บทที่ 5

สายฟ้าพาอรนิชากลับถึงบ้านในช่วงค่ำ เขาจอดรถที่รั้วไม่ได้เข้าไปข้างในเพราะอรนิชาเกรงใจว่าดึกแล้ว ส่งเพื่อนเสร็จก็กลับเข้าบ้านตัวเอง

เสียงทีวีที่ดังมาจากในห้องเสตอริโอทำให้อีกคนชะงักเท้าแล้วเปลี่ยนทิศทางการเดิน เขาแวะเข้าไปในนั้นและพบว่าพี่สาวกำลังดูซีรี่ส์อยู่

"อ้าว ทำไมยังไม่นอนอีก" เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพี่สาวที่อุ้มถังป๊อบคอนเอาไว้บนตัก

"กลับมาแล้วเหรอ หลานเป็นไง" สายสุดาเพียงเหลือบตามองน้องชายและกลับมาจ้องที่หน้าจอต่อเพราะกำลังอ่านคำแปลของซีรี่ส์เกาหลีเรื่องโปรดอยู่

"แข็งแรงมากเลยครับ น่าเอ็นดูสุดๆ เห็นแก้มแล้วอยากบีบ จ้ำม้ำมาก" สายฟ้าพูดแล้วยิ้มไปด้วย พลอยนภัสเกิดมาเพื่อเป็นที่รักของทุกคนจริงๆ

"เหรอ แล้วกับเอยล่ะ เป็นยังไงช่วงนี้"

"ก็ปกตินะเจ้ ช่วงนี้เอยเขาทำงานหนักด้วยไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ก็คุยกันตลอด ถามทำไม" เขาหันมองเสี้ยวหน้าพี่สาวที่ยังคงจับจ้องที่หน้าจอทีวีไม่ได้หันมามองเขาเลยแม้แต่นิด

สายฟ้าเอื้อมมือไปหยิบน้ำแดงของพี่สาวที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม

"ทำไมไม่ขอเอยเป็นแฟนล่ะตี๋"

พรวด! น้ำแดงพุ่งกระจายออกมาจากปากของคนถูกถามทันที

"แค่ก แค่ก!!" สายฟ้าสำลักน้ำหน้าดำหน้าแดง

"สกปรกจริงๆ นี่เป็นหมอจริงป่ะเนี่ย" หยิบยื่นกระดาษทิชชูให้พร้อมเสียงบ่นใส่ที่สายฟ้าทำน้ำหกเลอะไปหมด

"ก็ดูถามสิ" เขาย่นคิ้วใส่ เช็ดหน้าเช็ดปากตัวเองพัลวันไปหมด

"ทำไมอ่ะ ก็อยากรู้นี่นา ถามไม่ได้เหรอ"

"แล้วจะมาอยากรู้อะไรตอนนี้ ปกติไม่เห็นเคยถามเลย"

"ก็ตอนนี้เอยโสด แล้วแกก็เพิ่งอกหักนี่" สายสุดายังคงจับจ้องที่หน้าจอทีวี พูดไปด้วยกินป๊อบคอนไปด้วย ไม่ได้สนใจว่าตอนนี้สีหน้าของสายฟ้าประหลับประเหลือกแค่ไหน

"นี่ไปรู้อะไรมา"

"นี่ใคร แพทย์หญิงสายสุดา ธีรรัตนกร มีอะไรบ้างที่ฉันจะไม่รู้ หึ!" หันไปมองหน้าน้องชาย ชี้นิ้วที่อกตัวเอง อวดอ้างสรรพคุณให้ดูโอเวอร์เข้าไว้

"พูดไปเรื่อย ผมไปนอนก่อนนะ" สายฟ้าสั่นหน้าดิก แล้วลุกขึ้นเดินหนีไปดื้อๆ

"เอ้าไอ้น้องบ้า แกจะมาเดินหนีไปแบบนี้ไม่ได้นะ ตกลงแกชอบเอยหรือเปล่าเนี่ย ฮะ!" เสีบงพี่สาวตะโกนตามหลังมา สายฟ้าได้แต่ยกมือกุมขมับ

ชักจะรู้มากไปแล้วนะ นี่ขนาดไม่ค่อยอยู่บ้านยังรู้เยอะขนาดนี้ ถ้าอยู่ด้วยกันทุกวันมีหวังความแตกแน่ ๆ

......

เช้าอีกวัน สายฟ้าไปทำงานตามปกติ ในตอนนี้เขาอยู่ในฐานะรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาล แต่เขาชอบให้ทุกเรียกเขาว่าหมอฟ้าเช่นเดิมมากกว่าท่านรอง มันดูห่างเหินชอบกล เขาไม่เคยอวดอ้างตัวเองแล้วก็ไม่เคยมาทำงานสาย ต่อให้ไปแฮ้งเอ้าท์มาก็ตาม

สายฟ้าเดินเข้ามาด้านใน และกำลังพงกหัวให้กับบรรดาพยาบาลและพนักงานของโรงพยาบาลตั้งแต่ทางเขากระทั่งถึงห้องตรวจ

เขาแวะตรวจอาการของคนไข้ที่รับผิดชอบใช้เวลาไปนานพอสมควรก่อนจะกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเอง ซึ่งตลอดทางบุคลากรในโรงพยาบาลต่างก็ทักทายเขาด้วยความเกรงใจ

"เฮ้อ! ทำไมต้องพิธีรีตองอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้" สายฟ้าเดินบ่นเข้ามาแล้วถอดเสื้อแจ็กเก๊ตออก วางพาดไว้ที่เก้าอี้โต๊ะทำงานของตัวเอง

"เฮ้ย! ...." พอหันหน้ามาก็ต้องตกใจสุดขีดเพราะว่าอรนิชานั่งอยู่ที่โซฟาข้างประตูห้อง

"ตกใจอะไร เอยไม่ใช่ผีนะ" อรนิชาว่าพลางยกขาขึ้นไขว้ห้างแล้วเท้าคางมองด้วยใบหน้านิ่งๆ

"เอยมาทำอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย" เขายกมือทาบอกให้รู้ว่าตกใจจริงๆ

"เอยก็มาชวนไปหาอะไรกินน่ะสิ ที่ข้างโรงพยาบาลมีตลาดนัดด้วยนะ ฟ้าสนใจไปด้วยกันไหม" อรนิชาว่าพลางลุกจากโซฟา เดินเข้าไปหยิบเสื้อกราวด์ของอีกคนขึ้นมาแล้วนำมาสวมให้

สายฟ้าหันหลังยื่นแขนไปให้คนตัวเล็กกว่าสวมกราวด์ให้ ลอบยิ้มกับการกระทำเล็กๆน้อยๆที่ดูใส่ใจของอีกคน

"ยังเช้าอยู่เลยนะ" เขาว่าแล้วหันกลับมาหา

"เช้าอะไร นี่มันจะสิบเอ็ดโมงแล้ว" อรนิชาจัดปกเสื้อและสำรวจความเรียบร้อยให้ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง

"แล้วเอยไม่มีตรวจเหรอ"

"มีช่วงบ่ายน่ะ"

"อ่อ โอเค งั้นก็ไปกัน"

ทั้งสองเดินออกจากห้องทำงานของสายฟ้ามาด้วยกัน