บทที่ 4

เล่นกับหลานอยู่พักใหญ่จนเจ้าตัวเล็กหลับไป ทั้งสองอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันพร้อมหน้ากับบ้านของปีระกาและบราลี จนกระทั่งได้เวลาที่ต้องบอกลากัน

"มาร์กลับยังไงให้พี่ชัดไปส่งสิ" บราลีที่จับมือมารตีเดินออกมาบอกกับชัชชลที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

"เดี๋ยวเรียกแท็กซี่ก็ได้ค่ะไม่เป็นไร" แน่นอนว่ามารตีต้องปฏิเสธ

"อย่าเลย แบมเป็นห่วง ให้พี่ชัดไปส่งนะคะ"

แม้ว่าอีกคนจะย้ายออกมาจากที่พักโทรมๆของตัวเองตามคำขอของบราลีและเข้าไปอยู่คอนโดแล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่อยากให้กลับเองเพราะเป็นห่วงอีกคน

"ก็ได้ค่ะ" สายตาห่วงใยกับน้ำเสียงอ้อนๆนั่น มารตีก็ต้องยอมนั่นแหละ

หญิงสาวยิ้มอ่อนๆ แล้วเดินออกไปก่อน ชัชชลหันมายิ้มกว้างขยับปากเอ่ยขอบคุณภรรยาเพื่อนโดนไม่มีเสียงแล้ววิ่งตามมารตีไป

"งั้นกูกลับก่อนนะ" สายฟ้าบอกเพื่อนเมื่อเห็นชัชชลกลับไปแล้ว

"อือ ไปส่งเอยก่อนใช่ไหม ขับรถดีๆ" ปีระกาเพยิดหน้า

"ก็ต้องส่งไหม กูพามากูก็ต้องพากลับสิเอ้อ" สายฟ้าสั่นหน้าไปมาเบาๆ

"กลับก่อนนะคะน้องแบม กลับก่อนนะปีเอาไว้จะแวะมาเล่นกับน้องพลอยใหม่นะ" อรนิชาบอกลาเจ้าของบ้านพร้อมส่งยิ้มและโบกมือให้

"ไปกัน" สายฟ้าชวน ทั้งสองเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่แล้วขับออกไป

"พี่เพิ่งรู้ว่ามีเมียเจ้าแผนการ" ปีระกาหันมาโอบเอวบราลีเอาไว้แล้วบีบจมูกน้องเบาๆ

"ไม่ช่วยก็ไม่รู้จะสำเร็จเมื่อไหร่ พี่ชัดช้าเกินไปแบมรอไม่ไหวแล้วค่ะ กว่าจะได้แต่งงานมีลูกน้องพลอยโตก่อนพอดี พี่หมอก็อีกคนรักเขาก็ไม่บอกเขา แล้วเขาจะรู้ไหม เฮ้อ เหนื่อยใจ" บราลีว่าด้วยท่าทางน่าหมั่นเขี้ยว

"ให้พวกมันจัดการเรื่องของพวกมันเองจะดีกว่านะครับ พี่รู้ว่าหนูอยากช่วย แต่เอาที่พอดีโอเคไหม" ปีระกาบอกคนรักพร้อมกดจูบที่ขมับ

"เข้าใจค่ะ ไปค่ะ เข้าบ้านกัน" สองคนโอบกอดกันเข้าไปในบ้าน ระหว่างที่รถของสายฟ้ากำลังแล่นออกไปพ้นรั้ว

.......

"ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะรักกันได้จนมีลูกแบบนี้" อรนิชาหัวเราะเบาๆ เห็นแล้วก็อดแปลกใจทุกที

"มันรักของมันมานาน แต่ช่วงที่เกิดอุบัติเหตุมันแค่จำไม่ได้ ลึกๆในใจหวงเขา แต่ที่แสดงออกคือก่อกวนเขาไม่เลิก" สายฟ้าสั่นหน้าไปมา

"ดีจังเลยนะ น่ารักดี" อรนิชามองออกไปด้านนอก อยากมีความรักดีๆแบบนั้นบ้าง ที่ผ่านมา ถึงจะเคยมีแฟนมาก็มาก แรกๆก็ดีทุกอย่าง แต่นานไปกลับไม่เป็นอย่างที่คิด และอรนิชาไม่ชอบตัวเองเวลาอยู่กับคนพวกนั้นเลย ถึงได้รักๆเลิกๆเรื่อยมา

"แล้วนี่กับหมอต้นนี่ยังไง" สายฟ้าได้ยินจากพยาบาล ว่าหมอต้น หรือบดินทร์ หมอจากแผนกฑัณตกรรม กำลังตามจีบอรนิชาที่ตอนนี้โสดสนิทอยู่

"ก็ไม่ยังไง ทำไมเหรอ"

"ไม่ทำไม ก็อยากรู้ เห็นพยาบาลพูดกันว่าหมอต้นมาจีบเอย ฟ้าอยากรู้ไม่ได้เหรอ" สายฟ้าทำเสียงติดน้อยใจที่เรื่องนี้เขาได้รู้จากปากคนอื่นที่ไม่ใช่อรนิชา

"เขาแค่มาคุยด้วยเฉยๆก็ว่าจีบแล้วเหรอ ถ้าเขามาจีบเอยต้องบอกฟ้าแล้วหรือเปล่า" และคำตอบจากคนข้างๆก็ทำให้คนคิดมากคลี่ยิ้มออกมาได้

"นั่นสิ ปกติเอยก็บอกฟ้าตลอดนี่เนอะ ต่อไปฟ้าจะไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นพูดยังไง ฟ้าจะรอฟังจากปากเอย ดีไหม" เขายิ้มแฉ่งให้อย่างอารมณ์ดี

"อื้อ ดีมาก อยากกินไอติมจัง" ว่าแล้วก็พยายามมองหาร้านไอศกรีมแถวข้างทาง เผื่อว่าจะมีแถวนี้บ้าง

"แถวนี้ไม่น่ามีนะ แต่ว่าเลยแยกนี้ไปมีร้านนึงเดี๋ยวฟ้าพาไป" สารถีรีบบอกแล้วพาอรนิชาไปยังเป้าหมาย

ร้านไอศกรีมข้างทางที่ไม่ได้ใหญ่มากมีขายอาหารโรตีและขนมปังปิ้งด้วย แต่ทั้งสองเลือกจะกินแค่ไอศกรีมเท่านั้น

"ฟ้าไปสั่งให้แล้วนะ"

"อ้าว ยังไม่ได้เลือกเลย" คนตัวเล็กพองแก้มพร้อมบึนปากใส่

"ไม่เห็นต้องเลือกนี่ ก็กินอยู่อย่างเดียวไม่ใช่หรือไง” สายฟ้าเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ สีหน้าเริ่มไม่มั่นใจว่าสั่งมาจะใช่ที่อรนิชาอยากกินหรือเปล่า หวังว่าเธอคงไม่ได้เปลี่ยนไปชอบอย่างอื่นหรอกนะ

ไอศกรีมถูกวางลงตรงหน้าก่อนที่อรนิชาจะได้เอ่ยอะไรต่อ เธอมองสายฟ้าแล้วยิ้มแป้น

"รู้ใจจริงๆเลยฟ้าเนี่ย" หยิบเอาถ้วยไอศกรีมเชอร์เบทรสมะนาวมาใกล้ๆแล้วเริ่มตักกิน

"ก็ใช่น่ะสิ ฟ้าจำได้หรอกน่า" สายฟ้าเบาใจ แล้วก็ตักของตัวเองกินเป็นเพื่อนกัน