บทที่ 2

สายฟ้ากำลังนั่งมองตู้ปลาทะเลที่อยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่นของบ้าน ปลาทะเลที่พี่สาวเพิ่งเอามาลงแหวกว่ายไปมาในนั้น แม้อาณาบริเวณของตู้ปลาจะกว้างและยาวมากกว่าสองเมตร แต่สายฟ้าก็ยังรู้สึกอึดอัดแทนปลาที่ว่ายวนไปมา

"จ้องแบบนั้นจะจับมากินหรือยังไง ได้นะมันแพงรู้ไหม" เสียงของ 'สายสุดา' พี่สาวคนสวยของเขาดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ทิ้งตัวลงข้างน้องชายบนฟูกนิ่ม

"เจ้ไม่ไปไหนเหรอวันนี้ ทำไมอยู่บ้านได้" เขาเหลือบตามองแล้วถามเบาๆ

"ถ้าไปแล้วแกจะเห็นไหม ถามอะไรแปลกๆ ฉันกลับมาพักผ่อนไม่ได้กลับมาเพื่อเที่ยวเล่นนะ" สายสุดาบึนปากใส่น้องชายที่เอาแต่จ้องปลาทะเลพวกนั้นไม่วางตา ราวกับว่าเขาอยากจะจับมันกินเสียให้ได้ เริ่มรู้สึกว่าปลาของตัวเองไม่ปลอดภัยขึ้นมาตงิดๆสะอย่างนั้น

“ก็ไม่รู้ เห็นว่าอยากเจอเพื่อนก็เลยคิดว่าจะออกไปข้างนอกทุกวันน่ะสิ”

“ไปหามาหมดแล้วย่ะ อีกไม่กี่วันจะกลับแล้วขออยู่บ้านบ้างเถอะนะ แล้วนี่เป็นอะไร ทำหน้าเป็นตูด” สายสุดาจิ้มนิ้วลงบนแก้มของน้องชายจนบุ๋มเข้าไป

คนเป็นพี่ที่ทำงานเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลทหารในภาคเหนือนานทีปีหนจะได้กลับมาบ้าน เจอน้องชายแต่ละครั้งก็คนละความรู้สึก เช่นครั้งนี้ ดูเงียบๆชอบกล ทั้งที่ปกติออกจะสดใสร่าเริงจนเกินนิสัยของคนเป็นหมอเสียด้วยซ้ำ

"เจ้เมื่อไหร่จะมีแฟน" อยู่ ๆก็ถามขึ้นมาทั้งที่ปกติก็ไม่เคยจะอยากรู้อะไร

"ถามบ้าอะไร ฉันทำงานไกลบ้านขนาดนั้นแถมยังไกลปืนเที่ยงอีก แกคิดว่าใครจะมีชอบฉันล่ะ" สายสุดาย่นคิ้วใส่

"ก็เจ้ออกจะสวย"

"มันเกี่ยวเหรอ ว่าสวยแล้วต้องมีแฟน"

"แต่เจ้แก่แล้วนะ” เขาหันมาทำตาใสใส่

ผัวะ!! และนั่นคือคำตอบ เสียงฟาดที่หัวจนลั่นดังไปทั่วบ้าน

"ไอ้น้องบ้า ปากเสีย ฉันแก่กว่าแกปีเดียวเองนะ"

"อูย เจ็บน้า" ทำหน้าเบ้พร้อมยกมือลูบหัวที่ถูกตีเมื่อครู่

"ทำอะไรกันคะสองพี่น้อง" เสียงของเพื่อนบ้านคนสนิทดังมาพร้อมร่างเล็กของอรนิชา

วันนี้เพื่อนสนิทของสายฟ้าแต่งตัวสบายๆด้วยเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงยีนพอดีตัว ผมยาวที่ปกติจะมัดรวบเป็นหางม้าถูกปล่อยให้สยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าที่ปกติไม่ได้แต่งแต้มอะไรมากสดใสมากกว่าอะไรทั้งหมด

วันนี้ก็น่ารักอีกแล้ว...

ทำไมกันนะ ช่วงนี้หมอเอยของเขาน่ารักจัง...

"อ้าวน้องเอย มานี่ๆ มาจัดการฟ้าให้พี่ที อยู่ ๆมาว่าพี่แก่" สายสุดาหาพวก กวักมือเรียกอรนิชามาช่วยจัดการน้องชายตัวแสบ

"ว่าพี่สายทำไมอ่ะฟ้า" อรนิชานั่งลงแล้วต่อว่าเพื่อน เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ

"โอ้ย ไม่ได้ว่าเลยเถอะ แค่ถามเฉยๆเอง" เขาโอดครวญออกมาพร้อมอาการสั่นหน้าดิก

ให้ตายเถอะสองคนนี้

เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยสิน่า...

"ก็ว่าอยู่เมื่อกี้" สายสุดาทำท่าฟึดฟัดใส่

"ก็เจ้แก่แล้ว ต้องยอมรับความจริงบ้างนะเราน่ะ" สายฟ้าไม่ยอมแพ้ พูดคำต้องห้ามเสียงดัง

"อ้าย! ไอ้ฟ้า ไอ้น้องเวร ฉันจะฆ่าแก๊!" สายสุดาคว้าคอน้องชายมาเขย่าแรงๆสองสามทีจนสายฟ้าหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงดึงนั้น

"โอ้ยๆ เจ้ พอแล้ว เวียนหัวครับ" สายฟ้าร้องเสียงหลง พอดีกับที่พี่สาวของเขาเหนื่อยหอบเลยยอมปล่อยมือ

"ฮ่ะ ฮ่ะ รักกันดีนะคะ" อรนิชาหัวเราะออกมาเสียงดัง ไม่ห้ามหรอก ก็มันน่ารักดีนี่นาเวลาสายฟ้าอยู่กับพี่สาวหรือคนในครอบครัวน่ะ

"ทำอะไรกันคะเสียงดังลั่นบ้านเลยลูก อ้าวน้องเอยมาเหรอลูก" เสียงของรสาดังขึ้นมาพร้อมกับร่างบางที่ถือถาดขนมและน้ำหวานเข้ามาให้

"สวัสดีค่ะคุณหม่าม้า" อรนิชายกมือไหว้แม่ของเพื่อนแล้วยิ้มขำ

"ก็ตี๋มันว่าหนูนี่คะหม่าม้า" สายสุดาชิงฟ้องก่อน

"ผมเปล่านะ เจ้แก่จริงๆนี่นา"

ผัวะ ผัวะ! มือของสายสุดาฟาดลงมาไม่ยั้ง สายฟ้ายกมือตั้งรับแทบไม่ทัน สุดท้ายก็เลยต้องเอาอรนิชามาเป็นเกาะกำบัง