บทนำ

เสียงเอะอะโวยวายที่ดังขึ้นจากชั้นล่างของบ้านทำให้ร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังรอคอยการกลับมาของสามีอย่างใจจดใจจ่อต้องรีบเดินลงมาตามเสียง ภาพที่ได้เห็นมันก็ทำให้เธอต้องถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะได้รับคำยืนยันจากบัวตองสาวใช้

“เมากลับมาอีกแล้วค่ะคุณอิง” อุรัสยาพยักหน้ารับก่อนจะจ้องมองร่างสูงโปร่งของสามีตัวเองที่กำลังถูกน้าผันและน้ายิ่ง คนสวนของบ้านพยุงเข้ามาด้านในอย่างทุลักทุเล ภาพเหล่านี้เธอมีโอกาสได้เห็นมันตั้งแต่วันแรก ที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะว่าที่ภรรยาของเขา

ก้องภพ นฤบดินทร์ ชายหนุ่มผู้ซึ่งไม่เคยลืมรักครั้งเก่าของเขา ที่ต้องพังด้วยน้ำมือของคุณหญิงประไพผู้เป็นย่าที่ตอนนี้เสียชีวิตไปแล้ว เพราะหนี้สินทางบ้านทำให้เธอต้องยอมแต่งงานกับเขาเพื่อปลดหนี้ให้ครอบครัว ขณะที่เขาเองก็ต้องยอมเลิกกับคนรักตามคำสั่งของผู้เป็นย่าที่ตอนนั้นป่วยหนักและต้องเข้าผ่าตัดด่วน คุณหญิงประไพทิ้งไพ่สุดท้าย บังคับให้เขาทำทุกอย่างไม่เช่นนั้นจะไม่ยอมรักษา ซึ่งเขาก็ทนเห็นผู้เป็นย่าตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ถึงได้ยอมทำตามที่ท่านขอ

คือแต่งงานกับเธอ ยอมบอกเลิกแฟนเก่าที่คบหากันมานาน

กระทั้งวันนี้เขาก็ยังรักและรอคอยการกลับมาของเธออยู่ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ยอมหย่ากับเธอ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็สามารถทำได้แท้ๆ เพราะไม่มีคนที่คอยบงการชีวิตอย่างคุณหญิงประไพแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม

อุรัสยาขอร้องให้น้าผันและน้ายิ่งพาตัวของสามีขึ้นมาที่ห้องนอนก่อนจะเอ่ยขอบคุณคนทั้งคู่ที่คอยเป็นธุระทำเช่นนี้ให้แทบจะทุกครั้งที่เขาเมาไม่ได้สติกลับมา เมื่อทุกคนออกไปจากห้องเธอจึงหมุนตัวหันกลับมาจัดการกับสามี เริ่มจากการถอดเสื้อผ้า ถอดถุงเท้าให้ก่อนจะเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นอย่างสุดท้ายเหมือนที่ทำเป็นประจำอยู่ทุกครั้งเมื่ออีกคนกลับมาบ้าน ในสภาพที่สตินั้นไม่ครบถ้วน

“ปันครับผมขอโทษ คุณอย่าทิ้งผมไปเลยนะครับ” มือบางที่กำลังติดกระดุมชุดนอนตัวโปรดให้ถึงกลับชะงักค้างเมื่อเสียงของสามีดังขึ้นพร้อมกับมือของเธอที่ถูกเขากุมเอาไว้แน่นราวกับกลัวเธอหายไป

ช่างน่าเสียดายที่ทั้งหมดนี้มันคือการเข้าใจผิด ที่เขากุมมือเธอเอาไว้แน่นนั่นมันก็เป็นเพราะเขาคิดว่าเธอคือใครบางคนที่เขาไม่เคยลืม แม้เวลาจะผ่านมานานถึงสามปีแล้วก็ตามใจเขาก็ยังรักแค่เธออยู่

ไม่มีเลยช่องว่างเล็กๆ ที่จะพอให้ภรรยาที่เขาไม่เคยต้องการอย่างเธอพาตัวเองเข้าไปแทรกกลางได้แม้ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน…

ไม่มีเลยจริงๆ