โอลิเวีย กับป่วย

วันเวลาผ่านไป 3 วันเต็ม วันประกาศผลสอบก็มาถึง นักเรียนที่มีสิทธิ์เข้าไปสอบกำลังกายมีด้วยกันทั้งหมด 500 คน และหนึ่งในนั้นก็มีฉันด้วย ส่วนคะแนนยังไม่มีแจ้งออกมา เพราะจะเข้าไปรวมกับคะแนนสอบด้านกำลังกาย อีก 2 วันข้างหน้าจะมีสอบวัดกำลังกาย จะมีด้วยกันทั้งหมด 4 แบบทดสอบ

1.นั่งงอตัว

2.ซิทอัพ 30 วินาที

3.กระโดดไกล

4.วิ่ง 100 เมตร

ด้วยเหตุนี้วันนี้ฉันจึงพยายามเดินไปเดินมาให้ได้นานที่สุด และก็ฝึกทำทั้ง 4 อย่างให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามขีดจำกัดร่างกายตัวเอง โดยมีพี่ๆทั้งสี่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด เอาจริงๆ แต่ซิทอัพเธอก็จะตายแล้ว กระโดดไกลเธอโดดไปเหมือนระยะการก้าวเท้ายาวๆของฉันเท่านั้น วิ่งอย่าพูดถึง ไม่ถึง 10 เมตร เธอเริ่มเหนื่อยแล้ว และฉันก้ปลงในการทดสอบด้านนี้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ห้องไหนเธอก็ยอมรับได้ทั้งนั้น

" เหนื่อยแล้ววว " ฉันล้มตัวนอนลงบนโซฟาหลังจากพึ่งอาบน้ำล้างเหงื่อ

" น้องทำได้แค่นี้ก็ดีมากแล้วนะ พี่ไม่อยากให้น้องใช้กำลังเยอะ เดี๋ยวเกิดวูบขึ้นมาจะแย่เอา " อลิเซียตบบนตักตัวเองเบาๆเพื่อให้ฉันไปนอนบนตักเธอ ฉันก็ทำตามอย่างว่าง่าย พี่สาวเธอตัวหอมมากกกก

" นั่นสิ ร่างกายทำงานหนักเกินไปก็ไม่ดีนะ ไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ " โดมินิกละสายตาจากหนังสือ แล้วหันมาพูดกับเธอ

" วันนี้เราไปเที่ยวกันมั้ย! ฉันอยากพาโอลิเวียไปร้านเค้กร้านโปรดของฉัน มันอร่อยมากเลยนะ! โอลิเวียไปกันเถอะ " อลาโน่ลุกขึ้นหันมาชวนฉัน พร้อมกับดึงเธอฉันลุกขึ้น

" อลาโน่! น้อยๆหน่อยเถอะนายน่ะ เธอต้องการพักผ่อน " แอนดริวพูดขึ้นขัดอลาโน่

" ใจเย็นๆก่อนนะคะพี่ หนูขอนอนพักสักงีบหน่อยได้มั้ย หนูรู้สึกเหนื่อย " เมื่อเธอพูดเสร็จเธอก็ล้มตัวนอนลงเหมือนเดิม แต่คราวนี้เธอหนุนหมอนนุ่มนิ่มอย่างดี กลัวตักพี่สาวจะชา เธอรู้สึกเหนื่อยจริงๆ เมื่อยตัวไปหมด..

...

" วันนี้ปล่อยให้โอลิเวียพักเถอะ ฉันคิดว่าร่างกายเธอคงไม่ไหวแล้ว " ทางด้านบุคคลทั้ง 4 หลังจากที่โอลิเวียหลับไป ก็พากันนั่งมองหน้ากันสักพัก ก่อนที่อลิเซียจะตัดสินใจพูดขึ้น

" ก็เห็นด้วยล่ะนะ " โดมินิกพูดขึ้น โดยหันไปสบสายตากับอลิเซีย ที่หันมาพอดี ก็อลิเซียจะหันหน้าหนีไป ปฏิกิริยาแบบนั้น ทำให้โดมินิกยิ้มออกมาทันที เหตุการณ์นี้มีเพียงแอนดริวที่เห็นทำให้เจ้าตัวกระตุกยิ้มขึ้นมา ส่วนอลาโน่สนใจแต่โอลิเวียที่นอนหลับตาพริ้มไม่หันไปไหน

" เห้อออ ตกลง ไว้พรุ่งนี้เราจะมากันใหม่ " อลาโน่ตัดสินใจได้ก็หันไปบอกทุกคน

" เรา? " แอนดริวพูดขึ้น

" ก็ใช่ไง พวกเรา หรือพวกนายไม่มา? "

" นายต่างหากที่ไม่ได้มา " แอนดริวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนอลาโน่ที่ได้ยินก็ทำหน้าฉงนไม่เข้าใจ

" นายลืมอะไรรึเปล่า? ไม่ใช่ว่านายมีนัดกับลุงเอริคหรอไง? "

" ม่ายยยยยยยยยยยยย!! "

...

เช้าวันต่อมา โอลิเวียตื่นขึ้นด้วยความหิว เพราะตั้งแต่กะจะนอนงีบเฉยๆเมื่อวาน แต่ยาวจนถึงเช้าของวันนี้ ทำให้เธอไม่ได้ทานอาหารเย็น เธอคงหลับลึกจริง แต่เธอก็ยังรู้สึกเพลียๆอยู่ แล้วก็ปวดตามตัวด้วย โอลิเวียนอนนิ่งๆกระพริบตาหลายครั้ง ก่อนจะมีคนมาเคาะประตูเป็ฯคนป้าแม่บ้านนั่นเอง มาพร้อมกับอาหารมาให้เธอ เธอที่เห็นก็พยายามลุกขึ้นนั่ง

" คุณหนู ค่อยๆลุก ป้าคิดว่าเมื่อวานคุณหนูโหมร่างกายตัวเองเกินไปนะคะ ร่างกายของคุณยะ- "

" ยู๊ดดดด หยุดก่อนค่ะ! หนูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ แต่ตอนนี้หนูรู้สึกเพลีย แล้วก็ปวดไปหมดเลย " ป้าแม่บ้านที่ได้ยินฉันพูดแบบนั้น ก็ทำตาโตเท่าไข่ห่าน รีบวิ่งออกไป กลับมาพร้อมพี่อลิเซีย แล้วเธอก็รีบพุ่งมาหาฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วงทันที แล้วก็นำมือมาวางบนหน้าผากของฉัน

" พี่ว่าน้องมีไข้ วันนี้น้องก็ควรพักผ่อนนะ "

" พี่อลิส... "

" ไม่ต้องส่งสายตาแบบนั้นให้พี่เลยนะ พี่เตือนแล้วว่าอย่าโหมร่างกาย น้องก็ไม่ฟัง เห้อออ ทานอะไรสักหน่อยเถอะ น้องยังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เย็นเมื่อวานแล้ว " ทำให้พี่อลิสเป็นห่วงซะแล้วสิ รู้สึกผิดชะมัด

" ค่ะ ขอโทษนะคะ " ฉันก้มหน้าขอโทษ

ทางด้านอลิเวียที่เห็นน้องทำแบบนั้นก็ยกมือไปลูบหัวเบาๆ ก่อนจะป้อนข้าวต้มที่ป้าแม่บ้านทำเอาไว้ให้โอลิเวียทาน เมื่ออิ่มแล้ว อลิเซียก็ปล่อยให้น้องสาวของเธอได้นอนพักผ่อน เธอนั่งเฝ้าไข้สักพัก ก่อนจะโทรไปบอกหนุ่มๆว่าน้องสาวเธอป่วย แอนดริว กับโดมินิกว่าจะมาเยี่ยมไข้ ส่วนอลาโน่เจ้าตัวได้แต่โอดครวญว่าอยากมา แต่ลุงเอริคน่าจะดึงตัวไว้ น่าสงสารเขานะ

" คุณหนูคะ คุณชายโดมินิก กับคุณชายแอนดริวเดินทางมาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้รออยู่ห้องรับแขก อยากให้เชิญมาที่นี่เลยมั้ยคะ? " อลิเซียกำลังจะตอบรับ แต่ก็ต้องชะงัก จะให้ผู้ชายมาเข้าห้องน้องสาวของเธอได้ยังไง ไม่ได้ๆ

" เดี๋ยวลงไปพบพวกเขาเองค่ะ ป้าเช็ดตัวโอลิเวียให้หน่อยนะคะ " อลิเซียบอกป้าแม่บ้าน ก่อนจะหันมาจุ้บหน้าผากมนของผู้เป็นน้องสาว แล้วก็ผละตัวออกเดินไปห้องรับแขกทันที

เมื่อมาถึงห้องรับแขก ก็พบเจอภาพเดิมโดยโดมินิกนั้นก็ยังพกหนังสือมาอ่าน นั่งนิ่งๆเหมือนเดิม ทางด้านแอนดริวก็ไม่ต่างกัน นั่งหลับตานิ่ง ไม่สนโลกเหมือนเดิม แล้วทั้งสองบนโซฟารับรู้ว่าเธอเข้ามา ก็หยุดการกระทำก่อนหน้านี้ เป็นโดมินิกที่พูดขึ้นก่อน

" โอลิเวียอาการเป็นยังไงบ้าง? "

" เธอมีไข้น่ะ ร่างกายอ่อนเพลีย เหมือนครั้งผ่านๆมา เห้อออ " อลิเซียตอบแล้วถอนหายใจ เพราะรู้สึกกังวล

" ผมรู้ว่าอลิสเป็นห่วงโอลิเวีย แต่ต้องห่วงร่างกายตัวเองด้วย อย่าคิดมากนะ " โดมินิกที่เห็นแบบนั้น ก็ยกมือไปลูบไหล่ร่างบางเบาๆเชิงปลอบ ก่อนที่ทั้งสองจะสบตากัน แล้วก็ส่งยิ้มให้กัน

เป้าะ!

" ฉันยังอยู่ " แอนดริวดีดนิ้วขัดจังหวะบรรยากาศสีชมพูทั้งหว่างเพื่อนทั้งสองคนของเขา แล้วส่งสายตาแซว ก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อเห็นอลิเซียเขินจนหน้าแดง ทำเป้นกระแอมเสียง แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

" อะ อ้าว นายอยู่ด้วยหรอแอนดริว? "

" เหอะ! อะนี่ฉันเอามาให้โอลิเวีย " แอนดริวยกบัตรขนาดเล็กสองใบขึ้นมาให้ดู

" เอ๊ะ! นี่มันบัตรส่วนลดกับบัตรคิวร้านโรยัลบีทนี่! นายได้มันมาได้ยังไง! " แอนดริวยักไหล่ ส่วนอลิเซียทำตาโต หลุดมาดคุณหนู เพราะบัตรสองบัตรนี่ไม่ได้มาง่ายๆ ร้านโรยัลบีทเป็นร้านที่นิยมมากในหมู่วัยรุ่น ร้านโรยัลมีแต่ของอร่อยๆเต็มไปหมด แม้จะมีหลายสาขา แต่เธอไปที่ไหนก็คิวยาวเหยียดกว่าจะถึงเธอก็หมดทุกครั้ง

" ขอย้ำ ฉันให้โอลิเวีย " แอนดริวยกบัตรทั้งสองเข้าหาตัวก่อนที่ อลิเซียจะเข้ามาคว้ามันไปได้

" เหอะ! จะให้โอลิเวียหรือฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ "

" ถ้างั้นฉันจะรอให้โอลิเวียหายป่วยก่อนแล้วกัน ฮาวว ง่วงจังขอกลับก่อนนะ ไปกันเถอะโดมินิก " เมื่อพูดจบแอนดริวก็ลุกเดินหนีออกจากห้องรับแขกไป ทางด้านอลิเซียหน้าบึ้ง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ เมื่อโดมินิกยกบัตรสองบัตรที่เหมือนกับแอนดริวขึ้นมา ทำให้ดวงตาเธอเป็นประกาย

" ผมให้ แต่ไว้เราไปด้วยกันนะ " เมื่อโดมินิกพูดจบก็ลูบหัวเธอ แล้วก็ลุกเดินออกไปทันที ส่วนอลิเซียนั้นเธอล้มตัวนอนลงบนโซฟานุ่มด้วยจิตใจที่ลอยล่องไปไกลเสียแล้ว

ด้วยกัน...

ด้วยกัน...

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ทางด้านป้าแม่บ้านหลังจากคุณชายทั้งสองเดินออกมาจากห้องรับแขก เธอก็เปิดประตูเข้าไป ก็เจอกับคุณหนูเอามือทุบหมอนหลายต่อหลายครั้ง ทำให้เธอได้แต่ยืนสงสัย แล้วก็ไม่กล้าที่จะขัดเท่าไรนัก สงสัยคุณหนูจะกังวลเรื่องคุณหนูเล็กมากจริงๆ โถคุณหนูของป้า..

อลิเซียที่ไม่ได้รับรู้ว่าป้าแม่บ้านเข้ามา ก็ยังเอามือทุบหมอนระบายความเขินของตัวเองต่อไปอย่างนั้น และอย่างนั้น..