เรื่องบังเอิญ ไม่มีอยู่จริง

เมื่อกระจกเลื่อนลง ดวงตากลมจ้องมองเข้าไปในตัวรถ กลับต้องพบกับความตกใจไม่แพ้กับน้อง ไม่คิดว่าจะมาเจอกับไอ้หน้าหล่อ คนน้องที่เธอคุ้นเคยอย่างเขา เจเลอร์ น้องรหัสมะเหมี่ยว เพื่อนสนิทต่างคณะของเธอ

"เอ่อ!"

"บังเอิญจัง พี่นั่งข้างหน้านะ"

ก็บังเอิญเกินไป เกินกว่าความมึนงง สับสน และอาการตกอยู่ในภวังค์สติสตังทุกๆ อย่างเตลิดหายไปไกลคนละทิศละทางของไอ้ต้าวสุดหล่อมันจะกลับมาทัน ตั้งแต่เจอหน้าพี่สาวอีกครั้งในรอบเกือบ 1 ปีครึ่งที่ผ่านมา แต่ด้วยความไร้ซึ่งสติ ใบหน้าหล่อได้เพียงแต่พยักหน้างึกงักให้เธอโดยสัญชาตญาณ แต่ทว่าดวงตายังคงจ้องมองในทุกๆ อริยะบทของพี่สาวแทบไม่กะพริบตา

พรึบ!!

"เชี่ย!"

เสียงคำรามดังขึ้นในลำคอเบาบาง เมื่อร่างเล็กนั้นนั่งลงยังเบาะข้างๆ เขา ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอที่เขาไม่คุ้นเคยฟุ้งกระจายเตะเข้าที่โพรงจมูกเขาอย่างจัง พานทำให้เจเลอร์ถึงกลับสติหลุดลอยเตลิดหายไปไกลยิ่งกว่าเดิม

"ทำไมได้มาขับแกร็บอะ?"

"เอ่อ..คือ!"

พี่สาวเริ่มสงสัย ทำให้สติที่หายไปในคราแรกถูกกระตุ้นด้วยน้ำเสียงหวานของเธอที่เขาเฝ้าปรารถนา ไหลย้อนกลับคืนมาสู่จิตใจคนน้องอีกครั้ง ก่อนที่รอยยิ้มจางๆ จะเผย ออกมาโดยอัตโนมัติ กระตุ้นหัวใจทั้งดวงเต้นสั่น ปานจะระเบิดออกมา เจเลอร์อำๆ อึ้ง อยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเล่าความซวยของตนเองที่ตอนนี้มันกลับเป็นเรื่องโคตรโชคดีให้คนพี่ฟัง

"อ้าวเหรอ? พี่ก็ว่าอยู่ทำไมคนอย่างเธอจะมาขับแกร็บได้ รถก็ไม่ใช่รถเธออีก"

"แล้วพี่จะไปที่ไหนครับ?"

"พี่จะกลับคอนโด"

รอยยิ้มที่คุ้นเคยส่งมาให้กับคนน้องที่เอาแต่จ้องมองดวงตาของคนพี่แทบไม่กะพริบ ทว่าเธอกลับไม่ได้สังเกตว่าการกลับมาเจอกันกับคนที่คุ้นเคยครั้งนี้ สายตาและสีหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจน

"ตามแผนที่ที่ปักเลยใช่ครับ?"

"อืม!"

ด้วยความที่แอบเล็ง แอบมองเธอมานานตั้งแต่ปี 1 เลยทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาเต้นสั่นอย่างรุนแรง เมื่อต้องมาอยู่ใกล้ชิดกันสองต่อสองขนาดนี้ในรถแคบๆ ของคิงเกอร์ ที่ตอนนี้เจเลอร์แทบอยากจะกราบขอบคุณความสะเพร่าของเพื่อนเสียเลยจริงๆ แต่เมื่อกี้ยังด่าเพื่อนอยู่ อันนั้นลืมไปก่อนเลย!

"พี่มาทำอะไรที่มอ.?"

"ก็พี่รหัสตัวดีของเธอนั่นแหละ หิ้วพี่มาลองชุดครุยตั้งแต่เมื่อเช้า และติดลมวันเลี้ยงส่งอยู่ตอนนี้"

ใบหน้าหล่ออมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางหัวเสียให้พี่รหัสของตนเองจากพี่สาวคนสวยที่เขาแอบรัก แหมดูกระชุ่มกระชวยเกิน ไม่รีบกลับบ้านแล้วไงตอนเนี่ย!

"เฮียน่าจะหนักเอาเรื่องอยู่นะ แต่เห็นแล้วพวกพี่ดรีมน่าจะเอากลับไหว"

"อื้อ! ไอ้บ้านั้นมันชอบโกหก และหลอกลวงพี่ให้มาด้วยตลอด เฮ้อ!"

รอยยิ้มหวานหันกลับมาส่งยิ้มให้คนน้อง ที่นั่งอยู่ห่างไม่ไกลเท่าไหร่นัก เจเลอร์ถึงกลับหน้าแดง หูแดงด้วยความเขินอาย แต่ดีมันมืด เธอจึงมองไม่เห็น หัวใจทั้งดวงเต้นสั่นเทิ้มอย่างชัดเจนว่าเธอมีอิทธิพลกับเขามาแค่ไหน เขายอมรับว่าไม่เจอพี่สาวนานมาก กลับมาครั้งนี้ คนพี่สวยและดูดีเอามากๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากกว่าตอนที่ยังเป็นนักศึกษา ซึ่งแน่นอนว่าไม่ว่าจะเป็นตอนนั้นหรือตอนนี้ มันก็ถูกใจเขาเอาเสียเหลือเกิน

"แล้วพี่เป็นไงบ้าง? ไม่ได้เจอกันนานมากตั้งแต่พี่อยู่ปี 3"

"ก็..."

เปรี้ยง!!

กรี๊ด!!

"อื้อ! ตกใจหมดเลย"

ฟ้าฝนก็เป็นใจเสียจริงๆ เสียงฟ้าร้อง และฟาดลงยังจุดไหนสักที่หนึ่งใกล้เคียงจุดที่ทั้งสองคนอยู่ ทำให้คนพี่กรีดร้องเสียงหลง และรีบหุบหัวลงต่ำ ในขณะที่ฝนตกพึมพำและเร่งกระหน่ำซัดลงมาอย่างหนักหน่วง ก่อนที่ใบหน้าสวยนั้นจะหันมาหาคนน้องที่มองเธออยู่ด้วยท่าทางสุดจะเอ็นดูพี่สาวคนสวย

"โทษทีพี่ตกใจนิดหน่อย"

"ไม่เป็นไรครับ"

รอยยิ้มระเรื่อปรากฏบนใบหน้าของเขา เจเลอร์นั่งฟังเรื่องราวของชีวิต และการทำงานของเธออย่างเพลิดเพลิน ในจังหวะจราจรติดหนัก ช่วงที่ฝนตกลงมาราวกับว่าอัดอั้นมานานหลายวัน ทำให้ทั้งคู่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานมากขึ้นสองต่อสองในรถ

"แล้วแฟนพี่อะ?"

"พี่เลิกกันตั้งนานแล้ว ยังไม่รู้เหรอ? เลิกกันตั้งแต่ก่อนที่พี่จะขึ้นปี 4 แล้ว

"อะ อ้าวเหรอ?"

ใบหูทั้งสองข้างกางสะบัดออกด้วยความตื่นตัว หัวใจทั้งดวงที่กำลังเต้นสั่น เต้นรุนแรงกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเธอคนที่เขาเฝ้าภาวนาต่อทุกๆ อย่างบนโลกใบนี้ เลิกกับแฟนได้เสียที อย่างที่เขาเคยคาดหวังเอาไว้

"ทำไมเลิกกันอะ?"

"เข้ากันไม่ได้"

"ทำไม? ของพี่เขาใหญ่เกินไปเหรอ?"

โอ๊ยมันก็ตรงเกินไปแบบนี้ คำถามของคนน้องทำเอาคนพี่รีบหันขวับกลับมามองด้วยความตกใจ และตื่นตะลึงสุดๆ

"เจเลอร์! พูดอะไรเนี่ย? ฮ่าๆ"

"หยอกๆ ฮ่าๆ"

รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่ ยิ่งเห็นน้องยิ้มอย่าว่าแต่เจเลอร์เองที่ใจสั่นกับการกลับมาเจอกันครั้งนี้ เพราะพี่สาวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เมื่อแอบมองสำรวจใบหน้า คิ้วหนา จมูกโด่ง เรียวปากสุดจะเพอร์เฟคที่ยิ่งโตยิ่งหล่อมาก คนบ้าอะไรไม่รู้!

"แล้วเธอไม่มีแฟนเหรอ?"

ใบหน้าหล่อส่ายไปมา เพื่อตอบคำถามลูกพลัมแทนการหันกลับไปมองจ้องหน้าคนพี่ เพราะตอนนี้เขาเขินจนไม่รู้จะกำพวงมาลัยอีท่าไหนถึงจะหยุดมันได้อีกแล้ว

"เป็นไปได้?"

เจเลอร์เร่งพยักหน้าให้เธอ พลางอมยิ้มมุมปากระเรื่อด้วยความขัดเขิน แต่ทว่าลูกพลัมกลับทำหน้านิ่ง ไม่เชื่อในคำตอบของเขาที่แสดงออกมา

"ฮอตขนาดนี้อะนะ...แต่จะว่าไปก็คงใช่แหละ ส่วนใหญ่คนฮอตเขาชอบกินเงียบๆ กัน กินได้หลายคนไม่ต้องเปิดเผยให้ใครรู้ จริงมะ?"

คิ้วหนาขมวดเขาหากันมุ่ย เร่งรีบหันกลับมามองหน้าพี่สาว ที่คิดกับเขาแบบนั้น ทั้งที่เรื่องจริงแล้ว ก็แบบนั้นจริงๆ แหละ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะดูออก

"พี่คิดแบบนั้นจริงดิ?"

"เอ้า! หรือว่าไม่จริง? ไม่ต้องเก๊กหรอก พี่ไม่ถือคุยได้ พี่ไม่บอกใครหรอก"

"ไม่มีอะ"

แต่ถึงเขาจะแอบซุกซ่อนใครไว้ในความสัมพันธ์หลายคนแค่ไหน แต่เขากลับไม่เคยคิดจริงจังกับใครขนาดนั้น ไม่เคยปล่อยตัวไปสำส่อนกับใครจนเกินเลย ก่อนจะรีบเอ่ยตัดบทความคิดของเธอที่ทำให้ตงิดใจออกไป ด้วยการหันหน้ากลับมามองจ้องลูกพลัมเอาไว้นิ่ง

"พี่รู้น่า คุยได้คนกันเอง"

"ไม่มี! ผมไม่เคย"

คำตอบของเขาทำให้พี่สาวรีบหันกลับไปมอง ใบหน้าหล่อที่จ้องเธออยู่ในขณะรถติดด้วยความสงสัย ไล่จ้องกันแบบนี้อย่านะไอ้หน้าหล่อ อย่าเชียวนะ

"มองหน้าแบบนี้หมายความว่าไง?"

"เปล่า!"

"พี่อยากพิสูจน์มั้ยละ?"

"ห๊ะ?

ดวงตาโต สุดแบ๊วเปิดกว้างขึ้นด้วยท่าทางตกใจกับคำพูดของเขา ในขณะที่สายตาคู่นั้นยังคงกดลงที่ใบหน้าของเธอนิ่งเช่นกัน ว่าแต่ว่าน้องมันจะให้พิสูจน์เรื่องอะไรก่อน อีกใจกลับนึกสงสัยขึ้นมาซะดื้อๆ ว่าจะใช่เรื่องที่เธอคิดหรือเปล่า

"พี่สอนผมหน่อยได้ไหมล่ะ?"

ตากลมโตเร่งกะพริบตาปริบๆ อึ้งยิ่งกว่าเดิมว่าเรื่องที่เธอคิดจะใช่เรื่องที่เขากำลังขอเธออยู่ตรงนี้หรือเปล่า ใช่หรือไม่ใช่ไม่รู้ ตอนนี้พี่สาวคิดลึกไปไกลถึงโคราชแล้ว

"อะ อะไรนะ?"

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มเผยออกมาจากเรียวปากของคนน้อง เจเลอร์รีบหันหน้ากลับไปมองยังถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์และสายฝนกระหน่ำลง ก่อนจะเงียบสงบปล่อยให้หัวใจเต้นสั่นอย่างรุนแรงจนจะกระเด็นออกมาเกยอยู่หน้าพวงมาลัย

พี่สาวก็แอบงงกับคำพูดของน้อง นั่งเงียบสงัดอยู่ข้างๆ กัน กระทั่งปล่อยให้เวลาผ่านไปเนิ่นนานอยู่ภายในรถ จนเริ่มรู้สึกอึดอัด แต่ยังโชคดีที่ฟ้าฝนเข้าข้าง รถยนต์แล่นเข้ามาจอดสนิทลงที่ใต้คอนโดของคนพี่ได้ทันเวลาพอดี

"ขอบคุณนะ"

ร่างเล็กรีบลนลานลงจากรถ แต่ทว่าเจเลอร์ก็ไม่ต่างกัน รีบก้าวเท้าลงจากรถและเดินอ้อมไปหาเธอที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าตัวล็อบบี้ไป

"พี่ลูกพลัม!!"

ใบหน้าสวยหันกลับมาตามเสียงเรียกด้วยความหวั่นไหวใจ ยิ่งเห็นสายตา รูปร่างของน้อง ใบหน้าหล่อออร่าพุ่ง ผิวขาวใส หัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นสั่นอย่างไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับเขามาก่อน ยิ่งเจอกันชัดๆ ในที่สว่างๆ แบบนี้ ในช่วงเวลาที่น้องโตเป็นหนุ่มเติมที่ ยิ่งหล่อมากจนเธอเองแอบเผลอใจสั่นไปกับเขาง่ายๆ เอาแล้วไง อย่านะ อย่านะ

"ผมพูดจริงๆ นะ สอนหน่อยดิ"

"ธะ เธอพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย?"

"ก็..."

ประโยคนั้นหยุดชะงักลง ดวงตาคมจ้องมองตามเรียวขาขาวเนียนของพี่สาวนิ่ง พลางกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก เมื่อนึกถึงความเร่าร้อนบนเรือนร่างของคนพี่ดั่งหนังโป๊ที่เขาเองชอบดู

"เมาปะ? กลับไปได้แล้วขับรถดีๆ นะ"

ความหมายและสายตาที่เขาสื่อมันชัดเจนมากกว่าคนอย่าเธอจะไม่รู้ แต่ทว่ามันกลับรู้สึกแปลกประหลาดแทรกขึ้นมาอย่างชัดเจน คนที่เคยคุ้นเคยในฐานะน้องรหัสของเพื่อนสนิท และคนที่เธอเคยมองในฐานะน้องชายมาตลอด แต่วันนี้เขากลับทำให้เธอรู้สึกเขินอาย และใจสั่นได้อย่างไม่น่าเชื่อทั้งที่ไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนเลยด้วยซ้ำ พยาบาลสาวตากลมจึงเลือกตัดบทสนทนาให้สั่นลง และเดินหนีเข้าไปในล็อบบี้อย่างรวดเร็วเพื่อหลบหลีกสายตาของน้องในขณะที่เธอพยายามควบคุมสติของตนเองเพื่อระงับอาการบางอย่างที่อยู่ในใจ

Talk

มีคนใจสั่น ใครกันนะ ใครกันนะ ใครกันนะ