขาด”

“หมายความว่าไงคะ” ตวัดสายตามองคนตัวโตอย่างรอฟัง

“หลังจากคลอดลูก ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ ถ้าเธอยังอยู่อิตาลีฉันก็จะช่วยเหลือเต็มที่ อย่างที่เคยบอกนั่นแหละฉันไม่อยากแต่งงาน ยกเว้นเรื่องนี้ เรื่องอื่นก็ได้หมดเลย ขอแค่เธอบอกมา”

ประโยคจากปากหยักกระแทกโดนใบหูอย่างจัง ชลารีนไม่มีคำพูดใดจะเอ่ยกับเขา ทำได้แค่เงียบและข่มตาลงด้วยความรู้สึกมากมาย เธอจุกจนพูดไม่ออกราวกับมีก้อนแข็งติดตรงลำคอ

ปฏิกิริยาของคนบนเตียง ทำลีวายเจ็บแปลบตรงอกข้างซ้าย ถึงจะรู้สึกผิดที่พูดแบบนั้น แต่นี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ เพราะเธออายุยังน้อยมีอนาคตสดใสกว่าเขาอีกเยอะ ฉะนั้นไม่อยากรั้งเธอให้อยู่ต่อ เพื่อเลี้ยงลูกที่เกิดจากความผิดพลาด

“คุณคะ แล้วเรื่องงานของหนูล่ะ” ชลารีนลืมตาขึ้นพร้อมหันมองไปทางเขา ต่อให้เธอตั้งท้องก็ไม่อยากทำตัวเป็นภาระของใคร

“ไม่ต้องทำแล้ว รอหลังคลอดเลยละกัน”

“แต่...” พูดไม่ทันจบประโยค ลีวายพูดแทรกขึ้น

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ระหว่างที่อยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธอเอง”

“ขอโทษนะคะ ที่ชอบสร้างปัญหาให้คุณอยูเรื่อย” ใบหน้างามสลดลงด้วยความรู้สึกต่ำต้อย

“ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นหรอก ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ”

“คุณไม่รู้ชื่อหนูเหรอคะ” นัยน์ตาคู่งามมองคนตัวสูงอย่างไม่เชื่อกับคำพูดที่ได้ยิน ทั้งที่อาศัยอยู่บ้านเขาสามเดือน แถมยังพลาดพลั้งมีค่ำคืนเร่าร้อน แต่อีกฝ่ายไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเธอ

“เอ่อ คือ”

“หนูชื่อชลารีน จะเรียกว่าชลก็ได้” ก่อนอีกคนจะเอ่ยถาม หญิงสาวรีบพูดขึ้น

“อืม งั้นพักผ่อนเถอะ” พูดจบ ลีวายหมุนตัวกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม

“คุณกลับไปก็ได้นะคะ หนูอยู่คนเดียวได้” ชลารีนไม่อยากให้เขาลำบากเพราะตนเองไปมากกว่านี้ แค่ที่ผ่านมาก็มากมายเกินพอ

“เธอพักผ่อนไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน”

“ค่ะ” ตอบรับสั้น ๆ แล้วหันมองวิวข้างนอกหน้าต่าง ทำได้แค่คิดในใจว่าหลังจากนี้จะพยายามไม่ทำตัวให้เป็นภาระของเขามากที่สุด แต่ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน เพราะต้องพึ่งพาชายหนุ่มเกือบทุกอย่าง

หลายวันต่อมา

นับตั้งแต่วันที่ชลารีนออกจากโรงพยาบาล เธอได้กลับมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของลีวายตามเดิม

แม้ชายหนุ่มจะให้เธออยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไร แต่ชลารีนรู้สึกเกรงใจเขามาก เธอจึงตื่นเช้าทุกวัน เพื่อทำความสะอาดบ้านและเตรียมอาหารให้เขา เพราะอยากตอบแทนอีกฝ่าย ถึงจะแค่เล็กน้อยก็ตาม

หลังจากเธอเตรียมมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อย จึงยกเท้าเล็กไปรอเขาที่บันไดเหมือนทุกวัน ไม่กี่นาทีผ่านไป กายแกร่งของเขาก็ปรากฏ

“วันนี้ก็ตื่นเช้าเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายคนตัวเล็ก

“กินข้าวก่อนไปทำงานนะคะ วันนี้หนูทำข้าวต้มทะเล” เอ่ยบอกด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มกับท่าทางสดใส

“อืม” เขาเองเริ่มจะชินกับการกินมื้อเช้าก่อนไปทำงานแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนดื่มแค่กาแฟดำเท่านั้น ตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิต หลายอย่างรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไป

ทั้งสองคนรับประทานอาหารกันเงียบ ๆ โดยไม่เปล่งประโยคใดให้ได้ยิน ลีวายลอบมองกรอบหน้างดงามของเธอดั่งต้องมนต์สะกด ไม่รู้ทำไมถึงยิ่งมองยิ่งหลงใหล จนเกิดความรู้สึกแปลก ๆ

“เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ชลารีนรับรู้ถึงสายตาคมที่จ้องมองตลอดเวลา ด้วยความรู้สึกอึดอัดจึงถามขึ้น เพื่อต้องการคลายความสงสัย

“เธอไม่แพ้ท้องบ้างเหรอ แบบอาเจียนหรือเหม็นอาหารอะไรทำนองนั้น”

“ไม่ค่ะ แต่รู้สึกหิวและง่วงตลอดเลย”

“ถ้าอยากกินอะไรก็บอกนะ ฉันจะซื้อกลับมาฝาก”

“ขอบคุณมากนะคะ” พูดพลางส่งยิ้มละไมให้แก่เขา ลีวายรีบเบือนหน้าหนีอย่างไว เพราะใจเต้นผิดจังหวะกับท่าทางของเธอ

“ฉันอิ่มแล้ว ไปทำงานก่อน” ไม่รอให้เธอตอบโต้ เขาเด้งตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและก้าวยาว ๆ ออกจากห้องครัว

“วันนี้ก็ยังกินหมดเหมือนเดิมเลย” ชลารีนชำเลืองมองถ้วยอาหารเบื้องหน้าอย่างสุขใจ

ตลอดทั้งวันที่หญิงสาวยุ่งอยู่กับการดูแลเพนท์เฮ้าส์ หลังจากล้างจานเสร็จและกำลังจะหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาตัวหรู ทันใดนั้นเสียงกดออดดังขึ้น

“ใครมากันนะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะนึกว่าเป็นแดนดิน ไม่รอช้าก้าวยาว ๆ ไปเปิดประตูให้แก่คนข้างนอก

“คุณแดน” เธอหุบยิ้มลงอย่างไว เมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่คาดไว้ แต่เป็นสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจ

“ทำไมเปิดประตูช้า แล้วเธอเป็นใครกันล่ะเนี่ย”

“เอ่อ” ชลารีนไม่รู้จะตอบยังไงดี เนื่องจากไม่ทราบอีกคนมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเจ้าของห้อง

“คงจะเป็นแม่บ้านสินะ งั้นถอยไป” ว่าแล้ว ดันชลารีนไปพ้นพร้อมก้าวเดินเข้าด้านในราวกับตัวเองคือเจ้าของ

“เฮ้อ” เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเดินตามหลังคนปริศนา

“นี่เธอ เอาน้ำมาให้ฉันดื่มหน่อยสิ”

“เอ่อ คุณเป็นใคร” ชลารีนมองคนตรงหน้าพร้อมเอ่ยถามขึ้นอย่างลังเล

“แม่บ้านมาใหม่คงไม่รู้จักฉันสินะ ฉันชื่อมีอาเป็นคนคุ้นเคยของลีวาย” เอ่ยบอกด้วยท่าทางมั่นใจ

“อ๋อค่ะ”

“รีบไปเอาน้ำมาสิ”

ไม่ทันชลารีนจะหมุนตัวเดินไปหยิบน้ำให้มีอา อยู่ ๆ ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมเจ้าของร่างกำยำ ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์

“กลับมาเร็วทันใจจังเลยนะคะ” มีอาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเบิกบานพร้อมตรงไปหาลีวาย

“มาที่นี่ทำไม”

“ฉันคิดถึงคุณไง เราไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว” มีอายกมือขึ้นลูบแผงอกกำยำอย่างยั่วยวน เพื่อหวังให้เขามีอารมณ์ร่วม

ลีวายชำเลืองมองชลารีนด้วยความรู้สึกผิด ราวกับตัวเองกำลังนอกใจเธอ ทั้งที่ความเป็นจริงระหว่างเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแย่

“กลับไปซะมีอา” พูดพลางปัดมือของมีอาออกห่างแผงอกอย่างรำคาญ

“จะกลับได้ไงคะ เรายังไม่ได้ทำกันเลย คิดถึงนะรู้ไหม” แขนขาวเนียนคล้องคอแกร่งพร้อมเขย่งเท้า ก่อนทำท่าจะจูบปากหยัก โดยไม่สนใจสายตาของชลารีนกำลังมองอยู่

“มานี่เลย” ไม่ทันมีอาจะประกบปากจูบ ลีวายผลักเธอออกห่างพร้อมคว้าข้อมือเล็ก จากนั้นพาออกจากห้อง ทิ้งชลารีนมองตามหลังคนทั้งสองอย่างเจ็บจี๊ด

“ทำไมถึงเจ็บในอกอย่างนี้” มือเรียวกุมอกข้างซ้ายอย่างสับสน เธอไม่เข้าใจสักนิดตนเองเป็นอะไรกันแน่ แค่เห็นภาพพวกเขาเมื่อสักครู่ ทำเอาทรมานทั่วทั้งใจ