บทที่ 3

"พอแล้วๆ โธ่ ตีกันไม่อายคนอื่นเลยเนี่ย" รสาปรามลูกทั้งสองคน ส่ายหน้าไปมา ทะเลาะกันตั้งแต่เด็กยันโตเลยสิน่า

"เอยไม่ว่าหรอก เอยชินแล้ว เนอะ" สายฟ้าที่จับไหล่ทั้งสองข้างของเพื่อนไว้แล้วเอี้ยวตัวหลบมือของพี่สาวเป็นพัลวัน เขายักคิ้วให้อรนิชา อีกคนก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

"ตลกดีค่ะ" อรนิชาว่าพลางหัวเราะออกมา

"พอแล้วค่ะ หื้ม หยุดๆ" รสาห้ามทัพอีกครั้งสายสุดาจึงยอมรามือแล้วหันมาอ้อนแม่แทน

"หม่าม้าขา อยากกินแกงส้มจังเลย"

"ได้สิคะ แล้วนี่ จะไปไหนกันหรือเปล่า น้องเอยมาทานข้าวด้วยกันไหมคะ" รสาถามลูกชายและหลานสาวข้างบ้าน

"ว่าจะไปบ้านไอ้ปีครับ วันนี้ลูกมันกลับบ้านแล้ว คงกินข้าวที่นู่นเลยครับแม่มันชวน" สายฟ้าบอกแล้วปล่อยใอจากไหล่บางเมื่อรู้ตัวว่าจับนานจนเกินไป

"อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร เอาไว้หม่าม้าแบ่งแกงส่งไปให้ที่บ้านนะลูกนะ" รสาบอกกับอรนิชา อีกฝ่ายยิ้มรับและพยักหน้าเบาๆ

"ขอบคุณค่ะ"

"ไปกันเลยไหม" สายฟ้าเอ่ยชวน

"อื้อ ไปก่อนนะคะพี่สาย สวัสดีค่ะคุณหม่าม้า" อรนิชาบอกลาสายสุดาและรสา ก่อนจะเดินตามสายฟ้าออกไป

"น่ารักจังเลยน้าน้องเอยเนี่ย" รสาเอ่ยชมตามหลัง

"อยากได้อ่ะซี้ รู้หรอก" สายสุดาแกล้งกระเซ้ามารดา พร้อมยิ้มกริ่ม

"ก็อยากได้น่ะสิ น้องเราน่ะยังไงเถอะ คบกันมาสามสิบปีแล้วไม่หวั่นไหวกับเขาบ้างหรือยังไง น่ารักขนาดนั้น" รสาหันมองลูกสาวแล้วตัดพ้อเบาๆ

"ไม่รู้สิคะ หนูไปให้อาหารปลาดีกว่า" สายสุดาเพียงยักไหล่แล้วเดินไปให้อาหารปลา

คนอย่างสายฟ้าน่ะเหรอ ฮึ! ไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้ว ทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าน้องชายชอบเพื่อนข้างบ้านจะตายไป แต่ก็ไม่เห็นจะเกินคำว่าเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร เด็กสมัยนี้เข้าใจยากด้วยสิ แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องของหัวใจ ให้เจ้าของเขาจัดการเองดีกว่าเนอะ

............

ที่บ้านของปีระกาทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าเพราะวันนี้ทุกคนมารอต้อนรับสมาชิกใหม่ของบ้าน น้องพลอย พลอยนภัส เลิศรัตนกุล ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของปีระกาและบราลี

"น้องพลอย อาเอยไงคะ นี่อาเอยเอง" อรนิชาพยายามให้หลานจำหน้าตัวเองให้ได้ หลานก็ทำตาปริบๆดีดดิ้นไปตามประสา

"เอย หลานเพิ่งหกวันเอง คงจำไม่ได้หรอกมั้ง" สายฟ้าเอ่ยแซว กระแทกไหล่ใส่ เขาชอบแหย่อรนิชา เวลาอีกคนไม่พอใจจะทำแก้มป่อง แล้วไอ้หน้าแบบนั้นแหละที่เขาชอบ

"ทำไมล่ะก็อยากให้หลานรู้จักนี่ ฟ้าไม่ต้องมายุ่งเลย" คุณหมอคนสวยสะบัดหน้าใส่พลางจึ๊ปากอีกหนึ่งครั้ง แก้มขาวพองขึ้นทันที แล้วก็หันไปหามารตีที่นั่งอยู่ข้างกันให้ช่วยอุ้มเจ้าตัวเล็ก เป็นจังหวะที่บัวบูชาและมาเรียเดินมาพอดีและนั่งลงด้วยกัน สายฟ้ามองทั้งสองคนแล้วไม่พูดอะไร

"ทำใจนะ เขาไม่ได้เลือกเราก็ต้องช้ำเป็นธรรมดา"

อรนิชาที่รับรู้ทุกเรื่องราวของสายฟ้ากระแทกไหล่ใส่เพื่อน รู้หรอกว่าผิดหวังน่ะ แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ในเมื่อคนที่เขาเลือกไม่ใช่เรามันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดาแหละ

"ก็ไม่ได้อะไรนี่ ดีใจกับน้องเฉยๆที่เจอคนดี มาเรียดีนะ หน้าตาก็ดี แล้วก็อัธยาศัยดีด้วย" สายฟ้าไหวไหล่ ที่จริงเขาก็ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้นหรอก จะว่าไปก็ผิดหวังนิดหน่อย แต่ไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลยด้วยซ้ำ

"ก็ดี จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" อรนิชาบอกกลับขณะที่ยังเล่นกับหลานอยู่

"ห่วงด้วยเหรอ" เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง

"ห่วงสิ ฟ้าเพื่อนเอยนะ"

สายฟ้าได้แค่พรูลมหายใจพลางคิดในใจ 'ไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนสะหน่อย'

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่เริ่มคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทมาตลอด รู้ตัวอีกที ก็เสียใจทุกครั้งที่อรนิชามีใครเข้ามา แล้วก็แอบดีใจที่เพื่อนเลิกกับแฟน ทั้งเขาทั้งอรนิชาต่างก็ใช้ชีวิตในส่วนของตัวเอง เมื่อไหร่ที่อีกคนมีแฟนก็จะมีที่ว่างให้กันเสมอ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทั้งสองจะไม่มีกันและกันในชีวิตของอีกคน

"ขออุ้มหน่อยได้ไหมครับ" ชัชชลที่นั่งลงเบียดมารตีจนแทบจะเกยอีกคน ยื่นมือไปขอรับหลานสาวจากมารตี เธอส่งเด็กน้อยให้เขาอย่างเบามือ

"ระวังนะคะ" ร้องบอกอีกคนและวางเจ้าตัวเล็กลงบนท่อนแขนแกร่ง ชัชชลยิ้มรับและมองมารตีอยู่นานก่อนจะมองหลานในมือ

อรนิชากับสายฟ้ามองสบตากัน คล้ายสื่อสารกันผ่านดวงตา ต่างก็ขยับหนีเพื่อเปิดทางให้ชัชชลได้ออดอ้อนแฟนสาวที่กำลังงอนกันอยู่