4เลิกยุ่ง

Chapter 4

สนามบินสุวรรณภูมิ

“พี่ต้องไปแล้วนะพราว พราวรอพี่นะ” ไคเลอร์เอ่ยกับคนรัก พร้อมกับกุมมือเล็ก ๆ เอาไว้แน่น เขาต้องไปแล้ว ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง หลังจากที่เขาเรียนจบ เขาสัญญาจะรีบกลับมาทำหน้าที่คนรักให้กับเด็กสาวตรงหน้า

“ค่ะ พี่ไคอย่าลืมพราวนะคะ พราวสัญญาว่าพราวจะรอพี่” พราวนภาเสียงเครือ ใจหายไม่น้อยที่คนรักต้องจากไปไกลตา

“พี่จะรีบกลับมาหาพราว”

“ค่ะ”

“น้ำผึ้งจะช่วยดูแลพราวให้นะพี่ไคเลอร์ พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ น้ำผึ้งจะดูแลพราวนภาเป็นอย่างดี” น้ำผึ้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานใส

“ขอบใจนะ”

“ค่ะ”

“สัญญานะพราว สัญญานะว่าจะรอ”

“ค่ะ พราวจะรอ”

“อืม งั้นเอาเงินนี้ไว้ใช้นะ เก็บไว้ให้ดี พ่อเลี้ยงพราวจะได้ไม่เอามันไปอีก” เขาล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบเงินปึกใหญ่ออกมาใส่มือพราวนภา

“แต่พี่ไคคะ..”

“รับไปเถอะ เอาไว้ใช้ จะได้ไม่ต้องลำบาก”

“ก็ได้ค่ะ” พราวนภาพยักหน้า

“เรารีบไปกันเถอะพี่ไค พ่อกับแม่รอยู่โน้นแล้ว” ไทเลอร์ช่วยพี่ชายลากกระเป๋าไปอีกทาง พราวนภามองตามพ่อแม่ของเขารออยู่อีกด้านไม่ไกลจากเธอกับน้ำผึ้งยืนอยู่

“ผมไปแล้วนะครับพ่อกับแม่”

“ตั้งใจเรียนนะลูก ถ้าแม่ว่างแม่จะบินไปหา”

“ครับ”

“ทำตัวดี ๆ กับน้าเขานะ ตั้งใจเรียนแล้วรีบกลับมา”

“ครับ” ไคเลอร์พยักหน้า

“โชคดีนะพี่” ไทเลอร์เอ่ยกับพี่ชาย

“ฝากดูแลพ่อกับแม่ด้วย”

“พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมสัญญาผมจะดูแลพ่อกับแม่เป็นอย่างดี ผมเรียนจบแล้วจะรีบตามพี่ไปนะ”

“อืม” ไคเลอร์พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปด้านใน พราวนภามองตามด้วยความใจหาย น้ำตาเม็ดใสเอ่อคลอเต็มสองตา ก่อนจะไหลรินออกมาอาบแก้ม

“โชคดีนะคะพี่ไค ฮึก”

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ไคก็กลับมา” น้ำผึ้งกอดเพื่อนรักเอาไว้ แล้วลูบแผ่นหลังของเพื่อนเบา ๆ พราวนภาเดินออกมาจากสนามมองเครื่องบินลำใหญ่ที่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ในใจได้แต่ภาวนาให้เขาไปถึงประเทศอังกฤษโดยสวัสดิภาพ

“พราวจะรอนะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาคลอหน่วยไปด้วยหยดน้ำ ก่อนพราวนภาจะปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มสวย

“ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพี่ไคก็กลับมา” น้ำผึ้งกอดปลอบเพื่อน พร้อมกับมองเครื่องบินที่เพิ่งทะยานไปเมื่อครู่

หลังจากที่ส่งไคเลอร์ขึ้นเครื่องแล้ว พราวนภากลับมาบ้าน เธอนอนซึมมองภาพเขาในโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ ก่อนจะกอดโทรศัพท์เอาไว้กับอก

ผ่านไปหลายวัน พราวนภาตื่นเช้ามาทำงานเหมือนอย่างที่เคยทำ วันนี้ลูกค้าไม่เยอะมาก เธอช่วยพนักงานเสิร์ฟน้ำกับขนมให้ลูกค้าแล้วมานั่งล้างแก้วอยู่ทางด้านหลัง

“น้องพราว มีคนมาหาจ้ะ” ชมพู่เอ่ย พราวนภาขมวดคิ้วสงสัย นอกจากพ่อเลี้ยงกับแม่ก็แทบไม่มีใครมาหาเธอที่คาเฟ่ ถ้าเป็นพ่อเลี้ยงกับแม่มาพี่ชมพู่ก็ต้องบอกเธอแล้วว่าใครมา แต่นี่ไม่บอกชื่อ น่าจะเป็นใครสักคนที่ชมพู่ไม่รู้จัก

“ค่ะ พราวล้างแก้วเสร็จพอดี เดี๋ยวพราวออกไปข้างนอกก่อนนะคะ”

“จ้ะ” ชมพู่พยักหน้า พราวนภาจึงเดินออกไปข้างนอก หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าร้าน ส่วนผู้หญิงใบหน้าสวยหวาน นั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้าม พราวนภากวาดสายตามองหา เผื่อเป็นใครที่เธอรู้จักมาหา แต่ทว่า นอกจากผู้หญิงสามคนนี้ ก็ไม่มีใครที่มารอพบเธอ หรือว่าจะรออยู่หน้ารั้ว แต่พอมองออกไปก็ไม่มีใคร

“จะยืนไร้มารยาทอยู่อีกนานไหม?” น้ำเสียงขุ่นมัวดังขึ้นอย่างไม่พอใจ ทำให้พราวนภาต้องหันมามอง

“คุณป้าพูดกับพราวเหรอคะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ หล่อนคิดว่าฉันพูดกับหมูกับหมาแถวนี้หรือไง!?”

พราวนภามองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ เอามือประสานกันที่ตักอย่างมีมารยาท

“คุณป้ามีอะไรหรือเปล่าคะ?” พราวนภายังคงไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจว่าผู้หญิงสามคนที่เป็นผู้ลากมากดีต้องการพูดอะไรกับเธอ ที่เห็นผ่านตาก็จะเป็นผู้หญิงวัยกลางคนอีกคน ที่เคยมาซื้อน้ำกับขนมนั่งรับประทานกับไคเลอร์ ส่วนอีกสองคน เธอไม่รู้จักจริง ๆ

“ฉันต้องการให้เธอเลิกยุ่งกับลูกชายฉัน ตัดขาดกันอย่างถาวร ถ้าเป็นไปได้ก็ออกจากชีวิตของลูกชายฉันไปเลย เลิกยุ่งเกี่ยว เลิกติดต่อทุกช่องทาง”

“ทะ…ทำไมคะ?” พราวนภามองคุณหญิงสร้อยสุดาอย่างไม่เข้าใจ เธอกับไคเลอร์ปลูกต้นรักกันหลายปี ไม่เคยมีเรื่องให้หงุดหงิดในใจ แต่พอเขาจากไปเรียนที่อังกฤษ แม่เขาก็ให้เธอเลิกกับเขา ถึงแม้ที่ผ่านมาเธอจะไม่เคยเห็นหน้าแม่เขา เพราะไม่อยากไปยุ่งวุ่นวาย ไคเลอร์เคยชวนไปหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยมีความกล้าพอ

หรือท่านจะรังเกียจที่เธอเป็นคนต้อยต่ำ ไม่ได้มีอะไรเหมาะสมกับลูกชายของท่าน พราวนภารู้ดีว่าตัวเองไม่มีอะไรทัดเทียมคนอย่างไคเลอร์ได้เลย เขาเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวย ส่วนเธอกับครอบครัวก็แค่คนหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้มีทรัพย์สินอะไรมากมาย

กระนั้นเขาก็เป็นคนสอนให้เธอรู้จักความรักที่แท้จริง เธอไม่เคยหวังผลประโยชน์ ไม่เคยหวังทรัพย์สินข้าวของเงินทอง ส่วนเขาก็ไม่เคยมองเธอเป็นคนต้อยต่ำ เขาทำให้เธอได้รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงคนนึง ที่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไป ที่สามารถเปิดใจให้กับผู้ชายสักคน โดยไม่มีเรื่องฐานะมาขีดขั้น

“ยังจะถามว่าทำไมอีก หนูปิ่นเป็นคู่หมั้นตาไค ชัดเจนพอที่เธอจะเลิกกับลูกชายฉันได้หรือยัง?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเดือดดาล พราวนภาเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขามีคู่หมั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะเอ่ยเรื่องนี้กับเธอ

“เธอช่วยเลิกกับเขาได้ไหม ฉันขอร้องนะ ช่วยเลิกกับเขาให้ฉันได้ไหม?” ปิ่นอนงค์เสแสร้งเล่นละครบีบน้ำตา เหมือนกำลังลังเสียใจเสียเต็มประดา ยิ่งทำให้คุณหญิงสร้อยสุดาสงสาร นางต้องการปิ่นอนงค์เป็นลูกสะใภ้เพียงคนเดียว ไม่ได้ต้องการให้คนที่ไม่มีหัวนอนปลายตีนมาแทนที่

“พราว…” พราวนภาพูดไม่ออก แค่ทุกคนมาบอกว่าไคเลอร์มีคู่หมั้น เธอก็เจ็บปวดราวกับถูกเข็มแหลมทิ่มแทงข้างในหัวใจ “พราวขอคุยกับพี่ไคเลอร์ก่อน”

“พูดแบบนี้จะไม่เลิกใช่ไหม!?”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ พราว…” ก้อนตีบตันบางอย่างแล่นขึ้นมาจุดที่ลำคอ พราวนภาพูดไม่ออก นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริกเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเม็ดใส ก่อนจะไหลออกมาอย่างไม่อาจเก็บกลั้น เธอไม่อยากอ่อนแอให้ทุกคนได้เห็น แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ

“ถ้าไม่ใช่ก็เลิกซะ อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอยังแอบติดต่อกับลูกชายฉัน ไม่อยากนั้น เธอกับครอบครัวก็เตรียมระเห็จออกจากบ้านได้เลย แต่ถ้าระเห็จออกไปแล้วยังดื้อ ฉันจะให้ลูกน้องมาจัดการแม่เธอ ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวต้องเดือดร้อน ก็เลิกยุ่งซะ! เพราะคนอย่างฉัน ไม่มีวันยอมรับผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ มาเป็นลูกสะใภ้ของฉันเด็ดขาด ไม่มีวัน จำเอาไว้ว่าไม่มีวัน”

คุณหญิงสร้อยสุดายื่นคำขาด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่รถที่จอดรออยู่หน้าร้าน นางหันไปมองพราวนภาด้วยนัยน์ตาที่ฉายความไม่พอใจ ถ้าเด็กนั่นยังดื้อดึง จะคบกับลูกชายนางให้ได้ นางสาบานเลย ว่าจะไม่ยอมรับผู้หญิงใฝ่สูงมาเป็นเมียลูกชายนางเด็ดขาด

“ถ้าเธอยังดื้อไม่ยอมเลิกกับไคเลอร์ ฉันจะช่วยคุณหญิงสร้อยสุดาจัดการกับเธอด้วย รับรองเธอกับครอบครัวไม่ตายดีแน่” คุณหญิงอัมราเสียงเข้มนัยน์ตาเต็มไปด้วยความอำมหิต พราวนภาไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรด้วย ได้แต่มองไม่กล้าพูดอะไรออกมา

หลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้วพราวนภาก็ร้องไห้อยู่ที่เก้าอี้ เธอสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

“พราว เป็นอะไร?” ชมพู่เดินออกมาจากร้ายแล้วเอ่ยถามอย่างห่วงใย

“พี่ชมพู่ พราวต้องทำยังไง ฮึก พราวต้องทำยังไงดี” พราวนภากอดชมพู่เอาไว้ พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอจะแก้ปัญหาอย่างไรดี

“เล่าให้พี่ฟังได้ไหม?” ชมพู่เอ่ยพร้อมประคองพราวนภานั่งลงเก้าอี้

“ฮึก พี่ไคเลอร์คนรักของพราว เขามีคู่หมั้น และคนที่มาวันนี้ เป็นแม่กับคู่หมั้นของเขา ฮือ ๆ เขาต้องการให้พราวเลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่ไคเลอร์ ถ้าพราวไม่ทำ ครอบครัวพราวต้องเดือดร้อน” น้ำตาเม็ดสวยหลั่งไหลราวกับทำนบพัง เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ไม่รู้ว่าจะเริ่มตัดใจจากเขาด้วยวิธีไหนดี

“ถ้าเขามีคู่หมั้นแล้ว พราวก็ต้องตัดใจ พี่รู้ว่ามันยากที่จะทำใจได้ แต่พราวก็ต้องทำ”

“ฮือ ๆ พี่ชมพู่”