30 ความลับของแม่ยายกับว่าที่ลูกเขย

งานเลี้ยงเล็กๆ ถูกจัดขึ้นก่อนปีใหม่หนึ่งวัน ทั่วบริเวณห้องทานอาหารตกแต่งด้วยลูกโป่งหลากสี เมษากับพิจิกาช่วยกันเป็นแม่งาน กัลยณัฏฐ์เองก็มาช่วยทำกับข้าวตั้งแต่บ่าย พอหกโมงเย็นทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย

ปุณณวิชญ์มองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุขทั้งพี่สาว หลานสาวและคนรักพูดคุยกันอย่างสนิทสนม แม้กระทั่งน้ากัลยาก็เข้ากันได้ดีกับครอบครัวของเขา

“พี่ขอตัวกลับก่อนนะษา” กัลยาเดินมาบอกเจ้าของบ้านเพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว

“ปอกลับพร้อมแม่เลยนะคะ” เมื่อเห็นมารดาเดินมาบอกเจ้าของบ้านเธอขอตัวกลับเช่นกัน

“อ้าวพี่โอป ไหนว่าจะดูซีรี่ย์กันถึงเช้า” หนูดีทำท่าจะไม่ยอม

“อยู่ต่อเถอะลูกหนูดีคงเหงาไม่ได้เจอกันนาน”

“นั่นสิ หนูปออยู่ค้างกับหนูดีเลยก็ได้” เมษาเอ่ยชวน

“งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งเองครับ” ปุณณวิชญ์เดินตามกัลยาไปเงียบๆ

“คุณน้าครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษา” เขาถามขึ้นเมื่อเดินพ้นเขตบ้านมาเพียงเล็กน้อย

“เรื่องอะไร เกี่ยวกับโอปอใช่ไหม”

“ครับ คือผมเห็นว่าช่วงนี้เธออ่านหนังสืออย่างหนัก คงเพื่อเตรียมสอบแต่ใจจริงผมไม่อยากให้เธอสอบผ่านเลย”

“วิชญ์ไปรู้ไรมาหรือเปล่าถึงไม่อยากให้เธอสอบผ่าน” กัลยามองหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย

“ถ้ารู้ก็บอกน้ามาตามตรง เรื่องน้าผู้ชายใช่ไหม”

“คุณน้ารู้..” เขาทำสีหน้าแทบไม่ถูก แต่โชคยังดีที่คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด

“น้ารู้มาสักพักแล้ว แต่ไม่รู้จะบอกลูกยังไง ปอเค้าก็อยากสอบบรรจุให้ได้แต่เค้าก็ไม่รู้เลยว่าถ้าพ่อเค้ารอวันนั้นอยู่เหมือนกัน” น้ำเสียงของครูกัลยายามนี้ฟังดูเหมือนคนที่ปลงกับทุกอย่าง

“ผมอยากคุยกับน้าพลดู”

“อย่าเลยจ้ะ ยิ่งพูดยิ่งเจ็บด้วยทั้งสองฝ่าย ยิ่งพูดอาจยิ่งไปกวนน้ำให้ขุ่น สองคนนั้นยังไม่รู้ว่าน้าแอบได้ยินเค้าคุยกันเรื่องนี้”

“ผมสงสารคุณน้าและโอปอเหลือเกิน” น้ำเสียงแสดงความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน

“น้าเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่อยากให้ลูกเสียใจ ลำพังตัวน้าเองทำใจได้ระดับหนึ่งแล้วห่วงก็แต่ความรู้สึกของโอปอ”

“ผมเองก็อยากเห็นความสำเร็จของเธอ แต่ก็กลัวเธอจะรับเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่ได้”

“น้าก็เหมือนกับวิชญ์ ถ้าปอสอบบรรจุได้ก็คงจะดีใจมากเพราะปีนี้ตั้งใจอ่านหนังสือมาก ปีที่แล้วพลาดไปเพราะไม่สบายเลยไม่ได้ไปสอบ”

“วิชญ์สัญญากับน้าได้ไหม ว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ปอฟังจนกว่าเธอจะสอบผ่าน”

“ครับ ผมสัญญา ปอจะไม่รู้เรื่องนี้จากผมแน่นนอน แต่กลัวจะรู้จากคนอื่นอย่างร้านก๋วยเตี๋ยวตรงจุดรับผู้โดยสาร ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ผมเคยเจอน้าพลกับพี่ณีที่นั่น แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังหลังจากสองคนนั้นเดินออกไป เพราะเห็นคิดว่าผมไม่ใช่คนอัมพวา”

“เพราะเรื่องนี้หรือเปล่า ที่วิชญ์อาสารับส่งช่วงที่รถของปอเสีย”

“ไม่ใช่ครับ ผมได้ยินเรื่องนี้ทีหลังแต่ที่ผมคอยรับส่งเพราะผมอยากรู้จักเธอให้มากขึ้น”

“น้าอยากให้วิชญ์ทำดีกับปอด้วยความรัก ไม่ใช่ทำเพราะสงสารนะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นนอนครับ ผมไม่กล้าล้อเล่นกับความรู้สึกของใครหรอกครับ บางทีน้าอาจคิดว่าผมกับปอพึ่งรู้จักกันไม่นาน แต่ผมมั่นใจว่าผมมองคนไม่ผิดอยู่กับเธอแล้วผมสบายใจ เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยรู้จักเธอเป็นตัวของตัวเอง กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด ไม่ใช่แสร้งฝืนความรู้สึกของตัวเองแล้วตามที่ผมชอบ”

“น้าดีใจที่โอปอได้เจอคนดีๆ”

“ผมก็ต้องขอบคุณที่น้าให้โอกาสผม ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจครับ”

ปุณณวิชญ์ส่งมารดาของแฟนสาวแล้วก็เดินกลับบ้านระหว่างทางก็อดคิดเรื่องน้ากัลยาไม่ได้ เธอช่างน่าสงสารที่ต้องทนอยู่กับสามีทั้งๆ ที่มีคนอื่นและไม่ใช่ใครที่ไหนคนใกล้ตัวนี่เอง พี่ปราณีก็ใจร้ายกว่าที่เขาคิด เธอไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหล่ ทำไมถึงไม่ไปหาแฟนที่อายุน้อยกว่านี้ ที่สำคัญทำไมต้องมายุ่งกับคนที่มีครอบครัวอยู่แล้ว หรือเขาจะหาทางพูดให้พี่ปราณีได้คิด เธอจะได้ออกไปจากครอบครัวนี้

“น้าวิชญ์จะเดินใจลอยไปถึงไหนคะ หนูดีเรียกตั้งนาน” ชายหนุ่มออกจากภวังค์ก็พบว่าเขาเดินมาถึงบ้านแล้ว

“เราจะย้ายเข้าไปดูซีรี่ย์กันในห้องรับแขกค่ะ พี่วิชญ์ไปดูด้วยกันไหมคะ”

“เรื่องนี้สนุกนะคะน้าวิชญ์” เด็กสาวรีบบอก

“เดี๋ยวน้าขอเข้าห้องน้ำแล้วตามไป แม่ล่ะไปนอนแล้วเหรอ”

“ค่ะ พรุ่งนี้แม่รีบเข้าสวนแต่เช้า หนูดีขอแม่แล้วแม่ให้ดูถึงเช้าได้” พิจิกาถือถุงขนมและน้ำเข้าไปยังห้องรับแขก ที่มีหญิงสาวเดินไปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“แล้วทำไมมานั่งกองกันที่พื้นล่ะ โซฟาตัวออกจะใหญ่”

“นั่งแบบนี้แหละ อบอุ่นดีเนาะพี่โอป” พิจิกาหันไปหาแนวร่วม ทั้งสองคนเอาผ้านวมผืนใหญ่มาปูบนพื้น จากนั้นก็กอดหมอนกันคนละใบเตรียมพร้อมจะดูซีรี่ย์เรื่องโปรด

“ใช่ค่ะ” หญิงสาวหันมาตอบเขา

“เปิดเลยพี่โอป” เด็กสาวบอกเพราะตอนนี้คนที่อยู่ใกล้โน้ตบุ๊กที่สุดก็คือเธอ

กัลยณัฏฐ์จัดการเข้าเว็บไซต์ดูซีรี่ย์ออนไลน์ แล้วคลิกไปยังซีรี่ย์เรื่อง NCIS เป็นเรื่องราวการสืบสวนของหน่วยสืบสวนอาชญากรรมทหารเรือและนาวิกโยธินแห่งสหรัฐอเมริกา

“เดี่ยวนะ ที่บอกจะดูนี่คือดูที่โน้ตบุ๊กหรอกเหรอ”

“ค่ะ ก็มันเป็นซีรี่ย์ย้อนหลังนี่ค่ะต้องดูในคอมฯ”

“รอผม 5 นาทีนะ” จากนั้นชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากห้อง พิจิกาและกัลยณัฏฐ์หันมามองหน้ากันเหมือนต้องการคำตอบ

ชายหนุ่มกลับเข้าห้องมาอีกครั้งในมือมีสายบางอย่างยาวประมาณ 4-5 เมตรเข้ามาด้วย เขาจัดการต่อสายเข้ากับโน้ตบุ๊กแล้วดึงอีกด้านไปต่อกับโทรทัศน์ขนาด 50 นิ้ว ภาพที่ปรากฏบนจอขนาดใหญ่เป็นภาพเดียวกับในจอคอมพิวเตอร์

“สุดยอดเลยน้าวิชญ์” พิจิกาตื่นเต้น

“ไม่ต้องแย่งกันดูจอเล็กแล้ว มานั่งบนโซฟาสิจะได้นั่งสบายๆ เขาขยับออกไปนั่งมุมริมสุดของโซฟาตัวใหญ่สีดำรูปตัวแอล กัลยณัฏฐ์ลุกมาอย่างว่าง่าย แต่พิจิกาล้มตัวลงนอนบนพื้นหน้าโซฟาไปเสียแล้ว

“อ้าวหนูดี ไม่ขึ้นมานั่งข้างบนด้วยกันล่ะคะ”

“ไม่ค่ะหนูดีได้ที่เหมาะๆ แล้ว”

ปุณณวิชญ์นั่งดูไปได้สักพักก็ขอตัวเข้าไปยังห้องทำงานที่อยู่ด้านข้างของห้องรับแขก เขานั่งทำงานแล้วมองออกมานอกห้องก็ยังเห็นสองสาวดูกันอย่างสนุกสาน คนนอนล่างก็ชะโงกศีรษะขึ้นมาคุย คนนอนบนโซฟาก็ยื่นหน้าลงไปคุยด้วยเป็นระยะ ชายหนุ่มนั่งทำงานอยู่นานจนรู้สึกเมื่อย พอเดินออกมาก็อดยิ้มกับภาพที่เห็นไม่ได้ พิจิกานอนคลุมโปงอยู่บนพื้น ส่วนแฟนสาวของเขาก็นอนตะแคงกอดหมอนข้าง บนจอโทรทัศน์ไม่ใช่ซีรี่ย์ที่ดูกันในตอนแรก แต่กลายเป็นภาพพักหน้าจอของโน้ตบุ๊กไปเสียแล้ว

ชายหนุ่มกดปิดโทรทัศน์จากนั้นก็สั่งคอมพิวเตอร์ให้ Shut down ก่อนจะเดินไปปิดไฟบริเวณห้องรับแขก ทิ้งไว้แค่ไฟบริเวณทางเดิน จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนบริเวณชั้นสองของตัวบ้าน

ช่วงปีใหม่แขกเข้าพักที่โอบรักโฮมสเตย์เต็มทุกห้อง เพราะเป็นช่วงวันหยุดยาวกัลยณัฏฐ์ต้องช่วยปราณีทำความสะอาดห้องตั้งแต่เช้า กว่าจะได้พักก็เกือบบ่ายโมง

“มาทานข้าวกันก่อน ทั้งสองคนเลย” กัลยาเรียกลูกสาวและปราณีที่พึ่งทำความสะอาดห้องพักเสร็จ

“ค่ะแม่”

“หนูปอทานไปก่อนเลยค่ะ น้าขอตัวกลับไปเอาผ้าเช็ดตัวที่ร้านก่อนช่วงนี้ลูกค้าร้านซักรีดเยอะ เลยไม่มีเวลาเอามาส่งให้เรา” ปราณีอยากรีบทำงานให้เสร็จ

“ให้ผมไปช่วยนะครับ” ปุณณวิชญ์เดินเข้ามาได้ยินพอดีเขาจึงรับอาสา

“พี่วิชญ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนว่าไปงานเลี้ยงบริษัทไงคะ”

“ไปมาแล้วครับ งานเลี้ยงจัดแต่เช้า เพราะตอนเย็นใครๆ ก็อยากอยู่กับครอบครัว”

“ทานข้าวด้วยกันก่อนไหม” ปองพลชวน

“ตามสบายเลยครับ ผมทานมาแล้วเดี๋ยวผมไปช่วยพี่ณีเอาผ้าเอง” ชายหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามปราณีออกไป