23 เข้าใจว่างานยุ่ง

“เอาตามจริงนะคะ ตอนแรกปอก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเค้านะคะ แต่พอได้คุยบ่อยๆ ปอว่าครูหนุ่ยเป็นคนไม่ค่อยให้เกียรติคน วันก่อนมีครูผู้ใหญ่ท่านหนึ่งขับรถมาจอดใกล้ๆ รถเค้าแล้วบังเอิญว่าครูท่านนั้นถือของมาเยอะ มุมกระเป๋าเลยไปโดนรถของครูหนุ่ย เป็นรอยแค่ขนแมวเองค่ะ ครูหนุ่ยเดินมาเห็นพอดี เค้าให้ครูผู้ใหญ่คนนั้นไหว้ขอโทษ แล้วยังว่าอีกว่าทำงานจนจะเกษียณมีปัญญาขับแค่รถญี่ปุ่น อันนี้ครูโบว์เล่าให้ฟังนะคะ ปอไม่ได้เห็นเอง”

“มันอาจไม่ใช่อย่างที่เล่ากันก็ได้นี่ลูก”

“ปอก็คิดอย่างนั้น บางทีการเล่าต่อๆ กันก็ทำให้การสื่อสารผิดเพี้ยนไปได้”

“แสดงว่าลูกไม่ตัดสินคนจากที่ได้ฟังคนอื่นมา” กัลยาภูมิใจในความคิดของลูกสาว

“ค่ะแม่ จนกระทั่งปอก็เจอกับตัวเอง วันนั้นที่ปอรถเสีย เค้าอาสามาส่ง แล้วบอกว่ารถญี่ปุ่นราคาถูกก็เสียบ่อยเป็นธรรมดา โชคดีที่วันนั้นน้าวิชญ์แวะไป ปอเลยไม่ต้องทนนั่งรถมากับเค้า” สีหน้าคนพูดไม่ค่อยพอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้าวันนั้นพ่อไปรับปอก็คงดี” ปองพลพูดเบาๆ

“ไม่ใช่ความผิดของพ่อหรอกค่ะ”

“นั่นสิคุณ มันผ่านมาแล้วอย่าคิดมาก” กัลยาหันไปบอกผู้เป็นสามี

ปุณณวิชญ์ลอบมองหน้าชายสูงวัยก็เห็นว่าเขาพูดอย่างรู้สึกผิดจริงๆ

หญิงสาวเล่าต่อ “วันรุ่งขึ้นเค้าเห็นว่าปอไม่ขับรถมาเค้าก็อาสาจะมาส่งอีก แต่ปอบอกว้าน้าวิชญ์มารับ เค้ายังว่าอีกว่านั่งรถกระบะจะสบายเหมือนนั่งเบนซ์ของเขาได้ยังไง ปอเลยบอกเค้าว่า นั่งรถอะไรก็ถึงเหมือนกันแม้มันไม่สบายเท่ารถเบนซ์ แต่นั่งแล้วสบายใจมากกว่าปอก็ยินดีจะนั่ง”

คำตอบของหญิงสาวทำเอาชายตัวโตรู้สึกดีอย่างประหลาด เขาชอบที่เธอไม่ใช่พวกวัตถุนิยม

“คุณไม่กลัวเขาโกรธเหรอ เค้าเป็นถึงหลานชายเจ้าของโรงเรียนเลยนะ” ชายหนุ่มที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้นบ้าง

“ไม่ค่ะ ปอไม่ได้ทำอะไรผิดแค่พูดความจริง”

การสนทนายังดำเนินไปต่ออีกสักพักหญิงสาวก็ขอตัวกลับบ้านโดยชายหนุ่มอาสาเดินไปส่ง

“วันนี้คุณสวยจริงๆ นะ” เขาพูดขึ้นเมื่ออยู่กันสองคน

“น้าวิชญ์ก็ชมเกินไป ปอไม่สวยหรอกค่ะ ต้องชมช่างแต่งหน้านู้นค่ะ” คนบอกไม่สวยแอบยิ้ม

“สวยจริงนะครับ ปกติก็สวยนะ แต่วันนี้สวยกว่าทุกวัน” เขาชมอย่างจริงใจ

“น้าวิชญ์นี่..สงสัยสายตาจะสั้น” กัลยณัฏฐ์เริ่มหน้าแดงเพราะอายที่เขาชมเธอตรงๆ

“แล้วเรื่องรถเป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรอีกไหม” ชายหนุ่มเห็นปฏิกิริยาของเธอแล้วก็ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เขารู้ว่าเธออายที่เขาเอ่ยชม

“ไม่มีปัญหาแล้วค่ะ”

“พรุ่งนี้เช้าผมไปส่งที่โรงเรียนนะครับ”

“คะ? ทำไมต้องไปส่ง รถปอก็ใช้ได้แล้วค่ะ” กัลยณัฏฐ์มองหน้าชายหนุ่ม

“น้ากัลยาบอกว่าพรุ่งนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงสำหรับครูหลังจากจบงานกีฬาสี กว่างานจะเลิกคงดึกผมเลยอาสาไปรับท่านไม่อยากให้คุณขับรถกลับดึกๆ คนเดียว”

“แล้วแม่ว่ายังไงบ้างคะ”

“น้ากัลยาบอกว่าให้ผมถามคุณเอง” เมื่อเห็นเธอเงียบเขาก็เซ้าซี้อย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน “นะครับ ให้ผมไปรับนะ” เขาทำเสียงอ้อนอย่างกับเด็กๆ

“น้าวิชญ์ว่างเหรอคะ” เธอไม่ตอบ แต่กลับหันมาถามเขาอีกครั้ง

“ว่างครับ ผมจองห้องไว้ถึงวันอาทิตย์ คราวนี้จะได้ไปทำบุญกันจริงๆ”

“หนูดีว่ายังไงบ้างคะ ที่ผิดนัดครั้งที่แล้ว”

“ก็มีน้อยใจนิดหน่อย ผมเลยบอกว่าอาทิตย์นี้จะขอแก้ตัว”

“อ้อ”

“แล้วที่ผมผิดนัดคุณโกรธไหม”

“ก็ไม่นี่คะ ก็น้าวิชญ์งานยุ่ง ปอเข้าใจค่ะ”

คนถามแอบมองหน้าหญิงสาว ไม่มีท่าทางโกรธ หรืองอนอย่างที่เขาเคยเจอเวลาผิดนัดกับมุกไหม

“แต่ตอนนี้ไม่ยุ่งแล้ว” ถึงแม้เขาจะยุ่งแค่ไหน แต่คงต้องหาเวลามาทำคะแนนกับหญิงสาวตรงหน้าบ้างแล้ว เพราะกลัวว่าครูหนุ่มๆ ในโรงเรียนจะมาขายขนมจีบให้เธอจนทำคะแนนนำหน้าเขาไป

“ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เช้าเจอกันที่บ้านน้าวิชญ์เลยนะคะ” กัลยณัฏฐ์บอกชายหนุ่มเพราะไม่อยากให้เขาต้องเสียเวลาเข้ามารับที่บ้าน

“ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มดีใจที่เธอยอมให้เขาไปรับ

ทั้งสองเดินมาถึงหน้าบ้านพอดี ชายหนุ่มช่วยเธอเปิดประตูรั้วและปิดให้ จากนั้นก็รอจนกระทั่งหญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านแล้วเขาจึงหันหลังเดินกลับไปยังโอบรักโฮมสเตย์

คืนนี้ปุณณวิชญ์ไม่ได้ออกมาคอยจับผิดใครเพราะได้คำตอบที่แน่ชัดไปแล้ว คงรอแค่จังหวะที่จะคุยกับบิดาของหญิงสาวเท่านั้น

ชายหนุ่มมาที่บ้านของตัวเองตั้งแต่เช้าเพื่อเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้สิงหนาทเพราะวันนี้เขาจะไม่เข้ามาอีกแล้ว จากนั้นก็จัดของในรถที่กระจัดกระจายให้เข้าที่เพียงไม่นานหญิงสาวตัวเล็กก็เดินเข้ามา วันนี้เธอสวมกางเกงพละและเสื้อสีฟ้าคอปก ที่มีตราประจำโรงเรียนอยู่ที่กระเป๋าบนอกเสื้อด้านซ้าย ผมที่สั้นตอนนี้เริ่มยาวขึ้น ดูต่างจากวันแรกไปมากแต่ยังไงก็ยังคงน่ารักสำหรับเขา

ชายหนุ่มเดินไปรับถุงผ้าในมือแล้วเปิดประตูวางไว้ที่เบาะหลัง ก่อนจะเปิดประตูฝั่งตรงข้ามคนขับให้เธอ

กัลยณัฏฐ์เอามือเกาะประตูรถแล้วมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวไปสายนะ ถ้าอยากรู้อะไรค่อยถามระหว่างทางก็ได้” เขาบอกแล้วรีบวิ่งอ้อมไปยังฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปอย่างช้า พร้อมกันหันมามองคนข้างๆ

“รถใครคะ” เธอถามเมื่อรถออกจากซอยเล็กๆ เข้าสู่ถนนหลัก

“รถผมเอง”

“ไม่ตลกนะคะ วันก่อนไม่ใช่คันนี้” เธอจ้องหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ

“นั่นรถพี่สิงห์ พอดีวันนั้นรถผมไม่อยู่ก็เลยยืมรถพี่สิงห์ไปใช้ก่อนต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก โกรธหรือเปล่า” เขามองใบหน้าหวาน ที่สีหน้าไม่แสดงอาการอะไรออกมา

“ไม่โกรธหรอกค่ะ แค่แปลกใจเพราะนึกว่าคันนั้นเป็นรถน้าวิชญ์ ปอก็ต้องขอโทษที่ว่าน้าวิชญ์ไม่ล้างรถ” เธอพูดเสียงเบาๆ ทำให้เขานึกเอ็นดูเป็นอย่างมาก แทนที่เธอจะโกรธเขากลายเป็นว่าเธอกลัวเขาจะโกรธเสียอีก นี่ถ้าเป็นมุกไหมคงโวยวายไปแล้ว พักหลังมานี่ชายหนุ่มนึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ชอบเอาเธอไปเปรียบเทียบกับมุกไหมอยู่เรื่อย

ปุณณวิชญ์มองเธอด้วยสายตาที่ชื่นชมในความเป็นคนมีเหตุผลของเธอ หญิงสาวไม่มีท่าทีกระเง้ากระงอดเหมือนเด็กๆ อย่างที่เขากลัว ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าเขานั้นโชคดีเป็นอย่างมากที่มีโอกาสได้รู้จักกับผู้หญิงคนนี้ ภายนอกเธอดูเหมือนเด็กแต่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ใจเย็นและมีเหตุผลกว่าที่เขาคิดไว้มาก หลังจากที่เขาปิดกันหัวใจตัวเองมานานถึงสองปี ชายหนุ่มคิดว่าวันนี้เขาพร้อมแล้วที่จะรับหญิงสาวตรงหน้าเข้ามาอย่างเต็มหัวใจ

“ทานอะไรมาหรือยังครับ” เขาพยายามชวนคุยด้วยท่าทางปกติ ทั้งๆ ที่ในใจของตัวเองนั้นคิดอะไรไปไกลอยู่มาก

“ยังเลยค่ะ ว่าจะไปทานที่โรงอาหารของโรงเรียน” ตามปกติแล้วเธอมักจะทานอาหารเช้าที่โรงเรียนเพราะไม่อยากเสียเวลาทำอาหารตอนเช้า ครั้นจะไปทานที่โฮมสเตย์กับบิดามารดาก็ไม่อยากให้มารดาต้องตื่นมาทำอาหารแต่เช้า

“ผมขอไปทานด้วยได้ไหม ผมก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน” ปุณณิวิชญ์แกล้งถามไปอย่างนั้น เขาไม่กล้าไปนั่งทานอาหารในโรงเรียนที่มีแต่เด็กๆ เต็มไปหมด

“ถ้าน้าวิชญ์ไม่กลัวเป็นเป้าสายตาก็ได้ค่ะ” ก็ดูตัวเขาสิสูงเกินมาตรฐานชายไทย ไหนจะใบหน้าที่หล่อเหลา คิ้วเข้มถ้าไปนั่งในโรงอาหารคงจะเป็นจุดสนใจไม่น้อยทีเดียว

“คุณพูดอย่างนี้ผมก็อายเป็นนะครับ” เขาหัวเราะเบาๆ แล้วถามต่อ “แล้วมีร้านไหนที่เปิดแต่เช้าบ้างล่ะ”

“น้าวิชญ์อยากทานอะไรล่ะคะ”

“ไม่รู้สิ ปกติไม่ค่อยทานตอนเช้า รวบทีเดี่ยวมื้อเที่ยงเลย”

“จริงๆ ปอจะบอกว่าอาหารเช้าสำคัญที่สุด แต่บางทีเร่งรีบปอเองก็ทานแค่กาแฟเหมือนกันค่ะ”

“ก็จริงครับ” เขาเห็นด้วยกับหญิงสาว

“งั้นไปร้านกาแฟใกล้ๆ โรงเรียนก็ได้ค่ะ ร้านนี้มีทั้งกาแฟ ข้าวต้มโจ๊ก ไข่กระทะ ขนมปังปิ้ง ปอเคยมาทานอยู่หลายครั้งเหมือนกันค่ะ” แล้วเธอก็บอกทางไปร้านกาแฟ