บทนำ โอบรักด้วยรัก (2)

พอถึงเวลาเลิกงานฝนก็ตกลงมาอีกครั้ง ขากลับจึงเป็นการเดินทางที่ชุ่มฉ่ำไม่ต่างจากยามเช้า ต้องรักต้องนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้าบ้าน

แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีรถมอเตอร์ไซค์วินแล่นผ่านมาเลยสักคันซ้ำฝนก็ตกหนักกว่าเมื่อเช้า ที่แย่ไปกว่านั้นคือ เธอดันลืมเสื้อกันฝนไว้ที่ออฟฟิศ

เอาไงดีล่ะ... หญิงสาวถามตัวเอง

ครั้นจะเดินกลับบ้าน มีหวังได้เป็นหวัดแน่เพราะเธอไม่ค่อยถูกกับน้ำฝนเท่าไหร่นัก ครั้นจะยืนรอจนฝนหยุดก็ไม่เห็นเค้าว่าฝนจะหยุดแม้แต่น้อย

ระหว่างลังเลไม่แน่ใจ อยู่ ๆ ก็มีรถปิคอัพแล่นมาจอดตรงหน้าพร้อมกับเสียงบีบแตรเรียก

‘ไม่ไปเว้ย!!’ หญิงสาวพูดในใจ มองรถที่ไม่คุ้นตาอย่างไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

ทว่าคนขับก็ยังบีบแตรเรียกซ้ำอีกครั้ง พอหันไปมองครั้งนี้กระจกรถยนต์ถูกเลื่อนลงต้องรักจึงเห็นหน้าคนขับ เพียงเท่านั้นหัวใจของเธอก็กระตุกวูบขึ้นมา

“พี่โอบ” ดวงตาคู่สวยเอาแต่จ้องมองเขา ราวกับห้วงเวลาหยุดหมุนเมื่ออยู่ ๆ เขาปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางสายฝน

“ขึ้นมาสิ”

ต้องรักทำตามที่เขาบอกอย่างไม่ลังเล พอปิดประตูรถแล้วเธอก็นั่งเงียบไม่กล้าแม้แต่หันไปมองหน้าคนขับ จริงอยู่ว่าเธอชอบเขา และเคยสนิทสนมกับเขามาก ๆ แต่นั่นก็เมื่อหลายปีมาแล้ว...

“ทำไมกลับเย็นนักล่ะ”

หญิงสาวมองเขาแวบหนึ่ง “รักติดฝนค่ะ”

“ไงไม่เจอหน้ากันตั้งนาน ดูเป็นผู้หญิงขึ้นเยอะเลยนะเรา”

คนถูกชมยิ้มแหย ๆ เพราะคำชมของเขามันทะแม่งหูเหลือเกิน เขาพูดราวกับเธอเป็นผู้ชายซะอย่างนั้น หรือเพราะความเข้าใจผิดในตอนเด็ก เขาเลยไม่เคยคิดว่าเธอเป็นผู้หญิง

ต้องรักก้มมองหน้าอกของตัวเอง แม้จะไม่ใช่สาวอกภูเขาไฟแต่มันก็พอมีให้พอชื่นใจอยู่บ้าง แล้วเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากเขา พอหันไปมองใบหน้าคมเข้มคล้ำแดด แก้มที่ชื้นน้ำฝนก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

“พี่โอบขำอะไร”

“พี่นึกถึงตอนที่รักเตะฟุตบอลน่ะ บอกตรง ๆ ตอนนั้นพี่ไม่คิดว่ารักเป็นผู้หญิงเลยนะ”

“อ้าว รักเป็นผู้หญิงนะพี่”

เถียงไปแบบนั้น เขากลับหัวเราะแล้วหันมามองเธอแวบหนึ่ง

วินาทีที่ตาสบตา หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวก็สั่นระรัว แถมใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

“เนี่ยเหรอผู้หญิง”

“ก็ผู้หญิงน่ะสิ ใส่กระโปรงแล้วเห็นมั้ย หรือพี่โอบไม่เคยเห็นรักเป็นผู้หญิงเลย” ถามออกไปแล้วต้องรักก็รอฟังคำตอบจากเขาอย่างใจจดใจจ่อ

โอบพสุหัวเราะหึหึในลำคอ “บอกไม่ถูก... ตอนรักหัวเกรียน พี่คิดว่ารักเป็นผู้ชายจริง ๆ นะ”

เวรกรรม! เธอแค่ถูกพ่อไถหัวจนเกรียนเพราะติดเหาจากเพื่อน

“แล้วตอนนี้ล่ะ”

ชายหนุ่มชำเลืองตามามอง เขาอมยิ้มไม่ตอบคำถาม แต่เปลี่ยนเรื่องคุยแทน

“ได้ข่าวมาว่ารักจะย้ายบ้านเหรอ”

“ค่ะ” ต้องรักตอบสั้น ๆ แล้วชำเลืองตาไปมองเขา แต่เธอก็ไม่เห็นปฏิกิริยาใด ๆ จากโอบพสุ

“ย้ายบ้านแต่ละทีเรื่องใหญ่เนอะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่ก็แล้วกัน”

“บอกแน่ รักจะใช้พี่โอบขนตู้” หญิงสาวแกล้งว่า

“ได้สิ ขนเตียงนอนให้เราก็ยังไหว ว่าแต่เรียนจบหรือยัง”

“วันนี้ฝึกงานวันสุดท้าย เหลือสอบปลายภาคก็จบแล้วค่ะ ว่าแต่พี่โอบกลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นแวะไปทักทายกันบ้างเลย”

“เพิ่งถึงบ้านเมื่อเช้ามืดน่ะ มาถึงก็ฝนตก พี่เลยไม่ได้ออกไปไหน”

“แล้วนี่พี่โอบไปไหนมา”

“แม่ใช้ให้มาซื้อกับข้าวน่ะ ไปกินข้าวบ้านพี่ไหม” เขาชวนอย่างมีน้ำใจเหมือนเคย

“แม่คงทำกับข้าวไว้รอรักแล้วล่ะ เอาไว้วันหน้าเนอะ”

ถึงจะปฏิเสธเขา แต่ต้องรักก็หัวใจพองโตมีความสุขไม่น้อย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีโอบพสุใจดีกับเธอเสมอ

เพราะความใจดีของเขานี่ล่ะ ถึงทำให้เธอรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง คิดแล้วเธอก็อยากให้ถนนเส้นนี้ทอดยาวจนสุดขอบจักรวาลเหลือเกิน เพื่อที่ว่าเธอจะได้อยู่ใกล้ชิดเขานาน ๆ

แต่ในความเป็นจริง เธอทำได้แค่นั่งอยู่ในรถของเขาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

“พี่โอบจอดหน้าบ้านพี่โอบเลยก็ได้ เดี๋ยวรักเดินไปบ้านเอง”

“รับมาแล้วจะปล่อยลงบ้านพี่ได้ไง เดี๋ยวก็จับตัวไว้ซะเลยนี่”

“รักไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

“รักยังเป็นเหมือนเดิมในสายตาพี่”

ต้องรักไม่ได้ต่อปากต่อคำด้วย แล้วโอบพสุก็เอารถไปจอดที่หน้าบ้านเธอ

ก่อนลงจากรถเขาก็กำชับด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “รีบอาบน้ำสระผมด้วยล่ะ เดี๋ยวไม่สบายเอา”

“ค่า ขอบคุณที่รับมาส่งนะคะ” ยกมือไหว้เขา โอบพสุก็ส่งยิ้มละไมมาให้

ละลาย... หัวใจแทบละลายไปกับน้ำฝน

ไม่ว่าจะผ่านมานานกี่ปี พี่โอบของเธอก็น่ารักอบอุ่นไม่เคยเปลี่ยนแปลง...