สายรหัสสุดหล่อ

เช้าวันต่อมา

Rrrrrrrrr!!

สายเข้า มะเหมี่ยว

มือถือสั่นสะเทือนที่หัวเตียงของเช้าวันเสาร์ที่แสนจะสุขสบาย ปลุกให้ลูกพลัมต้องแหกขี้ตาตื่นมาแต่เช้า เพื่อแบกความงัวเงียถ่างตาเปิดขึ้นมากดรับสายเพื่อนสาวหล่อของเธอ

"ฮัลโหลว่าไง?"

"อยู่ไหนวะ?"

"ห้องสิ จะให้ไปอยู่ไหน?"

ถามอะไรโง่ๆ อีกละ ไม่ให้อยู่ห้องจะให้ไปอยู่ที่ดาวอังคารหรือยังไง พูดแล้วก็นึกหงุดหงิดเพื่อนที่โทรกวนเธอแต่เข้าไม่พอ ยังมันสร้างความน่าโมโหให้อีก

"กูขอโทษทีค่ะ อีตัวมัม อีตัวอินโทรเวิร์ต"

"เฮ้อ! ไร้สาระ"

"เอ้า! แล้วยังไง ว่างเปล่าเนี่ย?"

ปลายสายยังไม่จบ ยังถามต่อแม้จะรู้ว่าเพื่อนสาวชัดเจนขนาดนั้นว่าไม่เอ็นจอยกับการชวนคุยในเวลานี้

"ไม่ว่างนอนอยู่ ไม่เห็นหรือไง?"

"เอาสาระสิ"

"มีไรวะ!!"

คนสวยตากลมตะคอกเสียงสวนกลับเพื่อนไป ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่มะเหมี่ยวยังคงไม่เอาเนื้อสักที มัวแต่ลุยน้ำอยู่ไม่จบไม่สิ้น ไม่ได้เรื่องได้ราว อะไรกับเขาสักอย่าง

"จะชวนไปเซอร์ไพรส์เหลนรหัสหน่อย วันนี้วันเปิดสาย"

"ไม่ใช่ธุระ"

"เอ้า! น่านะ เมียจ๋า"

ไม่ใช่แค่น้องรหัสเท่านั้นที่โดดช็อตด้วยไฟฟ้าแรงสูง พี่รหัสตัวดีที่เป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่อนุบาลก็ไม่เว้น ก็คนมันไม่อยากออกไปไหน อยากอยู่เงียบๆ คนเดียวเมื่อไหร่เพื่อนจะเข้าใจกันเสียที

"ไม่ใช่ผัวกู"

"เออน่ะ! อีชะนีแก่"

"ขี้เกียจ"

คำตอบเสียงดังฟังชัดเจน ซึ่งมะเหมี่ยวก็ได้ยิน แต่ด้วยความไร้เพื่อน ไม่มีใครว่างเท่าลูกพลัมอีกแล้วในชั่วโมงนี้

"กูไม่มีเพื่อนไป เถอะอีพลัม"

"อีทอมแก่! มันใช่ธุระกงกรรมกงเกวียนอะไรของมึงถามก่อน มันควรจะเป็นพี่รหัสปีสองนู้น เสือกนะมึงเนี่ย"

"คริคริ มีความสุขว่ะ โดนเมียด่า"

ความสุขของเพื่อนที่เห็นเธอบ่น นี่สิถึงจะเรียกว่าลูกพลัมตัวจริงเสียงจริง ตื่นจากงัวเงียเกือบเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์

"ไม่ไปอะ มึงไปชวนอีญาญ่าเลย"

"มันไม่ว่าง"

"อีกี้?"

"มึงอะว่างสุดแล้ว"

"บอกเหตุผลมาสิทำไมมึงต้องไปเสนอหน้าด้วย?"

ความคับข้องใจที่ลูกพลัมอยากจะรู้ ตั้งแต่วันเลี้ยงส่งรุ่นพี่ของคณะวิศวะในวันนั้นแล้ว รู้สึกว่าเพื่อนสาวหล่อจะสนใจในสายรหัสตัวเองและอยากเข้าไปในมหาลัยบ่อยไป ถ้าไม่ใช่ติดใจสาวบางคนอยู่แน่ ๆ

"เหลนกูสวย และน่ารักมาก อิอิ"

"กูว่าแหละ"

"ตกลงนะ"

"เดี๋ยว! อีมะเหมี่ยว"

ต่อให้ปฏิเสธไปไม่รู้กี่ครั้ง แต่ด้วยความตั้งใจของสาวหล่อ คงต้องลากเธอไปด้วยอยู่ดี แต่แค่อยากจะถามให้แน่ใจว่าวันนี้จะไม่ซวยบังเอิญเจอน้องรหัสตัวดีของเพื่อนสนิทอีก

"อะไรอีก?"

"ใครไปบ้าง?"

จะให้ไปด้วยก็ขี้เกียจแหละ แต่เพื่อนขอก็ต้องไป ก่อนจะตกลงไปในใจก็อยากรู้ว่าจะเจอใครบางคนที่เธอไม่อยากเจอ ถ้าเป็นสมัยก่อนก็คงไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้มันชักจะเยอะจนเกินเยียวยาแล้วปะ

"ทั้งสายรหัส"

"งั้นกูไม่ไป"

ตู๊ดดดด!!

แน่นอนว่าชัดเจนพอแล้วไม่จำเป็นว่าเธอจะต้องสืบความยาวสาวความยืดต่อให้ปวดประสาท เมื่อรู้แล้วว่าวันนี้ถ้าไปต้องเจอไอ้ลูกหมาหน้าหล่อสุดกวนตีนคนนั้นด้วยอย่างแน่นอน ตัดสินใจเด็ดขาดไม่ไปด้วยดีกว่า รีบตัดสายมะเหมี่ยวขอนอนเปิดแอร์เล่นๆ ให้เปลืองค่าไฟอยู่ห้องแทนยังสบอารมณ์มากกว่าอีก

Rrrrrrrrr!!

สายเข้า มะเหมี่ยว

สาวหล่อโทรกลับมาอีกรอบด้วยท่าทางหงุดหงิดที่เพื่อนสาวเจ้าอารมณ์ สุดจะโลกส่วนตัวสูงคิดจะเทกัน ทั้งที่คุยกันเอาไว้เป็นมั่นเป็นหมอกแล้วก่อนหน้านี้

"อีเหี้ย อะไรของมึงเนี่ย? มึงตกลงกับกูแล้วนะเว้ย"

"กูตกลงกับมึงตอนไหนกูถามหน่อย? อีแก่"

"เอ้า! ก็... เอ่อวะ"

คิดไปคิดมาก็ยังไม่ตกลงอะไรจริงจังนี่หว่า แต่ไม่มีทางที่มะเหมี่ยวจะปล่อยให้เพื่อนเทตัวเองได้ง่ายๆ แน่นอนเมื่อลูกพลัมคือความหวังเดียว และความหวังสุดท้ายที่จะมีเพื่อนเข้าไปในมหาลัย เพื่อม่อสาวด้วยอีกคน

"ไปหน่อยนะเมียจ๋า สุดสวยของมะเหมี่ยว"

"เฮ้อ!"

รู้ทั้งรู้ว่าสวยก็พร่ำบอกกันอยู่ได้ มาไม้นี้มีหรือที่ลูกพลัมจะไม่ไปด้วย ใครว่าสวยเป็นไม่ได้ใจง่ายตามเคยจนเสียนิสัย

"เฮ้ย! กูพึงอ่านไลน์น่าจะมีแค่กูกับเหลนปีสอง ที่เหลือไม่ว่าง"

"แน่ใจ?"

คำถามทวนกลับเพื่อความแน่ใจ ถึงใจจะนึกถึงใบหน้าหล่อๆ นั้นแต่ก็ไม่อยากจะเจอหรือต่อปากต่อคำกับน้องอยู่ดี

"เออ! แล้วมึงจะกลัวอะไรวะ สายรหัสกูมึงก็รู้จักดีทุกคน แดกเหล้าก็เคยไปแล้วปะ?"

"มึงก็รู้กูไม่ชอบคนเยอะ เยอะมากๆ อาการกำเริบทำไง?"

นอกจากใจที่ขี้เกียจแล้ว ในใจก็กังวลเรื่องอาการของตนเอง เมื่ออยู่ในที่คนเยอะๆ ถึงแม้จะควบคุมอาการได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่อยากประมาท เพราะเมื่อไหร่ที่มันกำเริบขึ้นมา คนที่เดือดร้อนคือคนที่อยู่รอบข้างที่ต้องหามส่งโรงพยาบาลกันให้ขวับ

"เออ! โรคประสาท"

"เอ้า! อีนี่เดี๋ยวไม่ไปด้วยนะ"

"โอ๋ๆ คนสวยของสุดหล่อ หล่อมากๆ หล่อจนไม่มีใครหล่อเกินกูไปแล้วในโลกใบนี้"

"หล่อเชี่ยไรของมึงวะ? นึกว่าไก่แจ้"

"อะไรนะ?"

"เปล่า"

เนี่ยทั้งพี่ทั้งน้องสายรหัสนี้ไม่เคยยอมใครจริงๆ เรื่องหลงตัวเอง อีกคนก็สาวหล่อขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ไทป์เสี่ยสายเปย์ เปย์เขาไปทั่ว บ้านมันรวยอะนะ ส่วนอีกคนก็เดือนคณะสุดหล่อสายเมาะแมะ ฟ้าก็ช่างบันดาลให้เกิดมาเกี่ยวข้องกันได้เหมาะสมและถูกคอกันดีจริงๆ

"รีบแต่งตัวอีก 5 นาทีเจอกัน"

"เจอไรยังไม่อาบน้ำเลย"

"เออกูไปรอบนห้อง"

"เฮ้อ!"

นอกจากจะฮอตพอๆ กันแล้ว เรื่องบีบบังคับก็ใช่ย่อยยังไม่เป็นสองรองใคร อยู่ด้วยกันบ่อยจนนิสัยไหลรวมกันเกินจะเยียวยาสองพี่น้องคู่นี้ เล่นเอาคนอย่างลูกพลัมถึงกลับลอบมองบนหลายๆ ต่อหลายรอบด้วยความเอือมระอาไปตามๆ กัน

มหาวิทยาลัย RU

ท่ามกลางแดดร้อนในเวลาสิบเอ็ดโมงในรั้วมหาวิทยาลัย สองร่างเดินลงจากรถยนต์ BMW คันหรูของสาวหล่อใจป๋า พลางหอบหิ้วของขวัญ และช่อดอกไม้ขนาดใหญ่เดินเข้ามาในตัวตึกคณะวิศวกรรมที่ตนคุ้นเคย พร้อมกับสาวสวยศิษย์เก่าคณะพยาบาลเดินตามก้นต้อย ๆ มาด้วยท่าทางเบื่อหน่าย และขัดหูขัดตากับทรงผม และท่าทางของสาวหล่อ

"กูเบื่อคนบ้านรวยแบบมึงจริงๆ เลยวะ แม่งจบแล้วเกาะพ่อแม่แดกไม่ยอมทำการทำงาน ชีวิตนี้ว่างตลอด ว่างเกินไป"

"บ่นอยู่ได้ รำคาญวะอีแก่"

"เอ้าอีนี่! เดี๋ยวกูตบทรงผมไก่แจ้หลุดเลย เดี๋ยวเหอะ เป็นคนบีบบังคับกูมาอย่ามาสะเออะทำรำคาญกูอีก"

นิ้วเรียวยกขึ้นเท้าสะเอว จ้องมองเพื่อนด้วยสายตาสุดแท้จะเบื่อหน่าย มีหน้ามากันอีกทั้งที่ลูกพลัมคืนคนที่มีบุญคุณกับมันแท้ๆ

"พูดมาก ถือสิ!"

มะเหมี่ยวเร่งมือโยนดอกไม้ช่อใหญ่ให้เพื่อนสาว ถือเอาไว้ รีบจัดแต่งทรงผมให้ดูดีหล่อเท่ไว้ก่อน เพื่อล่อสาวน้อยสาวใหญ่ที่ใจปรารถนา แต่ทว่าดวงตากลมของลูกพลัมเหลือบมองบนอยู่ใกล้อยู่สิบตลบ พร้อมกับทำหน้าทำตาสุดจะรำคาญเพื่อนมาก

"นี่กูถามจริงเพื่อนมึงไม่มีใครว่างสักคนเลยเหรอว่ะ?"

"มีผัวหมดแล้ว ที่ไม่มีก็ทำงานเขาไม่มากันหรอก"

"เออนั่นสิ แล้วมึงมาทำไมก่อน?"

ใจจริงก็อยากจะด่าเพื่อนอีกสักยก แต่ก็สงสารที่ไม่มีเพื่อนคบต่อ เพราะคนไม่เอาการเอางานเกาะพ่อแม่กินไปวันๆ เลยไม่มีเพื่อนว่างอยากมาเสวนาด้วยกับสาวหล่อคนนี้

"มึงนี่มันแก่ไม่จำจริงๆ"

"เอ้า!"

พูดจบมะเหมี่ยวก็กระชากช่อดอกไม้ออกจากมือของเธอ เร่งเท้าเดินหนีตัวลอยไป ทิ้งให้ลูกพลัม ยืนเท้าสะเอวมองดูเพื่อนเดินตัวปลิวไปด้วยความหมั่นไส้ อยากหยุมทรงผมไก่แจ้ให้เสียทรงสักที แต่ก็อดสงสาร อุตส่าห์เซตมาตั้งนานตั้งแต่คอนโดจนถึงมหาวิทยาลัย ก็ไม่ยักจะพอใจ

Talk

สปอย ตอนต่อไปลูกหมากำลังจะจู่โจมพี่สาว เตรียมมือขึ้นตั้งรับไว้ให้ดีนะสุดสวย อย่าเผลอบ่อย เดี๋ยวได้ผัวเป็นวิศวะนะ