บทที่2(1)

ตอนที่ 2

แม้พระอาทิตย์จะลอยขึ้นทำองศาไปทางทิศตะวันตกแล้ว แต่ภายในร้านข้าวมันไก่แม่ปานใจก็ยังมีลูกค้าแน่นร้าน หากยังมีเนื้อไก่ให้สับมีหรือผู้คนจะลดลง บ้างสั่งนั่งทานที่ร้าน บ้างสั่งใส่ห่อกลับบ้าน บางคนทานแล้วยังสั่งกลับบ้านไปฝากลูกเมีย

“สั่งอะไรดีคะ” อริสราอยู่ครองโสดมาเกือบสี่ปีหลังจากที่คบกับรุ่นพี่หนุ่มคณะเดียวกันแต่เขาดันผลักเธอลงข้างทางแล้วหักโค้งขอลูกสาวเจ้าของร้านทองชื่อดังในย่านนี้แต่งงานเมื่อหลายปีก่อนหลังจากบอกเลิกเธอได้เพียงเดือนกว่า ตั้งแต่เจ็บใจคราวนั้นเธอไม่ได้คิดจะคบใครอีกเป็นครั้งที่สอง แถมยังหันหลังให้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ จนเกือบจะขยะแขยง

แต่ไม่ได้ถึงกับเกลียดผู้ชายไปทีเดียว อริสรารู้ดีว่าเรื่องอย่างนี้มันเป็นที่สันดานคนเสียมากกว่า หากคนเราหนักแน่นในความรัก มองแต่เพียงคนรักไม่แบ่งใจไปให้คนอื่นคงไม่เป็นอย่างแฟนเก่าของเธอได้

หลายปีมานี้อาจมีรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือแม้แต่เพื่อนร่วมรุ่นแวะมาหยอดขนมจีบให้เธออยู่บ้างแต่เธอก็ไม่คิดจะคบหาใคร

“เอาอะไรครับนาย”

ดูเหมือนอริสราจะไม่ได้สนใจลูกค้าผู้มาใหม่นักเพราะมีหลายโต๊ะให้ต้องดูแล รู้แต่เพียงว่าเป็นชายทั้งหมดสามคน เธอมองเพียงหางตาก่อนจะเดินมาที่โต๊ะเพื่อรับรายการอาหาร สายตาจดจ้องอยู่ที่ปลายปากกาลูกลื่นสีน้ำเงินจรดอยู่บนสมุดฉีกเล่มเล็ก อาวุธประจำตัวของเธอในแต่ละวัน เธอแทบไม่มีเวลามาจดจำลูกค้าเสียด้วยซ้ำ

นอกเสียจากว่าพวกเขาจะเป็นลูกค้าประจำที่แวะเวียนมาบ่อยๆ จนทักทายกันเหมือนคนรู้จัก

“กูเอาอะไรก็ได้ มึงสั่งเลย” คนที่ตอบไม่ใช่เจ้านายของพวกเขาแต่เป็นเพื่อนที่นั่งด้วยกัน ส่วนคนที่ถูกเรียกว่า ‘นาย’ นั้นเอาแต่จดจ้องอยู่กับเครื่องมือสื่อสารในมือของเขา

“นายล่ะ” สหรัฐพูดพลางดูดน้ำเปล่าในแก้วพลาสติกสีเขียวนีออนพร่องลงไปถึงครึ่ง

“มันก็มีแค่ไม่กี่อย่าง นายไม่ชอบกินของมันมากมึงยังจะถาม” ลูกน้องคนสนิทอีกคนของชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเป็นนายถกเถียงกันไปมา เสียงของผู้คนหลายชีวิตดึงสติและสายตาของหญิงสาวให้สนใจเมื่อเห็นทีว่าจะไม่ได้คำตอบจากลูกค้าง่ายๆ

“งั้นข้าวมันไก่ต้มพิเศษเครื่องในนะนาย”

“จะสั่งอะไรก็สั่ง” ผู้เป็นนายตอบอย่างขอไปที สายตาคมยังคงให้ความสนใจกับเครื่องมือสื่อสารของตน

ร้านข้าวมันไก่ของปานใจหรือที่คนย่านนี้รู้จักกันดีในชื่อแม่ปานโด่งดังมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ด้วยรสชาติของน้ำจิ้มที่ถูกปากใครหลายคน วาจาของคนขายรวมถึงปริมาณของเนื้อไก่ในจานที่คุ้มเกินราคา เป็นเหมือนน้ำมันพรายที่ล่อใจลูกค้าตั้งแต่วัยประถมไปจนถึงวันเกษียรให้แวะเวียนมาอยู่ตลอด

“สรุปเอา…” อริสราเอ่ยขึ้นเพื่อเร่งให้ลูกคนค้าตัดสินใจ พลันดวงตากลมก็ขยายกว้างขึ้นเกือบหนึ่งเท่า

เขา…

ผู้ชายที่เธอไม่คาดคิดว่าจะกลับมาเจอกันอีกครั้งแถมยังกำลังมานั่งอยู่ในร้านข้าวมันไก่เล็กๆ ย่านชนบทอีกต่างหาก!

“ข้าวมันไก่ต้มพิเศษเครื่องในสองข้าวขาหมูหนึ่ง” เสียงของใครบางคนในกลุ่มเรียกสติของเธอให้กลับคืนมา แต่ท่าทางของอริสรากลับถูกบันทึกไว้จากสายตาคมกริบของใครอีกคนในกลุ่มนั้น

จินณภพจำเธอได้ ถึงแม้ในตอนแรกจะไม่มั่นใจนักแต่เพราะการแสดงออกที่เหมือนกับเห็น ‘ผี’ นั่น ทำให้เขารู้ว่าเธอคือผู้หญิงที่ทำให้เขาประหลาดใจในตัวเจ้านาย

ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาเพิ่งตามสืบเรื่องของเธอเพราะเจ้านายสั่ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เวธัสไม่เคยพูดเรื่องผู้หญิงกับลูกน้องอย่างเขาเลยสักครั้ง เขาคิดมาตลอดว่าเจ้านายมีคนรักแล้วและรักพราวมุกจนไม่เหลียวแลผู้หญิงอื่นใด

แต่ที่ไหนได้ มาสนใจผู้หญิงขายบริการ

“ไม่เอาหนัง ขอเป็นเนื้อส่วนอก” ผู้เป็นนายเหมือนจะสั่งลูกน้องของตนแต่อริสราก็รับรู้แล้วจดลงบนสมุดเล่มเล็กด้วยอาการสั่นจนลายมือแปลกไป

เธอรีบหมุนตัวออกไปจากตรงนั้นเพื่อส่งรายการให้แม่ของเธอที่กำลังขะมักเขม้นกับการจัดจานข้าวพร้อมกับลูกจ้างอีกคนที่เธอเห็นมาตั้งแต่ยังเด็ก

“ร้านนี้ดังมากเลยนะนาย ผมเคยมากินตั้งแต่ตอนเรียนประถม”

หนึ่งในกลุ่มชายที่มีฐานะเป็นลูกน้องพูดขึ้นแล้วกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อสำรวจความเปลี่ยนแปลงของร้านที่ตนเคยมาทานตั้งแต่ยังเด็ก

เขาจำได้แม่นว่าหลังจากวันนั้นเขาก็มักจะฝากใครต่อใครซื้อข้าวมันไก่ร้านนี้ไปให้เสมอหากรู้ว่ามีใครต้องผ่านมา แต่หลังจากที่ไปทำงานทางใต้ก็ไม่ได้ทานอีกเลย สบโอกาสเหมาะเจาะวันนี้ผู้เป็นนายบอกจะมาสืบข่าวบางอย่างจึงแนะนำร้านนี้และไม่น่าเชื่อว่านายของเขาจะตอบตกลง

“ถ้าไม่อร่อยอย่างที่โม้กูจะขอตูดไก่ป้าแกมาตบปากมึง” จินณภพเพื่อนร่วมอาชีพเอ่ยพร้อมกับการหันไปมองไก่ตัวโตขาวอวบที่ถูกแขวนอยู่ในตู้เป็นสัญลักษณ์ของร้านข้าวมันไก่แทบทุกร้าน รู้ทั้งรู้ว่ามันคือไก่ปลอมๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันช่างอวบน่ากินเหลือเกิน