โอลิเวีย กับการพบปะ

" ป๊ะป๋า หนูอยากไปเรียนกับพี่อลิเซีย "

พรวด!!

ลูกเขาว่าอะไรนะ?!! โอลิเวียอยากไปเรียนกับอลิเซียนี่หมายถึง ไปโรงเรียนใช่มั้ย?

" โอลิเวียอยากไปโรงเรียนหรอคะ? " อลิเซียที่เดินผ่านมาได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่พอดี เธอขมวดคิ้วทันทีที่น้องสาวของเธออยากเข้าโรงเรียน ใจจริงเธอก็ไม่เห็นด้วย เพราะเธอเป็นห่วงร่างกายของโอลิเวีย ที่ไม่ค่อยแข็งแรง รับลมมากก็ไม่ได้ รับแดดมากก็ไม่ได้

" ป๊ะป๋าไม่อนุญาต " ฝ่ายผู้เป็นพ่อพูดปฏิเสธออกไปเสียงขรึม

" แต่ป๊ะป๋า หนูอยากมีเพื่อน ที่ไม่ใช่แค่พวกพี่เมด หนูอยากไปเรียนกับพี่อลิส นะ นะ น๊าาา ป๊ะป๋า พี่อลิส นะคะ " ทั้งสองคนที่นานๆทีจะเห็นโอลิเวียอ้อนเหมือนลูกแมวแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

" เห้อออ ถ้าลูกอยากไป ป๊ะป๋าก็จะให้ไป แต่ป๊ะป๋าจะให้เข้าเรียนตอนปีหน้า ลูกก็จะอยู่ชั้น มัธยมต้นปี 1 พอดี ลูกตกลงมั้ย? " ปีหน้า? ก็ไม่เสียหายอะไร ยังไงซะก็ยังไม่เข้าสู่เนื้อเรื่อง ถือว่าภารกิจขอเข้าโรงเรียนสำเร็จแล้วกันนะ

" ขอบคุณค่ะ ปะป๋า "

...

5 วันต่อมา..

วันนี้เป็นวันที่เหล่าผู้ใหญ่ผู้ร่วมทุนธุรกิจต่างๆกับทางบริษัทป๊ะป๋าก็มารวมตัวกัน จัดงานเลี้ยงพบปะ ทำความรู้จักกัน จัดเป็นงานเล็กๆเพื่อความเป็นส่วนตัว สถานที่จัดงานก็เป็นที่ภัตตาคารหรูหราตั้งตระหง่านอยู่กลางเมืองหลวง ซึ่งตระกูลเรนเดลเป็นเจ้าของ นั่นคือฝั่งตระกูลของ หนึ่งในผู้พระเอกนั่นเอง! และเธอรู้สึกตื่นเต้นมากที่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ออกจากบ้าน ก็ทำเอาเธอเหนื่อยไม่เบาทั้งอ้อนขอ ทำตัวน่ารักหลายรอบ หลายครั้ง จนป๊ะป๋ากับพี่อลิสใจอ่อน และก็ยังต้องผ่านการตรวจร่างกายต่างๆนาๆ ซึ่งหมอก็บอกว่าร่างกายเธอแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย .

ย้ำ! ว่านิดหน่อยเท่านั้น!

เธอกับพี่อลิสส่วนใส่ชุดเดรสกระโปรงยาวลายดอกเดซี่เล็กๆคล้ายกันเพียงแค่คนละสีเท่านั้น พี่อลิสใส่สีฟ้า ฉันใส่สีชมพู ฉันขอเปลี่ยนกับเธอแล้วแต่ชุดก็ถูกจัดเป็นไซส์ของใครของมัน เธอไม่ค่อยจะกินกับสีชมพูเท่าไหร่ แต่ป๊ะป๋าเป็นคนเลือกให้ต้องทำใจ ส่วนทรงผมพวกเราก็ทำง่ายๆโดยมัดผมสูงเป็นหางม้าโพนี่ ดัดลอนน่ารักๆพองาม เท่านั้นเอง บางคนอาจจะสงสัยทำไมพวกเราแต่งตัวสบายใสๆ ก็ป๊ะป๋าบอกแต่งตัวยังไงก็ได้ วันนี้ที่ไปก็เป็นงานเล็กๆ มีแต่คนรู้จักกันทั้งนั้นไม่ต้องสวมชุดประณีตหรูหราอะไรพวกนั้นหรอก ว่างั้นแหน่ะ

" โอลิเวีย ไปกันเถอะ เดี๋ยวป๊ะป๋ารอนาน "

" ค่ะ "

...

ตอนนี้เราก็ได้เดินทางมาถึงภัตตาคารแล้ว หรูหรา ใหญ่โตมาก แล้วลูกค้าก็เยอะ ส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคม และมีเงินนั่นแหละ ก็แหงสิ ไม่มีเงินจะมาเป็นลูกค้าที่นี่ได้หรอ วันนี้เราจะได้เจอตัวละครหลักแล้ว กลุ่มตัวละครที่สามารถจีบได้ เธอรู้สึกตื่นเต้นชะมัด! เราขึ้นลิฟต์มาชั้นบนสุดของภัตตาคาร ก็พบห้องอาหารขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยสไตล์หรูหราสุดๆ และแล้วเธอก็ได้พบตัวละครหลักพร้อมกับพ่อของพวกเขา

" ไงอเล็กซ์! แล้วนั่นลูกสาวทั้งสองของนายสินะ ลุงชื่อ เอริค นะ " อ้อ! อเล็กซ์ ชื่อป๊ะป๋าเธอเองแหละ คนที่เข้ามาทักทายพ่อเธอคนแรกเป็นชายวัยกลางคน ผมสีน้ำตาลเข้ม เข้ามาทักทายด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงผิดกับหน้าตาเข้มๆดุๆที่ไปคนละทางกันสุดๆ

" น่ารักจังเลยนะ ฉันอยากมีลูกสาวบ้างจัง เรียกลุงว่า เควิน นะครับ " คนที่สองมี ผมสีบลอนด์ เขาทักทายด้วยรอยยิ้มสว่างจ้า ทำเอาเธอยกมือมาบดบังรัศมีออร่าที่แทงตาเธออยู่แทบไม่ทัน

" ส่วนลุง ชื่อ อัลเลน หนูคนใดคนหนึ่งมาหมั้นกับลูกชายของฉันมั้ย? " แบบนี้ก็ได้เรอะ!? คนที่สามมี ผมสีดำสนิท น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเรียบนิ่งสนิท แถมยังกระตุกยิ้มบางๆขึ้นมาอีก

ทำไมคนในโลกนี้ถึงได้หน้าตาดีปานนี้นะ!! เธอจะหัวใจวาย!

...

ผ่านการแนะนำกันไปเรียบร้อย ตอนนี้เธอกับพี่สาวมานั่งกลางดงเด็กผู้ชายสามคนที่กำลังจ้องมองมาทางพวกเธออยู่ เธอเกร็งนิดหน่อยเพราะไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ส่วนพี่สาวเธออลิเซียก็คงจะรู้จักกันมาก่อนหน้าแล้ว เพราะเรียนที่เดียวกันด้วยจึงนั่งพิงโซฟานิ่ง มาอยู่สถานการร์แบบนี้ได้ยังไงก็เพราะว่า ก่อนหน้านี้ผู้ใหญ่ทั้งสี่ทักทายกันไปแล้ว ก็ได้แยกลูกตัวเองออกมาอีกฝั่ง เพื่อที่พวกเขาจะคุยเรื่องธุรกิจกันนั่นเอง!

" โดมินิก อลาโน่ แอนดริว นายจะจ้องน้องสาวฉันไปถึงไหนกัน " อลิเซียพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด เพราะพวกนี้จ้องน้องสาวเธอมากเกินไป มันจะทำให้น้องสาวเธอลำบากใจ

เมื่อกี้ทุกคนฟังไม่ผิดเด็กผู้ชายทั้งสามคนนั่นแหละที่เป็นเป้าหมายในการจีบของนางเอก อยากจะบอกว่าพวกเขาทั้งสามแสดงเค้าความหล่อปานเทพบุตรกันแต่เด็กเลยทีเดียว อยากรู้จริงๆว่าโตขึ้นไปพวกเขาจะหล่อขนาดไหน

คุณนางเอกเกมทำไมถึงโชคดีอย่างนี้นะ!

" ก็ได้ๆ แค่อำเล่นน่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ โอลิเวีย พี่สาวของเธอชอบเล่าเรื่องของเธอให้พวกเราฟังเยอะแยะเลย อ้อ! กินขนมหวานมั้ย? " อลาโน่ พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ประกอบกับหน้าดุๆ แล้วยังจะขนมหวานนั่นอีก ไม่เข้ากันเลยสักนิด!

" โอลิเวียสนใจหนังสือมั้ย ผมเอามาเผื่อด้วยนะ " โดมินิก ผู้มีรอยยิ้มสว่างไสวพูดขึ้นพร้อมกับชี้กองหนังสือหลากหลายแนวให้ดู

" หรืออยากไปนอนกับฉันมั้ย มุมนั้นสงบ สวยด้วยนะ " แอนดริว พูดต่อด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง ชี้ไปทางมุมโซฟ้าชิดกับกระจกใสแผ่นใหญ่ที่กั้นไว้ ส่องออกไปด้านนอกจะเห็นวิวยามค่ำของเมืองที่สวยอย่างที่เขาว่าจริง

" นั่นมันประโยคล่อลวงเด็กชัดๆ แอนดริวนายนี่มันยังไงนะ " อลาโน่พูดขึ้น แอนดริวก็ยักไหล่อย่างขอไปที ไม่สนใจแล้วค่อยหันมามองเธอ ก่อนจะกระตุกยิ้ม แล้วลุกขึ้นไปนอนมุมที่เขาบอกทันที

ไอ้กระตุกยิ้มเมื่อกี้มันคืออะไรกัน! รู้สึกเขาเป็นคนอันตรายชะมัดเลย!