20 พ่อไม่ว่าง

สีหน้าของเขาเครียดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินว่าพ่อเธอไปทำธุระ แต่ก็รีบปรับให้เป็นปกติก่อนที่เธอจะทันสังเกต

“อ๋อ แล้วทำไมไม่โทร. ให้ผมมารับล่ะครับ”

“ปอไม่แน่ใจว่าน้าวิชญ์จะว่างหรือเปล่า ปอเกรงใจค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไซต์งานอยู่ในตลาดนี่เอง”

“ค่ะ” กัลยณัฏฐ์ยิ้มรับกับคำบอกของเขา

“รีบกลับบ้านหรือเปล่าครับ ว่าจะชวนไปทานข้าว” ปุณณวิชญ์ชวนเธอคุยเมื่อหญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถ

“รีบค่ะแม่เป็นห่วงค่ะ” เมื่อตอนกลางวันเธอโทรไปบอกแม่แล้ว่าเมื่อเช้าได้ได้ขับรถมา และเย็นนี้จะให้เพื่อนครูไปส่ง

“โทร. บอกท่านก่อนดีไหม” เขาไม่อยากให้มารดาของเธอต้องเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว

“น้าวิชญ์หิวเหรอคะ”

“เปล่าๆ ยังไม่หิวแต่ไหนๆ ก็ต้องกลับด้วยกันเลยว่าจะแวะไปหาหนูดีหน่อย” เขารู้ว่านี่เป็นเหตุผลที่เธอเองจะไม่ปฏิเสธเขาเป็นแน่

“ได้ค่ะ เดี๋ยวขอปอโทรบอกแม่ก่อนนะคะ ปอเองก็อยากไปบ้านหนูดีเหมือนกันค่ะ”

ไม่ถึง 10 นาทีจากนั้นเขาก็พาเธอมายังบ้านที่พี่สาวและหลานสาวอาศัยอยู่

“สวัสดีค่ะน้าษา” กัลยณัฏฐ์ยกมือไหว้เมษา

“อ้าว! มากันแล้ว เหลือกับข้าวอีกอย่างก็เสร็จแล้วจ้ะ” เธอถามทั้งสองคนที่พึ่งเดินเข้ามา

“ยังไม่หิวเลยค่ะ มีอะไรให้ปอช่วยไหมคะ” หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องครัว

“ปอช่วยยกกับข้าวออกไปตั้งโต๊ะเลยก็ดีนะ เดี๋ยวน้าเอาปลาหมึกลงผัดแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว วิชญ์โทรมาบอกช้าไปหน่อยพี่เลยเตรียมกับข้าวได้แค่นี้”

“แค่นี้ก็เยอะแล้วล่ะคะ แล้วหนูดีล่ะคะ” หญิงสาวถามขณะที่กำลังช่วยจัดโต๊ะ

“อาบน้ำอยู่จ้ะ น่าจะใกล้เสร็จแล้ว พักนี้ไม่รู้เป็นอะไรอาบน้ำนานกว่าปกติ” เมษาบ่นให้กัลยณัฏฐ์ฟัง

“ไม่ได้อาบนานสักหน่อยค่ะแม่ หนูดีแค่ล้างหน้านาน พี่โอปดูสิคะ สิวเต็มเลย” พิจิกาเดินเข้ากอดพี่สาวคนสนิทพร้อมเอามือชี้หน้าตัวเองที่มีสิวแค่ไม่กี่เม็ด

“ไหนให้พี่ดูซิ” เธอดันตัวเด็กสาวออกเพื่อจะได้เห็นหน้าอย่างชัดๆ

“ไม่เยอะนะหนูดี แค่นี้เองถ้าล้างหน้านานและล้างหน้าบ่อยนั่นแหละจะกระตุ้นให้เกิดสิว”

“เหรอคะ ก็หนูดีไม่รู้” พิจิกายิ้มแหยๆ

“พี่มีข้อมูลเยอะเลย เดี๋ยวพี่ส่งลิงก์หนูดีนะ” กัลยณัฏฐ์รู้ดีว่าวัยนี้กำลังรักสวยรักงาม

“ของคุณค่ะพี่โอป”

“เสร็จแล้วไปทานข้าวกันเถอะ แล้วนี่วิชญ์ไปไหนล่ะ” เมษามองไปทั่วบ้านเธอยังไม่เห็นน้องชายเลยตั้งแต่เดินเข้ามาทักทาย จากนั้นก็มีแค่สามสาวที่คุยกันอยู่

พอพูดจบผู้ชายคนเดียวในบ้านก็เดินเข้ามาพร้อมถุงในมือ

“น้ำส้มคั้นครับพี่ษา” ปุณณวิชญ์ถุงใส่ขวดน้ำส้มให้พี่สาว

“ไปซื้อที่ไหนมาเร็วจริง”

“ร้านตรงหัวมุมที่ติดกับร้านขายเครื่องสังฆทานครับ”

“อ๋อ ร้านนั้นเองพี่ก็เคยทานนะของเค้าอร่อย”

“พูดถึงร้านสังฆทานแล้ว พี่ว่าเสาร์นี้เราไปทำบุญกันไหม” เมษาเอ่ยชวนทั้งสามคน

“ดีเลยครับพี่ ผมไม่ได้เข้าวัดนานแล้ว” ปุณณวิชญ์แทบจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาไปวัดนั้นนานเท่าไหร่แล้ว

“ปอล่ะว่างไหม วันเสาร์บ่ายๆ ดีไหม น้าว่าจะไปดูสวนสักหน่อย คนดูแลสาวแจ้งว่าผลไม่บางอย่างเริ่มจะออกผลแล้ว จากนั้นเราก็ไปวัดด้วยกันอย่าลืมชวนพ่อกับแม่ไปด้วยนะปอ”

“ปอไม่แน่ใจเท่าไหร่ค่ะน้าษา ต้องดูว่าแขกเยอะไหม ถ้าเยอะก็คงปลีกตัวลำบาก”

“เดี๋ยวหนูดีไปช่วยค่ะ จะได้เสร็จเร็วๆ ดีไหมคะ ครั้งนี้หนูดีไม่คิดตังค่ะ” คำพูดของเด็กสาวทำให้ผู้ร่วมสนทนาอีกสามคนหัวเราะอย่างเอ็นดู

หลังจากทานอาหารเสร็จทั้งสี่คนก็พากันมานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก เมษามองนาฬิกาแล้วถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง

“จะสองทุ่มแล้ว วิชญ์ไปส่งหนูปอแล้วกลับกรุงเทพฯ เลยไหม”

“คงไม่ครับพี่ ผมว่าจะค้างที่โอบรักโฮมสเตย์ครับ”

“พี่ก็ว่าดีจะได้ไม่ต้องห่วง” เมษาเคยชวนเขาค้างที่นี่หลายครั้งแต่น้องชายก็ปฏิเสธ

“งั้นพี่ว่าวิชญ์ไปส่งหนูปอได้แล้ว ป่านนี้พี่กัลยาคงเป็นห่วง”

“ครับพี่”

“ปอไปก่อนะคะ น้าษาขอบคุณมากเลยค่ะ มื้อเย็นที่แสนอร่อย” กัลยณัฏฐ์บอกลาเจ้าของบ้าน

“แล้วมาอีกบ่อยๆนะ ที่จริงบ้านกับโรงเรียนก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง แวะมาหาหรือจะมานอนกับหนูดีก็ได้”

“ค่ะ แล้วปอจะหาโอกาสมาบ่อยๆ นะคะ”

“จริงนะคะ”

“จริงค่ะ แล้วพี่จะบอกอีกทีนะคะว่าวันไหน”

“เย้ๆ จะได้นอนดูซีรี่ย์กันถึงเช้าเลยนะคะ” พิจิกากอดหญิงสาวอย่างดีใจ

“คุณเรียกช่างมาดูรถหรือยังครับ” ปุณณวิชญ์ชวนหญิงสาวคุยเมื่อทั้งสองขับรถออกมาจากบ้านของเมษาแล้ว

“ยังเลยค่ะ วันนี้ปอยุ่งทั้งวันเลยค่ะ พ่อเองก็ไม่ว่างคงต้องรอพรุ่งนี้”

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ให้ผมไปรับนะ ออกจากบ้านสักเจ็ดโมงสิบห้ากำลังดี จะได้ไปหาอะไรทานก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้ปอคงเอารถของพ่อไปใช้ก่อน”

“แล้วพ่อคุณไม่ต้องใช้รถเหรอ” ชายหนุ่มถามเพราะเขาเองอยากเป็นคนรับส่งเธอมากกว่าจะให้เธอขับรถมาเอง

“ปอก็ไม่ค่อยแน่ใจ คงต้องรอถามพ่ออีกที ปกติพ่อก็ไม่ค่อยออกไปไหนเท่าไหร่ เข้าสวนทีก็ยาวเลย แม่ยังชอบบ่นว่าพ่อชอบไปขลุกอยู่แต่ในสวน”

เธอจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าคนที่เธอบอกว่าไปขลุกอยู่แต่ในสวนนั้นบางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด แต่เท่าที่ฟังเหมือหญิงสาวกับมารดาจะไม่ระแคะระคายอะไรเลยสักนิด

“ผมว่ามาทำงานพร้อมผมนี่แหละทางเดียวกัน ไม่ได้ลำบากอะไร เรื่องรถ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนกลางวันผมให้ช่างเข้าไปดูให้ก็ได้” เขาเห็นสีหน้าเกรงใจแล้วก็ต้องรีบพูดต่อ “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เพื่อนบ้านกันมีอะไรก็ช่วยกัน ผมต้องเข้าเมืองมาดูไซต์งานอยู่”

“ก็ได้ค่ะ แต่น้าวิชญ์ไม่ต้องมารับที่บ้านก็ได้ปอเดินหาที่บ้านเองค่ะ ส่วนเรื่องรถปอจะให้พ่อดูให้ก่อนค่ะ”

“ครับ” เขาไม่เซ้าซี้ไปมากกว่านี้เพราะแค่เธอยอมให้เขาไปรับไปส่งก็พอใจแล้ว

เพียงไม่นานรถก็แล่นเข้ามาจอดที่บ้านของปุณณวิชญ์ คนงานกลับกันไปหมดแล้ว ทั้งบ้านมีไฟส่องสว่างตรงใต้ถุนบ้านเพียงดวงเดียว

“เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้าก่อน คุณรออยู่ตรงนี้แหละ มืดหน่อย มีอะไรก็ตะโกนดังๆ นะครับ” เขาบอกทีเล่นที่จริง แล้วก็แอบยิ้มมุมปากเมื่อเห็นหญิงสาวมองซ้ายมองขวาอย่างกลัวๆ

“ผมล้อเล่น ไม่มีอะไรหรอก” เขาเดินหายเข้าไปเอากระเป๋าเสื้อผ้า ที่สั่งให้สิงหนาทเอาออกจากหลังรถเมื่อตอนกลางวัน

“แม่ค่ะปอมาแล้วค่ะ” กัลยณัฏฐ์เดินเข้ามายังห้องรับแขกของโอบรักโฮมสเตย์ กัลยากำลังนั่งดูละครหลังข่าวอยู่คนเดียว ชายหนุ่มยกมือไหว้

“พ่อล่ะคะ ยังไม่กลับอีกเหรอ” หญิงสาวถามหาบิดาเพราะอยากจะบอกเรื่องรถ

“กลับได้สักพักแล้วจ้ะ กำลังอาบน้ำ”

“เลยต้องรบกวนวิชญ์ให้มาส่ง น้าล่ะเกรงใจ”

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็ต้องกลับมานอนที่นี่อยู่แล้ว” ชายหนุ่มรีบบอก

“แม่ถามพ่อให้แล้วนะ พรุ่งนี้พ่อไม่ได้เอารถไปไหน ปอเอารถของพ่อไปก่อนก็ได้”

ปุณณวิชญ์หันหน้ามามองหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบ

“ไม่ต้องแล้วค่ะแม่ ปอพึ่งคุยกับน้าวิชญ์ตอนนั่งรถมา น้าวิชญ์จะเข้าไปดูไซต์งานตอนเช้าพอดีปอเลยจะติดรถไปค่ะ”

“ครับน้า ผมต้องคุมงานเองทั้งสองที่ไหนๆ ก็ทางเดียวกันแล้ว เลยไปรับไปส่งได้ครับ ไม่ได้ลำบากอะไร”

“ก็ดีเหมือนกัน ช่วงนี้ปอก็กลับค่ำเกือบทุกวันน้าเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้” เธอมองเห็นแววตาที่ชายหนุ่มแสดงออกมาก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้คงจะมีความรู้สึกที่พิเศษกับลูกสาวของเธอเป็นแน่ ส่วนลูกสาวของเธอนั้นกัลยามั่นใจว่าคงคิดอะไรกับผู้ชายคนนี้อยู่บ้าง เพราะไม่อย่างนั้นคนขี้เกรงใจอย่างกัลยณัฏฐ์คงจะไม่ยอมให้ใครไปรับไปส่งแน่ๆ

“ส่วนเรื่องรถ พรุ่งนี้พ่อเค้าจะดูให้นะ”

“ค่ะแม่ ปอก็ว่าจะบอกอยู่เหมือนกัน น้าวิชญ์จะให้ช่างมาดูปอเลยว่าให้พ่อดูให้ก่อนค่ะ”

“น้าขอบใจวิชญ์อีกครั้งนะ แล้วนี้จะพักห้องเดิมหรือเปล่า” กัลยามองเป้ในมือชายหนุ่มก็เดาได้ว่าคืนนี้เขาคงไม่กลับบ้าน

“ห้องเดิมก็ได้ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับพอดีว่ายังมีงานเอกสารค้างนิดหน่อย”

“ตามสบายเลยจ้ะ” กัลยาบอกชายหนุ่มที่ดูจะเริ่มคุ้นเคยกับโอบรักโฮมสเตย์