บังเอิญบ่อยไป

คอนโดลูกพลัม

ร่างเล็กทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ ในสมองครุ่นคิดเรื่องของลูกหมาตาดำตัวนั้น แค่เสี้ยววินาทีที่สบตากัน ถ้าคนมันใช่ มันจะปิ้งกันไว้เหมือนแม่เหล็กดูดจนใจเหลว ลูกพลัมก็พึ่งรู้สึกตัวว่าสายตาที่น้องมองมันเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมจริงๆ ทุกครั้งที่เจอกันยอมรับว่าเจเลอร์ชอบแอบมองจนเธอเองรู้สึกได้ แต่คาแรคเตอร์ของน้องที่เป็นคนเปิดเผย ขี้เล่น ชอบกวนตีน หยอดเธอประจำทำให้เธอไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยนอกจากน้องชายคนหนึ่งที่คุ้นเคยเท่านั้น

"ตอนนี้ทำไมสายตาดูจริงจังจังเลยวะ?"

ทุกๆ รอยยิ้มและแววตาแปรเปลี่ยนไปจากเดิมไม่มากนัก เพียงแค่มันดูจริงจังและชัดเจน จนคนพี่ขนลุกชูชันไปทั้งตัว ยิ่งตอนน้องมองไล่สายตาตั้งแต่เรียวขาขึ้นมา กับรูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อกำยำดูสมส่วน ใบหน้าหล่อคม ผิวขาว ออร่าพุ่งออกมามันทำให้เธอใจสั่น อยากจะสัมผัสตามเนินอก และลำคอแกร่งที่ยาวระหงนั้นเสียเหลือเกินราวกับว่าตัวตนที่แท้จริงของเธออีกคน กำลังเต้นสั่นระริกดีใจเมื่อเจอคนที่ถูกใจ

"เอ๊ยเจ็บ...เป็นบ้าอะไรวะ คิดอะไรเนี่ย?"

ยิ่งคิดยิ่งยิ้มแก้มแดง หูแดงอยู่คนเดียวในห้อง ชุดไม่ยอมถอด นั่งบิดตัวไปมาเหมือนงูเขียวหางไหม้ ไม่พอยังหยิกนิ้วตัวเองเพื่อระบายความเขิน จนต้องร้องท้วงเมื่อเจ็บตัวอีกต่างหาก

"ใจร่านจริงๆ เลย นั้นน้องรหัสอีมะเหมี่ยวนะเว้ย"

นิ้วเล็กเร่งตีหน้าผากเบาๆ บ่นให้ตัวเองอีกหนึ่งกรุบ มีที่ไหนใจอยากได้เขาจนลืมนึกไปว่าแค่ไอ้หน้าหล่อนั้นใครๆ ก็อยากได้เหมือนกัน พอนึกได้อย่างนั้นค่อยโล่งใจขึ้นมาหนึ่งเปลาะ เมื่อไม่ใช่ความใจร่านของตนเองแค่คนเดียวจนเอามาคิดเหมือนคนบ้า

"แต่เจเลอร์มันหล่อจริงๆ ว่ะ ยิ่งโตยิ่งหล่อคนบ้าอะไรวะ"

"เฮ้ยๆ พอๆ พอแล้วเลิกๆ จบๆ แยกๆ"

ลูกพลัมรีบห้ามใจตัวเอง ที่คิดอะไรไม่เป็นสาระสักอย่าง ยันตัวขึ้นจากโซฟาและตรงเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

บนรถของคิงเกอร์

"พี่แม่ง!"

รอยยิ้มบางเผยออกมาจากใบหน้าหล่ออย่างกับดารา เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมากับใครบางคน ทุกครั้งที่เขาเจอพี่สาว ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะไม่สนใจเธอ ต่อให้เธอมีแฟนแล้ว เขาจะไม่ยุ่งทางเชิงชู้สาว แต่ก็หยอดในฐานะน้องชายมาตลอด เฝ้าภาวนาของให้ฟ้าช่วยหยุดแกล้งกันสักทีจนวันนี้ทุกอย่างเปิดทางให้เขาแล้วจนได้

"รอบนี้ผมจริงจังนะบอกเลย พี่เตรียมตัวรับมือไว้ดีๆ ก็แล้วกัน"

ดวงตาคมจ้องมองยังตัวคอนโดนิ่งอยู่ภายในรถ สมองไหลวนกลับไปด้วยหัวใจที่เต้นสั่น เมื่อยังได้กลิ่นเธออบอวลอยู่ภายในรถจนไม่อยากคืนให้คิงเกอร์ อยากเก็บกลิ่นนี้เอาไว้รอบๆ ตัวเสียเต็มอก ยิ่งคิดยิ่งทำให้เลือดในกายหยาบสูบฉีด ลงสู่ใจกึ่งกลางลำตัว จากความเฮงซวยที่เพื่อนมอบให้กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เขาอยากยกมือไหว้กราบเพื่อนงามๆ แทน

"แค่ใกล้แค่นี้ก็โคตรหอมเลย ถ้าได้ใกล้กว่านี้...หืม แม่งเอ๊ย!"

ไม่ใช่ว่าเป็นคนหัวโบราณ แต่งงานแล้วค่อยมีเซ็กส์ได้ เขาเองก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งถึงจะหล่อมากก็เถอะ แต่ก็เคยอยากลิ้มลองรสชาติที่ใครต่างบอกว่ามันโคตรของโคตรรู้สึกดี ทั้งฟังจากเพื่อนทั้งศึกษาภาคทฤษฎีกับหนังโป๊เอวีที่ดูทุกวัน แต่ที่ผ่านมาเจเลอร์กลับไม่ไว้ใจใคร หรือ จริงจังกับใครจนอยากลองเรื่องนี้อย่างจริงจังเลยสักคน

"ไอ้เจย์จะได้เสียซิงก็คราวนี้แหละ"

ยกเว้นเสียแต่คนพี่ที่เขาเฝ้าถามใจตัวเองทุกครั้งว่าถ้าเป็นคนนี้ยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปง่ายแค่ไหน ซึ่งคำตอบก็ชัดเจนมาตลอดว่าเขายอมเธอหมดทุกๆ อย่าง ต่างจากคนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิง แต่อย่างว่าแหละเธอมองเขาเป็นแค่น้องชาย ที่ไม่เคยชายตามองหรือสนใจเป็นอย่างอื่นเลย ปล่อยให้เขาใช้ใบหน้า เรือนร่างของเธอในจินตนาการช่วยตัวเองเพื่อระบายใคร่มานานหลายปีตั้งแต่ปีหนึ่งยันตอนนี้ โอ๊ยแอบน่ากลัว!

"ตอนนี้พี่แม่งโคตรสวย โคตรเอ็กซ์ เพอร์เฟควะ"

ยอมรับว่าที่ผ่านมาเธอคนนี้คือนัมเบอร์วันในใจเพียงคนเดียวมาตลอด ยิ่งพอมาเจอกันในรอบปีกว่าที่ไม่ได้เจอพี่สาวยิ่งร้อนแรงกับจิตใจเขาแทบระเบิดออกมาเต้นอยู่ภายนอก เธอดูโตเป็นผู้ใหญ่ ดูละมุนละไมหาที่ติแทบไม่ได้ และมันใช่เลย ตรงสเปคเขาทุกๆ อย่าง ตรงยิ่งกว่าตรงเสียอีก นึกได้ก็ยิ้มไปด้วยความเขินอายจนแก้มแดง หูแดงขึ้นมาทันทีเมื่อนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรกับลูกพลัมออกไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

"ก็พูดจริงๆ อะ โคตรอยากลองกับพี่เลย ทนอีกนิดนะจูเนียร์ เดียวก็ได้สัมผัสพี่ทุกตารางนิ้วของพี่สาวแล้ว"

เอาจริงไอ้ลูกหมาตาดำ แต่โคตรหล่อนี่น่ากลัวมาก ต่อให้อะไรมาฉุดก็เอาเจเลอร์ไม่หยุดในชั่วโมงต่อจากนี้ไป เมื่อฟ้าเปิดทางให้จะรออะไรละลุยต่อไป คนดื้อรั้นอย่างน้องเมื่อได้โอกาสก็ตั้งใจเอาไว้จะทำทุกอย่างให้คนพี่เป็นของเขาให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไรก็ตาม

"ส่องไอจีดีกว่า"

นิ้วยาวเร่งกดฟอลโล่ไอจีคนพี่ไป ในขณะที่สายตาคมยังคงไล่สำรวจประวัติการทำงานของเธอที่มันโคตรๆ ของโคตรจะบังเอิญเลยที่ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล WHO

"ฟ้าถ้าหยุดแกล้งกัน และส่งพี่พลัมมาแบบนี้นะ...รักฟ้าตายเลย งื้อ"

ความเมาะแมะของหมาน้อย ถึงจะโตแค่ตัว แต่นิสัยยังคงเป็นเด็กที่สุดแสนจะน่ารักน่าเอ็นดู ใครเห็นจะอดใจไม่อยากขย้ำน้องสุดหล่อคนนี้ไหวละจริงไหม!

เช้าวันต่อมา

โรงพยาบาล WHO

ความบิดตัวบิดใจไปกับความคิดและจินตนาการของตนเองเมื่อคืน ก็ต้องถูกสมองอันน้อยนิดเบรกเรื่องของคนน้องแช่ฟรีซเอาไว้ แต่สายตาเห็นแหละว่าเจเลอร์ฟอลโล่ไอจีมา แต่ด้วยความเร่งรีบขึ้นบีทีเอสไปทำงานให้ทันก่อน 8 โมง จนไม่ได้สนใจใคร รวมถึงกดฟอลโล่น้องกลับไปด้วย กระทั่งหางตาหันไปเห็นใบหน้าหล่อ ขาวใส ออร่าพุ่งของใครบางคนโผล่มานั่งจ้องมองเธอเองอยู่ที่ตัวโซฟารับรองแขกที่หน้าแผนกในเวลา 11.30 นาที เป๊ะขนาดนี้ ดึงสายตาพี่สาวรีบหันกลับไปมองโดยอัตโนมัติ

"อะ อ้าว มาทำอะไรอะ?"

"ผมมาเยี่ยมเพื่อนอะ"

ด้วยความตกใจที่หันไปมองเต็มสองตาและเป็นเจเลอร์จริงๆ ที่นั่งยิ้มแป้นให้เธออยู่ตรงนั้น ในขณะที่เธอแจกยาก่อนอาหารเสร็จ แต่ด้วยความคุ้นเคยและรู้จักกันดีเธอจึงเดินเข้าไปทักคนน้องด้วยความแปลกประหลาด เมื่อหัวใจทั้งดวงกำลังเต้นสั่นไม่ต่างอะไรกันกับเขาเช่นกัน

"อ้าวเหรอ? ห้องไหน?"

"807 ครับ"

ใบหน้าสวยพยักหน้างึกงักให้เขา พลางขมวดคิ้วนึกถึงคนไข้ห้องนี้ในความทรงจำเมื่อตอนเช้าที่เธอรับเวรต่อจากเวรดึกว่าจะเป็นใคร ทิ้งโอกาสให้สายตาคมไล่มองตามใบหน้าสวยหวานสะอาดสะอ้านกับชุดพยาบาลสีขาวแขนยาว กระโปรงทรงเอยาวถึงใต้เข่า กับรองเท้าสีขาวที่คุ้นตา ไม่ว่าจะมองกี่ทีก็ดูไม่น่าเบื่อ ยิ่งมองยิ่งเป็นลุคที่สวยและดูดีโคตรจะเพอร์เฟคเอาเสียจริงๆ จนหาที่ติให้หัวใจดวงนี้ของเขาเต้นสั่นน้อยลงไม่ได้

"ไม่รู้เลยว่าพี่ทำงานที่นี่ บังเอิญจังเลยครับ"

รอยยิ้มจางส่งให้พยาบาลสาว แม้ในจะนึกคิดขำตัวเองว่าความบังเอิญคือความจงใจของเขาเองต่างหาก ที่ส่องไอจีเขาจนรู้ว่าพี่สาวทำงานที่นี่ จึงทำทรงตีเนียนมาเยี่ยมเพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่สิบปีไม่ว่างไปเจอเพื่อนเลยสักครั้ง กระทั่งเอามาล่อสาวได้สำเร็จ กับความเจ้าเล่ห์ของคนใจบาปที่มาพร้อมกับความบังเอิญที่ไม่มีอยู่จริง

"แล้วได้รถคืนยังอะ?"

ใบหน้าหล่อพยักหน้าให้เพียงสักครู่เดียว แต่ทว่าทั้งดวงตายังคงจ้องมองคนพี่ไม่ลดละสายตา แถมเพิ่มเลเวลความจริงจังขึ้นไต่ในระดับพันอัพอีกต่างหาก

"ไว้ค่อยคุยกัน พี่ทำงานก่อน"

พี่สาวทนกับสายตาที่มองเธอแปลกไป กับความดุดันและจริงจังนั้นไม่ไหว จึงขอตัวกลับไปทำงานของตัวเองต่อ แต่ด้วยความใจง่าย ไม่วายหันไปมองน้องที่ยังคงมองตัวเองจนรู้สึกอึดอัด ราวกับถูกจ้องจับผิดเวลาทำงาน

"บังเอิญงั้นเหรอวะ? บังเอิญถี่ไป"

คิ้วเรียวบางขมวดเข้าหากัน พลางบ่นพึมพำกับตัวเองถึงความบังเอิญที่มันถี่ไปบ่อยเกินกว่าความเป็นจริง ถึงความเป็นจริงจะเป็นแบบนั้นก็ตาม แต่ทว่าด้วยเนื้องานที่กำลังวุ่นวายช่วงกลางวันทำให้ลูกพลัมไม่มีเวลามาคิดอะไรไร้สาระ และไม่ได้หันไปสนใจเขาอีก ครันสถานการณ์ความวุ่นวายในแผนเริ่มดีขึ้น ดวงตากลมจึงหันกลับไปมองยังโซฟารับแขกกลับไม่เจอน้องเช่นเคย

"คงกลับไปแล้วมั้ง"

เมื่อยังมีงานอื่นๆ ที่ต้องทำ เธอจึงรีบสะบัดความคิดที่ค่อยแย้งขึ้นมาในจิตใจออกไป รีบผสมยาฆ่าเชื้อใส่ขวดน้ำเกลือขนาดเล็กเพื่อนำไปฉีดให้กับคนไข้ห้อง 807 ตามเวลาที่รันเอาไว้ เพื่อให้คนไข้ได้รับยา ได้ตรงตามเวลาเป๊ะๆ

807 Room

"พี่พลัม!"

"อ้าว พี่นึกว่ากลับไปแล้วเสียอีก

"พี่มองหาผมเหรอ?"

รอยยิ้มกว้างส่งให้คนพี่ ในใจเต้นสั่นเมื่อคิดว่าพี่สาวมองหาตัวเองเพราะในใจกำลังคิดถึงกัน แต่ทว่ากลับถูกโรงไฟฟ้าช็อตลงกลางใจ เมื่อลูกพลัมตอบกลับมา

"เปล่า! แค่หันมาไม่เจอนั่งอยู่ตรงนั้น พี่ก็นึกว่ากลับไปแล้ว"

"เฮ้ย! มึงรู้จักคุณพยาบาลด้วยเหรอวะ?"

เสียงท้วมของไลก้าที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง พร้อมกับสายน้ำเกลือระโยงระยางเอ่ยถามเพื่อนขึ้น เมื่อเห็นถึงความสนิทสนมกันมากเกินกว่าจะเป็นคนรู้จักกันในฐานะญาติ หรือคนไข้ของที่นี่

"เพื่อนพี่รหัสกูอะ"

ดวงตาตี๋ของคนไข้หนุ่มร่างท้วมจ้องมองหน้าเพื่อนและใบหน้าสายของพยาบาลสาวที่กำลังจัดแจงอุปกรณ์ ปล่อยยิ้มหวานระเรื่อ ก่อนจะปรายตาหันมามองหน้าหล่อของคนสุดแสนจะเจ้าเล่ห์ที่มองคนพี่ตาแทบหลุดออกมากองอยู่ที่พื้น ต่อให้ไลก้าจะหลับตามองก็ดูออกว่าไอ้หน้าหล่อตาดำลูกหมานี่กำลังอยากกินคนพี่ตัวแทบสั่น

"ผมเห็นคุณพยาบาลทำงานตั้งแต่เช้า แบบนี้เลิกงานกี่โมงครับ?"

"2 ทุ่มเลยค่ะ"

"โห่! 12 ชั่วโมงเลยเหรอครับ?"

ใบหน้าสวยหวานเร่งพยักหน้าให้ไลก้า พร้อมกับยิ้มจางๆ ในขณะที่กำลังงุ่นง่านกับการต่อสายยาฆ่าเชื้อเข้าไปในสายน้ำเกลือขอร่างท้วม

"เดี๋ยวให้ยาฆ่าเชื้อไว้ประมาณ 1 ชั่วโมง ถ้าหมดก่อนสามารถกดออดเรียกพยาบาลมาเอาออกให้เหมือนเดิมนะคะ"

"ครับ ขอบคุณครับ"

ลูกพลัมส่งยิ้มให้ด้วยท่าทางเป็นมิตร และใจดี ก่อนจะปรายตาหันไปมองน้องที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองเธออยู่ที่โซฟาหนาของตัวโรงพยาบาล ก่อนจะขอตัวเดินออกจากห้องไป

"นี่ใช่ไหมเหตุผลที่มึงทำทรงมาเยี่ยมกูที่โรงพยาบาลเนี่ย แหมไอ้สัตว์กูนัดไม่รู้กี่ครั้งไม่เคยว่าง ไอ้กูก็นึกว่าเป็นห่วงเพื่อนที่ไหนได้มาม่อสาว ไอ้ฉิบหาย!"

ก็มันคือความจริงจะให้คนอย่างเจเลอร์ปฏิเสธเพื่อนไปก็คงไม่ใช่ เพราะทุกอย่างที่ไลก้าพูดคือเรื่องจริงยิ่งกว่าในละคร คนหล่ออย่างเขาทำได้เพียงนั่งยิ้มกรุ้มกริ่มเงียบๆ พลางยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาและสีหน้าที่เป็นคำตอบแทน

"รู้แล้วก็จัดการซะ เขาเลิกงาน 2 ทุ่ม อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว"

"ขอบใจวะเพื่อน"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าหล่ออีกครั้ง ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงไปหยุดอยู่ที่หน้าต่าง กดสายตาคมจ้องมองออกไปนอกตัวตึกเพื่อชมวิวตึกสูงที่รายล้อมตัวของโรงพยาบาลเอาไว้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อสมองกับหัวใจรวมแปะมือกันสร้างแผนการรวบรัดตัดตอนพี่สาวให้เป็นของเขาให้เร็วขึ้น

Talk

น้องมันเอาจริงวะ งานนี้พี่สาวจะรอดหรือจะร่วง ต้องลองสักตั้งป่ะ