6ไปให้พ้น

Chapter 6

“หลบไปอีผึ้ง! กูจะไปจัดการมัน กูจะพามันไปลากตัวพ่อของเด็กในท้องมันมารับผิดชอบ” ทองประกายเข้าไปจิกหัวลูกสาวแล้วฟาดฝ่ามือใส่อย่างโมโห

“ตกลงมึงท้องกับใคร กับไอ้เด็กคนนั้นใช่ไหม มึงบอกกูสิอีพราว” ทองประกายแผดเสียงดังลั่น

“แม่ หยุดนะ! แม่พราวเจ็บ”

“มึงไปกับกูเดี๋ยวนี้อีพราว ไปหาพ่อเด็กในท้องมึง มันต้องรับผิดชอบ”

“เขาไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว เขาไม่มารับผิดชอบพราวหรอก” พราวนภาเสียงเครือ เธอบอกเลิกเขาแล้ว เขาจะมาสนใจในเรื่องนี้หรือเปล่า

“มึงไปกับกูเดี๋ยวนี้!” คนเป็นแม่ลากลูกสาวไปที่ถนนหน้าบ้าน โดยมีน้ำผึ้งวิ่งตาม

“น้าทองค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากับพราวนะคะ ยังไงเด็กในท้องก็หลานน้าทอง ถ้าน้าทองทำอะไรรุนแรงกับพราว มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย”

“มึงรู้จักบ้านไอ้ผู้ชายที่มาติดพันลูกกูไหมผึ้ง?”

“เอ่อ…น้าทองคะ” น้ำผึ้งอึกอัก

“บอกน้าเดี๋ยวนี้!” ทองประกายส่งสายตาคาดคั้นน้ำผึ้ง จนเธอต้องพยักหน้าเอ่ยอย่างจำยอม

“ผึ้งรู้ค่ะ”

“งั้นพาน้าไป!”

“แม่คะ! พราวว่าเราพูดกันดี ๆ ดีกว่า”

“ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ใครมันทำผิด มันก็ต้องรับผิดชอบ” ทองประกายเอ่ยอย่างโมโห แม้ที่ผ่านมานางจะไม่ได้ดูแลลูกสาวดีเท่าที่ควร แต่ในเมื่อมันเกิดเรื่องงามหน้า คนที่เป็นต้นเรื่อง ก็ต้องรับผิดชอบ

บ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนื้อที่ประมาณสิบไร่ ทองประกายลงจากรถ มองบ้านหลังใหญ่อย่างตื่นเต้น จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ใช่ มันควรเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า เพราะมันใหญ่โตมโหฬาร สวยงามตระการตา

“นี่บ้านแฟนนังพราวเหรออีผึ้ง?”

“ใช่ค่ะน้าทอง พี่ไคเลอร์เป็นลูกชายคนโตของบ้านนี้”

“ผัวมึงรวยขนาดนี้ มันต้องรับผิดชอบมึงกับลูก”

“แต่พราวกับพี่ไคเลอร์เลิกกันมาเกือบสองเดือนแล้วนะแม่ เขาจะมารับผิดชอบเหรอ”

“เลิกแล้วก็ช่าง ในเมื่อมึงท้องมันก็ต้องรับผิดชอบ แต่ถ้ามันไม่ยอมรับผิดชอบจริงๆ มันก็ต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูลูกให้มึง!”

“แม่” พราวนภาไม่อยากจะเข้าไปข้างในแม้แต่น้อย แต่แม่ของเธอกดกริ่งแล้วให้สาวใช้ไปเรียนคนในบ้านว่าเธอมีเรื่องจะคุยด้วย

กว่าประมุขของบ้านจะยอมให้เข้าไปในบ้านก็บ่ายคล้อย พอเข้าด้านในทองประกายก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านถูกตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ในบ้านล้วนแต่ราคาแพง ตั้งแต่เกิดมา ทองประกายไม่เคยได้สัมผัสสิ่งของราคาแพงแบบนี้เลย แค่ได้เห็นมันก็ช่างเป็นบุญตาของเธอซะเหลือเกิน

“มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน!” คุณหญิงสร้อยสุดาก้าวลงบันไดมาอย่างสง่า แล้วนั่งลงที่โฟซาโดยไม่เชื้อเชิญให้แขกที่มาพบนั่งแม้แต่น้อย

“ฉันจะมาพูดเรื่องลูกกับหลานของเราค่ะ”

“หึ หลานของเรา” คุณหญิงสร้อยสุดาแค่นหัวเราะในลำคออย่างหยามหยัน ก่อนจะมองทั้งสามตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างดูแคลน

“ใช่ค่ะ หลานของเรา ลูกสาวของฉันท้องลูกลูกชายของคุณหญิง”

“มั่นใจเหรอว่าท้องกับลูกชายฉัน” คุณหญิงปรายตามองพราวนภาที่ยืนนิ่ง ใบหน้าซีดเผือด ข้าง ๆ มีน้ำผึ้งยืนอยู่

“พราวไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายคนไหน เด็กในท้องคือลูกพี่ไคเลอร์”

“พวกผู้หญิงชั้นต่ำ คิดจะปล่อยตัวเองให้ท้อง แล้วจับลูกชายฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“พราวไม่ได้มีความคิดต่ำ ๆ แบบนั้นหรอกค่ะ” พราวนภาสวนอย่างอดไม่ได้

“คิดว่าตัวเองไม่ต่ำ แต่ก็มั่วผู้ชายไม่เลือก ต้องร่านขนาดไหนถึงทำได้ขนาดนั้น เด็กในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของลูกชายฉันหรอก เพราะผู้หญิงอย่างเธอมันชอบมั่วผู้ชาย” พราวนภาหน้าชาเมื่อถูกปรามาสจากแม่ของอดีตคนรัก เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างนั้นสักหน่อย ทำไมท่านต้องว่าให้เธอขนาดด้วย ถ้าหากจะไม่รับผิดชอบเด็กในท้องของเธอก็ไม่ควรมาพูดดูแคลนเธอขนาดนี้

“พราวไม่ใช่คนแบบนั้น”

“แล้วผู้หญิงในรูปนี้มันคืออะไร?!” ซองสีน้ำตาลถูกโยนลงบนโต๊ะ ทองประกายรีบหยิบมันขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเบิกตากว้างตกใจ หันไปมองลูกสาวอย่างโมโห

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีพราว” คนเป็นแม่โยนภาพใส่หน้าของพราวนภา เธอหยิบขึ้นมาดูก็ยิ่งตกใจ ภาพผู้หญิงคลอเคลียกันอยู่บนเตียง ไหนจะภาพการร่วมรักนั่นอีก นอกจากไคเลอร์พราวนภาไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับคนอื่น ทำไมถึงได้มีภาพเธอร่วมรักกับชายไม่ซ้ำหน้า

“ไม่ใช่พราว คนในรูปไม่ใช่พราว!” พราวนภาปฏิเสธเสียงแข็ง “พราวไม่ใช่คนแบบนั้น ภาพพวกนี้ต้องเป็นภาพตัดต่อ”

“ฉันคงจะโง่เชื่อเธออยู่หรอก นี่เงิน…” คุณหญิงสร้อยสุดาโยนเงินปึกใหญ่ลงบนโต๊ะ หล่อนต้องการจบปัญหา ไม่ต้องการมีเรื่องน่าหงุดหงิดพวกนี้ ให้ต้องมาตามล้างตามเช็ด

“…”

“เอาไปจัดการให้เรียบร้อย อย่ามาเป็นสัมภเวสีเรียกร้องไปทั่ว ที่จริงจะไม่ให้ก็ได้นะ แต่ดูเหมือนพวกเธอจะอยากได้เงิน ก็อย่างว่าแหละ พวกคนจน ๆ คงไม่มีอะไรหรอก นอกจากอยากได้เงิน”

“ดูถูกกันมากไปแล้วนะคะถ้าไม่มั่นใจก็ตรวจดีเอ็นเอก็ได้ พราวมั่นใจว่าพราวไม่ได้สารเลวมั่วผู้ชาย นอกจากพี่ไคเลอร์แล้วพราวไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น ไม่เคยทำชั่วทำเลว เหมือนที่คุณหญิงพยายามอยากให้เป็น”

“แล้วยังไง ที่พูดให้ตัวเองดูดีขนาดนี้ คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ…..จำใส่หัวเอาไว้ ไคเลอร์มีคู่หมั้นแล้ว หนูปิ่นอนงค์สวยงาม เพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่เคยทำตัวต่ำ ๆ อย่างเธอ”

“พราว…” พราวนภาพูดไม่ออก เธอเองก็ไม่ได้จะให้ไคเลอร์มารับผิดชอบอะไร แต่ที่ต้องมาที่นี่ก็เพราะมารดาลากมา ถ้ามาแล้วต้องมาฟังคำพูดดูถูกดูแคลนแบบนี้ เธอจะไม่ยอมให้มารดาลากเธอมาฟังอะไรแบบนี้เด็ดขาด

“ฉันยังยืนยันคำเดิม ลูกสะใภ้ของฉันต้องเป็นหนูปิ่นอนงค์คนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงอย่างเธอเป็นแม่ของลูกที่ดีไม่ได้หรอก ขนาดเป็นผู้หญิงที่ดียังเป็นไม่ได้ รีบออกไปให้พ้นบ้านฉัน อย่าให้ฉันต้องลากพวกเธอออกไป!”

“มึงออกไปพร้อมกูเลยอีพราว” ทองประกายหยิบเงินใส่กระเป๋าแล้วดึงแขนลูกสาวออกไป โดยมีน้ำผึ้งเดินตามออกมา

พราวนภาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนรถ คำพูดของคุณหญิงสร้อยสุดายังกึกก้องอยู่ในหัว เธอมันก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำ เป็นผู้หญิงไร้ค่า เป็นคนจน ๆ ที่จะถูกใส่ร้ายยังไงก็ได้

“มึงมั่วผู้ชายเหมือนที่เขาพูดไหมอีพราว?!” คนเป็นแม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงกระด้าง ทีแรกก็กะจะไปเอาเรื่องให้หนัก แต่พอเห็นสิ่งที่เขางัดออกมาโชว์ ภาพความร่านของลูกสาว มันทำให้เธอพูดไม่ออก ยิ่งมาได้เงินปึกใหญ่ เธอก็รีบคว้ามันมา เพราะถ้าหากดื้อรั้น อาจจะไม่ได้อะไรนอกจากความอับอาย

“พราวไม่ได้ทำแบบนั้น ฮึก ภาพนั้นไม่ใช่พราว”

“กูปวดหัวกับมึงจริง ๆ เลย กูจะบ้าตาย ยังไงบ้านนั้นเขาก็ไม่รับผิดชอบ เพราะภาพความร่านของมึง มึงท้องไม่พร้อม มึงก็ไปเอาเด็กออกซะ แล้วกลับไปเรียนให้มันจบ!” ไม่รู้ว่าภาพพวกนั้นเป็นของจริงหรือของปลอม ทองประกายไม่มีความมั่นใจอะไรเลย ขนาดลูกสาวน่ารักเรียบร้อย ไม่เคยมีเรื่องเสียหายยังท้องไม่มีพ่อ แล้วเธอจะเชื่อคำพูดของลูกทั้งหมดได้อย่างไร

“ฮึก เขาเป็นลูกพราวนะคะ”

“เขาเป็นลูกมึง แต่มึงไม่มีปัญญาเลี้ยงมันหรอก มีลูกไม่พร้อมมันลำบาก มีลูกมันต้องใช้เงิน จะมาเลี้ยงข้าวบดใส่กล้วยเหมือนสมัยก่อนไม่ได้นะ ไหนจะค่าแพมเพิดไหนจะค่าเสื้อผ้า ไหนจะค่าอยู่ค่ากิน มึงอายุยังน้อย มึงยังต้องเรียน อนาคตมึงจะมาดับ เพราะท้องไม่มีพ่อไม่ได้”

“แต่พราวสงสารเขาแม่ ฮือ ๆ”

“สงสารตัวเองก่อนดีกว่าไหม ทุกวันนี้ก็แทบเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ถ้ามีเด็กอีกคนเข้ามาในชีวิตมึง มึงคิดว่าจะเลี้ยงเขารอดเหรออีพราว กูจะบอกมึงเอาไว้นะ ว่ากูไม่ช่วยมึงเลี้ยงเด็ดขาด ทางที่ดีมึงไปเอาออกจะดีที่สุด ดีกับตัวมึง ดีกับทุกคนด้วย”

“ฮึก!” พราวนภาร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด พอไปถึงบ้านพราวนภาก็รีบขึ้นไปหมกตัวอยู่บนห้อง ดีที่น้ำผึ้งมาอยู่ด้วย มาคอยช่วยพูดปลอบใจ ทำให้พราวนภาไม่โดดเดี่ยวมากกว่าที่เป็น