บทที่ 7 หลบหน้า

หลังจากลีวายพามีอาออกจากห้องสำเร็จ เขาเดินกลับเข้ามาด้านในอีกครั้ง ซึ่งพบว่าชลารีนกำลังนั่งดูภาพเคลื่อนไหวบนจอทีวี โดยไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ คงมีแค่เขาสินะที่ร้อนใจฝ่ายเดียว

“จำเป็นต้องอธิบายเรื่องเมื่อกี้ไหมนะ” เอ่ยขึ้นแผ่วเบา นัยน์ตาดำจับจ้องร่างเล็กด้วยความลังเล

“คะ” เสียงทุ้มดังกระทบใบหูขาวสะอาด ชลารีนหันมองคนตัวโตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“เปล่า”

“อ๋อค่ะ” ตอบรับสั้น ๆ แล้วดูทีวีต่อ หญิงสาวไม่อาจรับรู้สักนิดการกระทำของเธอทำเขากระอักกระอ่วน

“เธอหิวไหม ไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ”

“คุณพูดว่าอะไรคะ” ถามซ้ำอีกครั้งเพราะได้ยินไม่ถนัด

“เธอไม่หิวเหรอ”

“จริงด้วยสิ นี่เย็นมากแล้วต้องเตรียมอาหารให้คุณ” ชลารีนหันมองวิวข้างนอกก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“คุณหิวมากไหมคะ รอหนูทำอาหารแป๊บหนึ่งนะคะ”

“ไม่ต้อง” ปฏิเสธทันควัน

“คุณหิวไม่ใช่เหรอคะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นอย่างสงสัย

“ไม่ ฉันหมายถึงเธอต่างหาก”

“หนูเหรอคะ” นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเองอย่างงุนงง คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นพลางจ้องมองคนตัวโต

“ช่างเถอะ ฉันไปก่อนละ” ว่าแล้ว ลีวายหมุนตัวออกจากห้องทันใด ทิ้งชลารีนมองตามหลังอย่างไม่เข้าใจกับพฤติกรรมของเขา

“เราทำอะไรผิดหรือเปล่านะ”

“เฮ้อ…เมื่อกี้ทำไมถึงพูดแบบนั้นกันนะ” ลีวายพ่นลมหายใจเฮือกหนึ่ง หลังจากเดินพ้นประตูห้องได้ไม่กี่ก้าว สายตาคมกริบจ้องมองเบื้องหน้าครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจผละออกจากบริเวณนั้น

ชายหนุ่มขับรถไปที่ผับแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่เขามักจะมาประจำเพื่อผ่อนคลายในยามว่าง ไม่รอช้าย่างเท้าเข้าด้านใน ตรงไปยังโซนเคาน์เตอร์บาร์

ระหว่างกระดกดื่มวิสกี้และคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น ส่งผลให้ลีวายหลุดจากภวังค์

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” เอ่ยขึ้นพลางทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ คนตัวสูง

“อืม” สายตาคมกริบชำเลืองมองคนข้างกายครู่หนึ่ง จากนั้นสนใจเครื่องดื่มในมือต่อ

“มีเรื่องไม่สบายใจเหรอคะ” ไม่พูดเปล่า มือเรียวของสาวสวยลูบไล้ตามท่อนแขนแกร่งราวกับต้องการยั่วยวนให้อีกคนมีอารมณ์

“นิดนึง” ตอบพลางงชำเลืองมองมือเรียว ที่ถือวิสาสะสัมผัสร่างกายของเขา โดยลีวายไม่คิดจะห้ามปรามหรือผลักไส

“เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม ฉันพร้อมรับฟังคุณทุกอย่าง” เธอยังคงไม่หยุดลูบคลำชายหนุ่ม

“งั้นไปกันเถอะ เคียร่า” ลีวายเด้งตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วคว้าสาวสวยออกจากตรงนั้น

ทั้งสองคนเดินทางมายังโรงแรมที่อยู่ใกล้ผับ เคียร่าคล้องคอแกร่งพร้อมดึงชายหนุ่มลงมานอนบนเตียง โดยลีวายอยู่เหนือร่างของเคียร่า

“คืนนี้เรามาสนุกด้วยกันเถอะ” สายตาคู่งามจ้องมองร่างกำยำอย่างยั่วยวน ขณะเดียวกันมือเรียวลูบไล้ตามลำคอแกร่ง

“เอาสิ” ระหว่างกำลังจะซุกซอกคอเคียร่า ลีวายถึงกับชะงักที่กลิ่นน้ำหอมของอีกคนกระแทกโดนจมูกอย่างจัง ก่อนเผลอนึกถึงค่ำคืนเร่าร้อนระหว่างเขากับชลารีน

“ทำไมเหรอคะ”

“เปล่า” ตอบปัดเพราะขี้เกียจอธิบาย จากนั้นทำท่าจะโน้มหน้าซุกลำคอระหงอีกครั้ง

ทันใดนั้นใบหน้าหวานของชลารีนผุดขึ้นในหัว จนก่อเกิดเป็นความรู้สึกผิดและไม่สบายใจ เมื่อคิดว่ากำลังจะทำเรื่องอย่างว่ากับคนอื่นลับหลังชลารีน

“มีอะไรเหรอ”

“เปล่า”

“งั้นมาต่อกันเถอะ”

“ไม่ละ ฉันกลับก่อน” ลีวายผละออกห่างเคียร่าอย่างไว ด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อใครคนหนึ่ง

“เดี๋ยวสิลีวาย คุณจะรีบไปไหน”

“กลับ”

“ไม่ได้นะลีวาย คุณทำให้ฉันมีอารมณ์ก็รับผิดชอบด้วยสิ” เคียร่าร้องโวยวายอย่างไม่พอใจ

“ขอโทษนะเคียร่า แต่หลังจากนี้อย่าเจอกันอีกจะดีกว่า” จบประโยค เขารีบจากไปทันใด ทิ้งเธอไว้บนเตียงตามลำพัง

หลังออกจากโรงแรมได้สำเร็จ ไม่รอช้าขับรถกลับเพนท์เฮ้าส์ และทันทีที่ลีวายเปิดประตูเข้าด้านในก็พบกับความว่างเปล่า ไร้ร่างเล็กของชลารีน

“ป่านนี้คงจะนอนแล้วสินะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขณะเดินขึ้นไปยังชั้นสอง

ระหว่างเอื้อมมือจับลูกบิดประตู เขาหยุดชะงักครู่หนึ่งพลางคิดอะไรสักอย่าง ก่อนตัดสินใจย่างเท้าไปห้องของชลารีน

ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง แล้วตรงไปหาคนบนเตียงที่หลับปุ๋ย เขาทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ คนตัวเล็ก

“ชอบนอนเตะผ้าห่มเหรอ” นัยน์ตาดำขลับปะทะกับผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเตียง ไม่รอช้าหยิบขึ้นมาหมายจะคลุมร่างเล็ก ทันใดนั้นสายตาคมสะดุดกับขาเรียว ทำเขามีอารมณ์พลุ่งพล่าน

“เป็นบ้าอะไรวะ” ลีวายรีบห่มผ้าให้เธออย่างรวดเร็ว จังหวะเดียวกันเขาหันไปเห็นเนินอกอวบอั๋นที่เบียดชิดกัน เพราะเธอนอนตะแคงข้างบวกกับสวมชุดนอนกระโปรง

ชายหนุ่มรีบก้าวออกจากห้องเธอและกลับห้องของตัวเอง จากนั้นตรงไปยังห้องน้ำ แล้วเปิดน้ำไหลชโลมกายกำยำเพื่อดับความร้อนรุ่ม

เขารู้สึกหัวเสียมาก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ได้อยู่กับสาวสวยแต่กลับไม่มีอารมณ์ ทว่าแค่ได้เห็นขาเรียวกับเนินอกของชลารีน ก็แทบจะระงับอารมณ์ไม่ได้

ท่อนลำขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายเขาเลือกจะใช้แม่นางทั้งห้าช่วยตัวเอง ระหว่างนั้นนึกถึงใบหน้างามของชลารีน ก่อนส่งเสียงครางต่ำในลำคอ หลังจากได้ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่น

“เมื่อกี้ทำบ้าอะไรวะ เหมือนไอ้โรคจิตชะมัด”

กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีทำเอารู้สึกผิดต่อชลารีนยิ่งนัก เผลอนึกถึงเธอขณะช่วยตัวเอง

ลีวายรีบชำระล้างร่างกายและออกไปแต่งตัว ก่อนทิ้งตัวนอนบนเตียง แต่ไม่ว่าจะทำยังไงไม่อาจข่มตาหลับลงได้เลย ในหัวเอาแต่คิดถึงชลารีนอย่างร้อนรุ่มในอก

รู้ตัวอีกทีก็เป็นเช้าวันใหม่ ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน

เมื่อก้าวเท้าลงบันไดไปชั้นล่างก็เจอกับชลารีน ซึ่งมักจะทักทายและชักชวนเขากินอาหารเป็นประจำ

“วันนี้หนูทำข้าวผัด คุณหิวไหมคะ”

“เธอกินคนเดียวไปเถอะ วันนี้ฉันรีบมาก”

นั่นเป็นเพียงเหตุผลใช้ปฏิเสธเท่านั้น เพราะเรื่องเมื่อคืนทำให้เขาไม่กล้ามองหน้าคนตัวเล็ก

“อ๋อค่ะ” ตอบรับสั้น ๆ ด้วยใบหน้าสลดลง ถึงกระนั้นยังคงส่งยิ้มให้เขา “งั้นเย็นนี้ล่ะคะ”

“ไม่รู้สิ ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ขอตัวก่อนละกัน” ว่าแล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งคนตัวเล็กมองตามหลังด้วยแววตาละห้อย

“เขาคงจะยุ่งจริง ๆ นั่นแหละ อย่าน้อยใจไปเลย” มือเล็กทาบลงบนอกข้างซ้ายอย่างโหวงเหวง

นับตั้งแต่วันนั้นผ่านมาแล้วห้าวัน ที่ลีวายหลบหน้าชลารีน ทุกครั้งชวนกินข้าวมักโดนปฏิเสธประจำ ทำให้ต้องเทอาหารทิ้งทุกวันด้วยความเสียดาย

ตกเย็นของวันหนึ่ง ชลารีนนั่งกอดเข่าบนโซฟาเพื่อรอเจอหน้าลีวาย เพราะเธอสงสัยว่าอีกคนกำลังหลบหน้ากัน เลยรู้สึกคาใจมาก

ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยฝีมือของชายหนุ่ม ชลารีนรีบหันมองคนตัวโต ก่อนอีกคนจะเดินหนีขึ้นบันไดเหมือนทุกที เธอรีบพุ่งไปขวางทางเขา

“มีอะไร” ถามเสียงเย็น

“ที่ผ่านมาคุณตั้งใจหลบหน้าหนูใช่ไหม” เธอเข้าประเด็นทันที โดยไม่อ้อมค้อม

“เปล่า” ระหว่างเอ่ยตอบก็ไม่ยอมเหลียวมองหน้าหวาน

“คุณโกหก” เอ่ยพูดเสียงแผ่วแต่ดังพอให้อีกคนได้ยินชัดเจน

“ฉันขอตัวก่อนนะ พอดีงานยุ่ง” พูดพลางเดินเลี่ยงไปอีกทาง จากนั้นเดินไปขึ้นบันได ก่อนหยุดชะงักกับประโยคที่ดังตามหลัง

“หนูทำอะไรผิดคะ ถ้าไม่พอใจที่หนูอยู่ที่นี่ก็บอกกันสิ หรือเพราะวันนั้นหนูทำให้ผู้หญิงของคุณโมโห” เสียงหวานสั่นเครือ

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”

“ฮือ ๆ แล้วทำไมถึงไม่ยอมกินข้าวที่หนูทำล่ะ รู้ไหมว่าหนูต้องเททิ้งทุกวันมันเสียดาย”

ฮอร์โมนช่วงตั้งท้องบวกกับรู้สึกอึดอัดตลอดหลายวัน ทำให้เธอปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อับอาย

ลีวายหมุนตัวมาหาชลารีน ก่อนคว้าคนตัวเล็กเข้าสู่วงแขน จากนั้นแนบริมฝีปากหยักลงบนกลีบปากอวบอิ่มอย่างหักห้ามไม่ได้อีกต่อไป