โอลิเวีย และวันครบรอบ

ค่ำคืนนี้คงอีกยาวไกล ผ่านไปแล้วประมาณ 1ชั่วโมง ได้ล่ะมั้ง ที่เธอนั่ง กิน นอน อ่าน อยู่ที่นี่กับพวกพี่ๆทั้ง 4 คน พวกเราก็เริ่มคุยกันอย่างสนิทสนม และทำให้ฉันได้รู้อย่างหนึ่งว่า พี่อลิสกำลังสนใจในตัวของโดมินิกอยู่ มันก็เป็นไปตามที่คาดไว้ แล้ววันนี้เธอไม่แน่ใจว่าจะมีเรื่องหมั้นกันระหว่างพี่อลิสกับพี่โดมินิกรึเปล่านี่สิ ต้องรอดูสถานการณ์ต่อไป แต่ก่อนอื่น...

เธอง่วงชะมัด

" โอลิเวีย น้องง่วงนอนหรอ " อลิสเมื่อสังเกตุเห็นน้องทำตาปรือคล้ายจะหลับ จึงสะกิดถาม

" ค่ะ หนูง่วงนิดหน่อย " ฉันตอบ พร้อมกับทำมือนิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือมาจรดกัน แสดงให้เห็นว่า นิดหน่อยจริงๆ ก่อนจะปิดปากหาว

" ง่วงหรอ มานอนกับฉันก็ได้นะ มุมสวยจริงๆ " แอนดริวคนเดิม กับประโยคล่อเด็กอีกครั้ง เขาเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามข้างอลาโน่ พอพูดจบก็โดนอลาโน่ผลักออกไป

" โอลิเวีย ไม่ต้องไปสนใจเจ้าบ้านั่นหรอก มานี่ๆ นอนตักพี่ได้นะ " อลาโน่พูโพร้อมตบปุปๆที่หน้าตักตนเอง

แล้วมันต่างกันตรงไหนกับประโยคของแอนดริว?

" อลาโน่ โซฟานี้ก็มีหมอน น้องฉันคงไม่พึ่งตักนายหรอกเนอะ " อลิสพูดขึ้นส่งสายตาเขียวปั้ดไปทางอลาโน่ จนเจ้าตัวสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะหัวเราะแหะๆออกมา ส่วนฉันตอนนี้ล้มตัวนอนลงกับหมอนเรียบร้อยแล้ว ที่บอกง่วงนิดหน่อยนั่นมันไม่จริงเลย..

" ชู่ววว เงียบๆกันหน่อย โอลิเวียหลับแล้ว " โดมินิกที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ ก็พูดขึ้น แล้วทุกคนก็หันไปมองโอลิเวีย ก็เห็นเจ้าตัวนอนหนุนหมอนหลับตาพริ้มสบาย

ฟี้...ฟี้...

" อลิสพะ- "

" ชู่วววว " เด็กๆทั้งสี่คนทำเสียงพร้อมกันใส่ทางพวกพ่อๆที่เดินเข้ามาหา โดยไม่ได้นัดหมาย ทำเอาพวกพ่อๆยืนเงียบพร้อมกับชะโงกตัวมองเด็กผู้หญิงตัวเล็กขดตัวนอนหลับ แต่ริมฝีปากก็ยังยกยิ้มอยู่ นั่นเพราะเธอกำลังฝันดีอยู่ ทำเอาทุกคนอดยิ้มตามกับท่าทางน่ารักๆนั้นไม่ได้

...

...

เช้าวันต่อมาเธอตื่นขึ้นมาในห้องของเธอเอง เธอคงจะนอนหลับยาวเลยสินะ แล้ววันนี้ก็ต้องตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของแม่เจ้าของร่างนี้ ฉันยังไม่เคยพูดถึงแม่เจ้าของร่างนี้สินะ ถือโอกาสเล่าเลยแล้วกัน เธอชื่อ อเดเลีย เธอเสียชีวิตหลังจากที่คลอดโอลิเวียได้ 1 วัน ด้วยสภาพร่างกายของเธอที่ทั้งจะว่าอ่อนแอก็ไม่ใช่ จะแข็งแรงก็ไม่เชิง อเดเลีย เป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยมากคนนี้ ฟังจากคำบอกเล่าของทั้งพี่อลิสและป๊ะป๋า และกับภาพในกรอบรูปหรูหราที่เด่นหราตรงโถงทางเดิน

ก้อก ก้อก ก้อก

" โอลิเวีย น้องแต่งตัวเรียบร้อยรึยัง? "

" เรียบร้อยแล้วค่ะ "

" งั้นตามพี่ลงมาทานข้าวเช้าด้วยนะ "

" ค่าาา "

...

...

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ เราก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ไว้อาลัยระลึกถึงผู้ที่จากไป วันนี้ก็จะมีครอบครัวเรนเดล ครอบครัวมาร์ตินและครอบครัววอล์คเกอร์มาด้วย สิ่งที่พวกเราเตรียมกันมาเยอะที่สุดคือดอกเดซี่สีขาว เพราะเป็นดออกไม้ที่คุณแม่ชอบที่สุด พวกเราก็จะมีจดหมายเขียนกล่าวความในใจให้ด้วย ซึ่งฉันเองก็เขียนเช่นกัน ฉันเขียนในฐานะ มาร์เชล ผู้ที่มาอาศัยอยู่ในร่างลูกสาวของเธอ ไม่ใช่ในฐานะโอลิเวีย

' ยังไงฉันก็ขอให้คุณอเดเลีย และลูกสาว อยู่บนสวรรค์อย่าได้หลงเหลือความทุกข์ จงมีแต่ความสุขนะคะ '

" โอลิเวีย " เสียงของป๊ะป๋านั่นเอง ที่เข้ามาทักเธอ ที่กำลังนั่งมองกองช่อดอกเดซี่อยู่

" คะ ป๊ะป๋า? "

" ป๊ะป๋า เห็นลูกกำลังนั่งเหม่อ ก็เลยจะถามว่าคิดอะไรอยู่รึเปล่า? "

" ค่ะ คือหนูกำลังคิดว่า หม่าม๊าอยู่บนนั้นจะสบายดีมั้ย แต่หนูขอให้สบายดีนะคะ ให้พ้นทุกข์ พ้นภัย ชาติหน้าขอให้พวกเราอยู่กันพร้อมหน้ากัน "

หมับ

" ป๊ะป๋า " ฉันตกใจนิดหน่อยที่อยู่ป๊ะป๋าก็ดึงฉันเข้าไปกอด แต่ฉันก็กอดตอบ เพราะฉันรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม ฉันพอจะเข้าใจ เพราะเขาต้องเสียภรรยาไป ทั้งที่รักมาก ถ้าเขารู้ว่าคนที่เขากอดอยู่ไม่ใช่ลูกสาวของเขาล่ะ เขาจะรู้สึกยังไง แต่เธอไม่คิดจะบอกหรอก ตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ที่นี่ ที่โลกใบนี้ และครอบครัวนี้ แม้จะไม่นาน แต่เธอก็รู้สึกผูกพันเหมือนอยู่ด้วยกันมานาน เธอจะปฏิบัติตัวเป็นลูกสาวที่ดีกับเขา จะรัก และตอบแทนบุญคุณกับเขาแน่นอน

ปุป ปุป

" โอ๋โอ๋ ป๊ะป๋าอย่าร้องนะคะ เดี๋ยวหม่าม๊าจะเสียใจเอา และอีกอย่างป๊ะป๋ายังมีหนูกับพี่อลิส และพวกเราก็รักป๊ะป๋าม๊ากมากด้วย อย่าร้องนะคะ โอ๋โอ๋ " ฉันตบหลังป๊ะป๋าเบาๆเชิงปลอบ ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ร้องไห้ แต่ก็เกือบร้องนั่นแหละ พอฉันพูดจบป๊ะป๋าก็ผละตัวออก ยกมือมาบีบจมูกเธอเล่น ทั้งเจ็บทั้งแดงไปหมด

" เอาใหญ่แล้วนะเราอะ ป๊ะป๋าไม่ได้ร้องซะหน่อย "

" ป๊ะป๋าโกหก หนูเห็นป๊ะป๋าน้ำตาคลอ " อลิเซียที่พึ่งเดินมาพูดขึ้น เพราะเธอเห็นอยู่ว่าตอนป๊ะป๋ากอดโอลิเวีย ป๊ะป๋าน้ำตาคลออยู่

" หึๆ โอเคๆ ป๊ะป๋าแค่เกือบร้องต่างหาก อีกอย่างป๊ะป๋าก็รักพวกลูกทั้งสองคนมากนะ แล้วก็หม่าม๊าของพวกลูกด้วย "

ฟอดดด ฟอดดด

อลิเซียกับโอลิเวียโดนป๊ะป๋าหอมแก้มยังไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ทั้งสามคนพ่อลูกจะสลับหอมแก้มกัน จนคนภายนอกที่เห็นทำให้รู้สึกอบอุ่นตามไปด้วย

ทำเอาฉันคิดถึงคุณพ่อกับอเล็กซ์จังเลยน๊าา ทั้งสองคนจะสบายดีอยู่ใช่มั้ยนะ...