บทที่ 2(2)

ข้าวมันไก่ทุกจานเสิร์ฟลงบนโต๊ะ ความน่าทานเรียกให้ดวงตาคมเข้มมองอย่างพินิจพิจารณา เวธัสเก็บเครื่องมือสื่อสารราคาแพงไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนไม่วายเหลือบตามองพนักงานสาวที่มาเสิร์ฟจานให้ เพียงแวบหนึ่งแล้วกลับมามองจานข้าวแต่ก็ต้องขยับศีรษะและลูกตาขึ้นมองเธออีกครั้งแล้วเขาก็ยิ้มมุมปาก

เขาไม่ได้มีท่าทีตกใจ ต่างจากอีกคนที่พยายามเก็บอาการไม่ได้ตั้งตัวเอาไว้อย่างไรก็เก็บไม่อยู่

‘เขา’ ที่เธอภาวนาว่าขอให้อย่าพบเจอกันอีกไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า แต่ในตอนนี้กลับมานั่งอยู่ตรงหน้าเธอ ในร้านข้าวมันไก่ของแม่!

ผู้ชายที่เรียกว่าลูกค้าของเธอเมื่อหลายวันก่อน ถึงแม้จะเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่เธอก็จดจำเขาได้เป็นอย่างดี เขาที่รู้ว่าเธอรับงานแบบนั้นแล้วหนี ผู้ชายที่ดูดีมีระดับ แถมยังมีลูกน้องตามติดอีกสองคน กำลังมามานั่งทานข้าวในร้านเล็กๆ ที่อากาศร้อนอบอ้าวจนเหงื่อตกแบบนี้อย่างนั้นหรือ

หลังจากเช้าวันนั้น ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นปกติ แต่คนอย่างเขาดันให้คนตามสืบประวัติของแม่กวางน้อยตัวนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เดือดร้อนกับการปรากฏตัวของเธอแล้วอยู่ ๆ ก็หนีไปทำให้เขารู้สึกว่ามันผิดปกติ

จริงอยู่ว่าผู้หญิงที่ขายบริการมักจะมีกฎต้องห้ามแต่เขามองไม่เห็นข้อห้ามที่ทำให้เธอต้องหายตัวไปแล้วเรียกเพื่อนในวงการมาแทน

ไม่ใช่แค่อยากแก้แค้นเพราะถูกหักหน้า แต่บอกตามตรงว่าเขาไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้นักจนคิดว่าเธออาจจะเป็นคนของศัตรู

“ขาวกว่าไก่ก็ลูกแม่ค้าเนี่ยแหละ” สหรัฐกล่าวยิ้มๆ ตักข้าวคำโตเข้าปากพลางมองตามร่างอรชรที่รีบหุนหันกลับไปตาไม่กระพริบ ขณะที่เพื่อนร่วมอาชีพก็มองไปที่จุดเดียวกันยกเว้นเพียงเจ้านายของพวกเขาที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเลยสักนิดเดียว

แกล้งไม่สนใจสิไม่ว่า เดี๋ยวกวางตัวนั้นจะกลัวเขาจนตัวสั่น

“ถ้านายมาเหนืออีก ขอแวะร้านนี้ทุกรอบเลยนะ”

สหรัฐเลียริมฝีปากตัวเองแล้วยิ้มกริ่ม จำได้ว่าตอนเขามากินร้านนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อนไม่ยักเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนี้ด้วยหรือดวงไม่สมพงศ์กันถึงไม่เจอ ทั้งที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นลูกสาวเจ้าของร้าน

“ให้กูฝังศพมึงที่หน้าร้านนี้เลยไหม จะได้มากินทุกวัน”

หลังจากเก็บของปิดร้านในตอนสี่โมงเย็น อริสราก็ขอปลีกตัวจากแม่เพื่อไปทำธุระบางอย่าง ปานใจไม่ได้ถามเซ้าซี้ลูกสาวคนโตมากเพียงแต่บอกให้เธอระวังตัวและอย่ากลับบ้านค่ำ

เพราะเป็นห่วงหลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น…

เมื่อหลายเดือนก่อนเธอถูกปวีย์หลอกล่อให้ไปหาและเกือบจะถูกผู้ชายสารเลวคนนั้นทำร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจ โชคดีที่หนีมาได้ หญิงสาวคิดจะไปขอหลักฐานเพื่อแจ้งความเอาผิดแต่ยังเดินออกไปไม่พ้นขอบประตู ไอ้สารเลวนั่นกลับมายืนเชิดหน้าชูตาถึงหน้าบ้านพร้อมกับศศิภาแม่ของมัน

จากที่คิดไว้ว่าจะจัดการกับคนชั่วให้ได้รับบทลงโทษเรื่องกับพลิกผันให้ฝ่ายผู้ถูกกระทำอย่างเธอต้องยอมแพ้ เมื่อได้รู้ในคราวนั้นว่าแม่ของเธอดันไปเป็นหนี้พวกมันถึงแปดแสน วินาทีนั้นเธอคิดอะไรไม่ออก สมองตีกันจนยุ่งเหยิง สุดท้ายเรื่องหนี้กลายเป็นคำขู่เพื่อไม่ให้เอาเรื่องคนเลวแบบอ้อมๆ

หลังจากนั้นคนที่ลำบากต้องกลายเป็นเธอ เพื่อหาเงินมาใช้หนี้และหาทำเลเปิดร้านใหม่ให้แม่ก็ยากเย็นเหลือเกิน จนถึงตอนนี้ก็ยังต้องเช่าห้องแถวของไอ้สวะคนนั้นขายต่อเพราะไม่มีที่จะไป

‘หมาจนตรอก’ คำนี้คงเหมาะสมกับชีวิตที่โหดร้ายของเธอแล้ว

อริสราถอนหายใจแล้วจึงบิดคันเร่งรถจักรยานยนต์แบบเกียร์ออโต้คู่กายไปยังจุดหมาย ยิ่งใกล้ที่นัดพบเท่าไหร่หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นมาเรื่อยๆ

ผู้ชายคนนั้นเขียนข้อความหนึ่งส่งให้เธอผ่านกระดาษสั่งข้าวมันไก่และนัดแนะให้มาเจอกัน เขายังขู่อีกว่าถ้าไม่มาแม่ของเธอต้องรู้เรื่องที่เธอไปทำงานแบบนั้น

ไอ้พวกสาวเลวแบบนี้ทำไมถึงไม่หมดไปจากโลกสักที คิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำได้ทุกอย่างเลยหรืออย่างไร!

ก็ยังดีที่สถานที่นัดพบของเธอกับเขาคืออ่างเก็บน้ำที่มีคนเดินเล่นพักผ่อนกันทุกเย็น ไม่ใช่ที่เปลี่ยวหรือน่ากลัวอะไร

“มึงรู้ไหมว่านายนัดลูกสาวร้านข้าวมันไก่มาที่นี่ทำไม” สหรัฐทิ้งบุหรี่ที่เหลือเพียงข้อนิ้วลงบนพื้นหญ้าสีเขียวแล้วจึงใช้เท้าบดขยี้ให้มันมอดดับลง “หรือนายถูกใจแม่สาวขาวจั๊วะนั่น”

“มึงเลิกลามปามถึงผู้หญิงก่อนจะไม่ได้ตายดี” จินณภพเอ่ยปากบอกเพื่อนเพราะเขาคิดว่าตนเองนั้นรู้และเห็นอะไรมามากกว่าสหรัฐ แต่ยังไม่ปักใจเชื่อว่าจะเป็นไปในทางใดทางหนึ่ง เพราะอยู่กับเจ้านายมานานเขาไม่เคยรู้ว่าคนอย่างเวธัสจะมาตกหลุมรักผู้หญิงธรรมดาที่มีดีแค่หน้าตาและรูปร่างอย่างลูกเจ้าของร้านข้าวมันไก่

มากสุดก็คงเป็น ‘ของเล่น’ สำหรับเจ้านายเท่านั้น

“นั่นไงมาแล้ว” หนึ่งในลูกน้องที่ติดตามเวธัสมาเอ่ยปากขึ้น สายตาทุกคู่จึงจับจ้องไปที่เจ้าของรถมอเตอร์ไซค์สีฟ้าซึ่งจอดไม่ไกลจากรถยนต์ซีดานสัญชาติยุโรปสีดำเงาวับ แต่กลับห่างจากพวกเขามากโข เพราะถูกเจ้านายสั่งเอาไว้ว่าห้ามเข้าใกล้ในระยะสามร้อยเมตร