ตามติดชีวิตเป็นเงา

1 ชั่วโมงผ่านไป

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งพิธีเปิดสายรหัสของคณะจบลง เพื่อนสาวหล่อก็ยังคงวุ่นวายกับสายรหัสตัวเองปล่อยให้เพื่อนสาวอย่างลูกพลัมนั่งรอที่ม้านั่งอีกมุมหนึ่งของตัวตึกเงียบๆ คนเดียว ความสวย และความออร่าของเธอ แม้จะดึงดูดสายตาหนุ่มๆ ในคณะหลายคนที่ตั้งใจจับจ้องมองและทอดสะพานมาที่เธอหลายคู่แต่แม่ปัดตกทุกคน เพราะเป็นกลไกป้องกันอาการกำเริบ ลูกพลัมได้เพียงแต่หาจุดโฟกัสอยู่ที่หน้าจอไอแพดแทน เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

"อะแฮ่ม!! ไหนบอกวันนี้ไม่อยากออกไปไหนไงครับ?"

"อ๊ะ!"

แต่แล้วความซวยก็ย่างก้าวเข้ามาใกล้กันอีกจนได้ เมื่อเสียงที่คุ้นหูกับคนที่คนที่คุ้นเคย หรือไม่ใช่เริ่มไม่แน่ใจแล้วตอนนี้! อย่างหนุ่มฮอตสุดหล่อเดือนคณะของชั้นปี 4 ตั้งใจกระแอมข้างๆ ใบหูของเธอจากด้านหลัง ทำให้ร่างเล็กที่กำลังจดจ่ออยู่ที่หน้าจอไอแพด สะดุ้งตัวโยกด้วยความตื่นตกใจ รีบหันกลับไปมองเจ้าของเสียงนั้นด้วยท่าทางหงุดหงิด

"ไม่ตอบละครับคนสวย?"

ความตกใจและความน่าอึดอัดใจ ใบหน้าสวยรีบหันกลับมาที่หน้าจอไอแพดอีกครั้ง ก่อนที่เสียงของคนน้องจะแทรกขึ้นข้างใบหู และใกล้มากยิ่งขึ้นจนได้กลิ่นตัวหอมๆ ของเจเลอร์ คนพี่ที่ทนต่อความยั่วยวนและกวนตีนของคนน้องไม่ไหว รีบกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัว แต่ด้วยความเดือนคณะสุดฮอต และสาวสวยอย่างเธอ จึงทำให้สายตาของสาวๆ และหนุ่มน้อยใหญ่ในคณะจับจ้องมองมาที่ทั้งคู่กันเป็นตาเดียว

"บังเอิญจัง! เจอกันทุกวันเลยครับ"

"บังเอิญบ่อยไปปะ?"

"อะไรนะครับ?

"เฮ้อ!"

เสียงถอนหายใจม้วนใหญ่พ่นออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของคนพี่ ที่กำลังแสดงสีหน้าออกมาด้วยความน่ารำคาญใจตัวเอง ที่มันดันเต้นสั่นเมื่อเจอหน้าลูกหมาตาดำตัวนี้อีก ก่อนจะเงียบไม่ตอบคำถามของเจอเลอร์และรีบเก็บไอแพด รวมถึงมือถือใส่กระเป๋าตั้งท่าจะลุกเดินหนี

"เดี๋ยวดิพี่สาว"

นิ้วยาวเร่งกดบนตัวของลูกพลัม บีบบังคับให้นั่งลงที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนเช่นเคย ไม่พอไอ้หน้าหล่อยังจะนั่งลงข้างๆ ใกล้ๆ กัน ด้วยการหันหน้าเข้าหาลำตัวของลูกพลัมใกล้ จนแทบจะสิงร่างพี่สาวแทนเงาเขาเสียแล้ว แต่ที่ทำให้พี่สาวตกใจเพราะการนั่งของน้องมันช่างล่อตีนเสียเหลือเกิน ไม่พอยังล่อสายตาหลายคู่หันมามองกันมากกว่าเดิมอีก

"เธอจะทำอะไร?"

"เปล่านิ"

"นั่งให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม คนอื่นเขามองกันใหญ่แล้วปะ"

สีหน้าท่าทางจริงจังของคนพี่ ทำให้เจเลอร์รีบหันมองซ้ายขวา รอบๆ ตัวก็เห็นว่าน้อง ๆ หลายคนตั้งใจมองมาที่ทั้งคู่กันจริงๆ ด้วยความที่เขาเป็นถึงเดือนคณะ และโคตรจะฮอตขนาดนั้นไม่แปลกที่จะตกเป็นเป้านิ่งได้ง่ายขึ้น

"โอเค!"

ไม่ใช่ว่าแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากเท่าไหร่หรอก เขาแค่แคร์ความรู้สึกของพี่สาวที่นั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ตรงหน้านี้มากกว่า เพราะใจมันรักมากตั้งนาน เรื่องอาการบางอย่างของเธอเขาเองก็พอจะรู้อยู่บ้าง เลยไม่อยากให้เธอตกอยู่ในความอึดอัดใจเท่าไหร่ จึงรีบลุกขึ้นเปลี่ยนท่านั่งใหม่ และนั่งลงข้างเธอในตำแหน่งเก้าอี้อีกตัว

"พี่บล็อกไอจีเค้าทำไม?"

"เค้าไหน?

"เค้านี่ไง?"

นิ้วยาวชี้เข้าหาตัวเอง พร้อมกับอมยิ้มกรุ้มกริ่มให้พี่สาวด้วยท่าทางออดอ้อนออเซาะเหมือนลูกหมาชิวาวาตาดำๆ สุดบ้องแบ๊ว ที่อ้อนขอกินนมขวดจากเธอ

"มันเป็นสิทธิ์ของพี่จะบล็อกใครหรือไม่บล็อกใครก็ได้"

"เอ้า! อะไรวะ แล้วจะให้ติดต่อพี่ยังไง?"

น้ำเสียงหนักแน่น กับคิ้วหนาที่เร่งขมวดเข้าหากัน จ้องมองหน้าของลูกพลัมด้วยความไม่พึงพอใจสุดๆ กับคำตอบของเธอ

"แล้วธุระอะไรที่เธอต้องมาติดต่อพี่ไม่ทราบ?"

"เอ้า! เรื่องที่เราคุยกันไว้ไง เค้ารอให้พี่ไฟเขียวอยู่นะ"

เปลี่ยนไปไวยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสี เมื่อกี้ยังหน้ามุ่ยอยู่เลย แต่ตอนนี้ยิ้มร่าเหมือนคนบ้า ที่พึ่งฟื้นจากการเมากัญชามาก็ไม่เชิง

"เฮ้อ!"

"นะงับ"

"งั้นดูนี้สิ"

ความรำคาญใจที่มีทำให้คนพี่รีบยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นสูงจับกรอบหน้าหล่อๆ ของคนน้อง ทว่าไอ้หน้าหล่อดันยิ้มตาเยิ้มด้วยท่าทางดีใจที่พี่สาวเอ็นดู แต่ไหงใบหน้ารีบหันขวับไปตามแรงหมุนของคนพี่กะทันหัน จนเอ็นคอแทบฉีก

"โอ๊ย!!"

"เห็นไหม?"

ใบหน้าหล่อถูกหมุนราวกับหัวตุ๊กตาบาร์บี้ ทำเอาเจ้าตัวถึงกลับร้องเสียงหลงออกมา แต่พี่สาวกลับไม่สนใจจับใบหน้าของน้องแพนหากลุ่มของสาวน้อย สาวใหญ่ที่นั่งอยู่ในตึกคณะอย่างกับกล้องมือถือ เพื่อให้น้องเห็นสิ่งแวดล้อมได้เต็มสองตาขึ้น

"เห็นแล้ว ทำไมอะ?"

"ก็มีผู้หญิงตั้งเยอะแยะที่สนใจในตัวเธอไง"

"แล้ว?"

"ไปสิ! ขอพวกเขาเลย แล้วอย่ามายุ่งกับพี่ โอเคปะ?"

นิ้วยาวรีบเร่งแกะมือพี่สาวออก รีบหันหน้ามาตีหน้ามุ่ยใส่พี่อีกตามเคย ไอ้คนหน้าหล่อยิ้มหน้าแป้นคนเมื่อกี้มันหายไปไหนไวจังวะ เหลือแต่หน้าหล่อที่ม้วนเข้าหากันยับ จนหาความหล่อไม่เจอ

"ไม่! เค้าอยากให้เป็นพี่ แค่...คนเดียว"

"ไม่ได้เว้ย บ้าปะเนี่ย พี่เป็นรุ่นพี่เธอและเป็นเพื่อนพี่รหัสเธอ จะมาทำแบบนี้ไม่ได้เข้าใจไหม?"

"ทำไมอะ?"

นั่นไงไอ้หน้าหล่อมันกลับมาอีกแล้ว นั่งยิ้มตาลอย หน้าหล่อๆ สลอนมีคำถาม เดี๋ยวมุ่ยเดี๋ยวยิ้มจนพี่สาวเริ่มสับสนใครกันวะที่บ้า น้องหรือเธอกันแน่

"พี่แก่กว่าเค้าแค่ปีเดียวเอง ทำไมแค่นี้ไม่ได้ งกเหรอ ขี้งกนะเราอะ"

คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นรอยยิ้มและสายตาสุดแสนจะเจ้าเล่ห์ของลูกหมาตาดำ ใครว่ามันบ้าบ้าง? มาขอให้พี่สาวช่วยสอนเรื่องใต้สะดื้อให้ แต่พอคนพี่ไม่ยอมกลับมาบอกว่าเธองก คนปกติดีที่ไหนจะไม่งก ไม่สิคนปกติที่ไหนเขาจะมาขอกันแบบนี้ต่างหาก มีแต่คนสติไม่เต็มแบบนี้แหละ หลุดเกินชีวิต

"โอ๊ย พูดไม่..."

"เฮ้ย! สุดหล่อของเฮีย ไหนบอกไม่ว่างไงวะ?"

ยังไม่ทันที่ลูกพลัมจะทันพูดประโยคนั้นจบ เพื่อนสาวสุดหล่อรีบกระเตงตัวเข้ามากอดต้นคอของน้องรหัสด้วยความสนิทสนม ตามประสาสายรหัสที่ค่อนข้างจะหลงตัวเอง และ สปอยกันเอาเองเหมือนสองคนนี้

"ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่ว่าง แต่มีบางคนบล็อกไอจีผมก่อน เลยว่างครับเฮีย"

พูดกับอีกคน ตาหันมามองอีกคนมันมีอยู่จริง และกำลังมีอยู่ตอนนี้ ตาจะเหล่ไปไหนก่อน? ไม่ค่อยอยากให้พี่รหัสตัวเองรู้เลยว่าใครคนนั้นหมายถึงใคร ถ้าไม่ใช่พี่สาวที่นั่งลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ อยู่ข้างๆ กันตรงนี้

"เฮ้ยไรวะ? ใครมันกล้าบล็อกไอจีเดือนคณะสุดหล่ออย่างน้องรหัสกู บอกมาเดี๋ยวเฮียจะจัดการให้"

ท่าทางขึงขังของมะเหมี่ยวทำให้เพื่อนสาวลอบมองบน เม้นปากคว่ำในความไม่ค่อยจะสปอยน้องตัวเองเลยสักนิดเดียว แต่มันดันสปอยกันมากจนเสียคน ตัวลอยชนเพดานตึกตายแล้วมั้ง ด้วยความสะอิดสะเอียนนิ้วเรียวรีบเก็บมือถือใส่ในกระเป๋าอีกรอบ พลางหันหน้าหนีไปทางอื่นแทนการทนมองคนน่ารำคาญของเพื่อนสาวหล่อไม่ไหว

"บอกมาไอ้สุดหล่อ"

ท่าทางของพี่สาวที่แสดงออกอดทำให้คนน้องเอ็นดูไม่ได้ แอบลอบขำออกมา ก่อนจะปรายตาหันไปมองหน้าของพี่รหัสตัวเองที่ยืนเท้าสะเอวอยู่เหนือหัวคนพี่ที่ใจปรารถนา

"เฮ้ยไอ้เจย์!! เรื่องแดกข้าวเอาไงวะ?"

และตามเคย ยังไม่ทันที่มะเหมี่ยวจะได้คำตอบ เพื่อนของเจเลอร์ก็ยกขบวนกันตามหลังไอ้หน้าหล่อนี้มา มิหน้ำซ้ำยังมายืนรายล้อมโต๊ะหินอ่อนที่ลูกพลัมนั่งอยู่ แถมยังจดจ้องมองหน้าเธอกันทุกคู่ เหมือนมันไม่เคยเห็นกันมาก่อนอะเอาจริง!

"ฉิบหายละ!"

เป็นไรมาปะเนี่ย ยิ่งมายืนมองกันแบบนี้ยิ่งเพิ่มความอึดอัดใจให้เธอทวีคูณขึ้น ถึงแม้จะเป็นน้อง ๆ ที่เธอรู้จักดีในฐานะเพื่อนของน้องรหัสเพื่อน แต่เล่นมานั่งจ้องมองกันแบบนี้คนพี่เริ่มเลิ่กลั่กจะทนไม่ไหวเหมือนกัน

"มึงกูว่ากูกลับก่อนดีกว่า มึงจะอยู่กับน้อง ๆ ไปก่อนก็ได้นะ"

ความกังวลกลัวอาการจะกำเริบ ถ้ายังอยู่ในสถานการณ์กดดันด้วยสายตาของหนุ่มๆ แบบนี้มีหวังทำเรื่องขายหน้าอีกแน่ ลูกพลัมจึงขอตัวกลับก่อนเพื่อลดโอกาสการก่อเกิดอาการไม่พึ่งประสงค์ นิ้วเรียวรีบคว้ากระเป๋าโดยไม่หันไปสนใจสายตาของใครทั้งนั้น

"เดี๋ยวดิวะ! มึงจะรีบไปไหน ไม่มีธุระไปไหนสักหน่อย"

"กูพึ่งนึกได้ว่าลืมถอดปลั๊กเตารีดน่ะ"

"จริงดิ?"

ทุกสายตายิ่งกว่าจับจ้องมองเธอหนักยิ่งกว่าเดิม สวนทางกับที่ตั้งใจเอาไว้เสียจริงๆ ในใจอยากหลบหลีกสายตาทุกคู่ แต่เหมือนยิ่งทำให้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาได้ง่ายขึ้น

"เออ!"

"อ้าวฉิบหาย! ไหม้หมดแล้วมั้งอีแก่ แก่แล้วเป็นงี้นะสมงสมองเลอะเลือน

มะเมี่ยวหันมาเอานิ้วจิ้มหัวเพื่อนสาว คนร่างเล็กกลับเอาแต่หลับตาปริบๆ ตามจังหวะการจิ้มของสาวหล่อ เมื่อคิดอะไรไม่ออก หัวใจดวงน้อยเริ่มสั่น ซึ่งเธอเองก็เข้าใจไม่ได้โกรธเพื่อนเลยสักนิด เพราะมะเหมี่ยวคงคิดว่าอาการที่เธอเคยเป็นน่าจะดีขึ้นมากๆ แล้ว และหนุ่มๆ ที่ยืนมองกันอยู่ก็มีแต่คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น แต่หารู้ไม่ว่าไอ้หน้าหล่อน้องรหัสตัวร้ายที่นั่งอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตรงนี้ต่างหากคือตัวอันตราย

"กูให้กลับไปถอดปลั๊กแล้วกลับมา วันนี้กูถือโอกาสเลี้ยงสายรหัส และพวกมึงเนี่ยยืนหัวโด่อยู่เนี่ย จะแดกข้าวไหม?"

"แดกสิเฮียนี่กำลังจะอ้อนวอนสุดหล่อเลยนะเนี่ย"

"เออคนอะไรหล่อฉิบหาย หล่อวัวตามควายล้ม หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อไม่พอสายเปย์อีกต่างหาก"

"เออแบบนี้สาวๆ จะไปไหนรอดครับป๋า"

"เออกูรู้แล้วว่ากูมันคนหล่อมาก ไม่ต้องอวยมากก็ได้น้องรัก"

ท่าทางกรุ้มกริ่ม ยิ้มตาหวานด้วยท่าทางพึงพอใจเอามากๆ จนตัวแทบจะลอยโหม่งเพดานตัวตึกแล้ว ที่โดนคิงเกอร์ และไตเติ้ลสปอยยับขนาดนี้ ไม่ต่างจากน้องรหัสเลยที่เอาแต่นั่งขำเพื่อนและพี่รหัสตัวเอง แต่สายตานั้นไม่วายหันมามองคนพี่สาวที่ยืนอยู่ไม่ห่างตา

"อีพลัมร้านที่มึงชอบแดกด้วย ไปถอดปลั๊กเตารีดซะแล้วมึงกลับมานะ นี่คือคำสั่งจากผัวหล่อเข้าใจไหม?"

"วันนี้เลยเหรอ?"

"เออ!"

"ไม่กลับมาได้ไหมวะ?"

เสียงกระซิบกระซาบข้างๆ ใบหูของมะเหมี่ยว เพื่อปฏิเสธเพื่อน เพราะตอนนี้รู้สึกอยากหาเซฟโซนและอยู่คนเดียวเงียบๆ สักที แค่เห็นสายตาน้องที่มองมายิ่งทำให้เธอแทบอยากจะมุดพื้นใต้ตึกคณะวิศวะหนีให้พ้นๆ ตา

"ไม่ได้! มึงต้องกลับมา"

"จะเสียงดังทำไมวะ?"

นิ้วเรียวเร่งตีไหล่เพื่อน อุตส่าห์กระซิบกระซาบให้ได้ยินกันแค่สองคนแล้ว แต่สาวหล่อยังมีหน้ามาแหกปากเสียงดัง ทำความลับหลุดให้หนุ่มๆ รู้กันหมดแล้วว่าคุยอะไรกัน

"เออน่า! เดี๋ยวกูจะแนะนำเหลนให้รู้จัก คนนี้กูจริงจังมาก"

"เฮ้อ!"

"งั้นเดี๋ยวผมพาพี่พลัมไปที่คอนโดเอง จะพากลับมาหาเฮียด้วยกัน"

"ไม่ได้!"

เสียงแปดหลอดดังแทรกขึ้น มีหรือคนพี่จะยอมให้ไปด้วย แค่ตอนนี้ก็รู้สึกวุ่นวายจิตใจมากพอแล้ว ขืนไปด้วยกันมีหวังเป็นประสาทตายก่อนที่ไอ้หน้าหล่อนี่จะเสียความบริสุทธิ์แน่ ๆ ไม่รู้มันเคลมไว้จะจริงแค่ไหนก่อน?

"เออ! ดีเหมือนกันเจเลอร์ เดี๋ยวอีแก่นี่มันเบี้ยว เฮีย ฝากด้วยนะน้องรัก คนสวยกูลุกแล้วไปละ"

"เฮ้ย!! อีมะเหมี่ยว!!"

เหมือนเสียงปรามเมื่อกี้ไม่มีกระทบจิตใต้สำนึกมะเหมี่ยวเลยสักนิด ทั้งพี่ทั้งน้องไม่ได้ดั่งใจลูกพลัมเลยสักคน ยังมีหน้ามาอนุญาตให้น้องรหัสติดสอยห้อยตามก้นต้อย ๆ เหมือนลูกเป็ดหน้าหล่ออีก มิหนำซ้ำมันยังมีหน้ามาฉีกยิ้มให้เธอด้วยท่าทางสะใจที่ความต้องการของพี่สาวเป็นศูนย์อีกต่างหาก

"ไม่ได้!!"

ต่อให้ห้ามน้องก็รั้นจะไปอยู่ดี ทั้งสายตาเจ้าเล่ห์ของเดือนคณะ ทั้งสายตาของเพื่อนเดือนคณะที่มองมาที่เธออีก นี่จะไม่ปล่อยให้คนพี่เป็นอิสระทางด้านจิตใจกันเลยหรือยังไง ความลนลานและความหงุดหงิดใจ เธอรีบเอ่ยคัดค้านน้องอีกรอบ และรีบก้าวขาขาวๆ เรียวยาวออกจากเก้าอี้ เร่งเดินหนีลูกเป็ดขี้หล่อตัวนั้นไปอย่างรวดเร็ว

Talk

ยิ่งหนี ยิ่งเข้าใกล้ นี่มันแค่จุดเริ่มต้นนะแม่ ตอนต่อไป มีเด็กอ้อนอยากขึ้นคอนโดพี่สาว5555