บทที่ 5 เกินคาด

เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นในยามเช้า ปลุกเจ้าของกายแกร่งลืมตาขึ้นด้วยอาการเหนื่อยล้า ชายหนุ่มคว้านหามือถือก่อนกดรับและนำมาแนบใบหู

“ครับ”

(เกิดเรื่องแล้ว นายรีบมาหาฉันหน่อยสิ)

“ครับ บอส”

หลังจากคุยกับคนปลายสายเสร็จ ชายหนุ่มปรายตามองคนตัวเล็กข้างกาย เป็นจังหวะเดียวกันที่ชลารีนลืมตาขึ้นพอดี

หญิงสาวยันกายลุกขึ้นพร้อมคว้าผ้าห่มคลุมเรือนร่างเปลือย ใบหน้างดงามก้มงุด โดยไม่กล้าสบตาคมตรง ๆ เพราะไม่อยากเห็นสีหน้าของเขาที่แสดงออกมา

“เรื่องเมื่อคืนเอาไว้ค่อยคุยกันนะ ฉันมีธุระด่วนต้องรีบไป” แม้เมื่อคืนจะเมา แต่ใช่ว่าจะจำไม่ได้สักหน่อยเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ชลารีนไม่ตอบโต้ด้วยถ้อยคำใด เธอเหลือบมองคนตัวโตที่เดินเข้าห้องน้ำในสภาพล่อนจ้อน คนได้เห็นอย่างเธอถึงขั้นหน้าแดงระเรื่อ

“เขาไม่อายบ้างเลยเหรอ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ก่อนหย่อนเท้าแตะพื้นและหยิบเสื้อผ้าปิดร่างกาย จากนั้นวิ่งออกจากห้องทันทีก่อนเขาจะออกมา

หลังจากกลับมาถึงห้องของตนเอง ชลารีนรีบตรงไปยังห้องน้ำ ไม่รอช้าเปิดก๊อกน้ำและทรุดกายนั่งลงบนพื้น ปล่อยสายน้ำไหลชโลมทั่วเรือนร่างงาม

“เขาอยากคุยอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนกันนะ”

ได้แค่คิดและสงสัยถึงคำพูดของเขาอย่างว้าวุ่นใจ จนเผลอจินตนาการไปต่าง ๆ นานาว่าเขาอาจจะไล่ไปพ้น

พอคิดแบบนั้นแล้ว รู้สึกปวดใจเหลือเกิน ทำไมกันนะชีวิตของเธอถึงได้ลงเอยเช่นนี้

ชีวิตของเธอไม่ได้สวยหรู เท่าที่จำความได้ คือไม่รู้ด้วยซ้ำหน้าตาแม่เป็นยังไง ส่วนพ่อก็เสียชีวิตตอนเธออายุสิบขวบ จากนั้นป้ากับลุงรับไปเลี้ยงแต่พวกเขาไม่ได้ใจดีอย่างที่คิด กลับเลี้ยงดูเธอเพื่อใช้งานเท่านั้น

“จะมีที่ไหนบ้างนะที่จะเหมาะกับคนอย่างเรา” หน้างามซบลงบนหัวเข่ามนพร้อมข่มตาหลับลงอย่างปวดใจ

นับตั้งแต่วันที่ผ่านพ้นค่ำคืนเร่าร้อน เธอไม่ได้เจอหน้าลีวายตลอดสามเดือน ซึ่งทราบมาจากแดนดินว่าเขาไปทำงานต่างประเทศ

ระหว่างหญิงสาวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนโซฟา ทันใดนั้นเสียงกดออดดังขึ้นทำเธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เธอเหลือบมองที่ประตูก่อนย่างเท้าไปยังที่หมาย

“ผมซื้อของมาให้ครับ” แดนดินยกของในมือให้เธอดู ทันทีที่ประตูเปิดออก

“ขอบคุณค่ะ” ส่งยิ้มหวานให้แก่เขาอย่างซาบซึ้ง อีกฝ่ายมักจะแวะเวียนมาหาเสมอ เพื่อนำของกินกับของใช้มาให้ตามคำสั่งของลีวาย

“พรุ่งนี้ลูกพี่จะกลับมาแล้วนะ”

ประโยคที่เปล่งจากปากแดนดิน ส่งผลให้ใจสาวเต้นระรัวแทบไม่เป็นจังหวะ ในที่สุดเธอจะได้เจอเขาสักที เธออยากจะเคลียร์กับเขาให้จบ ไม่อยากปล่อยให้ค้างคาอีกแล้ว

“ชล”

“คะ”

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เพราะอีกฝ่ายเอาแต่เหม่อ อดไม่ได้จะสงสัยกับท่าทีของเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ” ส่ายหัวไปมาเล็กน้อยพร้อมส่งยิ้มอ่อน

“ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกนะครับ ผมจะนำมาให้”

“ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวยื่นมือรับของจากเขา ก่อนจะปิดประตูและเดินกลับไปนั่งยังโซฟา แล้วหันหน้ามองวิวข้างนอก

“หลังจากนี้จะเอายังไงดีนะ” เปลือกตาบางปิดลงด้วยความรู้สึกหนักใจ ได้แต่ภาวนาขอให้ชีวิตนับจากนี้ราบรื่น ไม่ต้องทุกข์ทรมานเหมือนอดีต

ชลารีนครุ่นคิดพักหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกง่วงมากจนลืมตาแทบไม่ขึ้น จึงเอนกายนอนลงบนโซฟาตัวหรู ไม่รู้เธอเป็นอะไรกันแน่ ช่วงนี้มักจะนอนบ่อยเป็นพิเศษ

“อื้อ” เพียงไม่กี่นาทีก็เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยอาการง่วงสุดขีด

หลายชั่วโมงผ่านไป กว่าเธอจะสะดุ้งตื่นก่อนพบว่าท้องฟ้ามืด บ่งบอกเวลาได้เป็นอย่างดี

“ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ” ว่าพลางยันกายลุกขึ้นนั่ง ทันใดนั้นหิวขึ้นมาอย่างดื้อ ๆ ไม่รอช้าตรงไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน

“ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงกินเยอะแบบนี้นะ” ได้แต่สงสัยตัวเองพลางนั่งกินข้าวในห้องครัวตามลำพัง

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ชลารีนรีบกลับห้องนอน จากนั้นตรงไป ชำระล้างร่างกายจนเสร็จเรียบร้อยก็มาล้มตัวนอน ทันทีหัวถึงหมอนก็หลับอย่างง่ายดาย ทั้งที่เพิ่งตื่นได้ไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ง่วงเหลือเกิน

รุ่งเช้าวันต่อมา แสงแดดอุ่นเล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา เธอบิดกายอย่างเกียจคร้านพลางขยับเปลือกตาบางและเบิกขึ้นอย่างช้า ๆ

“ง่วงจัง” เธอตั้งใจจะนอนต่อ แต่หิวจนท้องร้องดังโครกคราก จำใจลุกขึ้นอาบน้ำและแต่งตัว

ระหว่างกำลังก้าวเท้าลงบันได จู่ ๆ เกิดอาการวิงเวียนศีรษะ จึงเอื้อมมือคลึงขมับเบา ๆ

“ทำไมวันนี้ถึงปวดหัวอย่างนี้กันนะ” มือเล็กข้างหนึ่งจับราวบันไดขณะลงไปยังข้างล่าง ทันใดนั้นสายตาคู่หวานปะทะกับกายแกร่งที่นั่งบนโซฟา ซึ่งเขาหันมามองเธอพอดี

สัญชาตญาณของเธอบ่งบอกว่าควรไปหาเขา เธอไม่รอช้ายกเท้าเล็กไปนั่งตรงข้ามลีวาย ใบหน้างามก้มมองพื้นราวกับหนูน้อยที่กลัวผู้ปกครองตำหนิ

“ฉันอยากคุยเรื่องคืนนั้น เธอสะดวกไหม” ลีวายเปิดประเด็นทันทีด้วยความร้อนใจ

“ค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ

“คืนนั้นฉันเมา ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น ฉันขอโทษ” ความจริงไม่ได้เมาถึงขั้นจำไม่ได้สักหน่อย ทว่าสัญชาตญาณดิบเถื่อนเผลอทำเช่นนั้นอย่างหักห้ามใจไม่ได้

“...” ชลารีนไม่รู้จะตอบโต้อีกฝ่ายอย่างไรดี จึงเลือกที่จะเงียบและเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลา

“เธอต้องการอะไรบอกฉันมาได้เลย ฉันจะชดใช้สำหรับเรื่องคืนนั้น แต่ถ้าต้องการให้ฉันรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน อันนั้นฉันขอปฏิเสธ”

“ไม่ค่ะ หนูไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” สวนกลับทันใด

“หืม” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนชำเลืองดูใบหน้าสวยอย่างไม่เข้าใจ

“คุณไม่ต้องให้อะไรหนูหรอก หนูไม่ต้องการอะไรเลย”

แค่คืนนั้นที่เขาช่วยให้เธอรอดพ้นจากการเป็นโสเภณี ถือว่ามากมายเกินพอ แถมยังยอมให้เธออาศัยอยู่ด้วย แค่นี้ก็ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณเขายังไงแล้ว ฉะนั้นแค่ความผิดพลาดคืนเดียว เธอจะยอมปล่อยผ่าน

“ทำไมล่ะ”

“ถ้าคืนนั้นคุณไม่ช่วยหนูออกจากที่นั่น ป่านนี้หนูคงถูกส่งไปขายตัว เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องสนใจกับความผิดพลาดแค่คืนเดียวหรอกค่ะ”

เธอไม่อยากสร้างปัญหาให้เขาอีกต่อไป เดิมทีชีวิตของเธอไร้ค่าอยู่แล้ว จึงไม่อยากให้เขาคิดมากกับเรื่องแค่นั้น ถึงขั้นต้องวุ่นวายใจเปล่า ๆ

“เรื่องที่ฉันช่วยเธอในตอนนั้น ฉันทำไปเพราะหน้าที่”

“จะยังไงก็ช่างเถอะค่ะ ถือว่าคุณช่วยชีวิตหนู” ส่งยิ้มหวานให้อีกคนอย่างซาบซึ้งใจ

“เธอไม่ต้องการอะไรจริง ๆ เหรอ” ถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ

“จริง ๆ ก็มีนะคะ”

“อะไร” สายตาคมกริบเหลือบมองริมฝีปากอวบอิ่ม อยากจะรู้ยิ่งนักเธอปรารถนาสิ่งใด

“หนูอยากทำงานค่ะ งานที่คุณแนะนำครั้งก่อน ตอนนี้ยังทำได้อีกไหมคะ” ถามขึ้นอย่างรอลุ้นด้วยแววตาคาดหวัง

“งานแม่บ้านอะไรนั่นเหรอ”

“ค่ะ” พยักหน้ารับอย่างดีใจ “เขาต้องการคนอีกไหม”

“ถ้าเธออยากทำก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจัดการให้”

คำขอร้องที่เล็กน้อยจากเธอ ลีวายถึงกับคาดไม่ถึงทีเดียว แทนที่เธอจะขออะไรใหญ่โตกว่านั้น แต่กลับขอแค่เรื่องงานอย่างเดียว ช่างเป็นคนที่แปลกมาก

“จริงเหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างดีใจสุดขีดก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู

ท่าทางของคนตัวเล็กทำคนกำลังมองถึงขั้นใจเต้นแรง เขารีบหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“บ้าจริง! เป็นอะไรกันวะ” ฝ่ามือหนาทาบลงบนอกข้างซ้าย ความรู้สึกนี้คืออะไรกัน ที่เหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านกลางใจ

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะคะ”

“เปล่า เธอมีอะไรจะไปทำก็ไปเถอะ”

“ค่ะ” ชลารีนค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง อยู่ ๆ เกิดอาการหน้าวูบและไม่กี่วินาทีต่อมา เป็นลมหมดสติต่อหน้าต่อตาของลีวาย

“เธอ” เขารีบพุ่งไปหาคนตัวเล็กพร้อมเรียกสองสามที เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนอง จึงพาไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด